Π. Ρέππας: ΥΕΤΟΣ 2

Γενική τοποθέτηση

(συνέχεια από το προηγούμενο)

Ιδιωτικό χρέος

Η εθνική προσπάθεια ανάκαμψης απαιτεί, να δοθεί μία πραγματική ευκαιρία για ένα νέο προσωπικό ξεκίνημα όσων έχουν αλυσοδεθεί με χρέη προς τις τράπεζες και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Δεν μιλάω φυσικά για χάρισμα και επειδή θα ήταν πρακτικά αδύνατο, να εξεταστούν όλες οι περιπτώσεις μία προς μία και να επιμεριστεί επακριβώς το μερίδιο ευθύνης του υπόχρεου και του συστήματος, προτείνω ομοιόμορφους και ανεξαίρετους όρους αντιμετώπισης αυτών των χρεών.

Πρέπει άμεσα να σταματήσει η κατάργηση της ισονομίας, που συντελείται στα δικαστήρια, που σε άλλους διαγράφουν εντελώς τα χρέη, σε άλλους εν μέρει και σε άλλους βγάζουν σε πλειστηριασμό τα σπίτια. [Και να αποκατασταθούν όλες αυτές οι αδικίες.]

Ο κάθε υπόχρεος μπορεί να επιλέγει ποια από τα χρέη του θέλει να εντάξει στο Εθνικό Σύστημα Αποπληρωμής Χρεών (ΕΣΑΧ), ποια μπορεί να πληρώσει με κανονικό τρόπο και ποια μπορεί να ρυθμίσει με τους φορείς (τράπεζες) που χρωστάει, σύμφωνα με τις προτάσεις που θα του κάνουν, για να αποφύγουν την διαρροή των δανείων προς το ΕΣΑΧ.

Ο υπόχρεος μπορεί να βάλει και όλα του τα χρέη στο ΕΣΑΧ, αλλά απαγορεύεται, να δημιουργήσει νέα χρέη προς τον ευρύτερο δημόσιο τομέα.

Το δημόσιο θα αγοράσει από τις τράπεζες τα χρέη, που θα υπαχθούν στο ΕΣΑΧ με ομόλογα εγγυημένης αξίας. Αυτός είναι και ο λόγος, που οι τράπεζες θα προσπαθήσουν να δελεάσουν τους οφειλέτες με ανταγωνιστικούς προς το ΕΣΑΧ όρους, για να περισώσουν, όσα περισσότερα δάνεια μπορούν στα χαρτοφυλάκια τους, καθώς μάλιστα το μέτρο δεν αφορά μόνο τα κόκκινα δάνεια, αλλά γενικώς τα ΥΠΑΡΧΟΝΤΑ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ δάνεια και χρέη. Με λίγα λόγια το ΕΣΑΧ θα σπάσει το καρτέλ των τραπεζών, χωρίς εθνικοποιήσεις και άλλα τέτοια τριτοκοσμικά. Οι τράπεζες είναι επιχειρήσεις και σε μία πραγματικά ελεύθερη οικονομία, πρέπει να υφίστανται την βάσανο του ανταγωνισμού. Αλλωστε όπως είπα και το ΕΣΑΧ δεν θα λειτουργήσει με χαριστικούς όρους για αυτούς, που θα ενταχθούν σε αυτό. Απλά θα βάλλει τέλος στους ληστρικούς όρους, θα επαναφέρει την ηρεμία στην αγορά και θα σταματήσει την καθίζηση των τιμών των ακινήτων.

Ο πρώτος τρόπος εξόφλησης των χρεών μέσω ΕΣΑΧ είναι τα περιουσιακά στοιχεία (όχι μόνο ακίνητα). Ο υπόχρεος μπορεί να επιλέξει κάποιο, ή κάποια περιουσιακά του στοιχεία, για να αποσβέσει το σύνολο, ή μέρος του χρέους, που έχει εντάξει στο ΕΣΑΧ. Στα αναλυτικά άρθρα περιγράφεται ένας κατά την γνώμη μου αντικειμενικός τρόπος προσδιορισμού της αξίας των περιουσιακών στοιχείων. Προς το παρόν θα πω, ότι οι τιμές, π.χ. των ακινήτων, δεν θα ορίζονται από την περιστασιακή διαμόρφωση τους, είτε λόγω της κρίσης, είτε λόγω «φουσκώματος» σε περιόδους παχιών αγελάδων. Πολύ χοντρικά, για τα ακίνητα, γύρω στις αντικειμενικές που ίσχυαν πριν την τελευταία αναπροσαρμογή. [εννοείται χωρίς κάποιες αδικίες που υπήρχαν.]

