Π. Ρέππας: ΥΕΤΟΣ 5

0



Γενική τοποθέτηση

(συνέχεια από το προηγούμενο)

Χωροταξία –δημόσια έργα

Το χάος που υπάρχει δεν συμμαζεύεται εύκολα και οι προσδοκίες μας πρέπει να είναι χαμηλές, ειδικά τα πρώτα χρόνια, που δεν μπορούν να αλλάξουν και πολλά πράγματα. Είναι ίσως τετριμμένο (γιατί όλοι το ίδιο λένε) αλλά χρειάζεται γενικός χωροταξικός ανασχεδιασμός. Πολλές κυβερνήσεις και πολλοί υπουργοί προσπάθησαν, αλλά δεν κατάφεραν πολλά πράγματα.

Η επιτυχία του χωροταξικού σχεδιασμού εξαρτάται αφενός από τον ρεαλισμό του και αφετέρου από την εναρμόνιση του με τις γενικότερες κατευθύνσεις της οικονομίας και της κοινωνίας. Πρέπει να αποφύγουμε τα μπαλώματα. Οποιο έργο –παρέμβαση γίνεται, πρέπει να εντάσσεται στον γενικότερο και μακροπρόθεσμο σχεδιασμό.

Όπως είπα ήδη, η κατεύθυνση μας είναι η ολική οικολογική οικονομία, αλλά αυτό δεν μπορεί να γίνει πάνω σε ουτοπικές βάσεις. Π.χ. είναι τρέλα, να λέμε, ότι θα σταματήσουμε άμεσα τον λιγνίτη, ή το πετρέλαιο. Από την άλλη είναι αδιανόητο, να φτιάχνουμε καινούργιες μονάδες και μάλιστα για εισαγόμενο άνθρακα από την Αυστραλία!!!!!!!!!!

Αναμφισβήτητα πρέπει να κάνουμε θυσίες και υποχωρήσεις σχετικά με το περιβάλλον, αλλά πρέπει να έχουμε το μέτρο της λογικής. Γνωρίζουμε, ή δεν γνωρίζουμε, ότι έχουμε δικά μας κοιτάσματα φυσικού αερίου, που θέλουμε να το πουλάμε; Γιατί διευκολύνουμε τα ανταγωνιστικά αέρια του Αζερμπαϊτζάν και της Ρωσίας, επιβαρύνοντας χωροταξικά την δική μας χώρα;

Αυτές ακριβώς τις κοντόφθαλμες ενέργειες πρέπει να αποφεύγουμε και για χωροταξικούς –περιβαλλοντικούς λόγους και για οικονομικούς. Και γι αυτό ακριβώς χρειάζεται μακρόπνοος κεντρικός σχεδιασμός. Οι εποχές έχουν αλλάξει. Υπάρχουν πράγματα, που πρέπει να αναλάβει η ιδιωτική πρωτοβουλία από το κράτος και άλλα, που το κράτος πρέπει να έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο. Ένα από αυτά είναι η χωροταξία και το περιβάλλον. Κάθε παρέμβαση πρέπει να εντάσσεται στον γενικότερο σχεδιασμό· εδώ οι οικιστικές ζώνες, εδώ οι βιομηχανικές ζώνες, οι δασικές, οι αγροτικές, οι λατομικές κ.λ.π.. Αυτά υπάρχουν και τώρα και μάλιστα αρκετά εξειδικευμένα· απλά χρειάζεται μερική αναθεώρηση και διόρθωση, νομοθετικές αλλαγές και φυσικά η απαρέγκλιτη εφαρμογή του νέου χωροταξικού σχεδίου.

Στο σχέδιο αυτό πρέπει να υπάρχει και η πρόνοια (όσο είναι δυνατόν) μελλοντικών αναθεωρήσεων, αλλά κυρίως η πρόνοια της ομαλής μετάβασης από την σημερινή πραγματικότητα. Όλα αυτά το καθιστούν εξαιρετικά περίπλοκο και μόνο γενικές αρχές θα μπορούσα να εκφράσω σήμερα.

Π.χ. ότι πρέπει να φυλάξουμε ως κόρην οφθαλμού για αγροτική χρήση τα γόνιμα εδάφη (και να μην τα φορτώνουμε με βιομηχανικές μονάδες, επειδή εκεί είναι εύκολα τα χωματουργικά και οι υποδομές). Ηδη έχει γίνει μεγάλη ζημιά και η μακροπρόθεσμη προοπτική πρέπει να είναι η απομάκρυνση τους και οργάνωση αστικών και βιομηχανικών ζωνών σε πιο φτωχά εδάφη. Σήμερα ισχύει ο αναχρονισμός της προστασίας ανύπαρκτων «δασών» σε βάρος των πραγματικών δασών και κυρίως των γόνιμων αγροτικών εδαφών. Ιδιαίτερα στην Αττική και τις γύρω περιοχές ο παραλογισμός βγάζει μάτι. Ολοι οι γυμνοί λόφοι παραμένουν ανεκμετάλλευτοι και τσιμεντοποιείται και το τελευταίο γόνιμο έδαφος. Εχουν χτιστεί όλες οι λεκάνες και μετά απορούμε, γιατί πνιγόμαστε με την πρώτη νεροποντή.

Βέβαια όλοι αυτοί οι λόφοι κάποτε ήσαν δασωμένοι και σωστά απαγορευόταν η δόμηση, γιατί διαφορετικά θα υπήρχε επιβράβευση των οικοπεδοφάγων εμπρηστών. Σήμερα όμως, υπάρχει η ακριβής δορυφορική εικόνα των πραγματικών δασών και μπορούν να προστατευθούν διαφορετικά. Αλλωστε οι προτάσεις μου κάθε άλλο παρά επιβραβεύουν τους εμπρηστές.

Η γενική αρχή, που πρέπει να επικρατήσει, είναι η εξής: Κάθε ιδιοκτήτης θα έχει το είδος της χρήσης γης, που έχει σήμερα. Αν η χρήση γης αλλάξει, δηλαδή από αγροτική, ή δασική, γίνει δομημένη, η υπεραξία ανήκει στο κράτος (που θα φτιάξει και τις υποδομές). Ετσι, αυτός που είχε δασική έκταση, για δασική έκταση θα πληρωθεί, ότι κι αν γίνει βάσει του γενικού χωροταξικού σχεδιασμού. Αυτό θα σταματήσει μια για πάντα τις πελατειακές σχέσεις και την διαπλοκή στην κατάρτιση των τοπικών χωροταξικών -πολεοδομικών σχεδίων και θα αποστερήσει κάθε κίνητρο αγοράς αγροτικής και δασικής γής με σκοπό την οικοπεδοποίηση.

Εννοούνται δύο πράγματα. Πρώτον· απαγορεύεται η εκτός σχεδίου δόμηση κατοικιών (πλην των πραγματικά αγροικιών και εργατικών καταλυμάτων) και δεύτερον· δημιουργείται σχέδιο δόμησης για όλες τις περιοχές, όπου υπάρχει σημαντικός αριθμός κατοικιών (εκτός αν υπάρχουν απαγορευτικοί περιβαλλοντικοί λόγοι).

Τα δημόσια έργα πρέπει να στραφούν στις ενεργειακές, αγροτικές και βιομηχανικές υποδομές. Πολλά από αυτά βέβαια δεν μπορούν να περιμένουν τον γενικό χωροταξικό σχεδιασμό, αλλά πολλές φορές είναι φανερό τι θα περιλαμβάνει ένας ορθολογικός σχεδιασμός. Π.χ. ένα υδροηλεκτρικό έργο, ή αρδευτικό φράγμα θα γίνει εκεί που το επιτρέπει και το επιβάλει η γεωδιαμόρφωση του τοπίου. Με δεδομένο, ότι και στα δύο αυτά είδη έργων πρέπει να εξαντλήσουμε τις δυνατότητες της χώρας, μόνο λόγοι ασφάλειας, ή άλλοι υπέρτερου εθνικού συμφέροντος, θα μπορούσαν να αποτελέσουν κώλυμα σε τέτοιου είδους έργα.

