Π. Ρέππας: ΥΕΤΟΣ 1

Όπως έγραψα στο προηγούμενο άρθρο, καταθέτω στους φίλους αναγνώστες τις απόψεις και τις προτάσεις μου για το ξεπέρασμα της κρίσης, ελπίζοντας να προκαλέσω προβληματισμό και πολιτικό διάλογο. Τα πέντε πρώτα άρθρα με τον υπέρτιτλο «ΥΕΤΟΣ» αφορούν την γενική τοποθέτηση και θα ακολουθήσουν εν καιρώ και τα αναλυτικά άρθρα.

Γενική τοποθέτηση

Εισαγωγή

Πριν από κάθε τι σημειώνω, ότι δεν περιμένω να πραγματοποιήσει αυτές τις προτάσεις κάποιο από τα υπάρχοντα κόμματα, γι αυτό θα αναφέρομαι, σαν να υπήρχε μία σοβαρή πατριωτική δημοκρατική κυβέρνηση.

Στο ερώτημα «μνημόνιο, ή όχι;» η απάντηση είναι: Όχι στα μνημόνια, που επιβάλλουν οι ψευτοδανειστές· ούτε δεκάρα που αρπάχτηκε από Ελληνες στην τσέπη τους. Χρειάζεται όμως μεγάλος αγώνας και θυσίες, που στην ουσία καθιστούν ένα εθνικό μνημόνιο. Η διαφορά με τα ξενόδουλα μνημόνια είναι, ότι ΟΛΑ τα οφέλη που θα προκύψουν, αποδίδονται άμεσα στην Ελλάδα και στον Ελληνικό λαό.

Στο ερώτημα αν πρέπει να παραμείνουμε, ή να φύγουμε από την Ευρωζώνη και την ΕΕ, η απάντηση είναι, ότι πρέπει ασκήσουμε εθνική πολιτική, γι αυτό πρέπει να είμαστε έτοιμοι για όλα, αλλά δεν θα ρίξουμε εμείς τον λίθο του αναθέματος στους «εταίρους». Ας το κάνουν αυτοί, αν το βρίσκουν φρόνιμο. Η δική μας σύνεση είναι, ότι θα προετοιμαστούμε και για το χειρότερο πιθανό ενδεχόμενο, αλλά δεν θα προκαλέσουμε την τύχη μας με ψευτοεπαναστατικές ιαχές και παλικαριές της πλάκας.

Η υποθετική σοβαρή πατριωτική κυβέρνηση θα έκανε πράξη την ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας από την πρώτη στιγμή της ανάληψης των καθηκόντων της. Θα σταματούσε από την πρώτη ημέρα την μισθοδοσία των υπαλλήλων του κουαρτέτου. Δεν θα τους διώξουμε κλωτσηδόν· αν θέλουν να παραμείνουν στην Ελλάδα με δικά τους έξοδα, μπορούν. Εμείς δεν είπαμε ποτέ «όχι» στους τουρίστες· αντίθετα ήμασταν και θα γίνουμε ακόμα περισσότερο ευγενείς. Ούτε θα τους απαγορέψουμε, να λένε την γνώμη τους και αν σε κάτι έχουν δίκιο (π.χ. αντιγραφειοκρατικές μεταρρυθμίσεις) θα το αποδεχόμαστε ευχαριστώντας και θα το πραγματοποιούμε.

Βέβαια είναι σίγουρο σχεδόν, ότι δεν θα μείνουν ούτε μία ημέρα, αλλά δεν θα τους έχουμε διώξει εμείς, ούτε θα τους έχουμε βρίσει. Το ίδιο θα γίνει με την ΕΕ και την ευρωζώνη. Δεν θα φύγουμε εμείς, αλλά αν μας ζητήσουν επίσημα να φύγουμε, δεν θα φέρουμε καμία αντίρρηση, ούτε θα επικαλεστούμε κανονισμούς και κουραφέξαλα, όπως έλεγαν ο Αλέξης κι ο Γιάνης. Ούτε όμως θα βροντήξουμε πίσω μας την πόρτα, φωνάζοντας «στον αγύριστο παλιοτοκογλύφοι». Θα πούμε ότι «ελπίζουμε και θα προσπαθήσουμε για αρμονική συνεργασία με την ΕΕ και τα κράτη μέλη».

Στο ερώτημα «τι θα κάνουμε με το δημόσιο χρέος», η απάντηση είναι, ότι η υποθετική πατριωτική κυβέρνηση θα δηλώσει προς όλες τις κυβερνήσεις και τους διεθνείς οργανισμούς, την διεθνή κοινή γνώμη και κάθε ενδιαφερόμενο: «Η Ελλάδα ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΕΙ να πληρώνει τα χρέη της, ΟΤΑΝ η Γερμανία μας πληρώσει, αυτά που μας οφείλει από τις πολεμικές επανορθώσεις. Το Γερμανικό χρέος είναι προγενέστερο, ληξιπρόθεσμο και έγκυρο, γιατί η Γερμανία αποδέχεται όλες τις αδικοπραξίες και τα εγκλήματα που διεπράχθησαν κατά την διάρκεια του πολέμου και της κατοχής και οφείλει να καταβάλει τις αποζημιώσεις για αυτά με όλους τους νόμιμους τόκους. Από καιρού δε δεν υφίστανται οι αιτιάσεις για την άρνηση πληρωμής των αποζημιώσεων, καθώς και οικονομική ευχέρεια υπάρχει και ήρθη η αναγκαστική διαίρεση της Γερμανίας σε δύο κράτη.»

