Κ. ΚΑΠΟΣ: Ο ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΣ ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ (ΠΕΡΙΟΔΟΣ 1981-2010)

ΜΕΡΟΣ ΠΕΜΠΤΟΝ (του ατυχούς βιβλίου)

Ο ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟΣ ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ (ΠΕΡΙΟΔΟΣ 1981-2010)

Από το 1981 μέχρι σήμερα, ο ρόλος της Αριστεράς ήταν να υπερθεματίζει και να απαιτεί όλο και περισσότερα από τα κυβερνώντα κόμματα. Με την απειλή πρόκλησης κοινωνικών ταραχών, κατάφερε να περάσει από το Κοινοβούλιο αμέτρητους νόμους, υπουργικές αποφάσεις και προεδρικά διατάγματα που μετέτρεψαν την Ελλάδα στον Παράδεισο του Κρατισμού, του νεποτισμού, της δαιδαλώδους γραφειοκρατίας, του ανεξέλεγκτου κομματικού συνδικαλισμού και του στείρου κομματισμού.

Επιβλήθηκαν «φιλεργατικοί» νόμοι που κατέστρεψαν κραταιές βιομηχανίες χωρίς καμιά δυνατότητα αντίδρασης και αποβιομηχάνισαν τη χώρα, εξανεμίζοντας οποιαδήποτε τεχνική γνώση και παραγωγική εμπειρία είχαν αποκτήσει οι εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι στους διάφορους βιομηχανικούς τομείς, μετατρέποντας έτσι την Ελλάδα σε μια χώρα παροχής αμφίβολης ποιότητας υπηρεσιών.

Ασκήθηκαν πιέσεις και οργανώθηκαν κινητοποιήσεις για όλο και περισσότερες προσλήψεις και μονιμοποιήσεις εκτάκτων, διογκώνοντας το Δημόσιο (και το λειτουργικό του κόστος) σε βαθμό δυσανάλογο με το ΑΕΠ της χώρας.

Τα σχολεία και τα πανεπιστήμια παραδόθηκαν αμαχητί σε κομματικές νεολαίες και εξωσχολικά (πολλές φορές εγκληματικά) στοιχεία, υπό την κάλυψη του ακαδημαϊκού «ασύλου».

Οι Πρυτάνεις και οι διδάσκοντες στα πανεπιστήμια υποχρεώθηκαν να παρέχουν «γην και ύδωρ» στις κομματικές φοιτητικές οργανώσεις, χωρίς την υποστήριξη των οποίων δεν ήταν δυνατόν να εκλεγούν. Πήγαν περίπατο οι ακαδημαϊκές περγαμηνές, αυτό που μετρούσε ήταν να είσαι αρεστός στις κομματικές νεολαίες, αλλιώς δεν είχες κανένα μέλλον ή προοπτική να γίνεις καθηγητής.

Οι αστυνομικές αρχές, μετά από συνεχείς πειθαρχικές διώξεις των στελεχών τους, όταν αυτά προσπαθούσαν να επιβάλλουν την τάξη (και δεν αναφέρομαι στην ακραία περίπτωση του ψυχοπαθούς Κορκονέα), προτίμησαν να κάθονται άπραγες και αμέτοχες απέναντι στις αυθαιρεσίες των εργατοπατέρων και φοιτητοπατέρων, αλλά και των «μπαχαλάκηδων», εις βάρος του Ελληνικού Λαού.

Και βέβαια, η συναλλαγή των αριστερών συνδικάτων με τις εκάστοτε Κυβερνήσεις που προσπαθούσαν να μην «σπάσουν αυγά», κατέληξαν σε απίστευτους μισθούς, συντάξεις και επιδόματα στον Δημόσιο Τομέα, για τα οποία το Κράτος δανειζόταν ασύστολα, σα να μην υπήρχε αύριο, ιδίως μετά την ένταξη της χώρας μας στη ζώνη του Ευρώ, που της αποστέρησε την ικανότητα να τυπώνει χρήμα.

