ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ 1944: ΜΕΓΑΛΗ ΜΑΖΙΚΗ ΣΦΑΓΗ ΣΤΟ ΣΟΦΙΚΟ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ (Μέρος ΙΙ)

0



Οστά,κεφαλή, στην καταβόθρα του Ζαρακά. 


Η είσοδος της Καταβόθρας. 


Οστά και ριγμένες πέτρες στην καταβόθρα του Ζαρακά. 


Στο κέντρο της φωτογραφίας, στο βαθούλωμα ήταν το ασβεστοκάμινο. 

«Μη δίνεις νερό στους προδότες!»

Χθές, στο Μέρος Ι, περιέγραψα τη σφαγή στό ορεινό χωριό Άγιος Ιωάννης νέων και γυναικοπαίδων από τον Αλαμάνο και το Σοφικό. Ἀκόμη φοβερότερο μακελειό ἔγινε στη Μονή της Παναγίας στό Σοφικό και στην καταβόθρα του Ζαρακά, τήν παραμονή τῆς ἑορτῆς τῆς Κοιμήσεως τῆς Θεοτό¬κου. Μεταξύ 10 καί 13 Αὐγούστου 1944, ἄνδρες τῆς ΟΠΛΑ καί τοῦ ἐφεδρικοῦ ΕΛΑΣ συνέλαβαν γύρω στά 100 ἄτομα ἀπό τά χωριά: Ἅγιος Βασίλειος, Ἅγιος Ἰωάννης, Ἁγιονόρι, Ἀθίκια, Ἁλμυρή, Γαλατάκι, Κατακάλι καί Στεφάνι καί τούς οδήγησαν στη Μονή της Παναγίας, κοντά στό Σοφικό.

Την Αἰκατερίνη Μπαλάφα από το Στεφάνι, ἀδελφή του Δημήτρη Μπαλάφα (Ντάκου), τόν ὁποῖον εἶχαν σφάξει μαζί μέ 6 μέλη τῆς οἰκογενείας του τόν προηγούμενο μήνα, την έσφαξε ο καπετάν μπάρμπα Τάσσος στον δρόμο, γιατί κατάλαβε ότι έλεγαν Αρβανίτικα ότι τους πηγαίνου για εκτέλεση!

Τό πρωϊνό τῆς 14ης Αὐγούστου, παραμονή τῆς ἑορτῆς τῆς Παναγίας, ὅλοι ὅσοι συνελήφθησαν καί ἔφθασαν σῶοι στό Σο¬φι¬κό, εἶχαν συγκεντρωθεῖ στόν περίβολο της Μονής. Ἀπεσταλμένοι και συγγενείς πού ἔφθασαν ἀπό τά γύρω χωριά, κατόρ¬θω¬σαν νά ἐλευθερώσουν μερικούς. Για το πως πέρασαν την καυτή Αυγουστιάτικη ημέρα οι κρατούμενοι στη Μονή, μας το λέει η κυρία Μ.Π. ἀπό τό Σοφικό, ΕΠΟΝίτισσα τότε μάλλον εξ ανάγκης, η οποία ἦταν παρούσα στίς 14 Αὐγούστου 1944:

«...Νά σοῦ τά πῶ ἐγώ αὐτά πού γενήκανε. Ὅπως τά εἶδα μέ τά μάτια μου...

Τήν παραμονή τῆς Παναγίας τοῦ 1944, ὁ παπάς πού θά λειτούργαγε στό Μοναστήρι τῆς Παναγίας ζήτησε ἀπό τόν ὑπεύθυνο τοῦ ΕΑΜ τοῦ Σοφικοῦ νά τοῦ στείλει μερικά κορίτσια νά ἀσπρίσουν τό Μοναστήρι. Τό Μοναστήρι δέν εἶχε καλογήρους. Μόνο ἕνας γέρος Σοφικίτης ἦταν ἐκεῖ. Ἕνας Δημήτριος Γιενούζης. Μᾶς καλέσανε οἱ ἀντάρτες πολλά κορίτσια νά πᾶμε στό Μοναστήρι νά ἀσπρίσουμε. Πῆγα καί ἐγώ μέ μιά ξαδέρφη μου μέ τά ἄλλα κορίτσια, πολλά.