Οσο για το ύψος των Γερμανικών επανορθώσεων: Η επιτροπή Καρακούση το υπολογίζει στα 320-330 δις, αλλά δεν υπολογίζει επιτόκιο υπερημερίας. Για την ακρίβεια πρέπει να λογαριαστεί η διαφορά του επιτοκίου υπερημερίας από το κανονικό, περίπου 3% ετησίως, δηλαδή 210% και με τους ανατοκισμούς περισσότερα. Συνεπώς οι αποζημιώσεις ξεπερνούν το 1 τρις και αυτά είναι μόνο για τις υποδομές, το αναγκαστικό δάνειο και τα προπολεμικά χρέη της Γερμανίας· δεν λογαριάζουμε αποζημίωση για τους θανάτους 800.000 Ελλήνων.

Αυτό το εθνικό κεφάλαιο, που τόσο εύκολα χαρίζουν μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί, δεν μπορεί βέβαια να ρευστοποιηθεί, αλλά μπορεί να μας δώσει ακλόνητο επιχείρημα για δικαιολογημένη στάση πληρωμών του δικού μας χρέους (και αργότερα για οριστική λύση). Δεν πρέπει να απευθυνθούμε στην διεθνή κοινότητα ως μπαταχτζήδες ταραξίες, αλλά ως φεσωμένοι (από τους Γερμανούς).

Στο σημείο αυτό πρέπει να επιχειρηματολογήσω λίγο και να διαχωρίσω την θέση μου από τους ανεγκέφαλους υποκριτές, τους «αντιμνημονιακούς». Ως προς τις πολεμικές επανορθώσεις χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: 1) Εκείνους που δεν τις καταδέχονται καν (π.χ. ΚΚΕ) αλλά καταδέχονται να κηρύξουμε στάση πληρωμών χωρίς καμία δικαιολογία· απλά χαρακτηρίζοντας το χρέος μας «επαχθές και επονείδιστο»!!!!!!!!!!!! Δηλαδή ντε και καλά να μας βάλλουν στην κατηγορία της Αργεντινής και της Ισλανδίας. Αν δεν είχαμε το εθνικό κεφάλαιο των επανορθώσεων, να το σκεφτόμασταν, αλλά τώρα γιατί να πούμε, ότι είναι επαχθές και επονείδιστο το χρέος που δημιούργησαν οι κυβερνήσεις, που ψηφίζαμε τόσα χρόνια; Γιατί πετούν στο καλάθι των αχρήστων αυτό το αιματοβαμμένο εθνικό κεφάλαιο; Αυτός είναι ο σεβασμός στην εθνική αντίσταση και την θυσία εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων; 2) Εκείνους, που μαζί με κάποιους από τους μνημονιακούς προτείνουν την νομική διεκδίκηση. Αν οι προηγούμενοι είναι εθνικοί μειοδότες, ετούτοι είναι επικίνδυνοι σπεκουλαδόροι και δεν διαφέρουν σε τίποτα από τους υπόλοιπους μνημονιακούς, που λένε, να μην διεκδικήσουμε τίποτα. Μπορώ να πω μάλιστα, ότι αυτοί που λένε, να μην διεκδικήσουμε τίποτα, είναι λιγότερο πονηροί και περισσότερο προσγειωμένοι, γιατί αν πάμε δικαστικά, είτε θα χάσουμε εντελώς την υπόθεση, είτε (ακόμα χειρότερα) θα πετύχουμε μία Πύρρειο «νίκη». Δηλαδή θα μας επιδικάσουν μόνο το αναγκαστικό δάνειο και τα προπολεμικά χρέη και φυσικά δεν θα μπορούμε να μην αποδεχτούμε μία δήθεν ευνοϊκή απόφαση, ενός δικαστηρίου, που μόνοι μας καταφύγαμε.