Τα έργα αυτά μπορούν να γίνονται και από τον ιδιωτικό τομέα σε ιδιόκτητες εκτάσεις. Π.χ. Τα επιφανειακά και τα υπόγεια νερά ανήκουν στο κράτος, αλλά μπορούν να παραχωρηθούν (ατελώς) για αρδευτική εκμετάλλευση υδατολεκάνες (σε ιδιόκτητα εδάφη) των οποίων η υδατοχωρητικότητα θα αυξηθεί με μικρά αρδευτικά φράγματα και λιμνοδεξαμενές. Από αυτά τα αρδευτικά έργα, μόνο τα πολύ μικρά, μπορούν να αφορούν μία αγροτική εκμετάλλευση και δικαιούνται να παρακρατούν και να εκμεταλλεύονται τόσο νερό, όσο αντιστοιχεί στην έκταση τους. Τα μεγαλύτερα από αυτά τα έργα (μόνο με σοβαρή υδρολογική μελέτη) θα πραγματοποιούνται (εκτός από το κράτος) και από αρδευτικές επιχειρήσεις, είτε από τις εταιρείες που θα προκύψουν από τους συνεταιρισμούς, ή από νέες εταιρείες. Αυτό όμως δεν σημαίνει, ότι θα επιτραπούν μονοπωλιακά, ή ολιγοπωλιακά τιμολόγια, όπως άλλωστε και σε κανένα βασικό είδος, ή υπηρεσία. Η αισχροκέρδεια σε αυτούς τους τομείς θα τιμωρείται εξοντωτικά για τους επιχειρηματίες.

Όταν ολοκληρωθεί το γενικό χωροταξικό σχέδιο (αλλά και πριν την ολοκλήρωση) ο ιδιωτικός τομέας θα παίρνει κομμάτια αυτού του σχεδίου. Δηλαδή περιορίζονται ακόμα περισσότερο τα δικαιώματα επιλογής χρήσης των ιδιωτών. Το «κάνω την γή μου, ότι θέλω» έχει αρχίσει και περιορίζεται σχεδόν ένα αιώνα και η τάση αυτή θα συνεχιστεί, γιατί δεν γίνεται διαφορετικά.

Ηδη έχουμε αργήσει πολλές δεκαετίες στην επιβολή της χωροταξικής πειθαρχίας και τα αποτελέσματα είναι ολέθρια. Όπως και στον οικονομικό τομέα, έτσι και στον χωροταξικό, ξεκινάμε από το χάος (σχεδόν). Εχουν γίνει βέβαια κάποια βήματα (δασικοί χάρτες, ΒΙ.ΠΕ. κ.α.) αλλά όχι πάντα προς την σωστή κατεύθυνση. Εδώ οφείλω να ομολογήσω, ότι σε αυτόν τον τομέα υπήρξε θετική η συμμετοχή μας στην ΕΕ, ιδίως στην καθιέρωση ζωνών περιβαλλοντικής προστασίας, αλλά αλλοίμονο μας, αν ακόμα χρειαζόμαστε παιδονόμο για αυτά τα θέματα. Από μόνοι μας πρέπει να κάνουμε περισσότερα.

Χωρίς να φτάνουμε στις υπερβολές των «οικο-λόγων», η οικολογική στροφή της οικονομίας (άρα και της χωροταξίας) πράγματι θα δώσει δουλειές και ανάπτυξη. Απλά δεν μπορούμε να ελπίζουμε στην άμεση κατάργηση των περιβαλλοντικών επιβαρύνσεων. Για να μην το σκυλομετανιώσουμε, πρέπει να κάνουμε συνετά και σταθερά βήματα. Δεν γκρεμίζουμε, ότι υπάρχει (πλην εξαιρέσεων) αλλά του λοιπού χτίζουμε εκεί και όπως πρέπει.

Παρά το ότι η οικοδομική δραστηριότητα δεν μπορεί να επανέλθει στα προ κρίσης επίπεδα, υπάρχουν κάποια περιθώρια άμεσης, ή έμμεσης ενίσχυσης του τομέα, τα οποία θα μεγαλώνουν, όσο θα ομαλοποιείται η οικονομία. Αν τα εκμεταλλευτούμε σωστά, μπορούν να γίνουν οικονομίες κλίμακας και να επιταχυνθεί στην πορεία η εκτέλεση του γενικού χωροταξικού σχεδίου. Π.χ. ακόμα κι αν βρεθούμε εκτός ΕΕ, υπάρχουν κάποια κονδύλια για την αναβάθμιση παλαιών κτιρίων (η εθνική συμμετοχή σε αυτά τα προγράμματα, καθώς και η εθνική συμμετοχή στον προϋπολογισμό της ΕΕ). Αντί για αποσπασματικά προγράμματα ενεργειακής αναβάθμισης, ή ανακαίνισης των όψεων των κτιρίων, να γίνεται συνολική ανακαίνιση, ξεκινώντας από την στατική αναβάθμιση των προ του αντισεισμικού κανονισμού του `81 κτιρίων. Αυτά τα προγράμματα γενικής ανακαίνισης να μην αφορούν μεμονωμένα κτίρια, αλλά ολόκληρες αστικές ζώνες, που θα ανακαινίζονται συνολικά, επιτρέποντας έτσι σημαντικές οικονομίες κλίμακας.

Εσωτερική ανάπτυξη

Για να μην είμαστε εντελώς ανεδαφικοί και μόνο για να φτιαχτεί ο φορέας, που θα υλοποιήσει το παρόν πρόγραμμα, να πείσει τον κόσμο και να πάρει την εξουσία, χρειάζονται κάποια χρόνια κι αυτό μόνο αν υπήρχε ζήλος και δραστηριοποίηση όσων συμφωνούν. Στο μεταξύ τα πράγματα θα χειροτερεύουν, αλλά ας ελπίσουμε, όχι τόσο πολύ, που να καταστεί το πρόγραμμα αυτό μη πραγματοποιήσιμο. Προς το παρόν το προσαρμόζω στα σημερινά δεδομένα, σαν να αναλάμβανε αύριο η υποθετική πατριωτική κυβέρνηση και από εκεί και πέρα μόνο δυσκολότερες αναπροσαρμογές θα μπορούσαν να γίνουν.

Εξ αρχής μίλησα για δύσκολο και μακρύ δρόμο με θυσίες και κινδύνους, γιατί δεν πουλάω παραμύθια. Για να δούμε όμως, πως θα μπορούσαν να ξεπεραστούν από την πραγματικότητα όλες οι μετριοπαθείς προβλέψεις των προηγούμενων κεφαλαίων.

Το δημόσιο ξοδεύει περίπου 50 -55 δις για μισθοδοσία και συντάξεις περίπου 4.000.000 ατόμων (μαζί με τους μισθούς των υπαλλήλων των εργολάβων του δημοσίου). Λογαριάζω μεν, ότι τα έσοδα του δημοσίου θα μειωθούν από τις σημερινές πηγές, αλλά θα αυξηθούν από άλλες και θα ισοφαριστεί τουλάχιστον αυτή η μείωση, άρα θα μπορέσει να δώσει σε χρήμα συνολικά τα ίδια λεφτά, αλλά όπως είπαμε, σε 6.000.000 ανθρώπους.