Σε αυτές τις (λογικές) τιμές θα εντάσσονται τα περιουσιακά στοιχεία στο ΕΣΑΧ, είτε για άμεση εξόφληση με έκπτωση επί του εξοφλούμενου χρέους 20%, είτε ως εγγύηση για σταδιακή εξόφληση.

Ως ακατάσχετο συνολικό ποσό περιουσιακών στοιχείων για την άμεση εξόφληση χρεών ορίζεται το ποσό των 60.000 για κάθε υπόχρεο, προσαυξανόμενο κατά 40.000 για κάθε προστατευόμενο μέλος, που δεν διαθέτει προσωπικά περιουσιακά στοιχεία μεγαλύτερης των 40.000 ευρώ αξίας. Η επιλογή των ακατάσχετων περιουσιακών στοιχείων ανήκει στον υπόχρεο. Π.χ. κάποιος χωρίς προστατευόμενα μέλη, επιλέγει, ότι είναι σημαντικότερο γι αυτόν να κρατήσει ένα μαγαζάκι αξίας 40.000 και σε χρήμα άλλες 20.000 και όχι την πρώτη του κατοικία.

Ουσιαστικά λοιπόν παραγράφονται τα χρέη όσων έχουν τόσα, ή λιγότερα περιουσιακά στοιχεία. Φυσικά αυτή η παραγραφή, αλλά και το ακατάσχετο ποσό και το ΕΣΑΧ γενικότερα, αφορούν τα χρέη, που δημιουργήθηκαν μέχρι την έναρξη της λειτουργίας του ΕΣΑΧ. Πέραν αυτού δεν υπάρχει καμία προστασία για κανένα ποσό.

Η αποπληρωμή των χρεών, που δεν εξοφλούνται με περιουσιακά στοιχεία μπορεί να φτάσει και στα 40 χρόνια επεκτεινόμενη και στους κληρονόμους του υπόχρεου και η περίοδος χάριτος μέχρι 6 χρόνια, αλλά υπάρχουν επιτοκιακά κίνητρα και αντικίνητρα, για να περιοριστεί πολύ η χρήση αυτού του χρονικού περιθωρίου. Ως αντικίνητρα νοούνται τα πολύ μεγάλα επιτόκια για την πολύ μακρά περίοδο και ως κίνητρα τα πολύ μικρά, έως μηδενικά για πολύ βραχεία περίοδο αποπληρωμής. Επιπλέον κίνητρο για πολύ βραχεία αποπληρωμή είναι η έκπτωση επί του ποσού χρέους 20-30%.

Ως κίνητρο φορολογικό, που όμως αφορά κάθε μορφή ρύθμισης (όχι μόνο το ΕΣΑΧ) είναι η αναγνώριση των τοκοχρεολυσίων ως (αφορολόγητων) εξόδων.

Υπάρχει όμως και ένα πολύ σοβαρό αντικίνητρο για την υπαγωγή χρεών στην σταδιακή αποπληρωμή του ΕΣΑΧ. Ότι χάνεται το δικαίωμα του ακατάσχετου. Οποιος δηλαδή υπαχθεί σε αυτήν την ρύθμιση και δεν την τηρήσει, κινδυνεύει να χάσει τα πάντα. Το αντικίνητρο αυτό βοηθάει στην επιλογή της άμεσης και οριστικής διευθέτησης των χρεών με περιουσιακά στοιχεία, ώστε να μειωθεί ο αριθμός των εκκρεμοτήτων στις λιγότερες δυνατές, ΠΟΥ ΟΙ ΊΔΙΟΙ ΟΙ ΥΠΟΧΡΕΟΙ ΈΚΡΙΝΑΝ ΩΣ ΒΙΩΣΙΜΟ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΤΟΥΣ.

Η προστασία του ακατάσχετου χάνεται και στις ρυθμίσεις εκτός ΕΣΑΧ (εκτός βέβαια των περιπτώσεων που το διατηρούν οι ίδιοι οι πιστωτές –τράπεζες, για να συγκρατήσουν υγιή δάνεια στο χαρτοφυλάκιο τους).

Με τους ίδιους περίπου όρους θα ρυθμιστούν και τα εταιρικά χρέη. [Απλά δεν είναι απαραίτητο να διαθέσουν περιουσιακά στοιχεία· μπορούν να διαθέσουν και μετοχές.]

Η σταδιακή εξόφληση μέσω ΕΣΑΧ μπορεί να γίνεται και με εγγυημένα ομόλογα.