Ἐκεῖ τότε εἶχαν πολλούς κρατούμενους. Στέκονταν γύρω-γύρω στίς μάντρες, τό μοναστήρι γεμᾶτο κόσμο καί μερικούς τούς εἶχαν κλεισμένους σέ ἕνα ἀχούρι. Ἐγώ μέ τήν ξαδέρφη μου, ὅταν τούς εἴδαμε, θέλαμε νά φύγουμε, ἀλλά δέν μᾶς ἀφήσανε. Εἶχαν κλείσει τήν πόρτα.

Εἶδαν νερό, πού εἴχανε μαζέψει σέ κάτι λεβέτια (σ.σ. καζάνια) γιά νά ἀσβεστώσουμε καί μᾶς εἶπαν: «Δέν μᾶς δίνετε λίγο νερό;». Καί τούς δώσαμε.

Καί μοῦ φώναζε ὁ Καραπᾶνος: «Μή δίνεις νερό στούς προδότες!».

Ἦταν ἐκεῖ στό Μοναστήρι ἐκείνη τήν ἡμέρα ὁ Καραπᾶνος(Παναγιώτης Καρυώτης από τη Νεμέα, πρώτα σφαγέας στον Φενεό και μετά Τομεάρχης ΕΑΜ Σολυγείας) καί ὁ Βόλγας.

Ἐγώ σφουγγάριζα ἀλλά παρακολουθοῦσα καί τί κάνανε ἔξω οἱ ἀντάρτες πού χυπάγανε τούς ἀνθρώπους. Ὁ Καραπᾶνος ἔδινε τίς διαταγές νά βαρᾶνε. Εἶχαν ἐκείνη τήν ἡμέρα καί ἕναν καψερό ἀπό τό Κατακάλι. Εἶχε κι ἕνα χρυσό δόντι ἐδῶ μπροστά. Τί ξύλο τοῦ ρίξανε Θεέ μου!

Ἦταν κι ἕνας Γιώργης Βλάσης, μαραγκός ἤτανε, ἀπό τό Γαλατάκι. Τό τί ξύλο τοῦ ρίξανε ἐπίσης! Τό εἶδα μέ τά μάτια μου. Ἦταν ἀντάρτες ἐκεῖ καί βαράγανε καί κάτι κοπέλες ἀπό τό Σοφι¬κό. Κάτι παλιοκόριτσα, «συναγωνίστριες» ἀπό ἐδῶ. Εἴχανε πάρει ξύλα καί βαράγανε τούς κρατούμενους.

-Ποιές ἦταν αὐτές; Τίς θυμᾶσαι;

-Φυσικά καί τίς θυμᾶμαι. Μερικές φύγανε ἀπό δῶ. Παντρευτήκανε ἀλλοῦ. Τρεῖς πού χτυπάγανε ἐκείνη τήν ἡμέρα στό Μοναστήρι ἔχουν πεθάνει πιά. Ἦταν μεγάλες. Κτύπαγε πολύ μία τοῦ Τσόγκα. Ἡ μάνα τοῦ δικηγόρου τοῦ Νίκου Τσόγκα. Ἔχει δυό παιδιά δικηγόρους. Πήγαινε ὁ ἱδρώτας... ἐδῶ αὐτῆς.

Κτύπαγε καί ἡ Δήμητρα (Τούλα) τοῦ Μπάντζη, ξαδέρφη μου. Ἔχει πεθάνει. Αὐτή κτύπησε πολύ! Τήν ἄλλη τήν λέγανε Μαρίνα, τοῦ Ἀποστόλη τοῦ Μπάρτζη. Εἶχε παντρευτεῖ ἕναν Πιπίνη.