Ενα από τα πρόσθετα έσοδα είναι τα έσοδα από τις (πολλές) εκατοντάδες βιομηχανικές παραγωγικές μονάδες, που θα επαναλειτουργήσουν. Αφού έχουμε λογαριάσει ήδη την μισθοδοσία των υπαλλήλων των μονάδων αυτών στα γενικά έξοδα, το μεγαλύτερο μέρος των εισπράξεων από αυτές, θα είναι κέρδος. Άλλο πρόσθετο «έσοδο», που μπορεί να προστεθεί στην μισθοδοσία είναι το ποσό που εξοικονομείται από την κατάργηση των επιδομάτων ανεργίας. Συνεπώς αν προσθέσουμε και 25 δις ομόλογα, θα μπορούμε να έχουμε μηδενική μείωση στους μικρούς μισθούς και μάλιστα ουσιαστικά έχουμε σημαντική αύξηση από την πρώτη ημέρα, γιατί θα πέσει αρκετά το κόστος ζωής στα χαμηλά εισοδήματα με τις καταργήσεις μίας σειράς χαρατσιών (διόδια, τέλη κυκλοφορίας, εισιτήρια αστικών, παράβολα αδειών λαϊκού ενδιαφέροντος κ.λ.π.) την δωρεάν υγεία σε όλα τα επίπεδα και την μείωση των τιμολογίων ηλεκτρικού, νερού, του ΦΠΑ στα βασικά είδη κ.α.. Να προσθέσουμε σε όλα αυτά και το ότι ο καθένας πιά θα έχει τον μισθό του και δεν θα χρειάζεται να ζουν άνεργοι από μισθούς και συντάξεις άλλων. Μόνο από αυτά έχουμε ήδη ξεπεράσει κατά πολύ το σημερινό επίπεδο ζωής για τα μικρά και μικρομεσαία εισοδήματα και φυσικά για τους άνεργους.

Αν λογαριάσουμε και τα οφέλη, που θα προκύψουν από την επιτυχή εφαρμογή όλων των μέτρων του σχεδίου, θα δούμε, ότι και τα μεγαλύτερα εισοδήματα μπορούν να αποκατασταθούν πάρα πολύ γρήγορα. Θα εξετάσουμε εν συνεχεία ένα παράδειγμα, αλλά πριν ας «διαθέσουμε» τα εγγυημένα ομόλογα, γιατί όπως ήδη είπα, τα ομόλογα αυτά δεν είναι μία νέα φάμπρικα δανεισμού, αλλά ο απαραίτητος καταλύτης για να ξαναπάρει μπροστά η οικονομία.

Πιστεύω, ότι το ΕΣΑΧ δεν θα απορροφήσει περισσότερα από 150 δις ομολόγων για εξαγορά δανείων, αλλά υπάρχει περιθώριο ασφαλείας 100 δις (συμπεριλαμβανομένων των 50 δις του «εφεδρικού» εσωτερικού δανεισμού). Μαζί με τα 25 δις των μισθών, μας μένει ένα περιθώριο 25 δις για αναπτυξιακούς σκοπούς.

Ας πάρουμε λοιπόν τον (αναπτυξιακό) τομέα της ανακαίνισης –αναβάθμισης κτιρίων. Η πρόταση μου είναι να διατεθούν 5 δις ομολόγων μαζί με τα μικρά προαναφερθέντα ποσά από την εθνική συμμετοχή στην ΕΕ και τα προγράμματα ενεργειακής αναβάθμισης των κτιρίων. Τα ποσά αυτά είναι πολύ μικρά σε σχέση με τα 5 δις των ομολόγων, αλλά θα συμβάλλουν στην πληρωμή της εισαγόμενης προστιθέμενης αξίας στα έργα αυτά (που αποτελείται από μικρό μέρος της αξίας των υλικών και σημαντικό της αξίας των ανταλλακτικών του οικοδομικού μηχανολογικού εξοπλισμού).

Με τα 5 δις μπορούμε να αναβαθμίσουμε στατικά, ενεργειακά και αισθητικά (την εξωτερική όψη) 100.000 κατοικίες (διαμερίσματα και μονοκατοικίες) τον πρώτο χρόνο. Δηλαδή μιλάμε για σχεδόν πλήρη νεκρανάσταση του οικοδομικού τομέα και της συναφούς βιομηχανίας. (Μιλάμε) για 100.000 θέσεις εργασίας κατ ελάχιστον (που φυσικά θα αφαιρεθούν από τους μισθοδοτούμενους από το δημόσιο ταμείο) για φόρους, για τζίρο στην αγορά (και πάλι φόρους από αυτόν τον τζίρο).

Τα ομόλογα θα διατεθούν από το κράτος, για να καλύψουν τα έξοδα και θα αποπληρωθούν (τα έξοδα) από τους ιδιώτες χωρίς τόκο σε σαράντα χρόνια. Δηλαδή το κράτος θα εισπράττει λεφτά από αυτήν την δουλειά για είκοσι χρόνια επιπλέον μετά την εξόφληση των ομολόγων.

Όπως είπαμε στο προηγούμενο κεφάλαιο, αυτά τα έργα θα πραγματοποιούνται καλύπτοντας ολόκληρες ζώνες. Στο πρόγραμμα θα εντάσσονται όλα τα κτίρια, που πρέπει να αναβαθμιστούν και οι ιδιοκτήτες θα αποφασίζουν, αν θέλουν να πληρώσουν μέσω του προγράμματος των ομολόγων, ή με ίδια κεφάλαια με πολύ μεγάλες εκπτώσεις.

Αν και τα 25 δις διατεθούν πραγματικά αναπτυξιακά, τουλάχιστον 500.000 εργαζόμενοι θα φύγουν από το δημόσιο ταμείο και τον προϋπολογισμό από τους πρώτους μήνες. Με αυτήν την οικονομία νομίζω ότι θα αποκατασταθούν πολύ γρήγορα και οι υψηλόβαθμοι του δημοσίου.

Όλα αυτά μπορούν να γίνουν με μία οικονομία σε σχετική διεθνή απομόνωση (που δεν πιστεύω, ότι θα βρεθούμε σε τέτοια θέση, αλλά παίρνω το χειρότερο σενάριο). Είναι μία μορφή «εσωτερικής ανάπτυξης» με την οποία προοδεύουμε οικονομικά βελτιώνοντας ταυτόχρονα τις υποδομές και την ποιότητα της ζωής μας. Τον εαυτό μας προστατεύουμε με την αντισεισμική θωράκιση των κτιρίων. Την υγεία μας προστατεύουμε και την ζωή μας βελτιώνουμε με την στροφή στην οικολογική οικονομία. Σε όλα έχουμε πολλαπλά άλλα οφέλη μαζί με το χρήμα.

Ο τουρισμός, παρά την εξωστρεφή του διάσταση, μπορεί επίσης να θεωρηθεί μία μορφή «εσωτερικής ανάπτυξης», καθώς μένει στην Ελλάδα όλη η προστιθέμενη αξία των προϊόντων της. Άλλες μορφές είναι η ναυπηγική βιομηχανία (που μας αρκεί ως πελάτης ο Ελληνόκτητος στόλος) η πολεμική βιομηχανία και γενικότερα η βιομηχανία που αποσκοπεί στην εξυπηρέτηση των καταναλωτικών και εθνικών αναγκών (όπως η βιομηχανία εξοπλισμού ηλιακής ενέργειας).