Κατ αρχάς μπορεί να χάσουμε την υπόθεση εντελώς, γιατί τόσα χρόνια δανειζόμαστε από τους Γερμανούς. Από αυτόν που σου χρωστάει, παίρνεις τοκοχρεολύσια, όχι δάνεια. Αρα έχουμε αποδεχτεί στην πράξη, ότι εμείς χρωστάμε κι όχι αυτοί. Μήπως να πούμε, ότι όλες αυτές οι κυβερνήσεις των 70 ετών ήταν πουλημένες; Δεν το αποκλείω, αλλά εμείς τις ψηφίζαμε. Όμως κι αν μας δώσουν το αναγκαστικό δάνειο και τα προπολεμικά χρέη, ακόμα κι αν προσθέσουν σε αυτά όλους τους νόμιμους τόκους (πράγμα που σχεδόν αποκλείω) δεν μαζεύονται πάνω από 40-60 δις. Τόσα (και στην πορεία ακόμα περισσότερα) θα μας κουρέψουν και μόνοι τους, άμα είμαστε «καλά παιδάκια». Γιατί να τους εκνευρίζουμε με δικαστήρια και «απαιτήσεις»; Για να μας χτυπήσουν ακόμα πιο αλύπητα; Ή μήπως για να τα κονομήσουν και να γυρίσουν δαφνοστεφείς «ήρωες» οι νομικοί μας εκπρόσωποι σε αυτά τα δικαστήρια; Είναι τυχαίο, ότι οι περισσότεροι από αυτούς, που προτείνουν την δικαστική διεκδίκηση, είναι νομικοί και πολιτικοί «επιστήμονες»; Στην δικαστική εργολαβία προσβλέπουν και τα οικονομικά και πολιτικά οφέλη από την ψευτονίκη. Σκοτίστηκαν, αν η πατρίδα χάσει από τον ψευτοτσαμπουκά τους, γιατί αν είναι να πάμε σε νομική διεκδίκηση, όντως είναι πολύ καλύτερα να κάνουμε τουμπεκί. Να προσέξουν πολύ οι συμπολίτες τις ψευτοπατριωτικές σειρήνες, γιατί σε σύγκριση με αυτούς οι προσκυνημένοι είναι περισσότερο πατριώτες και σίγουρα πιο σοβαροί. Οι Γερμανοί αναγνωρίζουν και σέβονται τον σοβαρό αντίπαλο, αλλά δεν συγχωρούν τα «άτακτα παιδάκια». Αρκετή ζημιά μας έχουν προκαλέσει οι «επαναστάτες» μπούληδες· δεν χρειάζεται περισσότερη.

Η ρήξη (που άλλωστε δεν είναι αυτοσκοπός) θέλει τσαγανό και σταθερή λαϊκή απόφαση, που αυτήν την στιγμή δεν υπάρχει. Το 62% του δημοψηφίσματος, δεν ήταν απόφαση ρήξης, αλλά απάντηση στο (κουτοπόνηρο) ερώτημα «θέλετε να μείνουμε στην ΕΕ με, ή χωρίς μνημόνια;» Φυσικό δεν ήταν να πει ο κόσμος «χωρίς μνημόνια»; Το ότι σε καμία περίπτωση δεν ήθελε την ρήξη αποδείχτηκε στις εκλογές που ακολούθησαν, που σάρωσαν πάλι τα μνημονιακά κόμματα με 80-85% συνολικά. Συνεπώς ο λαός δεν έχει πάρει ακόμα τέτοια απόφαση, γιατί δεν υπάρχουν στο πολιτικό προσκήνιο εκείνοι που θα ενέπνεαν εμπιστοσύνη για έναν «Ελληνικό δρόμο». Γι αυτό μιλάω σε αυτά τα άρθρα για υποθετική πατριωτική δημοκρατική κυβέρνηση.

Τα μεγάλα λόγια και οι κινήσεις εντυπωσιασμού προοιωνίζουν μεγάλες ήττες. Το θέμα είναι, ότι είτε εκτός ΕΕ, είτε εντός (αν θέλουμε να είμαστε ισότιμοι και όχι δούλοι) εμείς πρέπει να αλλάξουμε σχεδόν τα πάντα στην οικονομία και πολλούς άλλους τομείς, αλλιώς είμαστε χαμένοι.

Από την κρίση μόνο όλοι μαζί μπορούμε να βγούμε. Αν αρχίσουμε τους αποκλεισμούς, ο κοινωνικός αυτοματισμός θα λειτουργήσει διαλυτικά. Βρισκόμαστε σε μία από τις ιστορικές στιγμές, που ή θα γίνει η υπέρβαση, ή η καταβαράθρωση. Είναι από τις στιγμές εκείνες που η εθνική αναγκαιότητα επιβάλλει την συμμαχία των τάξεων.

Η κοινωνική αυτή συμμαχία δεν μπορεί να χτιστεί παρά μόνο με δίκαιους όρους, προσαρμογή στην δύσκολη πραγματικότητα, εργασιακή συνειδητοποίηση και πνεύμα κοινωνικής και εθνικής προσφοράς. Προσωρινά τουλάχιστον απαιτείται σημαντική άμβλυνση των ανισοτήτων, ιδίως μεταξύ όσων μισθοδοτούνται άμεσα, ή έμμεσα από το κράτος. Δεν έχω αυταπάτες, ότι αυτή η άμβλυνση θα κρατήσει για πολύ, γιατί γνωρίζω την ανθρώπινη φύση. Πρέπει όμως να διαρκέσει μέχρι την ανάκαμψη. Μετά μοιραία θα επιστρέψουν οι μεγάλες ανισότητες, αλλά ας λύσουν αυτά τα προβλήματα, όσοι θα τα ζούν.

Η συμμαχία των τάξεων λοιπόν έχει ημερομηνία λήξης, αλλά δεν πρέπει να την σνομπάρουμε, γιατί δεν υπάρχει άλλος δημοκρατικός δρόμος. [Αλλοι δρόμοι γενικότερα υπάρχουν, αλλά δεν είμαι εγώ αυτός που θα τους προτείνει.] Αλλωστε μπορεί από αυτό το καθεστώς προσωρινής αδελφοσύνης, να παραμείνουν και κάποια πιο μόνιμα χαρακτηριστικά στην αυριανή Ελλάδα.

