Κ. ΚΑΠΟΣ: ΠΡΟΛΟΓΟΣ

ΤΜΗΜΑ ΜΗΔΕΝΙΚΟΝ (είπα να το βάλω κι αυτό για να ξέτε τι διαβάζετε)

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Αυτό το βιβλίο δεν ήταν προϊόν έμπνευσης, φιλοσοφικού διαλογισμού, Θείας επιφοίτησης ή κάποιας άλλης προσπάθειας να επηρεάσω τις Μάζες. Άλλωστε, μέχρι σήμερα έχω δημοσιεύσει πολλά τεχνικά και επιστημονικά δοκίμια συναφή με το επάγγελμά μου, αλλά τίποτα που να απευθύνεται στον μέσο αναγνώστη.

Πριν κάποια χρόνια, έγραφα ένα μάλλον σοβαρό φιλοσοφικό-κοινωνικό blog με ελαφρύ και πολλές φορές αστείο ύφος (θα το αναφέρω πιο κάτω) και είχα δημιουργήσει ένα φανταστικό αναγνώστη του, τον Θανάση. Ο Θανάσης ήταν ένας χαρακτήρας από αυτούς που ό,τι ακούνε στο καφενείο και στις παρέες τους, έρχεται να σου το ξεφουρνίσει ως αδιαμφισβήτητο γεγονός, μόνιμα παρασυρμένος από τις φήμες και τις υπερβολές των συνομιλητών του. Όταν όμως του μιλάς εσύ για κάποια πράγματα που δεν έχει ξανακούσει ή έρχονται σε αντίθεση με τις «αποδεκτές απόψεις», τότε γίνεται επιφυλακτικός, διστακτικός, δύσπιστος και μόνιμα αναποφάσιστος, γι αυτό τον αποκαλούσα χαϊδευτικά «κατρουλιάρη». Ετσι, σε αυτή μου την συγγραφική προσπάθεια, τι καλύτερο ακροατήριο θα μπορούσα να επιλέξω, από τον παλιό, καλό μου φίλο, τον Θανάση.

Ξεκίνησα να γράφω αυτό το βιβλίο, όταν για κάποιο ανεξήγητο λόγο και εν μέσω περιορισμών της πανδημίας του κορωνοϊού, ο διακομιστής του Facebook αποφάσισε να μου επιβάλλει μια αυτόματη ποινή αποκλεισμού 30 ημερών από το δικαίωμα να είμαι κι εγώ ένας άλλος Αρμάνδος Δελαπατρίδης του διαδικτύου και να εκφράζω στους 15.000 φίλους μου τις αποψάρες μου, επί παντός επιστητού.

Όμως, σύντροφοι και περαστικοί αναγνώστες, όλοι μας βιώσαμε μια δεκαετία, ιδιαίτερα πυκνή πολιτικά και ιδιαίτερα δύσκολη για αυτά που είχαμε εκλάβει ως δεδομένα εδώ και 40 χρόνια, τα γεγονότα της οποίας ανέβασαν κατακόρυφα την Κοινωνική Εντροπία και την Πολιτική Ενθαλπία της Πατρίδας μας.

Τσακωθήκαμε και σταματήσαμε να μιλιόμαστε με φίλους και αντιπάλους, βγήκαμε στους δρόμους «αγαναχτισμένοι» με τους «κλέφτες πολιτικούς», ψηφίσαμε για ένα κείμενο που δεν υπήρχε και δεν γνωρίζαμε τι έγραφε, χορέψαμε Καλαματιανό στην Πλατεία Συντάγματος, μείναμε Ευρώπη, χρωστούσαμε της Μιχαλούς αλλά περιμέναμε να ανθίσουν τα λεφτόδεντρα στους κήπους του Πατερούλη Κράτους, ελπίζαμε, γκρινιάζαμε, διασπείραμε φήμες, διασωληνωθήκαμε, εμβολιαστήκαμε, χοροπηδήσαμε πάνω σε μάσκες, πιάσαμε σήμα 5G μετά το εμβόλιο, μαγνητίζαμε τα κουταλοπίρουνα του σπιτιού μας, αχνοφεγγίζουμε από λουσιφεράση, πήγαμε σε μεταμεσονύχτια «κορωνοπάρτι» και γενικά αποδείξαμε ότι όντως η τρέλα δεν πάει στα βουνά, όταν έχει τόσο φιλόξενους ξενιστές στη Φαιδρά Χώρα της Πορτοκαλέας, αυτούς που τρυφερά και χαϊδευτικά αποκαλώ «Κεφτεδες».