Ας ρίξουμε μια γρήγορη ματιά στις επιπτώσεις. Κατ αρχάς είναι ΤΟ ΜΟΝΟ ΣΧΕΔΙΟ, από όσα έχουν δει την δημοσιότητα, που επιβραβεύει έμπρακτα τους συνεπείς δανειολήπτες, που θα δουν άμεση μείωση των επιτοκίων, ακόμη και των οφειλόμενων ποσών και τεμενάδες από τις τράπεζες (για να μην πάνε στο ΕΣΑΧ). Αλλά και οι κοκκινισμένοι θα δουν την θέση τους να αναβαθμίζεται και τέλος πάντων μία κάποια διέξοδο. Ας κάνουμε την σύγκριση του πλειστηριασμού με τις τιμές του παραπάνω σχεδίου (καθώς και τα ακατάσχετα όρια) και θα δούμε ποιο είναι το ΣΙΓΟΥΡΟ ΕΛΑΧΙΣΤΟ ΟΦΕΛΟΣ για αυτούς.

Οσο για τις τράπεζες, δεν χάνουν απολύτως τίποτα. Πρώτον· γιατί τα εγγυημένα ομόλογα έχουν πραγματική αξία και η ρευστοποίηση τους αρχίζει από το πρώτο έτος. Αν μάλιστα λογαριάσουμε, ότι μόνες τους σκοπεύουν να πουλήσουν δάνεια σε ξένα κεφάλαια στο 15-18% της αξίας τους, ενώ με τα ομόλογα παίρνουν εγγυημένα ολόκληρο το ποσό και μάλιστα έντοκα, το όφελος είναι τεράστιο. [Μάλιστα έχει κυκλοφορήσει στην αγορά και η ιδέα ρυθμίσεων από τις τράπεζες, που χαρίζεται το μισό κεφάλαιο χρέους.]

Το πρόβλημα τους είναι, να μην χάσουν τα καλά δάνεια. Αν δώσουν ανταγωνιστικά επιτόκια δεν θα τα χάσουν. Η πολιτική που προτείνω, μοιραία θα ρίξει όλα τα επιτόκια και αυτό είναι υγεία για την οικονομία, άρα και για τις τράπεζες, που οφείλουν να αναπροσαρμοστούν κι αυτές στις επιταγές των καιρών και είμαι βέβαιος, ότι έστω και με κλυδωνισμούς, ή και αλλαγές στην σύνθεση της ιδιοκτησίας τους, αν όχι όλες, οι περισσότερες θα επιβιώσουν.

Ένα από τα πράγματα που θα τις βοηθήσουν στην περίοδο αναπροσαρμογής, είναι η ουσιαστική απαγόρευση εξαγωγής καταθέσεων προς το εξωτερικό (για κάποιο διάστημα) όπως περιγράφεται στα οικεία (γενικά και αναλυτικά) κεφάλαια.

Βέβαια είναι αλήθεια, ότι η ανταγωνιστικότητα τους δεν μπορεί να φτάσει μέχρι της διαγραφής του 20-30% των οφειλών και μηδενικά, ή πολύ μικρά επιτόκια (γιατί μιλάω πάντα για όλα τα δάνεια και όχι μόνο τα ήδη κοκκινισμένα) αλλά μην ξεχνάμε, ότι στην τελευταία ληστρική ανακεφαλαιοποίηση οι «επενδυτές» αγόρασαν όλες τις τράπεζες για 5 δις!!!!!!!!!!! Αν θέλουν να έχουν τέτοιες επιχειρήσεις θα πρέπει να βάλλουν το χέρι στην τσέπη, αλλιώς θα ξαναγίνουν ανακεφαλαιοποιήσεις και θα βρεθούν να είναι μικρομέτοχοι, όπως είναι σήμερα το δημόσιο, που έβαλε πενταπλάσια κεφάλαια στην πρώτη ανακεφαλαιοποίηση. Που είναι η αδικία; Από εκεί και πέρα δεν μπορούν να αποπληρωθούν όλα τα δάνεια στην υπερβραχεία προνομιακή περίοδο, άρα υπάρχει περιθώριο και για τις τράπεζες, να κρατήσουν αρκετά δάνεια στα χαρτοφυλάκια τους.