Για να συγκροτηθεί και να λειτουργήσει αυτή η κοινωνική συμμαχία, πρέπει να πειστούν όλες οι τάξεις, ότι θα έχουν όφελος και κυρίως αυτοί που «θίγονται». Είναι προτιμότερο αυτό να γίνει τώρα, με σχετικά ήπιους όρους και ΚΥΡΙΩΣ με μία πραγματική προοπτική να ανακτήσουν αυτά που χάνουν. Αλλά ας δούμε (χονδρικά στα πέντε πρώτα άρθρα και αναλυτικότερα στα επόμενα) τους όρους αυτής της κοινωνικής συμμαχίας.

Ανεργία

Η υποθετική πατριωτική κυβέρνηση θα έλυνε αυτό το θέμα αυθημερόν (που λέει ο λόγος) γιατί η προστασία του δικαιώματος της εργασίας για όλους, όσους ΘΕΛΟΥΝ πραγματικά να εργαστούν, είναι θεμελιώδης λίθος της κοινωνικής συμμαχίας και συνοχής. Κάθε πολίτης θα είναι είτε συνταξιούχος (αν το επιβάλλει η ηλικία, ή η υγεία του), είτε αυτοαπασχολούμενος ή εργοδότης, είτε υπάλληλος (δημόσιος, ή ιδιωτικός) είτε ΑΕΡΓΟΣ χωρίς κανένα επίδομα. Ο ΟΑΕΔ δεν θα χορηγεί κανένα επίδομα και θα μετατραπεί σε κρατική υπηρεσία ευρέσεως εργασίας.

Που θα βρουν δουλειά εκατομμύρια άνεργοι σε μία ημέρα; Στο δημόσιο ως έκτατοι υπάλληλοι. Από πού θα πληρωθούν; Από αυτά που έχει το δημόσιο. Αν πέρσι μάζεψε από φόρους και διέθεσε για μισθούς και συντάξεις ένα Α ποσό για 4.000.000 ανθρώπους, φέτος θα διαθέσει αυτό το ποσό για 6.000.000. Αυτό βέβαια σημαίνει μείωση κατά 1/3ο του μέσου όρου των σε χρήμα αποδοχών των ήδη μισθοδοτούμενων και συνταξιοδοτούμενων.

Από όσα αναφέρονται παρακάτω ένα μέρος αυτής μείωσης αποκαθίσταται με ομόλογα εγγυημένης αξίας. Ένα άλλο μέρος αντισταθμίζεται με τις πολύ αυξημένες δωρεάν κοινωνικές παροχές, μειώσεις τιμολογίων ρεύματος κ.λ.π., την γενικότερη μείωση του κόστους ζωής και άλλα. Τέλος, αν δεν αναμέναμε ακόμη λιγότερες εισπράξεις από φόρους και γενικότερα έσοδα του κράτους (πράγμα που οφείλουμε να προβλέψουμε και να προσαρμόσουμε σε αυτό τις προσδοκίες μας) θα μπορούσαμε να μιλάμε για σχεδόν μηδενική μείωση, καθώς όσοι θα προσληφθούν, δεν θα βολευτούν σε γραφειοκρατικές θέσεις, αλλά οι περισσότεροι σε άμεσα και κάποιοι σε έμμεσα παραγωγικές θέσεις. Αυτό θα αποδώσει μεγάλη είσπραξη για το κράτος και ουσιαστικά οι περισσότεροι έκτατοι θα πληρώνονται από αυτό που παράγουν.

Επειδή δεν είμαι πολιτικάντης, να προβάλλω βολικούς αριθμούς και να τα παρουσιάζω όλα ρόδινα, λογαριάζω ακόμα λιγότερα έσοδα του κράτους από τους σημερινούς πόρους. Κάθε χρόνο θα είναι λιγότερα μέχρι να αναλάβει η υποθετική κυβέρνηση, η οποία θα πρέπει να μειώσει ακόμα περισσότερο τα φορολογικά βάρη, άρα και τα ανάλογα έσοδα. Η μείωση αυτών των εσόδων μαζί με τις πρόσθετες και τις συσσωρευμένες επιτακτικές ανάγκες, θα μειώσουν προσωρινά και τις μεγάλες και τις μεσαίες αποδοχές και σε ονομαστικό και σε πραγματικό επίπεδο, αλλά είναι φανερό, ότι στους μεσαίους τουλάχιστον δεν πρόκειται για μεγάλη μείωση.

Μέχρι το πέρας της κρίσης θα οριστεί όριο ανισότητας σε μισθούς (που καταβάλλονται άμεσα, ή έμμεσα από το δημόσιο) και συντάξεις το 1 προς 2,5 για τις σε χρήμα αποδοχές και 1 προς 5 σε εγγυημένα ομόλογα. Δηλαδή αν ο κατώτατος μισθός είναι (καθαρά) 400 σε χρήμα και 200 σε εγγυημένα ομόλογα ο ανώτατος θα είναι 1.000 σε χρήμα και 1.000 σε εγγυημένα ομόλογα. Εννοείται, ότι η συντριπτική πλειοψηφεία των έκτατων θα είναι στον κατώτατο, γιατί δεν θέλουμε το δημόσιο να παραμείνει ο περιζήτητος επαγγελματικός προσανατολισμός· το αντίθετο επιδιώκουμε. Σε αυτές τις αποδοχές δεν περιλαμβάνονται τα κοινωνικά επιδόματα και τα πριμ παραγωγικότητας, που αναφέρονται στα οικεία κεφάλαια.