Σε διαφορετικές περιστάσεις, «κεφτέδες» είμαστε όλοι μας. Άλλος για τις πολιτικές του πεποιθήσεις, άλλος για την πίστη που δίνει σε καραμπινάτους ψεύτες, άλλος για τις αυταπάτες με τις οποίες τρέφει τη ζωή του, μπας και την κάνει πιο ελκυστική και άλλος για την εικόνα που προσπαθεί να βγάλει προς τα έξω, χρησιμοποιώντας ένα σωρό φίλτρα, οπτικά αλλά και υπαρξιακά.

Όμως, καιρός να ανοίξουμε τα πανέμορφα ματάκια μας και να αντιληφθούμε ότι τόσα χρόνια δεν ήταν οι ιδεολογίες ή κάποια διαφορετική λογική ανάλυση που έκανε ο καθένας μας, που μας δημιούργησαν αυτά τα κοινωνικά χάσματα, αλλά ο αγνός, ανόθευτος Λαϊκισμός και οι διακονούντες αυτόν, που χρησιμοποίησαν ψόφιες ιδεοληψίες, μπαγιάτικα τσιτάτα και συνθήματα και έωλες υποσχέσεις, για να παρασύρουν το πλέον απαίδευτο, δεισιδαίμον και παράλογο κομμάτι του Ελληνικού Πληθυσμού σε πράξεις που ωφέλησαν τα μέγιστα τους ίδιους και κόντεψαν να ρίξουν από το γκρεμό όλους εμάς, τους υπόλοιπους.

Έτσι, μετά τα χιλιάδες βιβλία που έχουν γραφτεί υπέρ ή κατά των διαφόρων Ιδεολογικών θεωριών και θέσεων, θεώρησα σκόπιμο να γράψω ένα μικρό βιβλίο κι εγώ, για το κακό που μας έκανε ο Λαϊκισμός, δηλαδή η αμφίδρομη, ιδιοτελής και θυμικά φορτισμένη σχέση μεταξύ πολιτών και πολιτικών και ή έλλειψη Ορθού Λόγου στη διαδικασία ανάλυσης των δεδομένων της ζωής μας.

Στα πρώτα κεφάλαια λοιπόν, πηγαίνουμε χέρι-χέρι με τον Θανάση και χαζεύουμε τα εκθέματα πίσω από τις βιτρίνες της Ιστορίας, προσπαθώντας να ανακαλύψουμε τους μηχανισμούς που προκάλεσαν όλα αυτά που ζήσαμε και ζούμε μέχρι σήμερα. Εξετάζουμε το ρόλο της Αριστεράς, της Δεξιάς, των κομμάτων Εξουσίας, αλλά και του ίδιου του Λαού και με ποιο τρόπο όλα αυτά συνέργησαν με πράξεις, λέξεις ή παραλείψεις στο να δημιουργηθεί αυτό που οι Μετεωρολόγοι ονομάζουν «η Τέλεια Καταιγίδα», όταν δηλαδή πολλά βαρομετρικά χαμηλά συναντιώνται με τέτοιο τρόπο που δημιουργούν συνθήκες πρωτόγνωρων και καταστροφικών ατμοσφαιρικών φαινομένων.

Μετά, ακολουθούν κάποιες αναρτήσεις μου των τελευταίων δύο περίπου χρόνων στην (εντελώς ανοιχτή σε ιδεολογικούς σύντροφους και αντιπάλους) προσωπική σελίδα μου στο FB όπου η επικαιρότητα αλλά και οι σχολιασμοί όλων αυτών με έκαναν να προσεγγίσω κάποια θέματα με κριτική αλλά και χιουμοριστική διάθεση, γιατί αν προσπαθούμε να φαινόμαστε πάντα σοβαροί, καταντάμε γελοίοι και δυσκοίλιοι. Εμβόλιμα, μπορεί να βάζω και κανένα από τα αρθράκια τα παλιά, που είχα αναρτήσει σε εκείνο το κακόμοιρο το blog, που το άφησα, με το Θανάση μέσα να με περιμένει περίλυπος και μισοξεχασμένος.