Στην ουσία, τα αστικά κόμματα της μεταπολίτευσης έμαθαν να κυβερνούν με την ανοχή της Αριστεράς, κάνοντάς της όλα τα χατίρια, προκειμένου να εξασφαλίσουν κάποια Κοινωνική ειρήνη, ακόμα κι αν η τακτική αυτή κατέληξε το 2010 σε αμέτρητα θύματα.

Εν κατακλείδι, το σύνθημα «οργάνωση κι αγώνας» είναι απλά μια διαπίστωση των Αριστερών, ότι οι υποστηρικτές των αστικών δημοκρατιών, οι «νοικοκυραίοι» όπως μας αποκάλεσε ο Αλέξης Τσίπρας και η παρέα του 35 χρόνια αργότερα, ούτε θέλουν, ούτε μπορούν να ξεσηκωθούν για τα δίκαιά τους και να συμμετάσχουν σε μαζικές κινητοποιήσεις στα πεζοδρόμια. Βλέπεις Θανάση μου, οι «νοικοκυραίοι» θεωρούν ότι η πολιτική καθορίζεται διά της ψήφου και στο μεσοδιάστημα προσπαθούν να ζήσουν αυτοί και οι οικογένειές τους εργαζόμενοι και αγωνιζόμενοι να δημιουργήσουν κάτι και να προκόψουν. Έτσι, εκμεταλλευόμενοι την αδράνεια αυτής της σιωπηρής πλειοψηφίας, οι αριστεροί «αγωνιστές» αποκτούν επιρροή και φωνή πολλαπλάσιες του μεγέθους τους στα πολιτικά τεκταινόμενα. Αυτό οφείλεται και στην απροθυμία των κυβερνώντων αστικών κομμάτων να απαντήσουν κατάλληλα στις προκλήσεις αυτές, εφαρμόζοντας απαρέγκλιτα το Νόμο.

Όταν λοιπόν ο Θεόδωρος Πάγκαλος έλεγε «μαζί τα φάγαμε», εξέφραζε την πιο έντιμη και αληθινή (αν και όχι την πλέον κομψή, πολιτικά) θέση σε όλον αυτό τον ορυμαγδό και στα ερωτήματα του «τις πταίει;».

Ένα ιδιαίτερα εντυπωσιακό επίτευγμα της Ελληνικής Αριστεράς υπήρξε η επιβίωσή της μετά το 1989. Ήταν η εποχή που το ένα μετά το άλλο, τα κομμουνιστικά καθεστώτα του Συμφώνου της Βαρσοβίας κατέρρεαν κάτω από το βάρος των ανομημάτων και της δυστυχίας που είχαν προκαλέσει στους λαούς τους. Σε ολόκληρη την Ευρώπη τα ιδανιστικά αφηγήματα του κομμουνισμού έσβηναν σαν κεράκια σε θύελλα, μπροστά στις στρατιές δυστυχισμένων και πεινασμένων μεταναστών που έφταναν στις δυτικές χώρες σε αναζήτηση ενός πενιχρού μεροκάματου, προκειμένου να επιβιώσουν.

Στην Ελλάδα εκείνης της περιόδου, χιλιάδες συνάνθρωποί μας από την Πολωνία, Βουλγαρία, Ρουμανία, Γιουγκοσλαβία και Αλβανία, ακολουθούμενοι από Ρώσους, Γεωργιανούς και Ουκρανούς, έρχονταν πρόθυμοι να κάνουν οποιαδήποτε άχαρη, βρώμικη και πολλές φορές παράνομη δουλειά, χωρίς ασφάλιση ή ιατρική περίθαλψη.

Όλοι μας γνωρίσαμε εκείνη την εποχή ακαδημαϊκούς, καλλιτέχνες, πρώην στρατιωτικούς, εκπαιδευτικούς και επιστήμονες, να έρχονται να μαζέψουν φρούτα και λαχανικά ή να βοσκήσουν τα κοπάδια ή ως ανειδίκευτοι εργάτες ή ακόμα και ως «εργαζόμενες» στα σκυλάδικα των κάμπων («προσεχώς Βουλγάρες» διαφήμιζε η ταμπέλα ενός τέτοιου πολιτιστικού ιδρύματος), όλοι αφηγούμενοι ιστορίες καταπίεσης, διώξεων, απόλυτου Κρατικού ελέγχου, κομματικού νεποτισμού, στέρησης και μιζέριας, στις πατρίδες τους.