Ανάπτυξη σε διεθνές περιβάλλον

Προβλήματα από την διεθνή αστάθεια

Για να πω την αλήθεια δεν βλέπω και πολλούς λόγους, να παραμείνουμε σε μία οικονομική ένωση στρέβλωσης της ελεύθερης αγοράς (παρότι την έχει για σημαία της) της ισότιμης μεταχείρισης των επαγγελματιών και προσφάτως και της κοινωνικής συνοχής. Μόνο το Ευρωπαϊκό «όραμα» μένει, αλλά κι αυτό έχει ξεθωριάσει πολύ. Στο χέρι των «εταίρων» είναι να κάνουν ελκυστική αυτήν την προοπτική.

Εμείς το μόνο που «προσφέρουμε», είναι μία νέα υγιής Ελλάδα για ισότιμο εταίρο (αν θέλουν). Τα ιμάτια και τις σάρκες μας να τα ξεχάσουν. Του λοιπού εκείνοι πρέπει να διορθώσουν τα στραβά τους (τα οποία υιοθετήσαμε και με το Ελληνικό ταπεραμέντο υπερβάλλαμε και μπατάραμε πρώτοι). Εμείς, υπηρετώντας πραγματικά το Ευρωπαϊκό ιδεώδες, θα τους δώσουμε την ευκαιρία, που δεν μας έδωσαν εκείνοι. Στα αναλυτικά άρθρα περιγράφεται και η πιθανότητα (και οι όροι) επαναπροσέγγισης με την Γερμανία και την ΕΕ.

Από εκεί και πέρα δεν θα σκάσουμε κιόλας για την ΕΕ. Δεν είμαστε εμείς, που θέλουμε να τους πουλάμε τα προϊόντα μας. Γι αυτά υπάρχει η τουριστική αγορά, αλλά και πολλές υπεραγορές (Ρωσία, ΗΠΑ, Κίνα) που δεν μπορούμε να καλύψουμε ούτε μικρό μέρος τους.

Δεν μας ενδιαφέρουν τα ράφια των πολυεθνικών για τις φίρμες μας· μας ενδιαφέρει να κάνουμε οικολογικό brand name την ίδια την Ελλάδα και τότε όλες οι αγορές θα είναι δικές μας.

Οι μεγάλες εξαγωγές δεν είναι κάτι που επείγει. Εξ άλλου τι αξία έχει να κάνεις επιδοτούμενες εξαγωγές, όπως γινόταν ουσιαστικά με τα τσιμέντα παλιά (που η εγχώρια αγορά πλήρωνε τα ίδια προϊόντα σε διπλάσιες και τριπλάσιες τιμές). Σημασία έχει να πουλάς κάτι, που σου αφήνει σημαντικό κέρδος, όπως προϊόντα υψηλής τεχνολογίας, πράγμα που αυτή την στιγμή μοιάζει με πικρόχολο αστείο.

Αυτό που επείγει δεν είναι οι άρον άρον εξαγωγές, αλλά να βάλουμε μπροστά την έρευνα και να την κατευθύνουμε στους τομείς εθνικής προτεραιότητας. Βέβαια οι επιστήμονες μας μπορεί να φέρουν αποτελέσματα και σε άλλους τομείς, που δεν έχουμε επιλέξει ως εθνικές προτεραιότητες· δεν θα τα πετάξουμε στο καλάθι των αχρήστων. Π.χ. Πιστεύω, ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να αναπτύξει εύκολα εθνική αυτοκινητοβιομηχανία (γι αυτό και δεν την εντάσσω στις προτεραιότητες) αλλά φυσικά δεν θα βάλουμε εμπόδια σε τέτοια επιχειρηματικά εγχειρήματα. Μάλιστα θα ήταν πάρα πολύ καλό, αν μπορούσαμε, να παράγουμε κάποιες ειδικές κατηγορίες αυτοκινήτων (ηλεκτροκίνητα, επαγγελματικά, φορτηγά, τρακτέρ κ.λ.π.). Σίγουρα μακροπρόθεσμα πρέπει να αναπτύξουμε υψηλή τεχνολογία, γιατί είναι συμφερότερη και οικονομικά και περιβαλλοντολογικά από την βαριά βιομηχανία βασικών προϊόντων (εξόρυξη, μεταλλουργία, τσιμεντοβιομηχανία κ.λ.π.). Αλλά όπως και να το κάνουμε, με τα σημερινά δεδομένα (και τα πληθυσμιακά) η υψηλή τεχνολογία μόνο σε περιβάλλον διεθνούς συνεργασίας μπορεί να αναπτυχθεί σε μεγάλο βαθμό.

Γι αυτό δεν σνομπάρω κανέναν πιθανό εταίρο, ούτε είναι λογικό να τον προκαθορίσω. Αλλωστε οι «αποκλειστικότητες» σε αυτές τις σχέσεις αποβαίνουν ανισοβαρείς. Πριν βρούμε τους εταίρους όμως, μπορούμε και πρέπει να αναπτύξουμε κάποιους τομείς, που δεν είναι και πολύ δύσκολοι και διαθέτουμε ήδη την βάση της τεχνογνωσίας, όπως η οικολογική γεωπονία και κτηνιατρική και η ηλιακή τεχνολογία.

Για να γίνει πιο εξωστρεφής η οικονομία μας (πλην του τουρισμού και της ναυτιλίας) πρέπει να υπάρξει και κλίμα διεθνούς σταθερότητας, πράγμα που δεν εξαρτάται από εμάς, που βρισκόμαστε πολύ κοντά στο μάτι του κυκλώνα και ήδη δεχόμαστε απειλές και πιέσεις. Παρόλα αυτά πιστεύω, ότι η συγκυρία είναι ευνοϊκή, αν την εκμεταλλευτούμε σωστά. Ο Ερντογάν έχει πολλούς μπελάδες στο κεφάλι του και αυτό μας δίνει χρόνο, να οργανωθούμε και να κοιτάξουμε την οικονομία μας. Βέβαια συνεχίζει και θα συνεχίζει το σκληρό παιχνίδι με διαρκείς παρενοχλήσεις και αλλόκοτες διεκδικήσεις και ποτέ δεν ξέρει κανείς, τι θα γίνει, αν χαθεί η ψυχραιμία.

Παρότι κάποτε πρέπει να καταρρίψουμε τα αεροπλάνα τους, που παραβιάζουν τον εθνικό μας χώρο, θα ήταν άτοπο να το κάνουμε άμεσα και ιδίως, αν θα τα έχουμε σπάσει με Γερμανία και ΕΕ. Ούτε είμαστε, αλλά ούτε πρέπει να φαινόμαστε διεθνείς ταραχοποιοί, γιατί οι εχθροί μας θα περιμένουν το παραμικρό στραβοπάτημα. Κακώς δεν τους καταρρίψαμε εξ αρχής, αλλά τώρα έχουν τις παραβιάσεις ως «κεκτημένο», το οποίο πρώτα πρέπει να τους αφαιρέσουμε μεθοδικά και μετά να προχωρήσουμε σε δυναμικές λύσεις. Επιπλέον και η Τουρκία είναι ανέτοιμη (δεν έχει ακόμα τα μαχητικά πέμπτης γενιάς και έχασε πολύ στελεχιακό δυναμικό των ενόπλων δυνάμεων από το πραξικόπημα) αλλά και εμείς.