Μην περιμένετε επιστημονική αντικειμενικότητα σε όλα αυτά, όσο κι αν προσπάθησα να κρατήσω κάποια υγιή απόσταση από πρόσωπα και τεκταινόμενα. Ένας μουτζούρης Μηχανολόγος Μηχανικός είμαι μόνο, που έφαγα 24 χρόνια στα θρανία και συνολικά πάνω από 48 χρόνια στη δουλειά, από 13 χρόνων παιδί και έτσι όσα γράφω είναι απότοκα των βιωμάτων μου και των διδαγμάτων που αποκόμισα και όχι προϊόν κάποιας ακαδημαϊκής σταδιοδρομίας και συλλογής επιστημονικών συμπερασμάτων επάνω στο αντικείμενο.

Ακόμα λοιπόν και αν θεωρείτε ότι ακούγομαι λογικός και συμφωνείτε μαζί μου, ποτέ μην σταματάτε να με αμφισβητείτε, εάν κάτι σας φανεί στραβό. Είμαι απλά μια έντυπη εκδοχή του φίλου σας στην παρέα, που προσπαθεί φωναχτά να βάλει τις σκέψεις του και τα επιχειρήματά του σε μια τάξη, όσο πίνετε τις μπιρίτσες και τα τσιπουράκια σας και αμπελοφιλοσοφείτε.

Άλλωστε, μετά από τόσα χρόνια που ταλαιπωρηθήκαμε όλοι μαζί, θα έχετε καταλάβει ότι στην ουσία της Πολιτικής περιλαμβάνεται ως συστατικό στοιχείο και η Αισθητική, οπότε μην περιμένετε πολλά από ανθρώπους που δεν έχουν «συντονιστεί με τον Πάγκόσμιο Ρυθμό».

Ελπίζω μόνο, κάποιοι φίλοι που παρασύρθηκαν από τη ρητορική και τη σοφιστεία του Λαϊκισμού, να μπορέσουν να δουν κάποια πράγματα με άλλο μάτι. Δεν είναι κακό ότι πιστέψαμε κάποια στιγμή σε κάτι στρεβλό και λανθασμένο, αλλά το να επιμένουμε για την ορθότητά του, ακόμα κι αν όλα μας δείχνουν ότι η Πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική.

Και αυτή η αναγνώριση των λαθών μας, θα είναι Λύτρωση, μια κι αυτός ο τόπος για να προκόψει χρειάζεται Πολίτες και όχι προβατάκια...

Η ΤΕΛΕΙΑ ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ

Κάνε υπομονή, φίλε και σύντροφε του καναπέ, Θανάση, πριν αρχίσουμε να σχολιάζουμε μαζί όλα όσα μας βρήκανε τα τελευταία 11 χρόνια, καλό είναι να αναζητήσουμε, ακόμα κι αν δεν είμαστε οικονομικοί ή πολιτικοί επιστήμονες, τους λόγους που βρεθήκαμε μέσα σε μια τεράστια μηχανή του κιμά που άλλαξε τη ζωή όλων μας. Άλλωστε, όλοι τα ζήσαμε και ελπίζω να έχουμε τη στοιχειώδη λογική να καταλάβουμε αν μια πληροφορία είναι σωστή ή λανθασμένη, αν πρώτα βγάλουμε τα χρωματιστά κομματικά μας γυαλάκια και την κοιτάξουμε απ’ όλες τις γωνίες.

Μετά, όλα τα άλλα θα μας φανούν (σχεδόν) λογικά. Άλλωστε κανείς δεν κατηγορεί εμάς και τους άλλους συμπολίτες μας ότι εμείς κάναμε όλα αυτά τα λάθη, το μόνο μας λάθος ήταν ότι πολλές φορές πιστέψαμε τους ακατάλληλους ανθρώπους, τίποτα άλλο.

Ήταν λοιπόν, Πέμπτη, 23 Απριλίου 2010 όταν ο Γιώργος Παπανδρέου αντιλήφθηκε ότι δεν είχε ένα πιστόλι να βάλει πάνω στο τραπέζι, στις διαπραγματεύσεις του με τους πιστωτές μας (μεταξύ των οποίων ήταν και η γνωστή σε όλους Μιχαλού), αλλά έναν μπαγιάτικο κουραμπιέ που του είχε περισσέψει από τα περασμένα Χριστούγεννα.

