ΜΝΗΜΟΝΙΑ, ΛΑΪΚΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΝΟΘΕΥΤΗ ΒΛΑΚΕΙΑ
Αν περιμένεις, φίλε μου Θανάση, από την αδαή αφεντιά μου να σου αναλύσει τις οικονομικές συγκυρίες που μας οδήγησαν στα Μνημόνια και τους οικονομικούς χειρισμούς των διαδοχικών Κυβερνήσεων Παπανδρέου, Παπαδήμου, Σαμαρά και Τσίπρα, μάλλον θα σε απογοητεύσω. Μπορείς όμως να βρεις πολύτιμα και έγκυρα στοιχεία στην έγκυρη ιστοσελίδα της διαδικτυακής εγκυκλοπαίδειας Wikipedia https://el.wikipedia.org/wiki/Ελληνική_οικονομική_κρίση_(2009-2018) τα οποία παρουσιάζονται σε κατανοητή γλώσσα, με όρους και με τρόπο που ποτέ δεν θα κατάφερνε ένας απλός μουτζούρης μηχανικός σαν την αφεντομουτσουνάρα μου, που δεν γνωρίζει καν πώς να κουμαντάρει τα δικά του οικονομικά.
Αυτό που μπορώ να προσπαθήσω, κυρίως με γνώμονα τη Λογική και την Παρατήρηση (μια και το βιβλίο αυτό είναι ουσιαστικά, τα βιώματα ενός Πολίτη που ήξερε λίγη αριθμητική) είναι να ανακεφαλαιώσω τη συμπεριφορά, τόσο των συμπολιτών μας, όσο και των πολιτικών που επιλέξαμε για να διαχειριστούν τη χειρότερη οικονομική ύφεση των τελευταίων 80 χρόνων, που προκάλεσε τεράστια φθορά στον Κοινωνικό Ιστό της Πατρίδας μας.
Βλέπεις Θανάση μου, η Οικονομία είναι κατά το ήμισυ θέμα συλλογικής ψυχολογίας ενός λαού και ακόμα κι αν τα νούμερα βελτιώθηκαν μέσα στα τελευταία χρόνια, αυτό που εξακολουθεί να μας ταλαιπωρεί είναι η Κοινωνική Εντροπία που εκτοξεύτηκε σε ύψη πρωτόγνωρα από την εποχή του Εμφυλίου κι εδώ.
Φυσικά, οι περισσότεροι φίλοι και αναγνώστες, όπως κι εσύ Θανάση μου, θα με ρωτήσετε τι εννοώ με τον όρο «Κοινωνική Εντροπία». Ας το εξηγήσω λοιπόν, για να μιλάμε την ίδια γλώσσα, ακόμα κι αν η Μοίρα φάνηκε πιο ευγενική στους περισσότερους από εσάς και δεν σας έκανε μηχανικούς ή φυσικούς επιστήμονες, για να ταλαιπωριέστε άδικα.
Όταν ανάβεις ένα σπίρτο, αυτό παράγει θερμότητα. Όμως, όσες προσπάθειες κι αν κάνεις να ανακτήσεις αυτή την ενέργεια, πάντα θα είναι λιγότερη από αυτή που θα χρειαζόσουν για να ξαναδημιουργήσεις το σπίρτο που έκαψες. Αυτή η αταξία, δηλαδή η διάχυση της ενέργειας στο περιβάλλον κατά τρόπο μη ανακτήσιμο, ονομάζεται Εντροπία και ο 2ος Νόμος της Θερμοδυναμικής μας λέει ότι είναι πάντοτε θετική (αυξανόμενη αταξία).
Το ίδιο συμβαίνει με την Κοινωνία μας. Καταναλώνουμε πολύ περισσότερη ενέργεια για να «κάψουμε», απ’ όση θα μπορέσουμε ποτέ να ανακτήσουμε για να «δημιουργήσουμε» και γι’ αυτό τόσα χρόνια μιλάω για την Κοινωνική Εντροπία.