Λογικά, όλα αυτά τα αφηγήματα θα έπρεπε να έχουν διαλύσει κάθε μύθο για τους υποτιθέμενους «Σοσιαλιστικούς Παραδείσους» και να έχουν στείλει την μπαγιάτικη ιδεολογία τους στο «χρονοντούλαπο της Ιστορίας», ως ένα πείραμα που απέτυχε παταγωδώς, δημιουργώντας περισσότερη δυστυχία, παρά οφέλη. Όμως εδώ Θανάση μου, είναι η Φαιδρά Χώρα της Πορτοκαλέας και οι μηχανισμοί δουλεύουν διαφορετικά, κόντρα σε κάθε Λογική.

Οι δικοί μας Αριστεροί προσποιήθηκαν ότι τίποτα δεν άλλαξε, σα να μην έγινε καμιά κοσμοϊστορική αλλαγή που επηρέασε εκατοντάδες εκατομμύρια ανθρώπων. Κατάφεραν να περάσουν στα μυαλά των πιστών τους το αφήγημα ότι για όλα έφταιξε ο Αμερικανικός Ιμπεριαλισμός που πολέμησε τόσο λυσσαλέα το «όνειρο της Ισότητας και της Προόδου των Λαών» που κατάφερε να το λαβώσει, όμως το όνειρο παραμένει ζωντανό και νομοτελειακά ο Καπιταλισμός θα καταρρεύσει στο τέλος και μια νέα Σοσιαλιστική Κοινωνία ισότητας και ευημερίας θα αναδυθεί από τα συντρίμμια του.

Και ναι μεν το αφήγημα αυτό δεν μπορεί να πείσει κανένα λογικό άνθρωπο που γεννήθηκε μέχρι το 1970 και ήταν ενήλικας όταν συνέβησαν όλα αυτά τα γεγονότα, όμως οι θεωρητικοί της Αριστεράς γνώριζαν πολύ καλά ότι το 10χρονο παιδί δεν μπορούσε να έχει μέτρο σύγκρισης και τα μυαλά του θα μπορούσαν να αλλάξουν προς την επιθυμητή κατεύθυνση με το κατάλληλο αφήγημα. Έτσι έπλασαν μια ρομαντική εικόνα του λαϊκού αγωνιστή, του ανθρώπου που παλεύει για την προκοπή του Λαού, ενάντια σε κάθε αντιξοότητα και επιθετικότητα των Καπιταλιστών και Πλουτοκρατών και λαβώνεται, χτυπιέται αλύπητα κι όμως εξακολουθεί και αντιστέκεται.

Το ίδιο ακριβώς αφήγημα επιστράτευσαν γι’ αυτά τα παιδιά, σχετικά με τον Εμφύλιο Πόλεμο. Οι ήρωες παππούδες, αγνοί αγωνιστές που κυνηγήθηκαν, σφαγιάστηκαν και εξορίστηκαν, επειδή είχαν ένα όνειρο για ένα πιο δίκαιο κόσμο, απέναντι στις σκοτεινές δυνάμεις του Καπιταλισμού και του Δυτικού Ιμπεριαλισμού. Ας μην ξεχνάμε ότι οι συμπολίτες μας που αυτή τη στιγμή έχουν ηλικία κάτω των 45 ετών, όλα αυτά τα ιστορικά γεγονότα τα έμαθαν, πολλές φορές εντελώς διαστρεβλωμένα, από τα βιβλία, τον Τύπο, τους κομματικούς καθοδηγητές και την τηλεόραση.