Παρά το ότι μου κάθεται βαρύ στο στομάχι, να τρώμε διαρκώς τον τσαμπουκά τους, μπορώ να το ανεχτώ λίγο ακόμα προς χάριν υπέρτερου εθνικού συμφέροντος. Τα προβλήματα του Ερντογάν (οικονομικό, Κουρδικό, τρομοκρατία) είναι τέτοια, που θα μας άφηνε στην ησυχία μας για λίγο, αν δεν πάμε γυρεύοντας. Μην ξεχνάμε, ότι ο πόλεμος είναι μία λύση στα μεγάλα στριμώγματα για τέτοια καθεστώτα. Δεν πρόκειται να τσιγκουνευτεί Τούρκικο αίμα ο σουλτάνος, προκειμένου να σταθεροποιήσει την εξουσία του…

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν την εκμετάλλευση του φυσικού αερίου από τα νότια της Κρήτης και το Ιόνιο, γιατί τα έσοδα από αυτό (κυρίως) προορίζονται για να αντικαθιστούν τα ομόλογα από την αγορά. Από την στιγμή που θα μπεί σε υλοποίηση αυτό το πρόγραμμα, πρέπει σε ένα δύο χρόνια να αρχίσει η εκμετάλλευση του αερίου. Πολύ δύσκολο, αλλά όχι ανέφικτο τουλάχιστον σε ορισμένες περιπτώσεις.

Καθώς πρέπει να εκμεταλλευόμαστε ακόμη και τα λάθη μας, η πρόταση μου για την διοχέτευση του δικού μας αερίου, είναι ένας αγωγός, που θα τέμνει κάθετα όλη την χερσαία Ελλάδα, αφού έχει περάσει πρώτα από θάλασσα, Κρήτη και πάλι θάλασσα. Ετσι με μικρές διακλαδώσεις θα παροχετεύεται το αέριο σε όλη την Ελλάδα και κατ αρχάς στις πλέον πυκνοκατοικημένες και βιομηχανικές περιοχές (Κρήτη, Πελοπόννησο, Αττική, Ανατολική Στερεά, Θεσσαλία, Κεντρική Μακεδονία). Στην συνέχεια θα διοχετεύεται στον αγωγό του Αζέρικου αερίου κι έτσι θα (συν)εκμεταλλευτούμε τον ανταγωνιστικό μας αγωγό, τουλάχιστον μέχρι να φτιαχτούν νέοι. [Αφού θα έχουμε το πάνω χέρι θα τα βρούμε και με τους Αζέρους και με τους Ευρωπαίους πελάτες.]

Ένα άλλο θέμα που θέλει λεπτούς, αλλά δυναμικούς χειρισμούς είναι το μεταναστευτικό. Αυτό είναι και το πιθανότερο σημείο τριβής με την Τουρκία αυτήν την εποχή. Εδώ πρέπει να ισορροπήσουμε μεταξύ ανθρωπισμού και άμυνας σε εισβολή. Το ότι η εισβολή είναι άοπλη και σε μεγάλο βαθμό άδολων προθέσεων από τους εισβολείς, δεν αλλάζει την ουσία της. Σε συνάρτηση με την οικονομική μας αδυναμία, συνιστά εθνικό κίνδυνο και έτσι πρέπει να αντιμετωπιστεί.

Δεν πρέπει όμως να κάνουμε ενέργειες, που θα μας εκθέσουν στην διεθνή κοινή γνώμη. Ας πούμε· το τέμενος στον Βοτανικό δεν έπρεπε να γίνει, αλλά έγινε. Ας το εκμεταλλευτούμε σωστά. Αν λειτουργήσει, θα κλείσουν όλοι οι παράνομοι λατρευτικοί χώροι και δεν θα γίνει εστία εξτρεμισμού υπ ευθύνη (νομική) των λειτουργών του. Κάτι που πρέπει να αποτρέψουμε έστω και τώρα, είναι η δημιουργία εθνοθρησκευτικών μειονοτικών συνοικιών.

Ετσι κι αλλιώς πρέπει να γίνει δυναμικό ξεκαθάρισμα, πρώτα από τους παράνομους μετανάστες και αργότερα γενικά από όσους δεν μπορούν να ενταχθούν στην Ελληνική κοινωνία. Πολύ περισσότερο δε, δεν μπορούμε να δεχτούμε άλλους. Αν η πολιτική κατευνασμού του Ερντογάν δεν αποδώσει, ή αν δεν μπορεί πράγματι να ελέγξει τις μεταναστευτικές ροές, εμείς πρέπει να σφραγίσουμε και τα χερσαία και τα θαλάσσια σύνορα.

Οσοι πιάνονται στην θάλασσα, θα επιβιβάζονται στα πλοία του ΝΑΤΟ, για να μεταφερθούν πάλι στις ακτές, από όπου έρχονται, χωρίς να εξετάζεται αίτημα ασύλου, πλην Κούρδων και Τούρκων (λόγω άμεσης γειτνίασης της Τουρκίας). Το ΝΑΤΟ και ο ΟΗΕ, ας κάνουν, ότι νομίζουν και ας τους βοηθήσουν, όπως μπορούν, χωρίς να τους φορτώνουν σε εμάς.

Για όσους πρόσφυγες βρίσκονται ήδη στην Ελλάδα, θα παρέχεται φιλοξενία σε κλειστά κέντρα για όσο διάστημα χρηματοδοτείται από άλλους (ΕΕ, ΟΗΕ, Ερυθρός Σταυρός κ.λ.π.) η διαμονή τους. Εάν το ΝΑΤΟ αρνηθεί την επιβίβαση στα πλοία του των παράνομα εισερχόμενων από την θάλασσα, θα πρέπει να διακοινωθεί στις κυβερνήσεις των κρατών της Ανατολικής Μεσογείου, στο ΝΑΤΟ και τον ΟΗΕ, ότι οι παράνομα εισερχόμενοι από την επικράτεια τους θα επιστρέφονται με πλωτά μέσα, έστω και συνοδεία πολεμικών πλοίων.

Δυστυχώς έχουμε βολευτεί με την φάμπρικα των επιδοτούμενων μεταναστών, κάνοντας την φιλοξενία μπίζνα. Κάποια στιγμή όμως θα κοπούν οι επιχορηγήσεις και οι άνθρωποι αυτοί θα εγκλωβιστούν στην Ελλάδα. Τότε θα εξανεμιστούν όλα τα οικονομικά οφέλη και θα έχουμε έναν μόνιμο μπελά στο κεφάλι μας· μία δυναμική Μουσουλμανική μειονότητα απ άκρου σ άκρο της Ελλάδας. Θα φτύνουν στους τάφους μας οι επόμενες γενιές με τα προβλήματα, που τις φορτώνουμε.

Ας ξυπνήσουμε από τον ψευτοπροοδευτικό μας λήθαργο. Για να μας παραδώσουν μία έστω μισοελεύθερη Ελλάδα, έχυσαν ποταμούς αίματος οι πρόγονοι μας και εμείς παραδίδουμε τα πάντα αντί πινακίου φακής. Ας αφήσουμε τα προσχήματα· τις επιχορηγήσεις και φτηνούς δούλους θέλουμε. Χωρίς να πέφτει ο μισθός πόσοι θα γίνονταν «εθελοντές»; Χωρίς τις επιχορηγήσεις πόσοι θα φιλοξενούσαν προσφυγομετανάστες; Εκείνοι που μας δίνουν λεφτά, για να τους κρατήσουμε, γιατί δεν τους κρατάνε οι ίδιοι;

Η Βρετανία έφυγε από την ΕΕ κυρίως λόγω του μεταναστευτικού, η μία μετά την άλλη η χώρες της Ευρώπης κλείνουν τα σύνορα και εμείς, που περιλαμβανόμαστε στους Ισλαμικούς χάρτες, κοιμόμαστε. ΔΕΝ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ, ΟΤΙ Η ΜΕΤΡΙΟΠΑΘΗΣ ΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΙΣΛΑΜΙΣΤΩΝ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΜΑΣ, ΟΦΕΙΛΕΤΑΙ ΣΤΑ ΒΡΑΧΥΠΡΟΘΕΣΜΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΤΟΥΣ, ΠΟΥ ΜΑΣ ΘΕΛΟΥΝ ΩΣ ΠΥΛΗ ΕΙΣΟΔΟΥ ΣΤΗΝ ΕΕ; ΤΑ ΣΧΕΔΙΑ ΤΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ ΑΠΟ ΑΥΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ, που θέλουν απλώς να την τρομοκρατήσουν και να την διώξουν από τον «χώρο τους»· εμείς είμαστε μέσα στον «χώρο τους». Γι αυτό σπρώχνουν προς τα εδώ απελπισμένους· για να δημιουργήσουν Μουσουλμανική μειονότητα σε ολόκληρη την Ελλάδα. Τα «καλά» αυτής της αφέλειας θα τα δεί κυρίως η επόμενη γενεά, που θα έχει να αντιμετωπίσει «καταπιεσμένους» «αυτόχθονες» Μουσουλμάνους και μία Τουρκία πάντα πρόθυμη να υπερασπιστεί τα «δικαιώματα» τους. Το τραγικό λάθος του Βενιζέλου με την κουτσουρεμένη ανταλλαγή πληθυσμών έρχεται να πολλαπλασιαστεί και να ολοκληρωθεί στις ημέρες μας.