Αν πάμε λοιπόν σε όλες αυτές τις ομάδες όσων εκφράζουν διαμαρτυρία και άρνηση για οτιδήποτε κι αν αποφασίζει η υπόλοιπη Κοινωνία να πράξει, βλέπουμε ότι η ενέργεια που σπαταλάνε για την αποδόμηση και καταστροφή είναι απείρως μεγαλύτερη από την ενέργεια που θα ήταν διατεθειμένοι να προσφέρουν για το χτίσιμο της Κοινωνίας μας.
Θεωρούν, τις περισσότερες φορές, ότι αρκεί να καταστρέψεις κάτι και ως δια μαγείας, κάτι καλύτερο θα έρθει να πάρει τη θέση του, ενώ οι ίδιοι θα το αναλύουν και θα θεωρητικολογούν περί αυτού, αραχτοί σε κάποιο καφέ των Εξαρχείων ή της Πλατείας Κολωνακίου. Έτσι φαντάζονται το «χτίσιμο» ενός νέου Κόσμου, στις ονειρώξεις τους, οι οποίες δεν περιλαμβάνουν την κατανάλωση πολλής ενέργειας εκ μέρους τους, μια και βλέπουν τον εαυτό τους στο ρόλο του Στρατηγού-Καθοδηγητή και όχι του απλού «στρατιώτη».
Αυτή τη διανοητική ραθυμία βέβαια, τη συναντάμε σε ολόκληρο το φάσμα της Κοινωνίας μας, όχι μόνο ανάμεσα στους «επαναστάτες». Όμως, η φιλόδοξη υποψήφια «νύφη» του «The Bachelor», από το Ζεφύρι, ο τατουαδιασμένος «σφίχτης» που ονειρεύεται να πάει στο «Survivor», ή το κακομαθημένο ΤΒΠ (Τεκνό Βορείων Προαστείων) που αγωνιά για το αν θα είναι ο πρώτος που θα αποκτήσει το νέο Smartphone GTX Turbo 4X4 με 8 ΤΒ μνήμη στην τιμή-ευκαιρία των 3 μισθών, δεν ονειρεύονται να κάνουν την Κοινωνία αυτή σαν τα θλιβερά τους μουτράκια. Είναι μοναχικά κυτταράκια, που το συλλογικό ανοσοποιητικό μας σύστημα τα ελέγχει.
Το κακό με τους σύγχρονους «επαναστάτες», είναι ότι προσπαθούν οργανωμένα να αλλάξουν την Κοινωνία σε κάτι, όπου η μιζέρια τους, η δυσκολία κοινωνικής τους προσαρμογής, η απελπισμένη εξάρτησή τους από το μαραμένο βυζί του Κράτους, η ημιμάθεια και η μετριότητά τους θα είναι δείγματα κοινωνικής και επαγγελματικής καταξίωσης. Είδωλά τους είναι όσοι στράφηκαν εναντίον της Κοινωνίας, όσοι επέβαλλαν τις ιδεοληψίες τους με τη βία, όσοι κατέστρεψαν οποιαδήποτε προσπάθεια των συμπολιτών τους για πρόοδο. Η κινητήριά τους δύναμη, δηλαδή, είναι η θλιβερή μιζέρια τους και η συμπλεγματική τους στάση απέναντι σε οποιονδήποτε κατάφερε κάτι στη ζωή του. Αποτελούν την περιθωριακή (; ) και πολυπληθή αυτή Ομάδα που ονειρεύεται την «κατσίκα του γείτονα» με τα πόδια προς το ταβάνι.