Να θυμηθούμε όμως τι είχε πει μία από τις σημαντικότερες προσωπικότητες της Αριστεράς στην Ελλάδα, ο αείμνηστος Λεωνίδας Κύρκος, σε συνέντευξή του, το 2006 στον Αλέξη Παπαχελά:

«Δεν είχα και το κουράγιο να δω κατάματα τους ανθρώπους, οι οποίοι στα μάτια μου παρουσιάζονταν γιγάντιοι. Και είδα ότι όλοι αυτοί, ας μην τους πω όλους, ήταν περιτρίμματα. Με πιάνει τρόμος άμα σκεφτώ ότι π.χ. αν νικούσε τότε η επανάστασή μας θα είχαμε πρωθυπουργό τον Μάρκο, έναν γελοίο άνθρωπο -τον είδα από κοντά και κατάλαβα τι γελοίος άνθρωπος ήταν- θα είχαμε υπουργό Οικονομικών τον Μπαρτζώτα, θα είχαμε υπουργό της Παιδείας π.χ. τον Στρίγγο, θα είχαμε υπουργό των Εσωτερικών τον άλλον, τον ανεκδιήγητο άνθρωπο που ήρθε από την Κρήτη, τον Βλαντά, ο οποίος ήταν για την εποχή εκείνη ένας ήρωας για τη νεολαία, γραμματέας της νεολαίας κ.τ.λ. Άνθρωποι γελοίοι, χωρίς καμιά παιδεία για να παίξουν έναν ουσιαστικό ρόλο, σαν αυτόν που φιλοδοξούσαν να παίξουν. Κι όμως εκείνη την εποχή, σας επαναλαμβάνω, τους έβλεπα τους ανθρώπους αυτούς σαν γίγαντες.»

Είχε πει ακόμα, ότι «ο Ανδρέας ο Παπανδρέου δεν έβλεπε τίποτε άλλο, παρά την άνοδο στην εξουσία. Και η άνοδος στην εξουσία σήμαινε συνέχιση της διχοτομίας δεξιά-αντιδεξιά. Λυσσαλέο μίσος για να μπορέσουμε να συγκεντρώσουμε τον κόσμο μας. Θυμηθείτε τα συνθήματα της πρώτης περιόδου. Γυρίσαμε στις παραμονές της 21ης Απριλίου και αυτό από ανθρώπους που ζήσανε τη δικτατορία εξ αποστάσεως. Ο Ανδρέας θριαμβολογούσε από το εξωτερικό, σκεφτόταν να κηρύξει ένοπλο αγώνα, έβλεπε τον εαυτό του στη θέση του Άρη (Βελουχιώτη) ή του Γκεβάρα, επικεφαλής στρατιών Ελλήνων, που θα επιστρατεύονταν πάλι σε έναν εμφύλιο πόλεμο. Μπούρδες.»

Έτσι καταλαβαίνουμε καλά ότι αφενός το παραμύθι της Αριστεράς περί «αδικημένων αγωνιστών» του Εμφυλίου, αφετέρου η επαίσχυντη τακτική του Ανδρέα Παπανδρέου να δημιουργήσει πλαστές διαχωριστικές γραμμές μέσα στην Ελληνική Κοινωνία, δημιούργησαν φαντασιακούς κόσμους στα μυαλά πολλών συμπολιτών μας, που διατηρούνται αλώβητοι ακόμα και σήμερα και έχουν τη δύναμη να συγκινούν και να υποκινούν χιλιάδες από αυτούς. Και ας μην ξεχνάμε τον πρώην υπουργό του ΣΥΡΙΖΑ, Παύλο Πολάκη, που πρόσφατα αποκάλεσε τη ΝΔ «κόμμα δωσίλογων και μαυραγοριτών», αντιπαραθέτοντας το δικό του κόμμα ως «την παράταξη του Άρη Βελουχιώτη και του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη»!