Δυστυχώς έχουμε πάρα πολλά και καυτά ανοιχτά εθνικά θέματα και αν τα τσουγκρίσουμε με τους «δανειστές», θα πρέπει να προσέξουμε πολύ, να μην βρεθούμε σε θέση «κατηγορούμενου» ως διεθνείς ταραξίες, επειδή απλά υπερασπιζόμαστε τα εθνικά μας δίκαια. Με λίγα λόγια ο τσαμπουκάς μας δεν μπορεί σε μία χρονική περίοδο να επεκταθεί σε περισσότερα θέματα, από όσα μπορούμε να διαχειριστούμε ταυτόχρονα. Προς το παρόν ξεκινάμε (κυρίως) με τις Γερμανικές επανορθώσεις και το μεταναστευτικό. Τα υπόλοιπα απλά τα συντηρούμε, χωρίς να παρασυρόμαστε σε εντάσεις.

Για παράδειγμα, ο στόχος μας για τις βάσεις πρέπει να είναι η ΝΑΤΟποίηση των Αμερικάνικων βάσεων και η Ελληνική διοίκηση των ΝΑΤΟικών βάσεων στην Ελλάδα. Ωστόσο δεν μπορούμε να θέσουμε τέτοια θέματα τώρα, που χρειαζόμαστε το ΝΑΤΟ για το μεταναστευτικό· μοιραία γίνεται μελλοντικός στόχος.

Άλλο (από τα πολλά) που αναγκαστικά μένει για το μέλλον είναι το αντιγύρισμα στα χαστούκια, που μας ρίχνουν οι ισχυροί στο Μακεδονικό ζήτημα. [Δεν πειράζει· η εκδίκηση είναι ένα πιάτο, που τρώγεται κρύο.] Προς το παρόν όμως πρέπει να διακόψουμε κάθε είδους σχέση με αυτό το ψευδεπίγραφο κράτος και να κλείσουμε εμείς τα σύνορα στους τσαρλατάνους. Η Cosco και οποιοσδήποτε άλλος, να περνάνε από την Βουλγαρία τα εμπορεύματα τους· η παρέκκλιση και το επιπλέον κόστος είναι ελάχιστα και σε όποιον αρέσει. Δεν έχουμε κάνει καμία συμφωνία με κανέναν, ότι θα κρατάμε ανοιχτά τα σύνορα στους εχθρούς μας.

Όλα αυτά καταδεικνύουν, ότι είναι προτιμότερο προς το παρόν να επιδιώξουμε την «εσωτερική ανάπτυξη», βάζοντας στέρεα θεμέλια για μία προοδευτική εξωστρέφεια της οικονομίας και της πολιτικής μας.

Επίλογος γενικής τοποθέτησης

Σε δύσκολες εποχές, όπως η σημερινή, βρίσκουν εύφορο έδαφος ιδέες για «δίκαιη κατανομή του πλούτου». Φυσικό είναι· ο κόσμος από κάπου προσπαθεί να πιαστεί, να ελπίσει σε κάτι καλύτερο. Αν όμως δεν οριοθετήσουμε σωστά τους κοινωνικούς μας στόχους, ναρκοθετούμε μόνοι μας το μέλλον μας.

Αναμφισβήτητα η κρίση ανέδειξε την σαθρότητα και τις αδυναμίες του συστήματος, αλλά ποια κατεύθυνση πρέπει να ακολουθήσουν οι μεταρρυθμίσεις; Την κατεύθυνση της «ιδιωτικής οικονομίας», ή των εθνικοποιήσεων; Όπως είδαμε, παρότι επιλέγω την εθνική πολιτική και όχι την υποταγή στους τοκογλύφους ψευτοδανειστές, επιλέγω ταυτόχρονα την προοπτική της ιδιωτικής οικονομίας.

Η κοινοκτημοσύνη είναι μία πολύ ευγενής ιδέα, όταν υπηρετείται από όλους. Αυτό πρακτικά ούτε συνέβη ποτέ, ούτε το βλέπω στο ορατό μέλλον, γιατί είναι τέτοια η ρημάδα η φύση του ανθρώπου. Άλλος είναι εξουσιαστής, άλλος πλεονέκτης, άλλος τεμπέλης, κουτοπόνηρος κ.λ.π.. Οποιος βαυκαλίζεται σχετικά με την φύση του ανθρώπου και τις θεωρίες των «ιδανικών» καθεστώτων, που διαμορφώνουν «ιδανικούς» ανθρώπους είναι αφελής και ανώριμος, ή ακόμα χειρότερα, πονηρός και λαοπλάνος.

Δεν λέω, ότι το περιβάλλον δεν μπορεί να βοηθήσει τον πολίτη προς την μία, ή την άλλη κατεύθυνση, αλλά ο άνθρωπος δεν είναι μηχανή, να την προγραμματίζεις, όπως θέλεις. Απόδειξη, ότι οι ίδιοι οι πολίτες, που γεννήθηκαν στον «υπαρκτό σοσιαλισμό», δεν εκτίμησαν και τα καλά που είχε το σύστημα (τροφή και στέγη για όλους, υγεία, ασφάλεια) και τα πέταξαν, όχι για κάτι καλύτερο, αλλά για τις «χαρές» του καταναλωτικού «δυτικού πολιτισμού», παρότι ΗΞΕΡΑΝ, ότι δεν θα τις γεύονταν όλοι αυτές τις «χαρές». Τις γενιές που γαλουχήθηκαν λοιπόν από τον σοσιαλισμό και δεν έζησαν τους αγώνες, τις θυσίες, τις ελλείψεις εκείνων, που νόμιζαν, ότι τον έχτιζαν, δεν τις συγκίνησαν καθόλου οι ιδέες της κοινής ιδιοκτησίας, της ευγενούς άμιλλας κ.λ.π..

Την είδαμε την «κοινοκτημοσύνη» σε πολλές μορφές και παντού απέτυχε. Και ως πολιτικοοικονομικό σύστημα (ΕΣΣΔ κ.λ.π.) και ως μικτό σύστημα (δημόσιος τομέας στην Ελλάδα) και ως αμεσοδημοκρατικό θεσμό (συνεταιρισμοί). Και στις τρείς περιπτώσεις οι άνθρωποι αντιμετώπισαν με ανευθυνότητα την κοινή περιουσία και πάντα βρέθηκαν εκείνοι, οι πιο πονηροί, που επωφελήθηκαν και κάθισαν στο σβέρκο των άλλων.