Πως θα βρούμε παραγωγικές εργασίες για τόσους πολλούς ανθρώπους; 1) επιβολή αποτρεπτικού τέλους αργίας για κάθε παραγωγική μονάδα, που δεν τελεί υπό εκμετάλλευση. Εργοστάσια, αγροί, ξενοδοχεία, τα πάντα θα επιβαρύνονται με εξοντωτικό τέλος αν μένουν σε αργία, ή ακόμα και υποεκμετάλλευση. Ετσι οι ιδιοκτήτες θα αναγκαστούν, ή να τα δουλέψουν, ή να τα νοικιάσουν, ή να τα πουλήσουν, ή να τα παραχωρήσουν για εκμετάλλευση στο κράτος. 2) Οσες παραγωγικές μονάδες περιέρχονται στο κράτος για εκμετάλλευση, παραμένουν ως ιδιοκτησίες των μέχρι τότε ιδιοκτητών τους, αλλά δεν προσπορίζονται από αυτές κανένα όφελος. Μόνο αν η μονάδα πουληθεί, ο ιδιοκτήτης δικαιούται το εύλογο αντίτιμο για την αξία που είχε η μονάδα του, όταν περιήλθε στην εκμετάλλευση και δικαιοδοσία του κράτους. Η αξία αυτή προσδιορίζεται κατά την στιγμή που η μονάδα περιέρχεται στην κρατική δικαιοδοσία με την σύμφωνη γνώμη του ιδιοκτήτη. Δηλαδή αν δεν υπάρξει συμφωνία για την αξία της μονάδας, ο ιδιοκτήτης οφείλει να την λειτουργήσει, ή να την πουλήσει, ή να πληρώνει το αβάσταχτο τέλος αργίας. 3) Από την επαναλειτουργία των αργούντων μονάδων το κράτος δεν προσβλέπει μόνο την εργασιακή αποκατάσταση των ανέργων, αλλά και κέρδη τόσο από την λειτουργία, όσο και από την πώληση τελικά αυτών των μονάδων, καθώς θα καρπωθεί την υπεραξία μεταξύ της τιμής που συμφώνησε με τον ιδιοκτήτη και αυτής, που θα εισπράξει από τον αγοραστή. Αυτονόητα μία μονάδα σε λειτουργία αξίζει περισσότερο απ το να είναι κλειστή. Το πόσο περισσότερο εξαρτάται από τα στελέχη και τους εργαζόμενους. Για αυτό πρέπει να έχουν πολύ ισχυρό κίνητρο ΟΛΟΙ για να δουλέψουν καλά, το οποίο είναι ένα σοβαρό ΠΡΟΚΑΘΟΡΙΣΜΕΝΟ μερίδιο από τα κέρδη της πώλησης. Ετσι θα αποφύγουμε τις περιττές προσλήψεις σε αυτές τις μονάδες και το σύνηθες φαινόμενο του πληθωρισμού περιττών εργαζομένων σε δημόσιες επιχειρήσεις και της συνεπαγόμενης ζημιογόνας χρήσης.

Φυσικά με την πώληση το κράτος θα αποσβέσει και τα κεφάλαια, που αναγκαστικά θα δεσμεύσει για την επαναλειτουργία αυτών των μονάδων (κεφάλαια κίνησης, κεφάλαια για αναπροσαρμογή –αναβάθμιση εξοπλισμού κ.λ.π.). Ετσι όλοι (κράτος, ιδιοκτήτες, στελέχη, εργαζόμενοι στις μονάδες, εργαζόμενοι του δημοσίου) θα έχουν λόγους για την γρηγορότερη πώληση αυτών των μονάδων σε νέους ιδιοκτήτες και για να επιτύχει αυτό το σχέδιο πρέπει να αρχίσουν οι πωλήσεις αυτές πριν συμπληρωθεί έτος (για να μην πω εξάμηνο) από την «κρατικοποίηση» τους. Είναι πολύ δύσκολο, γιατί μιλάμε για επικερδή πώληση, όχι ξεπούλημα, αλλά πιστεύω στην αξία των Ελλήνων, όταν έχουν κίνητρα. [Στους σημερινούς φαταούλες θα ήθελα να υπενθυμίσω, με ποιόν τρόπο αναπτύχθηκε η Ελληνική ναυτιλία στα χρόνια της πιο μαύρης σκλαβιάς. Μερίδιο στα κέρδη ακόμα και για τον μούτσο.] Φυσικά δεν εννοώ, ότι πρέπει να αγχωθούμε για την πώληση· πρέπει να αγχωθούμε όμως για την επικερδή επαναλειτουργία τους σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα και η καλή πώληση θα έλθει σαν ώριμο φρούτο.