Κάθε ιδεολογία συγκεντρώνει στο στρατόπεδό της, τόσο ανθρώπους με αγνά ιδανικά και διάπυρη επιθυμία να βελτιώσουν τον κόσμο, τουλάχιστον όπως το καταλαβαίνουν οι ίδιοι, όσο και ανθρώπους που τα κίνητρά τους είναι πολύ πιο χαμηλά. Όταν λοιπόν μια ολόκληρη Ιδεολογική Παράταξη έχει στοχοποιήσει τη Μεσαία και Ανώτερη κοινωνικο-οικονομική Τάξη, αποδίδοντας κάθε λογής δόλια σκοπιμότητα στα μέλη της, είναι φυσικό να συγκεντρώσει πολύ μεγάλο ποσοστό ανθρώπων που το βασικό τους κίνητρο είναι η μισαλλοδοξία, ο φθόνος και η διακαής επιθυμία να «ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα». Οι λέξεις «κέρδος», «επένδυση», «εργοδοσία», «βιωσιμότητα», «ανταγωνιστικότητα» και «επιχείρηση», μέσα στο μυαλό των οπαδών αυτών είναι συνώνυμα της απληστίας, της απάτης και του δίκαιου αγώνα οποιουδήποτε στοχοποιεί, με οποιονδήποτε τρόπο, τους εκπροσώπους του Κεφαλαίου. Και οι οπαδοί αυτοί είναι πρόθυμοι να καταστρέψουν ένα τέτοιο άνθρωπο ή επιχείρηση, αδιαφορώντας εάν χιλιάδες εργαζόμενοι μείνουν στο δρόμο, μια και «τους άξιζε αυτό» ως συνεργάτες του Πλουτοκράτη. Ας μην ξεχνάμε τις χαρές που έκαναν πάρα πολλοί αριστεροί, κάθε φορά που έκλεινε μια επιχείρηση και θα το αναλύσουμε αργότερα αυτό.

Δυστυχώς, όλοι μας (τουλάχιστον όσοι ήμασταν ενήλικες μέχρι το 2000) γίναμε μάρτυρες της χαιρεκακίας με την οποία αντιδρούσαν κάποιοι «αριστεροί» στις δολοφονίες που διέπρατταν τα μέλη της 17Ν ή στην επίθεση στους Δίδυμους Πύργους της Ν. Υόρκης, το 2001. Επειδή το θύμα ήταν εκπρόσωπος της ισχυρής οικονομικής τάξης, ή ακόμα και στην υπηρεσία ενός τέτοιου ανθρώπου, η 17Ν ή οι «ισλαμιστές μαχητές» νομιμοποιούνταν να τους δολοφονήσουν χωρίς να προκληθεί απολύτως καμία κοινωνική αντίδραση. Και όπως όλοι είδαμε, μέσα στο 2021, ο αρχι-εκτελεστής και καταδικασμένος για 11 φόνους Δημήτρης Κουφοντίνας, αφού στο παρελθόν απέκτησε βήμα και αναγνώστες με το βιβλίο του, κατάφερε να βγάλει στους δρόμους (εν μέσω πανδημίας) χιλιάδες νεαρούς υποστηρικτές του που δεν τον βλέπουν σαν τον τρομοκράτη φονιά που είναι, αλλά σαν ένα «λαϊκό αγωνιστή» και «πολιτικό κρατούμενο» του Κράτους και των μηχανισμών του, που θέλουν να καταστρέψουν.

Όμως, ένα φαντασιακό αφήγημα δεν μπορεί να σταθεί χωρίς τεκμηριωμένο αντίλογο και οι ευθύνες της συντηρητικής και κεντρώας παράταξης είναι εξίσου μεγάλες για τον ιστορικό αχταρμά που διδάσκεται στα παιδιά μας. Άνθρωποι φοβικοί, δειλοί, που προσπαθούν να διατηρήσουν με κάθε τρόπο την Κοινωνική ειρήνη, εξευμενίζοντας και αποδεχόμενοι την αυθαιρεσία, τον τραμπουκισμό και τον προπηλακισμό του στρατού της Αριστεράς, χωρίς καμία αντίδραση ή αντίλογο, χωρίς καν διάθεση να επιβάλλουν το Νόμο και τιμώντας «τους Αγώνες της Αριστεράς». Εάν αυτή η αντιμετώπιση δεν αλλάξει, δεν θα είναι μακριά ο καιρός που εμείς οι «νοικοκυραίοι» θα πρέπει να απολογούμαστε επειδή αναπνέουμε.

Κώστας Κάπος

Δημοσίευση: Μαρτίου 14, 2022