Έτσι, τα μάζεψε και πήγε στο ακριτικό Καστελόριζο, για να μας ανακοινώσει τηλεοπτικά και με ύφος «εγώ δεν είμαι από εδώ, περνούσα από τον πλανήτη σας και κατέβηκα για κατούρημα», ότι η Ελλάδα θα έμπαινε σε καθεστώς κηδεμονίας για απροσδιόριστο χρόνο, με το ΔΝΤ και τους Ευρωπαϊκούς θεσμούς να δέχονται να μας βοηθήσουν να βγούμε από την τρύπα που σκάψαμε μόνοι μας, εφαρμόζοντας στην πορεία (όπως αποδείχθηκε) ένα σωρό πειραματικές και επώδυνες «χημειοθεραπείες» επάνω σε μια ετοιμοθάνατη Οικονομία και σε μια Κοινωνία που ήταν στα πρόθυρα της διάλυσης.

Αν εξετάσουμε, καλέ μου Θανάση, τους λόγους που οδήγησαν το μικρό μας καράβι ακυβέρνητο στα βράχια, θα δούμε ότι αυτοί πολύ απέχουν από τις αιτιολογήσεις που παρέθεσαν τόσο οι πολιτικοί, όσο και οι πολίτες αυτού του τόπου. Ακούσαμε όλα αυτά τα χρόνια αναλύσεις επί αναλύσεων περί του «τις πταίει;», αλλά κανένας πολιτικός, δημοσιογράφος, καθηγητής ή με οποιονδήποτε άλλο τρόπο συναλλασσόμενος με τον «Λαό» δεν τόλμησε να μας πει ότι για τα ζόρια που μας βρήκαν, υπεύθυνοι υπήρξαμε όλοι μας, άλλος λιγότερο και άλλος περισσότερο. Μόνο ο Θεόδωρος Πάγκαλος τόλμησε να το ξεστομίσει κάποια στιγμή και έπεσαν όλοι να τον φάνε, αν και ήταν η μοναδική αληθινή αιτιολογία, ότι δηλαδή «Μαζί τα φάγαμε».

Για να το αντιληφθούμε όμως με απλά λόγια, Θανάση μου (γιατί όταν ακούς υπερβολικά σύνθετες αναλύσεις, συνήθως αυτές γίνονται για να αποκρύψουν την Αλήθεια), θα πρέπει να πάμε πίσω, 29 χρόνια πριν το Καστελόριζο, τότε που ερχόταν «ο Λαός στην Εξουσία», με ηγέτη τον αείμνηστο Ανδρέα Παπανδρέου. Σε θυμάμαι τότε, Θανάση μου, ανάμεσα στα πλήθη και τα τηλεοπτικά πλάνα του φίλου μου, του Τάσου Μπιρσίμ, να ανεμίζεις τις πράσινες σημαίες γεμάτος χαρά και ελπίδα ότι όλα θα γίνουν καλύτερα.

Φυσικά, θα μπορούσες να μου πεις κι εσύ «κάτσε ρε φιλαράκο, δηλαδή πριν τον Αντρέα ήταν όλα καλά καμωμένα και άγια;» και φυσικά θα έχεις απόλυτο δίκιο, αλλά πού θα σταματήσουμε αυτό το «πίσω»;

Θες να ψέξουμε τις Κυβερνήσεις Καραμανλή και Ράλλη για τις σοσιαλίζουσες «εθνικοποιήσεις» τους που φόρτωσαν τον Ελληνικό Λαό με την Ολυμπιακή, τα ΚΤΕΛ, τα Ναυπηγεία, τις Τράπεζες και ένα σωρό άλλες εταιρείες; Να το κάνουμε κι αυτό!

Θες να καταραστούμε τη Χούντα για τον οικονομικό απομονωτισμό και την κακοδιαχείριση που άφησε άδεια ταμεία; Βουρ να το συμπεριλάβουμε κι αυτό, στο αφήγημα!

Όμως δεν μπορούμε να απαλλάσσουμε για πάντα, τα πάντα, επικαλούμενοι το «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» του Χαριλάου Τρικούπη ή τα μετεπαναστατικά δάνεια του νεοσύστατου Ελληνικού Κράτους. Κάπου τα κάναμε «μούτι» κι εμείς, καλέ μου φίλε Θανάση και το 1981 υπήρξε η πρώτη χρονιά που η χώρα μας είχε γίνει επιτέλους μέλος της ΕΟΚ και το μέλλον θα μπορούσε να είναι τελείως διαφορετικό με μια πιο συνετή και εμπνευσμένη διαχείριση. Οπότε ας ξεκινήσουμε από εκεί και στην πορεία θα εξετάζουμε και την προϊστορία όλων αυτών των περιόδων, τι λες κι εσύ πασά μου;

Κώστας Κάπος

Δημοσίευση: Μαρτίου 13, 2022