Τι γίνεται με τα ακίνητα όμως; Πρώτον· επιστρέφουν άμεσα οι τιμές στα κανονικά επίπεδα. Δεύτερον· το κράτος αποκτάει τεράστια ακίνητη περιουσία, την οποία θα πουλάει σιγά σιγά και θα έχει ένα πολυετές πρόσθετο έσοδο. Μπορεί επίσης να βοηθηθεί και η χωροταξική πολιτική από αυτήν την προσωρινή ιδιοκτησία του κράτους. Π.χ. υπάρχουν αγροτικές περιοχές, που απαρτίζονται από μικροϊδιοκτησίες, που λόγω μεγέθους δεν είναι αρκετά βιώσιμες ως εκμεταλλεύσεις. Εκεί χρειάζονται προγράμματα αναδασμών, που θα διευκολυνθούν, αν το κράτος διαθέτει εκεί αρκετά αγροτεμάχια. Το πιθανότερο είναι να τα αποκτήσει, γιατί τουλάχιστον οι μη αγρότες ιδιοκτήτες θα θέλουν να τα ξεφορτωθούν και όλο και κάποιο χρέος θα έχουν, που θα χρειαστεί να καλύψουν με αυτά.

Τέλος θέλω να πω, ότι κάνω τους λογαριασμούς και «ορίζω» τα διάφορα ποσά με τους πιο μετριοπαθείς υπολογισμούς. Η πραγματικότητα μπορεί να μας επιτρέπει καλύτερες πρόνοιες, από αυτές που ορίζω, ιδίως αν δεν αφήναμε την πραγμάτωση αυτών των προτάσεων σε ένα ακόμα πιο δυσμενές μέλλον. Δηλαδή και το ακατάσχετο ποσό θα μπορούσε να είναι μεγαλύτερο και οι όροι αποπληρωμής χρεών και δανείων καλύτεροι από όσο περιέγραψα. Απόδειξη τα σχέδια των ίδιων των τραπεζών για τα κόκκινα δάνεια, που είπα πιο πάνω, που γίνονται σε ένα εξοντωτικό για την οικονομία (άρα και για τις ίδιες) περιβάλλον.

Υγεία, κοινωνικές παροχές, κοινωνική ασφάλιση
Οι φροντίδες της υγείας και τα απαραίτητα φάρμακα θα παρέχονται δωρεάν σε όλους, χωρίς προαπαιτούμενα και γραφειοκρατικές διαδικασίες. Δεν απαγορεύεται ο ιδιωτικός τομέας στην υγεία, εφόσον φορολογείται κανονικά. Δεν αποκλείεται επίσης και η συνεργασία του δημόσιου συστήματος υγείας με τον ιδιωτικό τομέα, όπως η προμήθεια εξοπλισμών, υλικών και φαρμάκων κ.λ.π.


Το κράτος κρατάει το μονοπώλιο του νερού ύδρευσης. Τα τιμολόγια ηλεκτρικού (του δημόσιου τομέα) και νερού διαμορφώνονται με βάση το κόστος παραγωγής και την πολιτική εξοικονόμησης φυσικών πόρων. Δεν επιβαρύνονται με κανέναν φόρο (πλην του ΦΠΑ στο ηλεκτρικό) και δεν συνεισπράττεται μέσω αυτών κανένας φόρος. Μέχρι να υπάρξει κάποια σοβαρή αύξηση του κατώτατου μισθού, οι μικρές καταναλώσεις μπορούν να τιμολογούνται και κάτω του κόστους και οι πολύ μικρές να είναι σχεδόν μηδενικές.


Δωρεάν αστικές συγκοινωνίες. Το «δωρεάν» γενικά είναι τρόπος του λέγειν, γιατί οι πολίτες θα τα πληρώνουμε πάλι μέσω των γενικών φόρων. Απλά γίνεται οικονομία σε περιττές γραφειοκρατικές θέσεις εργασίας. Το ότι πρέπει να βολευτεί πολύς κόσμος εργασιακά, δεν σημαίνει, ότι θα επιτρέψουμε έστω και μία περιττή θέση.

Καθιερώνεται εθνική σύνταξη, ίση για όλους, χωρίς την καταβολή ασφαλιστικών εισφορών.

Τα κοινωνικά επιδόματα χορηγούνται από το κράτος και είναι τα εξής: 1) Επίδομα υγείας. Χορηγείται σε όσους έχουν χρόνια προβλήματα υγείας και για όσο χρόνο χρειάζεται. Το ύψος του καθορίζεται ανάλογα με τις πρόσθετες ανάγκες του δικαιούχου (και τις δυνατότητες του κράτους). 2) Επίδομα τέκνων. Χορηγείται για όλα τα τέκνα ίσο ποσό. 3) Επίδομα οικιακής εργασίας. Εφόσον υπάρχουν ανήλικα τέκνα και πάσχοντα άτομα στην οικογένεια για τον ένα εκ των δύο συζύγων. 4) Το επίδομα πετρελαίου θέρμανσης για όσο διάστημα θα υπάρχει.