Αυτό είναι το κυριότερο πρόβλημα που, όπως βλέπεις καλέ μου φίλε Θανάση, αντιμετωπίζουμε σαν Κοινωνία. Όλοι μας μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα με 2-3 ποντίκια μέσα στο σπίτι μας, αν έχουμε το κατάλληλο σκουπόξυλο, αλλά τι κάνεις, όταν έχεις ολόκληρες ορδές τέτοιων τρωκτικών που αγωνίζονται να σου επιβάλλουν ένα τρόπο ζωής που ανατριχιάζεις μόνο που τον σκέφτεσαι; Πόσο διαφορετικές είναι τέτοιες ομάδες από ένα κοινωνικό καρκίνωμα που έχει παραλύσει κάθε συλλογική λειτουργία και προσπάθεια για ανάπτυξη;
Αυτό λοιπόν είδαμε να συμβαίνει στην Κοινωνία μας από το 2010. Οι ορδές των «αγαναχτισμένων» που δημιουργήθηκαν μέσα από τα Κοινωνικά Δίκτυα, δεν έκαναν καν τον κόπο να συνειδητοποιήσουν ή έστω να σκεφτούν, γιατί φτάσαμε σε αυτή την κατάσταση που γίναμε περίγελος των εταίρων μας στην ΕΕ και παράδειγμα προς αποφυγή για όλες τις πολιτισμένες χώρες; Ο καθένας από αυτούς τράβηξε την ουρίτσα του απ’ έξω, αναζητώντας κάποιο αποδιοπομπαίο τράγο για να του φορτώσει τα συλλογικά μας αμαρτήματα και κάποιοι πολιτικάντηδες φρόντισαν να του χαϊδέψουν τα αυτιά, μια και ενδιάμεσα από αυτά υπήρχε αρκετό κενό, για να παρκάρεις όποια ιδέα ήθελες.
Για κάποιους συντρόφους του ΚΚΕ, υπεύθυνος ήταν ο Πλούτος, λες και προσωποποιούσαν σαν τον Αριστοφάνη, μία αόριστη έννοια, αρνούμενοι να κατονομάσουν συγκεκριμένους ενόχους. Έτσι βγήκαν στους δρόμους και τις πλατείες με το αίτημα «την Κρίση να την πληρώσει ο Πλούτος», αν και τον μόνο Πλούτο που γνωρίζω ως ύπαρξη είναι ο σκύλος του Γκούφη.
Για άλλους ήταν «τα λαμόγια, οι εργολάβοι», λες και 5-10 μεγάλες εταιρείες κατάφεραν να φάνε 300 δισεκατομμύρια από το υστέρημα του Ελληνικού Λαού, χωρίς κανένας να πάρει χαμπάρι τι γινόταν.
Για κάποιους άλλους συμπολίτες μας, δεν ετίθετο καν θέμα χρέους της χώρας, γιατί ο άνθρωπος που ακολουθούσαν, ο Αρτέμης Σώρρας, βρήκε στο Μοναστηράκι κάτι «ομόλογα» από μια ανύπαρκτη τράπεζα, και σύμφωνα με τον ίδιο η Ελλάδα είχε λαμβάνειν τουλάχιστον 600 δισεκατομμύρια από κάποιες απροσδιόριστες πηγές, καθώς και μερικά ακόμα τρισεκατομμύρια από τις ΗΠΑ, για Τεχνολογία των Ελ από τον Σείριο που ο ίδιος πούλησε στον Μπαράκ Ομπάμα. Το μόνο που έπρεπε να κάνουν για να αποκτήσουν όλα αυτά τα πλούτη ήταν να δώσουν τον Ελλάνιο Όρκο στον Αρτέμη.
Μια μερίδα όψιμων αντιστασιακών θυμήθηκε ξαφνικά ότι η Γερμανία δεν έχει στάξει το παραδάκι για τις πολεμικές αποζημιώσεις προς την Ελλάδα και επέμεναν μεθ’ επιτάσεως να υποχρεώσουμε τους Γερμανούς να αναλάβουν τα χρεωστούμενά μας.