Ενας άλλος τρόπος παραγωγικής ενασχόλησης των έκτατων δημόσιων υπαλλήλων είναι το «νοίκιασμα» για περιορισμένο χρόνο, ή ακόμα και το δωρεάν δάνεισμα (μόνο για την πρώτη χρονιά) εργαζομένων, ή ομάδων εργαζομένων σε μικροεργοδότες, όπως οι αγρότες για την συγκομιδή. Τις δουλειές αυτές θα τις πάρουμε από τους Πακιστανούς και υποχρεωτικά θα τους διώξουμε, όχι γιατί είναι μελαμψοί, ή Μουσουλμάνοι, αλλά γιατί δεν υπάρχει πλέον δουλειά γι αυτούς στην Ελλάδα. [Ούτε αυτούς θα τους διώξουμε κλωτσηδόν· το αντίθετο, θα διευκολύνουμε για τον καλύτερο δυνατό τρόπο.] Η κρατική βοήθεια για αλλαγή του εργατικού δυναμικού με εγχώριο, αφορά κυρίως το πρώτο έτος, καθώς αν θέλουμε Ελληνες για εργάτες γης, πρέπει να τους πληρώνουμε σαν Ελληνες και σιγά σιγά πρέπει να προσαρμοστεί η οικονομία μας σε αυτό.

Δηλαδή αν γινόταν απότομα και χωρίς τον προτεινόμενο οργανωμένο τρόπο η έξωση των ξένων από τις ταπεινές παραγωγικές εργασίες, η κοινωνία και η οικονομία θα κλυδωνιζόταν από πολύ μεγάλες αυξήσεις στα τρόφιμα και πρώτες ύλες αγροτικής παραγωγής. Τώρα το κράτος θα πεί στον αγρότη «βάλλε εσύ αυτά που έδινες στον Πακιστανό, θα βάλλω κι εγώ κάτι παραπάνω, για να πάρει την θέση του ο Ελληνας νέος. Ετσι το εργατικό συνάλλαγμα θα μείνει στην χώρα και οι νέοι Ελληνες θα αρχίσουν να συνηθίζουν και να προτιμάνε τις παραγωγικές εργασίες. Το «νοίκιασμα» αυτό μπορεί να γίνει με πολύ οργανωμένο τρόπο και το κράτος να καλύψει τις αδυναμίες των αγροτών. Για παράδειγμα, σε μία περιοχή χρειάζονται για έναν μήνα 100 εργάτες γης και υπάρχουν ικανοποιητικά καταλύματα μόνο για 30. Τα υπόλοιπα μπορεί να τα καλύψει το κράτος με κοντέινερ, που θα μετακινούνται διαρκώς, όπου υπάρχει δουλειά. Ετσι η συγκομιδή θα γίνει πραγματική γιορτή για τα χωριά, που θα καμαρώνουν ξανά για τους Ελληνες λεβέντες νέους. Κάποιοι από αυτούς θα γίνουν κανονικοί αγρότες· για τους άλλους θα είναι μία εμπειρία κοινωνικής προσφοράς, δημιουργικότητας και ουσιώδους επαφής με την φύση, που θα νοσταλγούν σε όλη τους την ζωή.

Καθώς οι γραφειοκρατικές διαδικασίες θα περιοριστούν στις πραγματικά απαραίτητες, πολλοί (νέοι και υγιείς) θα σηκωθούν από τα γραφεία και μαζί με το πλήθος των έκτατων υπαλλήλων θα έχουμε περίσσια εργατικού δυναμικού, να το διαθέτουμε για όσο χρόνο χρειάζεται, σε πάρα πολλούς τομείς που πάσχουμε, όπως η υγεία, ή παιδεία, η ασφάλεια κ.λ.π. Π.χ. Δεν είναι καλύτερα, από το να μένουν αργοί, να πλαισιώσουν (όσοι έχουν τα προσόντα) τις δυνάμεις ασφαλείας; Αν πήξουμε την νύχτα στις περιπολίες, ποιος εγκληματίας θα ξεμυτίσει; Εκτός βέβαια από την δική μας ασφάλεια, μην ξεχνάμε, ότι το κυριότερο προϊόν μας είναι ο τουρισμός. Και για τους δύο αυτούς λόγους θα υπάρξει επιπλέον οικονομικό όφελος, καθώς αφενός η εγκληματικότητα δεν έχει μόνο κοινωνικές επιπτώσεις, αλλά και οικονομικές και αφετέρου σε μία εποχή αστάθειας και ανασφάλειας μπορούμε να πουλήσουμε ασφαλή τουρισμό.

Ο τουρισμός όμως μπορεί να βοηθηθεί και από δύο άλλους σχετικούς παράγοντες. Πρώτον· την καθαριότητα. Με τόσο περίσσευμα προσωπικού, μπορούμε να καθαρίσουμε όχι μόνο τους αστικούς χώρους, αλλά και όλη την χώρα γενικότερα. Αυτό βέβαια δεν μπορεί να γίνεται εσαεί (να βρωμίζουμε τα βουνά και τα λαγκάδια και μετά να τα καθαρίζουμε). Μια φορά θα το κάνουμε κι από κει και πέρα όποιος βρωμίσει, θα τα καθαρίσει με την γλώσσα του. Ούτε μπορούμε να έχουμε εσαεί (πολλούς) έκτατους δημόσιους υπάλληλους. Δεύτερον· μέχρι της οριστικής εργασιακής αποκατάστασης το κράτος μπορεί να διαθέσει έκτατους υπαλλήλους, που θα βοηθήσουν έμμεσα τον τουρισμό (π.χ. στις ανασκαφές αρχαιοτήτων, συναυλίες και γενικώς καλλιτεχνικές παραστάσεις, αθλητικές εκδηλώσεις κ.λ.π.).