- Πόσων χρονῶν ἦταν αὐτές;

- Ἕνα χρόνο μεγαλύτερες ἀπό μένα. 17 χρονῶν.

- Οἱ κρατούμενοι φάγανε πρῶτα τό ξύλο τῆς χρονιᾶς τους καί μετά τούς πήγανε καί τούς σφάξανε. Ὅλους πού σκοτώσανε τήν παραμονή τῆς Παναγίας, τό βράδυ. Πῆγε ὁ πατέρας μου στό Μοναστήρι ανήμερα νά προσκυνήσε,ι καί οἱ κρατούμενοι δέν ἦταν ἐκεῖ.

Τούς εἶχαν ρίξει σ᾽ ἕνα ἀσβεστοκάμινο, κοντά στό Μοναστήρι. Τό εἶχαν γεμίσει ἀνθρώπους, καί ἡ μύγα... τόση!

Ὅσοι ἦταν γέροι καί δέν μποροῦσαν νά περπατήσουν (σ.σ. μάλλον δεν μπορούσανκάποιοι να περπατήσουν λόγω ξυλοδαρμού), τούς ἔριξαν στό ἀσβεστοκάμινο κοντά στό Μοναστήρι. Ὅσοι εἶχαν τά πόδια τους, τούς πῆγαν κάτω στήν καταβόθρα, στην τοποθεσία Ζαρακάς. Τούς κτυπάγανε καί τούς ρίχνανε μέσα!».

Έτσι λοιπόν τελείωσε η τραγωδία δεκάδων ανθρώπων τό βράδυ τῆς 14ης Αὐγούστου 1944. Όσους δέν μποροῦσαν νά βαδίσουν, τούς ἔσφαξαν ἐπί τόπου και τις σορούς τους τίς ἔριξαν στο παλαιό ἀσβεστοκάμινο, κοντά στό μοναστήρι. Τούς πιό δυνατούς τούς ὁδήγησαν δεμένους περίπου 3 χι¬λιόμετρα μακρύτερα, σέ μιά καταβόθρα, γνωστή ὡς Τρῦπα τοῦ Ζάρακα ή Ζαρακά και εκεί τους έσφαξαν.

Πόσοι ἀκριβῶς ἄνθρωποι ἐσφάγησαν ἐκεῖνο τό βράδυ, δέν ἔγινε ποτέ γνωστό. Οἱ καλύτεροι ὑπολογισμοί τούς φέρουν γύρω στούς 70. Στά χωριά τῆς περιοχῆς μάλιστα, τά ἑπόμενα χρόνια ἀκουγόταν ὅτι στό ασβεστοκάμινο ρίχτηκαν οἱ σοροί 47 θυμάτων.

Στούς γνωστούς σφαγεῖς τοῦ κλιμακίου τῆς ΟΠΛΑ Σολυ¬γεί¬ας -Ἀετός, Βόλγας, μπάρμπα-Τάσσος, Δαναός, Ἀχιλλέας, Δαί¬δαλος, Ἴκαρος, κ.λπ.- προστέθηκαν καί δύο νεαρές ΕΠΟΝίτισ¬σες. Ἡ Τούλα Γ. Μπάρτζη καί ἡ Μαρίνα Ἀπ. Μπάτση, ἀπό τό Σοφικό, ἔσφαξαν ἀνθρώπους στό μοναστήρι καί στό βάραθρο τοῦ Ζάρακα!

Ὅπως συνέβη καί σέ ἄλλες περιπτώσεις, ἡ ΟΠΛΑ ἔριξε καί ζωντανούς ἀνθρώπους ἐκεῖνο τό βράδυ στό Ζάρακα, ἴσως ἐ¬πειδή γνώριζαν ὅτι ἦταν ἀδύνατον νά βγοῦν. Στό τέλος πέτα¬ξαν πέτρες καί χοντρά ξύλα πάνω στά θύματά τους πού εἶχαν ρίξει στό βάραθρο, ως ταφόπλακες. Παρ᾽ ὅλα αὐτά, ἕνα τουλάχιστον θῦμα, μιά Σούκουλη ἀπό τό χωριό Ἅγιος Ἰωάννης, ἔμεινε ζωντανή γιά ἀρκετές ἡμέρες καί καλοῦσε σέ βοήθεια, πού ποτέ δέν ἔφθασε.