Η εθνική σύνταξη και τα κοινωνικά επιδόματα καταβάλλονται εν όλω, ή εν μέρει, σύμφωνα με εισοδηματικά και περιουσιακά κριτήρια και φυσικά πάντα σύμφωνα με τις δυνατότητες του κράτους.

Ο Ενιαίος Φορέας Κοινωνικής Ασφάλισης (ΕΦΚΑ) γίνεται ταμείο προαιρετικής ασφάλισης με αποκλειστικό αντικείμενο την χορηγία πρόσθετης σύνταξης και εφάπαξ. Οι ασφαλισμένοι καταβάλουν εξ ιδίων όσα ασφάλιστρα θέλουν και το ύψος της πρόσθετης σύνταξης εξαρτάται από τα ασφάλιστρα, που κατέβαλαν. Οι μισθοί σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα αναπροσαρμόζονται σύμφωνα με αυτήν την αρχή, καθώς δεν υπάρχει ούτε συμμετοχή του εργοδότη, ούτε παρακράτηση του ασφάλιστρου.

Παραγράφονται τα χρέη σε ασφαλιστικά ταμεία, πλην του ΙΚΑ. Αναλογιστικές μελέτες θα καθορίσουν το ύψος των ασφαλιστικών δικαιωμάτων των ήδη συνταξιούχων και ασφαλισμένων για τα ασφάλιστρα, που θα έχουν καταβληθεί μέχρι την έναρξη αυτού του προγράμματος, λαμβάνοντας υπόψιν τις γενικότερες απώλειες της οικονομίας από την κρίση, το κόστος ζωής που θα διαμορφωθεί από το σύνολο των προτεινόμενων μέτρων, το ύψος της εθνικής σύνταξης (για όσους την δικαιούνται) και τους όρους άμεσης ανταποδοτικότητας, που θα ισχύουν για την πρόσθετη σύνταξη, καθώς από τον προϋπολογισμό θα χρηματοδοτούνται πλέον μόνο οι εθνικές συντάξεις. [Προσωρινά βέβαια, για λόγους ευκολίας στην Γενική τοποθέτηση, λογαριάζω όλες τις συντάξεις στον προϋπολογισμό.]

Όπως είπα ήδη, οι ασφαλιστικές εισφορές θα μπορούν, να πληρώνονται με εγγυημένα ομόλογα, πράγμα που κατά πάσα πιθανότητα θα οδηγήσει όλους τους ασφαλισμένους στον ΕΦΚΑ να πληρώνουν με ομόλογα. [Καθώς είναι βέβαιο, ότι τα ομόλογα θα κυκλοφορήσουν και στις ιδιωτικές συναλλαγές.] Αυτό δεν θα δημιουργήσει κανένα πρόβλημα, γιατί πρέπει να συνυπολογίσουμε και τα εξής: Πρώτον· όσο ποσοστό του μισθού θα καταβάλλεται σε ομόλογα, τόσο θα είναι και στις συντάξεις (άρα χρειαζόμαστε λιγότερο ρευστό). Δεύτερον· ομόλογα καταβάλλει μόνο ο δημόσιος τομέας. Οι ιδιώτες εργοδότες καταβάλλουν ολόκληρο τον μισθό σε χρήμα. Τρίτον· Σε πρώτη φάση η απαιτούμενη ρευστότητα είναι εξασφαλισμένη, γιατί ήδη λογαριάσαμε και όλους τους συνταξιούχους στην μισθοδοσία του δημοσίου προϋπολογισμού.

Στο σημείο αυτό, πρέπει να πω, ότι τα ομόλογα που ξαναπαίρνει το κράτος μέσω των ασφαλιστικών εισφορών και της σταδιακής εξόφλησης χρεών στο ΕΣΑΧ, δεν πρέπει να τα ξαναρίξει στην αγορά. [Πολύ δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο.] Πρέπει να επισπεύσουμε την επιστροφή των συναλλαγών με κανονικό χρήμα. Μπορεί ο εσωτερικός δανεισμός, που προτείνω με τα εγγυημένα ομόλογα να είναι πολύ πιο υγιής από τον σημερινό και τα οφέλη να επιστρέφουν στο σύνολο τους στην Ελλάδα και τους Ελληνες, αλλά δεν παύει να είναι δανεισμός.

