Η (ενοχλητική) συνήθεια της Ιστορίας να… μην παραγράφεται

Του Μάνου Οικονομίδη

Στον επίλογο, υποτίθεται, της διαρκούς εθνικής κρίσης των τελευταίων 8 ετών, από τη στιγμή που ο Γιώργος Παπανδρέου έβαλε την Ελλάδα στα Μνημόνια, η εθνική καθημερινότητα έρχεται εκ νέου αντιμέτωπη με τους πιο μουχλιασμένους σκελετούς στη ντουλάπα.

Το Σκοπιανό, ως ανοικτή πληγή και διαρκής ενοχή για την εθνική μνήμη, βγάζει στους δρόμους όσους αυθόρμητα βιώνουν την εσωτερική ανάγκη να ξεσπάσουν. Όχι μονάχα για την «τελική ήττα» στο ζήτημα της ονομασίας της γειτονικής χώρας, ο πρόλογος της οποίας γράφτηκε την περίοδο 1990-93. Τότε που, για πρώτη και τελευταία φορά, η Ελλάδα είχε την πραγματική δύναμη να… χορέψει τα Σκόπια. Τότε όμως, δυστυχώς επικράτησαν τα άκρα και οι ακρότητες. Οι σκελετοί της ντουλάπας του εθνικού διχασμού.

Αλλά κυρίως, γιατί μετά την εθνική τραγωδία των Μνημονίων, τη φτωχοποίηση και ατίμωση μιας ολόκληρης κοινωνίας, την υποτίμηση της εθνικής αξιοπρέπειας, και την αναίρεση της εθνικής κυριαρχίας και αυτοδιάθεσης, η συλλογική προδιάθεση του λαού μας φωνάζει «ως εδώ».

Αυτή ακριβώς την πραγματικότητα επιχειρούν να αξιοποιήσουν οι απόκληροι της εθνικής ηθικής. Όσοι, εντός και εκτός Ελλάδας, δεν μπορούν να ζήσουν… χωρίς βαρβάρους, όπως θα μας εξηγούσε ο Κωνσταντίνος Καβάφης.

Γιατί, πολύ απλά, «βάρβαροι» είναι οι ίδιοι. Και φουσκώντας την εθνική διαίρεση, ποντάρουν στη δική τους επιβίωση. Η κανονικότητα, τους προκαλεί αλλεργία. Η διαμόρφωση συνθηκών εθνικής συμφιλίωσης, αυτής για την οποία έδωσε τη ζωή του το 1989 ο μάρτυρας της Δημοκρατίας Παύλος Μπακογιάννης, τους…. εξορίζει στο εθνικό περιθώριο.

Και είναι πολλοί. Και φωνάζουν δυνατά. Πολιτικοί, δημοσιογράφοι, άνθρωποι των γραμμάτων και των τεχνών, φιγούρες που σεργιανίζουν στον δημόσιο βίο, ως μεγάλοι επιταχυντές και ανατροφοδότες της εθνικής κρίσης. Της παρακμής.

Υπάρχουν λόγω της κρίσης. Κυρίως της κρίσης ηθικής. Και φροντίζουν να εμποδίζουν μια ολόκληρη χώρα να κάνει ένα άλμα πιο γρήγορο από τη φθορά. Να αφήσει πίσω την κρίση. Τη φθορά. Εκείνους.

Το σκηνικό, όπως διαμορφώνεται, είναι αποκρουστικό για κάθε πολίτη που διατηρεί εφεδρείες αξιοπρέπειας. Ο πειρασμός να αφήσεις κάτω τη σκυτάλη, είναι μεγάλος.

Γι’ αυτό και οι στιγμές είναι εθνικά κρίσιμες. Ζητούνται εκείνοι που θα αφήσουν ένα φως ανοιχτό. Να δείχνει το δρόμο για το μέλλον, μέσα από το σκοτάδι.

Όπως ακριβώς το περιγράφει ο Καβάφης στην Ιθάκη: Το ταξίδι μετράει περισσότερο από την ίδια την κατάληξη της διαδρομής.

Για τον επίλογο άλλωστε, θα ασχοληθεί η Ιστορία. Η οποία έχει την (ενοχλητική) συνήθεια, να μην παραγράφεται. Να παραποιείται, ναι. Προσωρινά και για λίγους. Όχι όμως να παραγράφεται.

Η κρίση της για όσους ανατροφοδοτούν την υστερία του εθνικού διχασμού, θα είναι αμείλικτη. Και αμετάκλητη.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 16 Ιουνίου 2018
Υστερόγραφα

Δημοσίευση: Ιουλίου 13, 2018