Τουλάχιστον θα «κλέψουν» την ιδέα;

Η πρωτοβουλία μου για κινητοποιήσεις με στόχο το εμπάργκο όπλων προς την Τουρκία προσέκρουσε στα τείχη των επαγγελματιών της πολιτικής (κόμματα και ΜΜΕ). Δεν πρόσθεσα τυχαία τους αποδέκτες του μέιλ στο προηγούμενο άρθρο, αλλά προς μαρτυρία εναντίον τους. [Εξαιρούνται φυσικά τα τέσσερα μπλογκ, που το δημοσίευσαν.] Την ήξερα καλά την καφρίλα τους, αλλά ήλπισα, ότι η επερχόμενη εθνική τραγωδία θα τους συνετίσει λίγο. Εις μάτην.

Γιατί ανησυχούν; Τι φοβούνται; Μην εποφθαλμιώ την θέση τους; Ένα ασήμαντο ανθρωπάκι είμαι· και να ήθελα δεν θα μπορούσα. Αλλά και να μπορώ, ένας άνθρωπος μόνος ολονών την θέση θα έτρωγα; Ακόμα κι αν πράγματι ήμουν επίφοβος ανταγωνιστής, δεν βλέπουν τι έρχεται, για να μας καταβροχθίσει όλους μαζί;

Κι αν τέλος πάντων εγώ (ο πανελληνίως άγνωστος) είμαι το εμπόδιο, ας με προσπεράσουν. Ας το παρουσιάσουν ως δική τους ιδέα· δεν θα ζητήσω πνευματικά δικαιώματα…

Αν πάλι όλοι αυτοί οι ακατάδεκτοι έχουν άλλους τρόπους για να αντιμετωπίσουν τον Ερντογάν και το καρτέλ των όπλων, ας το πούν και ας το κάνουν. Γιατί μέχρι τώρα οι μόνες «λύσεις» που βλέπω από παντού, είναι ότι ο Ερντογάν και οι Σκοπιανοί θα φάνε τα μούτρα τους μόνοι τους!!!!! Εμείς δεν έχουμε παρά να εξοντώσουμε τους πολιτικούς μας εχθρούς και όλα θα πάνε μια χαρά!!!!!!!

Μετά από πολλές προσπάθειες στα οκτώ χρόνια της κρίσης, θα έπρεπε να ήμουν ηλίθιος, για να μην έχω καταλάβει το πόσο στεγανά είναι όλα αυτά τα κομματικά και μιντιακά μαγαζιά και πόσο ψεύτικη είναι η εικόνα της δήθεν ελευθερίας του λόγου. Παρόλα αυτά δεν σταμάτησε να με εκπλήσσει, να με αποσβολώνει θα έλεγα, το μέγεθος της ψυχικής και της πνευματικής μιζέριας όλων όσων βρίσκονται εντός των τειχών του συστήματος. [Οι μισοί από όλους αυτούς παριστάνουν και τους «αντισυστημικούς αγωνιστές», τρομάρα τους…] Κανείς δεν απάντησε στην πρόταση μου. Ούτε τα αριστερά κόμματα, που δήθεν αγαπάνε την ειρήνη, ούτε τα δεξιά, που δήθεν αγαπάνε την πατρίδα, ούτε τα κεντρώα, που δήθεν αγαπάνε τον μετριοπαθή λόγο.

Φαντάζομαι την αγανάκτηση και την ειρωνεία τους: «ποιος είσαι ρε φίλε, που θα μας ενώσεις κιόλας;» Εδώ που τα λέμε, έχουν δίκιο· είναι σαν να τους λέω, να κλείσουν μόνοι τους τα μαγαζιά τους, για να σωθεί η Ελλάδα· τρελά πράγματα δηλαδή. Οι άνθρωποι με μελέτησαν καλά πριν με απορρίψουν. Ο καθένας είχε τους δικούς του λόγους, για να «θιχτεί» από το κείμενο, αλλά και όλοι μαζί έχουν έναν κοινό λόγο: Ολοι σπεκουλάρουν αδίστακτα στην δυστυχία. Παρασιτοβιούν, ελίσσονται και ανελίσσονται, παριστάνοντας ότι την καταπολεμούν.

Θλίβονται τάχα για την συνεχιζόμενη φυλάκιση των δύο στρατιωτικών στην Αδριανούπολη. Ο (αείποτε αναίσχυντος) παρά τω Καμμένω, δήλωσε στις μανάδες τους, ότι το ίδιο τουμπεκί θα έκανε και για τα δικά του παιδιά. [Ωραίο πατέρα έχουν· να τον καμαρώνουν. Και ωραία ΜΜΕ έχουμε, που απέρριψαν σύσσωμα το άρθρο μου και προέβαλλαν την ίδια ημέρα τις πορδές του μπάρμπα Φώτη.]

Βέβαια οφείλω να ομολογήσω, ότι δεν είχα καταλάβει πλήρως την δύναμη αυτών των μαγαζιών στο «καταναλωτικό κοινό». Κάτι ήξερε ο Θανασάκης ο πολιτευτής, που έλεγε, ότι τους κρατάει στην χούφτα του… Υποψιάζομαι τι κρατάνε στην χούφτα τους οι πελάτες του κάθε Θανασάκη (της Πράγας γίνεται κι εδώ και καμαρώνουμε από πάνω).

Αχ βρε Ταγίπ… Η κωλοφαρδία σου δεν λέγεται. Παίζεις χωρίς αντίπαλο κουφάλα και μας κουνιέσαι. Όμως να είσαι βέβαιος, ότι οι εκδικητές θα γεννηθούν από το αίμα των αθώων (αλλά ανόητων προβάτων).

Π. Ρέππας

Δημοσίευση: Μαρτίου 17, 2018