Εργασιακές σχέσεις –μισθοί –επιδόματα παραγωγικότητας
Το ιερό δικαίωμα της εργασίας, είδαμε, ότι κατοχυρώνεται πλήρως στο κεφάλαιο «Ανεργία». Φυσικά δεν δείχνω κανένα σεβασμό στο «ιερό» δικαίωμα της τεμπελιάς (300.000 δηλωμένοι ως «άνεργοι» στον ΟΑΕΔ δηλώνουν, ότι δεν ενδιαφέρονται για καμία εργασία) αλλά ούτε στο «δικαίωμα στο όνειρο» δηλαδή το γραφειοκρατικό βόλεμα. Δουλειά υπάρχει για όλους, βόλεμα για κανέναν. Η δημόσια διοίκηση θα έχει όσους χρειάζονται πραγματικά.

Ηδη μιλήσαμε για την αναπροσαρμογή των μισθών και των συντάξεων, που καταβάλλονται από το δημόσιο, μέχρι να φτάσουμε στην πλήρη ανάκαμψη. Οποιος θέλει περισσότερα, να στραφεί στον ιδιωτικό τομέα και κυρίως να προσπαθήσει ως αυτοαπασχολούμενος, καθώς το σύνολο των μέτρων δημιουργεί εξαιρετικές συνθήκες γι αυτό.

Όμως μην νομίζουμε, ότι και οι δημόσιοι υπάλληλοι θα μείνουν πίσω για πολύ, γιατί όπως βλέπουμε και στα συναφή κεφάλαια, ο ιδιωτικός τομέας θα αποδίδει όλο και περισσότερους φόρους και φυσικά σιγά σιγά θα φύγουν οι έκτατοι. Το βέβαιο είναι, ότι πρέπει να υπάρχουν κίνητρα εργατικότητας για όλους (και για τους δημόσιους υπάλληλους).

Το κράτος εγγυάται την ύπαρξη δουλειάς, για όποιον θέλει να δουλέψει, όχι για την δουλειά της αρεσκείας του, ή των τυπικών του προσόντων. Π.χ. Δεν θα διατηρήσουμε αυτήν την παρανοϊκή νομοθεσία, για να έχουν δουλειά (της ειδικότητας τους) όλοι οι απόφοιτοι της νομικής. Αυτό δεν σημαίνει, ότι θα καταργηθούν τα νομικά επαγγέλματα, αλλά ότι θα βρίσκουν δουλειά σε αυτά οι καλύτεροι (και φυσικά ότι θα μειωθεί ο αριθμός των εισακτέων στις νομικές σχολές).

Αν οι απόφοιτοι των σχολών, που υπάρχει περίσσευμα, μπορούν να βρουν δουλειά στην ειδικότητα τους στο εξωτερικό, αυτό είναι καλό και για τους ίδιους και τις οικογένειες τους και για την Ελλάδα. Δεν πρόκειται για τραγωδία. Δεν είναι η προπολεμική και μεταπολεμική μετανάστευση. Υπάρχει καθημερινή επικοινωνία, σχετικά συχνά ταξίδια, καλύτερες δουλειές από τότε. Αλλωστε οι περισσότεροι κατευθύνονται στις χώρες τις ΕΕ. Ξεχνάμε, ότι μέχρι πρότινος μιλάγαμε για «Ευρωπαϊκή ενοποίηση»; [προσωπικά δεν το έχω απορρίψει αυτό το όραμα, απλά μάλλον αναβάλλεται] Μέσα στην Ευρωπαϊκή πατρίδα κατευθύνονται λοιπόν. Αν μπορούμε να κάνουμε εξαγωγή μυαλών, όπως λέγεται (και εισαγωγή εργατικού συναλλάγματος) μαγκιά μας. Εκείνοι μας στέλνουν Πακιστανούς και Σύριους για ταπεινές δουλειές· ας τους στείλουμε και εμείς Ελληνες, να τους φάνε τις κυριλέ δουλειές, σε όσες ειδικότητες δεν μπορούμε να τους καλύψουμε εμείς.