Επίσης μπορούμε να βοηθήσουμε ταυτόχρονα και τον τουρισμό και την αγροτική οικονομία και την συναφή βιομηχανία (αλλά και την ποιότητα της ζωής μας) με το περίσσευμα εργατικού δυναμικού που διαθέτουμε, γιατί μπορούμε να εστιάσουμε στην οικολογική αγροτική οικονομία, που χρειάζεται περισσότερα χέρια, αλλά θέλει τον χρόνο της για να αποδώσει.

Εχουμε λοιπόν μηδενική ανεργία και επανεκκίνηση της παραγωγικής οικονομίας στο σύνολο της. Μαζί με τα μέτρα των επόμενων κεφαλαίων και όσα προαναφέρθηκαν στην εισαγωγή, μπορούν να επιτύχουν το μέχρι τώρα «ακατόρθωτο» σε λίγους μήνες.

Νόμισμα

Είτε μείνουμε, είτε φύγουμε (μας διώξουν) από την ευρωζώνη, πρέπει να κρατήσουμε ως νόμισμα το ευρώ, ή άλλο σκληρό νόμισμα. Ουσιαστικά αν φύγουμε, δεν θα έχουμε δικό μας νόμισμα, αλλά θα κινούμε την οικονομία με συνάλλαγμα (ξένα νομίσματα) με πλαστικό –ηλεκτρονικό χρήμα και με τα εγγυημένα ομόλογα.

Εγγύηση των ομολόγων αυτών θα είναι η δημόσια περιουσία, που δεν θα εκποιηθεί, αλλά θα μπει ενέχυρο για αυτά. Δεν ξέρω τι θα έχει απομείνει (μέχρι να αναλάβει η υποθετική πατριωτική κυβέρνηση) αλλά αν ας πούμε, δεν έχει πουληθεί το Ελληνικό και αν η τιμή ξεπουλήματος ήταν 2 δις, θα κοστολογηθεί ως εγγύηση για 3-4 δις, δηλαδή θα είμαστε πολύ μετριοπαθείς στην κοστολόγηση των ενέχυρων. Ετσι κι αλλιώς το μεγαλύτερο κεφάλαιο που μπορεί να μπεί ενέχυρο αυτή την στιγμή είναι τα κέρδη από την μελλοντική εκμετάλλευση του φυσικού αερίου, που εκτιμώνται σε πολλές εκατοντάδες δις.

Εχουμε λοιπόν το περιθώριο να εκδώσουμε ομόλογα πραγματικής αξίας, αλλά η αναγνώριση τους από την αγορά και φυσικά η αποπληρωμή τους χωρίς να εκποιηθεί η δημόσια περιουσία, εξαρτάται από την πρόοδο της οικονομίας.

Σε πρώτη φάση μπορεί να οριστεί, ότι μπορούν να πληρώνονται με αυτά τα ομόλογα οι ασφαλιστικές εισφορές και μέρος του ιδιωτικού χρέους, όπως περιγράφεται στο ανάλογο κεφάλαιο. Πιστεύω, ότι οι Ελληνες, που ήδη αποδέχτηκαν και αφομοιώνουν την χρήση πλαστικού –ηλεκτρονικού χρήματος, θα αποδεχτούν πολύ εύκολα και αυτά τα ομόλογα στις ιδιωτικές συναλλαγές τους και με τα πρώτα σημάδια ανάκαμψης θα αποκτήσουν ακόμα και διεθνή αναγνώριση (πράγμα που μόνο ψυχολογικά μας ενδιαφέρει).

Τα ομόλογα αυτά δεν είναι το πληθωριστικό χρήμα, που προτείνουν πολλοί αντιμνημονιακοί. Είναι σαν να τυπώνουμε μόνοι μας έγκυρα και γνήσια ευρώ. Μία μικρή βοήθεια (για περισσότερο ακόμα διαθέσιμο χρήμα) είναι το ηλεκτρονικό –πλαστικό χρήμα, αλλά πρέπει να προσέξουμε στην «έκδοση» αυτού του τύπου χρήματος και να το κάνουμε με μεγάλη φειδώ, χωρίς να ξεφεύγουμε από τις δικλείδες ασφαλείας, που υπάρχουν αυτή την στιγμή. Με λίγα λόγια το ηλεκτρονικό χρήμα, που βρίσκεται σε κυκλοφορία, μπορεί να είναι λίγο παραπάνω από τα αποθέματα ασφαλείας των τραπεζών. Δεν μπορεί το κράτος να κόβει αβέρτα ηλεκτρονική μονέδα, όπως ονειρεύονται ορισμένοι.

Φυσικά χρειαζόμαστε και κανονικό συνάλλαγμα για τις απαιτούμενες εισαγωγές και την αναπλήρωση των διαρροών από την νόμιμη εξαγωγή συναλλάγματος, την εξόφληση των ομολόγων και τις συνεχώς διευρυνόμενες ανάγκες κυκλοφορίας χρήματος στην αγορά. Το συνάλλαγμα αυτό μπορεί να εξασφαλιστεί άμεσα κυρίως από τον τουρισμό και την ναυτιλία και όταν μπει μπροστά η παραγωγική μηχανή και από τις εξαγωγές.