Ένας αμετροεπής και φαφλατάς πολιτικός οσμίστηκε όσμιο στο υπέδαφος της χώρας, καθώς και υδατάνθρακες (!!) στο Αιγαίο, που θα ξεπλήρωναν ολόκληρο το Εθνικό χρέος και θα περίσσευαν για να αποκτήσει ο κάθε Έλληνας από μία Bentley. Τον είχα γνωρίσει αυτόν τον πολιτικό στα νιάτα του, Θανάση μου και ακούγοντάς τον να μου μιλάει, μου πήρε περίπου 1,5 λεπτό για να καταλάβω πόσο μεγάλη κουράδα ήταν.
O μετέπειτα Πρωθυπουργός της χώρας, κυκλοφορούσε νούμερα για 10 χιλιάδες αυτοκτονίες συμπολιτών μας που έφτασαν στην απόγνωση, τη στιγμή που η Στατιστική Υπηρεσία αναφέρει 390-530 αυτοκτονίες κάθε χρόνο, τόσο πριν την Κρίση, όσο και κατά τη διάρκειά της (συμπεριλαμβανομένων και των ετών της διακυβέρνησής του).
Δεκάδες πολιτικοί, προκειμένου να γλιτώσουν τον εκλογικό τους αφανισμό, παραιτήθηκαν από τα κόμματα εξουσίας (και κυρίως το ΠΑΣΟΚ) και μεταπήδησαν στον ΣΥΡΙΖΑ, οσμιζόμενοι σαν τα ποντίκια ότι το πλοίο θα βουλιάξει σύντομα, βρίζοντας, επικρίνοντας και λοιδορώντας τους πρώην συντρόφους τους για αποφάσεις και νόμους τους οποίους και οι ίδιοι είχαν ψηφίσει με χέρια και με πόδια.
Τρεις άνθρωποι και ένα αγέννητο έμβρυο χάθηκαν μέσα στους καπνούς και τις φλόγες της Marfin Bank, πληρώνοντας το έγκλημά τους να εργάζονται για ένα εκπρόσωπο του Κεφαλαίου. «Αφήστε τους να καούν», φώναζαν οι μαινόμενοι αλήτες έξω από το κτίριο, προφανώς ικανοποιημένοι που κατάφεραν ένα τόσο συντριπτικό πλήγμα στον Διεθνή Καπιταλισμό, από το οποίο δεν θα μπορούσε πια να ορθοποδήσει.
Η υπόθεση του Εξωτερικού Χρέους της Ελλάδας βρήκε επίσης αιτιολογία στις δόλιες ενέργειες της Διεθνούς Μασονίας, της Λέσχης Bilderberg, των Σιωνιστών, των ερπετόμορφων Νεφελίμ και της μακαρίτισσας της θείας μου της Βασίλως, από το Στροβίτσι Ολυμπίας.
Η φαντασία των Ελλήνων οργίαζε, κατάλληλα υποκινούμενη από μεγάλη μερίδα του Τύπου (που στους κόλπους του φιλοξενεί άτομα που το φυσικό τους περιβάλλον θα ήταν η φυλακή) και οποιοσδήποτε συμπολίτης μας τολμούσε να ψελλίσει «μισό λεπτό βρε παιδιά, μήπως φταίμε κι εμείς;» χαρακτηριζόταν αυτόματα «προσκυνημένος», «Νενέκος» και «Γερμανοτσολιάς».
Τα θέματα των αναρτήσεων δεν εκφράζουν απαραίτητα και τις απόψεις των διαχειριστών και των συντακτών του ιστολογίου μας. Τα σχόλια εκφράζουν τις απόψεις των σχολιαστών και μόνο αυτών.
Σχόλια που περιέχουν ύβρεις ή απρεπείς χαρακτηρισμούς διαγράφονται κατά τον έλεγχο από την ομάδα διαχείρισης. Ευχαριστούμε.