Προς το παρόν όμως δεν βλέπω μόνο εξαγωγές μυαλών, αλλά και χρυσοπληρωμένες εισαγωγές. Ο Τόμσεν, η Βερκουλέσκου και εκατοντάδες άλλοι ήλθαν και πήραν τις δουλειές των δικών μας μυαλών, που τα έκαναν θάλασσα…

Ολο το σχέδιο, που έχω καταρτίσει, βασίζεται στην αρχή του απόλυτου εξορθολογισμού της δημόσιας διοίκησης, της οικονομίας και των σχέσεων πολίτη κράτους. Δεν χωράει ΚΑΜΙΑ περιττή γραφειοκρατική διαδικασία. Υπάρχει δουλειά για όλους κι ακόμα περισσότερους, αλλά μόνο επωφελής για το κοινωνικό σύνολο· για τον Μολώχ της γραφειοκρατίας ούτε μία εργατοώρα. Π.χ. στα νοσοκομεία χρειαζόμαστε γιατρούς, νοσοκόμους, καθαρίστριες. Όχι άτομα για να ελέγχουν τα ασφαλιστικά βιβλιάρια και να κοστολογούν την περίθαλψη του πολίτη. Χρειάζεται βέβαια και διοικητικό προσωπικό, αλλά και μία δύο θέσεις να εξοικονομήσουμε σε κάθε νοσοκομείο από την εξάλειψη της περιττής γραφειοκρατίας, θα προσθέσουμε μία δύο θέσεις νοσοκόμων (επιπλέον όσων πρέπει να προσθέσουμε ούτως ή άλλως).

Αυτονόητα μαζί με την ανεργία καταργείται και κάθε επίδομα ανεργίας και αυτό το ποσό θα προστεθεί στους μισθούς, τις συντάξεις και τα κοινωνικά επιδόματα. Λογάριασα 2.000.000 άνεργους, ενώ καταγράφονται λιγότεροι από 1.500.000, γιατί παρά το ότι κάποιοι θα παραμείνουν ως άεργοι και κάποιοι άλλοι θα φύγουν ως οικονομικοί μετανάστες (οι ειδικότητες που λέγαμε) υπάρχουν πολλοί, που υποαπασχολούνται και δεν μπορούν να πιάσουν ούτε τον κατώτατο μισθό. Με το σύνολο των προτάσεων μου θα πληγούν πολύ κάποια επαγγέλματα (όπως των φοροτεχνικών και άλλων διαμεσολαβητών με το κράτος) αλλά προσωρινά πιθανόν να πληγούν και πολλά επαγγέλματα, που έχουν να κάνουν με τις πολυτέλειες της ζωής, ακόμα κι αν πολλές από αυτές δεν έχουν κάτι επιλήψιμο, ή υπερβολικό. Π.χ. θέατρο, κινηματογράφος, κομμωτήριο κ.λ.π.. (Αν και δεν νομίζω, ότι θα πληγούν περισσότερο από σήμερα, λογαριάζω πάντα τα χειρότερα.)

Θα πρέπει να υπάρχει και η κατ επιλογή του ενδιαφερόμενου μερική απασχόληση στο δημόσιο, καθώς πολλοί έχουν μία ασχολία, που κάτι τους δίνει, αλλά δεν αρκεί.

Όπως ήδη είπαμε, για τους μισθούς και τις συντάξεις που καταβάλλονται άμεσα, ή έμμεσα από το δημόσιο θα ισχύσει (προσωρινά τουλάχιστον) η διακύμανση 1:2,5 για τις καταβολές σε χρήμα και 1:5 για τις καταβολές σε εγγυημένα ομόλογα. Ο κατώτατος μισθός του δημοσίου (άθροισμα σε χρήμα και ομόλογα) είναι ο επιτρεπόμενος κατώτατος και για τον ιδιωτικό τομέα.

Ο ανώτατος μισθός αποδίδεται σε αρκετές δεκάδες χιλιάδες εν ενεργεία και συνταξιούχους αξιωματούχους του κράτους και εργαζόμενους ιδιαίτερα σημαντικών ειδικοτήτων, καθώς από τις μειώσεις στις υψηλές και πολύ υψηλές αποδοχές δεν υπάρχει περιθώριο διακύμανσης. Από τον μισθό παρακρατείται μόνο μέρος του φόρου εισοδήματος.

Καταργούνται, ενσωματούμενα στον μισθό όλα τα άλλα επιδόματα, πλην των κοινωνικών και των επιδομάτων παραγωγικότητας. Το επίδομα παραγωγικότητας στον δημόσιο τομέα δεν μπορεί να έχει αριθμητικά κριτήρια, γιατί τα αποτελέσματα μπορεί να είναι καταστροφικά. Π.χ. αν ο γιατρός κουράρει πολλούς ασθενείς, για να πάρει μπόνους, μοιραία δεν θα κάνει σωστά την δουλειά του.