Όταν μπει σε καλή σειρά η οικονομία μας και εμείς οι ίδιοι και εφόσον βρεθούμε εκτός ευρωζώνης και εξακολουθούμε να βρισκόμαστε εκτός, βάζουμε μπροστά για ένα εθνικό σκληρό, σοβαρό νόμισμα. Πρέπει να καταλάβουμε, ότι οι πονηριές των οικονομικών ψευτοεπιστημών ζημιώνουν τον λαό και την πατρίδα και οφελούν μόνο τις συντεχνίες τους και το ληστρικό μεγάλο κεφάλαιο. Κάθε μορφής έμμεση φορολόγηση μέσω της υποτίμησης του νομίσματος πρέπει να αποκλειστεί.

[Ας θυμηθούν οι ψευτοεπιστήμονες έναν πραγματικά σοβαρό οικονομολόγο, τον Ζολώτα. Δεν ξέφυγε βέβαια από τα δεσμά της ακαδημαϊκής συντεχνίας και της άρχουσας τάξης, ούτε προσπάθησε αρκετά να εκλαϊκεύσει και να απομυθοποιήσει την ειδικότητα, που του προσέφερε προνόμια, αλλά τουλάχιστον δεν ήταν ανήθικος, ώστε να παραμυθιάζει τον λαό, τσεκουρώνοντας ταυτόχρονα τα πενιχρά του εισοδήματα με τον νομισματικό πληθωρισμό. Γιατί πράγματι είναι η πιο απλή και αυτόματη μορφή έμμεσης φορολογίας, αλλά ταυτόχρονα και η πιο αισχρή. Δεν επιτρέπει ούτε έναν στοιχειώδη οικογενειακό προγραμματισμό για την φτωχολογιά, την οποία φορολογεί ουσιαστικά με πολύ μεγαλύτερο ποσοστό από το μεγάλο κεφάλαιο, γιατί η υποτίμηση αφορά το νόμισμα, όχι τις άλλες αξίες που αναπροσαρμόζονται, ή δεν θίγονται καν. Το μεγάλο κεφάλαιο θίγεται μόνο σε ότι έχει σε εθνικό νόμισμα εκείνη την στιγμή· δεν θίγονται ούτε οι καταθέσεις σε συνάλλαγμα, στο εξωτερικό, σε χρυσάφι, ούτε φυσικά τα ακίνητα, οι εξοπλισμοί, οι μετοχές. Αντίθετα και την μικρή χασούρα, που έχουν από τα αποθέματα τους σε εθνικό νόμισμα, την ρεφάρουν με την «εξωστρεφή» τους κατεύθυνση, αποκομίζοντας τεράστια κέρδη από την εξαθλίωση του λαού.]

Αφού λοιπόν στην ουσία μηδενίζουμε το δημόσιο χρέος συνδέοντας το με τις πολεμικές αποζημιώσεις, δεν πρέπει να ξεκινήσουμε καινούργια φάμπρικα δανεισμού, έστω και εσωτερικού (παρά το ότι υπάρχει η πρόβλεψη στα ανάλογα κεφάλαια). Τα ομόλογα εγγυημένης αξίας που προτείνω, είναι μία εφάπαξ διευκόλυνση της ρευστότητας· όχι επανεκκίνηση του ηθικού κατήφορου, που είχαμε πάρει κλέβοντας τις επόμενες γενεές. Αλλωστε και η εγγύηση τους, η δημόσια περιουσία, δεν είναι για φάγωμα. Τα ομόλογα αυτά συνολικής αξίας 250-300 δις θα εκδοθούν άπαξ και δεν θα ανανεώνονται. Όταν αποπληρωθούν πλήρως, το δημόσιο χρέος θα είναι μηδέν και εκεί πρέπει να μείνει για πάντα.

Εχω μιλήσει σε αρκετά άρθρα για την αλητεία αυτών που μιλάνε για «βιώσιμο» χρέος (και την βλακεία αυτών που το παπαγαλίζουν). Ας πούμε όμως, ότι όντως υπάρχει όριο βιωσιμότητας και ένα χρέος (ας πούμε) 100 δις ήταν βιώσιμο. Δεν πρέπει να πληρώνουμε τόκους τουλάχιστον 4-5 δις ετησίως; Αν το εργατικό δυναμικό είμαστε 6.000.000 άνθρωποι, πρέπει κατά μέσο όρο να πληρώνουμε 800 ευρώ ετησίως ο καθένας, χωρίς να παίρνουμε απολύτως τίποτα!!!!!!!!!

Επαφίεμαι να επιχειρηματολογήσω περισσότερο στα αναλυτικά άρθρα, αλλά το έγκλημα που ξεκίνησε το 1824 (που τουλάχιστον υπήρχε το πρόσχημα του πολέμου και των μηδενικών δημόσιων εσόδων) πρέπει να τελειώσει. Αυτά τα εγγυημένα ομόλογα πρέπει να είναι τα πρώτα και τα τελευταία. Η εξαργύρωση τους θα γίνεται σταδιακά, 5% ετησίως, δηλαδή θα είναι εικοσαετή. Ετησίως επίσης θα καταβάλλεται και ο τόκος 1%.

…συνέχεια στο επόμενο…

Π. Ρέππας

Δημοσίευση: Ιανουαρίου 28, 2017