Πολλοί ἀπέδωσαν τήν πολυήμερη ἐπιβίωσή της μέσα στό βάραθρο σέ ὑπερφυσικές δυνάμεις (είχε τίμιο ξύλο), ἀλλά ἡ ἐξήγηση μᾶλλον εἶναι τό κομμάτι ψωμιοῦ πού εἶχε δεμένο στήν ποδιά της ὅταν τήν συνέλαβαν, καθ᾽ ὁδόν γιά τό κοπάδι της.

Τό βάραθρο εἶναι στενό, ἔχει βάθος περί τά 20 μέτρα, και ἐκεῖ πού τελειώνει δημιουργεῖται ἕνα εσωτερικό διαμέρισμα. Ἔτσι εξηγείται πως ἡ τραγική γυναίκα έμεινε ζωντανή από τις πέτρες καί τα ξύλα πού ἔριξαν οἱ σφαγεῖς!

Το 1945 συγγενείς, κυρίως ἀπό τό χωριό Ἁγιάννης, ἔβγαλαν μέ σχοινιά μερικούς νεκρούς πού ἦταν ἐπάνω-ἐπάνω. Μεταξύ αὐτῶν ἦταν καί ἡ Αἰκατ. Καραντούνια 60 ἐτῶν, καί ὀ Εὐάγγ. Γκρούτσης, δυό ἀπό τα 17 θύματα από τό Στεφάνι. Είχαν μαχαιριές στό λαιμό καί τήν καρδιά!

Οἱ υπόλοιποι ἔμειναν ἐκεῖ μέχρι σήμερα, εἰς δόξαν όλων. Δημοτικών και Νομαρχιακών Ἀρχῶν, άλλων Κρατικών Αρχών, πολιτισμικῶν ὀργανώσεων, καί συγγενῶν!

Οι φωτογραφίες του 2014 με τις κεφαλές και τα άλλα οστά, το πιστοποιούν!

Ιωάννης Μπουγάς
Δημοσίευση: Αυγούστου 21, 2017

0 Σχόλια για την ανάρτηση: "ΠΑΡΑΜΟΝΗ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ 1944: ΜΕΓΑΛΗ ΜΑΖΙΚΗ ΣΦΑΓΗ ΣΤΟ ΣΟΦΙΚΟ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ (Μέρος ΙΙ)"

Όποιος πιστεύει ότι θίγεται από κάποια ανάρτηση ή θέλει να απαντήσει αρκεί ένα απλό mail στο parakato.blog@gmail.com να μας στείλει την άποψή του για δημοσίευση ή επανόρθωση. Οι αναρτήσεις αφορούν αποκλειστικά πρόσωπα και καταστάσεις με δημόσιο χαρακτήρα και δεν αναφέρονται στην προσωπική ζωή κανενός που σεβόμαστε απολύτως. Δεν έχουμε προηγούμενα με κανέναν, δεν κρατάμε επόμενα για κανέναν.

Τα θέματα των αναρτήσεων δεν εκφράζουν απαραίτητα και τις απόψεις των διαχειριστών και των συντακτών του ιστολογίου μας. Τα σχόλια εκφράζουν τις απόψεις των σχολιαστών και μόνο αυτών.

Σχόλια που περιέχουν ύβρεις ή απρεπείς χαρακτηρισμούς διαγράφονται κατά τον έλεγχο από την ομάδα διαχείρισης. Ευχαριστούμε.

 
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ Copyright © 2010 | ΟΡΟΙ ΧΡΗΣΗΣ | ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ | Converted by: Parakato administrator