Θεωρώ, ότι ο καλύτερος τρόπος είναι η συνάρτηση των πριμ με την ικανοποίηση των πολιτών –πελατών. Πολλοί λένε, ότι δεν πρέπει να βλέπουν σαν μαγαζάκι τους το δημόσιο οι δημόσιοι υπάλληλοι. Εγώ λέω το αντίθετο· να τους αναγκάσουμε να το βλέπουν σαν το μαγαζάκι τους και εμάς σαν πελάτες, που πρέπει να ικανοποιήσουν με την εργατικότητα και την ευγένεια. Στα αναλυτικά άρθρα περιγράφεται ο τρόπος αξιολόγησης για την καταβολή αυτών των πριμ.

Καθώς λοιπόν το δικαίωμα της εργασίας κατοχυρώνεται πλήρως, έχουμε την πολυτέλεια, να δώσουμε στους εργοδότες όσα ζητάνε και ακόμη περισσότερα στον τομέα των εργασιακών σχέσεων. Ο λόγος είναι, ότι (όπως θα δούμε και στα κεφάλαια της φορολογίας) το κράτος διευκολύνει την επιχειρηματικότητα, για να εισπράξει μεγάλους φόρους από τις επιχειρήσεις, πράγμα που τώρα δεν γίνεται, και εναποτίθεται το μεγαλύτερο βάρος στους απλούς πολίτες. Ένα από τα πολλά προσχήματα για αυτήν την φοροαπαλλαγή είναι αυτή η παρωχημένη πολιτική της ψευτοπροστασίας των εργατικών δικαιωμάτων, που ΠΟΤΕ δεν ίσχυσε για όλους.

Ο κάθε ιδιώτης εργοδότης πρέπει να μπορεί να απασχολεί όσους και όποιους εργαζόμενους του χρειάζονται. Ετσι θα μεγιστοποιηθούν τα κέρδη, άρα και οι φόροι, άρα και οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων και οι κοινωνικές παροχές. Αν κάνουμε, ότι μπορούμε για να στρεβλώσουμε τους όρους της ελεύθερης αγοράς με ψευτοκοινωνικά προσχήματα, στο τέλος η ζημιά από την απώλεια φόρων είναι πολύ μεγαλύτερη από το υποτιθέμενο κοινωνικό όφελος των «ζημιογόνων» επιχειρήσεων. Επειδή τώρα είναι ούτως ή άλλως στρεβλό το οικονομικό περιβάλλον, δεν βιάζομαι να κακοχαρακτηρίσω συλήβδην όλους τους επιχειρηματίες, που μπατάρισαν, αλλά με το προτεινόμενο οικονομικό και νομοθετικό πλαίσιο είναι ανεπίτρεπτο να λειτουργούν ζημιογόνες ιδιωτικές επιχειρήσεις και μάλιστα με την ίδια διοίκηση, που τις κατέστησε ζημιογόνες. Οποιος θέλει να είναι επιχειρηματίας, θα έχει πλήρη αστική και νομική ευθύνη. Δηλαδή οι ζημιογόνες επιχειρήσεις δεν θα αλλάζουν μόνο διοίκηση, αλλά τις περισσότερες φορές και ιδιοκτήτη (εκτός αν καλύπτει εξ ιδίων τις ζημιές).

Οποιος εργαζόμενος απολύεται από τον ιδιωτικό τομέα, την άλλη μέρα θα έχει δουλειά στο δημόσιο. Βέβαια δεν θα είναι το ίδιο, αλλά πρέπει να υπάρχουν κίνητρα και αντικίνητρα και στους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα, που πολλές φορές καταντούν χειρότεροι από τους δημόσιους υπάλληλους, ιδίως στις μεγάλες επιχειρήσεις. [Όπως θα δούμε και στα αναλυτικά άρθρα, υπάρχουν όροι για τις απολύσεις αποτρεπτικοί για κάθε εργοδοτική ασυδοσία. Αντίθετα με τα σημερινά δήθεν προστατευτικά ημίμετρα, ένας εργοδότης δεν μπορεί να διώξει πολλούς ταυτόχρονα, αλλά μπορεί να διώξει οποιονδήποτε για λόγους άσχετους από την εργασιακή του απόδοση και φυσικά μπορεί σιγά σιγά να τους διώξει όλους!!!!!]

Βασικά πιστεύω στην οικονομία των μικροεπιχειρήσεων και της αυτοαπασχόλησης. Χρειάζονται όμως και οι μεγάλες επιχειρήσεις, όχι ως ανταγωνιστικές των μικρών, αλλά ως στηρίγματα αυτών και της εθνικής οικονομίας. Όμως μεγάλες επιχειρήσεις ζημιογόνες και παρασιτικές με πρόσχημα τις θέσεις εργασίας δεν θα υπάρχουν.

…συνεχίζεται…

Π. Ρέππας

Δημοσίευση: Ιανουαρίου 30, 2017