Από πού κι ως που μιλάμε για γενικότερη κοινοκτημοσύνη, όταν δεν κάνουμε κολεγιά μεταξύ μας αδέλφια και φίλοι; Δύο αδέλφια αγρότες, που το ένα τρακτέρ τους περισσεύει, έχουν από ένα ο καθένας, παρότι και οι δύο είναι ελλιπείς στον γενικότερο εξοπλισμό τους και θα μπορούσαν να έχουν περισσότερα εργαλεία, αν τα είχαν μαζί. Δύο αδέλφια κτηνοτρόφοι, χωρίς να είναι μαλωμένοι, έχουν δίπλα δίπλα τις στάνες τους, αλλά ξεχωριστά κοπάδια, ξεχωριστές βοσκές, ξεχωριστά τυροκομειά και τους βγαίνει η γλώσσα στην δουλειά, ενώ μπορούσαν να κάνουν οικονομίες κλίμακας, αν δούλευαν μαζί και να ζούσαν με πιο ανθρώπινες συνθήκες. Χρόνια μαζί και δεν τα βρίσκουν· στον συνεταιρισμό όμως, όπου όλοι διεκδικούν μερτικό από τα κονδύλια, χωρίς ευθύνες και ζημίες, τα βρίσκουν μεταξύ τους…

Εν τέλει η ευγενής ιδέα της κοινοκτημοσύνης στην πράξη δημιουργεί μεγαλύτερες αδικίες από ένα σύστημα ιδιωτικής οικονομίας βασισμένο σε δίκαιο και κοινωνικό νομοθετικό πλαίσιο, γι αυτό απέφυγα τις λαϊκίστικες σειρήνες των εθνικοποιήσεων των «σημαντικών τομέων της οικονομίας», που μηρυκάζουν διάφοροι «αντιμνημονιακοί», που ορέγονται διευθυντικές θέσεις σε δημόσιες επιχειρήσεις. Το πείραμα απέτυχε σε όλες του τις εκδοχές. Οι διευθυντές και τα στελέχη ζούν με την πολυτέλεια των καπιταλιστών και επιπλέον διαφθείρονται ιεραρχικά όλοι οι εργαζόμενοι σε ένα καθεστώς γενικής συνενοχής και αλληλοκάλυψης, όπου οι ανώτεροι κλέβουν και οι κατώτεροι τεμπελιάζουν.

Αν λοιπόν είναι μοιραίο, κάποιοι να ζούν στην πολυτέλεια, τουλάχιστον να γίνεται με αξιοκρατικούς όρους, ως έπαθλο της κερδοφόρας διοίκησης των επιχειρήσεων. Γιατί να χρυσοπληρώνουμε κοπρίτες, που κακοδιοικούν, κλέβουν και κάνουν πλάτες στην ραθυμία του προσωπικού; Για να λέμε, ότι τάχα είναι δημόσια περιουσία, της οποίας τάχα είμαστε μέτοχοι;

Η καπιταλιστική μπουρζουαζία είναι όντως παρασιτική, αλλά είναι λιγότερο παρασιτική από την κρατική νομενκλατούρα και επιπλέον πιο αποδοτική στην διοίκηση των επιχειρήσεων. Το κυριότερο όμως είναι, ότι έχει κίνητρο για την αποδοτική διαχείριση της οικονομίας. Αν φαλιρίσει η επιχείρηση τους, κινδυνεύουν και οι ίδιοι (ιδίως, αν υπάρχει υγιές και δίκαιο νομοθετικό πλαίσιο). Αντίθετα για την κακοδιοίκηση του δημοσίου δεν υπάρχει καμία συνέπεια, λόγω της προαναφερθείσας γενικευμένης συνενοχής και αλληλοκάλυψης.

Στο σημείο αυτό θέλω να αναφερθώ επιγραμματικά σε δύο παραμύθια, που πουλάνε οι λαοπλάνοι. Το ένα είναι η προεκλογική υπόσχεση της «πάταξης της μεγάλης φοροδιαφυγής», που μετεκλογικά καταλήγει στο αμείλικτο κυνήγι του μανάβη, του καφετζή και του καστανά, αποδεικνύοντας ΠΑΝΤΑ, ότι αυτός ήταν ο κρυφός στόχος των παραμυθατζήδων. Τι θα μπορούσαν να κάνουν οι άνθρωποι απέναντι σε αυτούς τους ληστρικούς φόρους; Η μεγάλη φοροδιαφυγή κατά κύριο λόγο είναι νομότυπη. Π.χ. αποκρύπτονται τα περισσότερα κέρδη από την εισαγωγή και εμπορία προϊόντων μέσω υπερτιμολογήσεων. Σίγουρα υπάρχει μεγάλη φοροδιαφυγή και νομότυπη και εντελώς παράνομη, αλλά όποιος πάει να την «πολεμήσει» διατηρώντας αυτούς τους φόρους και αυτό το νομικό πλαίσιο, είναι και ψεύτης και παλιάνθρωπος.

Το δεύτερο παραμύθι με το οποίο φουσκώνουν τα μυαλά των αφελών, είναι τα πλούτη και τα εισοδήματα των Κροίσων. Δημιουργούν προσδοκίες για την δήθεν διανομή τους στους φτωχούς, ενώ στην πραγματικότητα τα εποφθαλμιούν οι ίδιοι οι παραμυθατζήδες. ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΔΙΑΝΕΜΗΘΕΙ, ΕΙΝΑΙ ΟΣΑ ΞΟΔΕΥΟΥΝ ΟΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΛΥΤΕΛΗ ΤΟΥΣ ΔΙΑΒΙΩΣΗ. Τα υπόλοιπα, είτε ανήκουν στο κράτος, είτε στους καπιταλιστές, είναι λεφτά που πρέπει να επανεπενδυθούν και αυτό κάνουν και οι καπιταλιστές.

Όμως ούτε τα λεφτά της πολυτελούς διαβίωσης υπάρχει περίπτωση να διανεμηθούν, γιατί θα τα καρπωθούν οι διευθυντάδες και τα στελέχη του δημοσίου. Οσο και αν είναι νταβατζηλίκι και άδικο, στην τελική έχουμε απλά να επιλέξουμε, ποιοι θα νέμονται την πολυτέλεια. Νομίζω, ότι είναι φρονιμότερο να την παραδώσουμε (γερά φορολογημένη) ως έπαθλο στους ικανότερους εκ των καπιταλιστών, παρά στα άχρηστα παράσιτα, που στο τέλος κάνουν σαν τα μούτρα τους και τους υπόλοιπους εργαζόμενους του δημοσίου.

Στο κάτω κάτω, αυτά που τους παραχωρούμε, τα διαμάντια και τα χρυσάφια και τους πίνακες του Πικάσσο, εμείς δεν τα χρειαζόμαστε. Χρωματιστά γυαλάκια είναι, που τους κάνουνε να τρέχουν και να διοικούν σωστά τις επιχειρήσεις τους. Αν δεν το κάνουν, θα τα χάσουν και θα τα πάρουν άλλοι πιο ικανοί. Οι μεγάλοι συντελεστές του φόρου περιουσίας είναι δαμόκλειος σπάθη πάνω από τα κεφάλια τους. Αλλωστε γενικότερα το προτεινόμενο φορολογικό σύστημα θα τους εξαναγκάσει σε «ενάρετη» διαχείριση. Για τα χρήματα που ξοδεύουν για πάρτη τους θα επιβαρύνονται και με πολύ υψηλό φόρο εισοδήματος και υψηλό ΦΠΑ στα είδη πολυτελείας, αλλά και φόρο περιουσιακών στοιχείων στα πολυτελή περιουσιακά στοιχεία, που δεν τους αποδίδουν κέρδη (λόγω ιδιόχρησης). Νομίζω, ότι θα ήταν παλαβομάρα, να αλλάξουμε αυτούς τους όρους με μία δήθεν κοινοκτημοσύνη, που θα κάνει ΑΝΙΣΟΔΙΑΝΟΜΗ στην φτώχεια.

ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΛΕΓΧΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ, αλλά δεν είναι απαραίτητος ένας επί μακρόν διογκωμένος δημόσιος τομέας. Π.χ. Οταν λέω «δωρεάν υγεία» δεν εννοώ απαραιτήτως δημόσιες δομές. Κακά τα ψέματα· πόσο ζήλο να δείξουν γιατροί και νοσηλευτές, όταν το μόνο κίνητρο είναι η ηθική ικανοποίηση και όταν θα παίρνουν τα ίδια λεφτά με τους τεμπέληδες; Υπάρχουν βέβαια πρόνοιες κινήτρων για τον δημόσιο τομέα στα αναλυτικά άρθρα, αλλά πάντα η ιδιωτικοποίηση της εργασίας είναι πιο καθαρή κατάσταση. Φυσικά θα ξεκινήσουμε την δωρεάν υγεία βασισμένοι σε ένα Εθνικό Σύστημα Υγείας, το οποίο αργότερα μπορεί να μετεξελιχτεί σε μικτό (δημόσιο –ιδιωτικό) που θα συνεχίσει όμως να παρέχει δωρεάν τις υπηρεσίες του.

Η επιχειρηματικότητα πρέπει να διευκολύνεται, για να αποδίδει φόρους. Πρέπει όμως να διευκολύνεται με όρους κρυστάλλινης διαφάνειας, νομικής ευθύνης και απόλυτης ισονομίας. Κάθε φυσικό, ή νομικό πρόσωπο, που δραστηριοποιείται σε έναν κλάδο, πρέπει να τυγχάνει απόλυτα ίσης μεταχείρισης από το κράτος και αν (και όταν) υπάρχουν περιθώρια και λόγοι ενίσχυσης, αυτή να ξεκινάει από τους ασθενέστερους, χωρίς όμως να δημιουργούνται παρασιτικές καταστάσεις.

Το «ιδανικό» μοντέλο θα ήταν η συμπληρωματικότητα των μεγάλων επιχειρήσεων με τις μικρές και τους αυτοαπασχολούμενους και όχι ο ολέθριος (για τους μικρότερους) ανταγωνισμός. Δηλαδή, οι μεγάλοι πρέπει να πάρουν κάποια κομμάτια της οικονομίας και οι μικροί άλλα. Υπάρχουν βέβαια περιπτώσεις, όπου μπορούν να συνυπάρχουν μικροί και μεγάλοι στον ίδιο τομέα, χωρίς μεγάλο κίνδυνο απορρόφησης των πρώτων από τους δεύτερους, όπως ο τουρισμός, όπου υπάρχει μερίδιο για όλους. Σε άλλες περιπτώσεις, όπως ο βασικός αγροτικός τομέας, είναι προτιμότερο, να βοηθηθεί η μικρή και μικρομεσαία εκμετάλλευση και σε άλλους τομείς μοιραία μπορούν να υπάρχουν μόνο μεγάλες επιχειρήσεις.

Το νομικό πλαίσιο, που προτείνω, επιτρέπει (αλλά δεν χαρίζει) και την ανάπτυξη του «λαϊκού καπιταλισμού», όπως το παράδειγμα της μετατροπής των συνεταιρισμών σε εταιρείες. Το γενικότερο πνεύμα των προτάσεων μου (όπως θα φανεί και στα αναλυτικά άρθρα καθαρότερα) εστιάζει στην αξία της υπευθυνότητας, που είναι θεμέλιος λίθος για ένα πραγματικά δημοκρατικό πολίτευμα και πρέπει να καθιερωθεί νομοθετικά, όχι με ευχολόγια. Διαφορετικά το πολίτευμα σε δύσκολες καταστάσεις, όπως οι επερχόμενες (αν δεν αλλάξουμε πορεία) διολισθαίνει αρχικά σε οχλοκρατία και ακολούθως σε απολυταρχία. Και εδώ που τα λέμε, αυτό (η απολυταρχία) είναι το λιγότερο. Αυτό που θα πονέσει πολύ είναι η εξαθλίωση, όσων πίστεψαν τα παραμύθια των επαγγελματιών πολιτικών.

Νομίζω, ότι δεν πούλησα κανένα παραμύθι, καμία μαγική λύση, καμία «μεγάλη ιδέα». Παρόλα αυτά, όλες αυτές οι προτάσεις μαζί δίνουν μία λογική διέξοδο. Ξέρω, ότι ο δρόμος για την πραγμάτωση τους είναι μακρύς και δύσκολος. Εγώ πήρα την πρωτοβουλία, κατέθεσα τις απόψεις μου (και θα το κάνω και αναλυτικά) αλλά ένας κούκος δεν φέρνει την άνοιξη.

Μπορεί να μην είναι και τόσο σωστές οι προτάσεις μου, αλλά ας μου ειπωθεί το γιατί, ή τουλάχιστον ας δω τις σωστές. Τα υποτιθέμενα «αναλυτικά προγράμματα» των κομμάτων είναι πιο γενικόλογα και από την γενική μου τοποθέτηση. Ηδη είμαι πολύ πιο σαφής από αυτούς, που διεκδικούν και παίρνουν την εξουσία. Οσοι δεν συμφωνούν, αλλά και δεν καλύπτονται από τα υπάρχοντα κόμματα, ας καταθέσουν τις δικές τους προτάσεις. Οσοι συμφωνούν όμως, δεν πρέπει να μείνουν με σταυρωμένα τα χέρια.

Το ξέρω, ότι μοιάζει αστείο, να πιστεύουμε ότι εμείς, απλοί άνθρωποι του λαού, μπορούμε να κινήσουμε σοβαρές καταστάσεις και δεν αποκλείεται αστείο να καταλήξει (αλλά χωρίς να είναι προσβλητικό για την προσωπικότητα μας). Και η Φιλική εταιρεία όμως δεν συστάθηκε από τους μεγαλόσχημους Ελληνες της εποχής, αλλά από ΤΡΕΙΣ ΑΣΗΜΑΝΤΟΥΣ στην κοινωνική ιεραρχία, που μάλιστα ενώ έβαλαν το φυτίλι της επανάστασης, δεν έπαιξαν άλλο ρόλο (ο Σκουφάς πέθανε πριν την επανάσταση).

Κανείς μη λέει «ποιος είμαι εγώ και τι μπορώ να κάνω;» γιατί τελικά όλοι το ίδιο λέμε και παραμένουμε εσαεί υποζύγια. Το λιγότερο που πρέπει να κάνουν, όσοι συμφωνούν με αυτές τις προτάσεις, είναι να τις διαδώσουν και το περισσότερο, να πάρουν πρωτοβουλίες για την ίδρυση του φορέα, που θα διεκδικήσει την υλοποίηση τους.

Αν δεν φτάναμε σε αυτό το σημείο, ούτε και εγώ θα ασχολούμουν με την πολιτική, αφήνοντας την στους ματαιόδοξους, όπως έκανα τόσα χρόνια. Όχι γιατί ήμουν αδιάφορος για την πολιτική και τα κοινά, αλλά γιατί ποτέ δεν διαγκωνίστηκα για κανένα όφελος και προσωπική προβολή στην ζωή μου και φυσικά δεν θα το κάνω τώρα. Να όμως που φτάσαμε, αφήνοντας τους επαγγελματίες κοπρίτες να μας κυβερνούν. Και το χειρότερο δεν είναι το που φτάσαμε, αλλά το που οδεύουμε. Πραγματικά μου φέρνει παραζάλη μία κοινωνία που οδηγείται αγεληδόν, χωρίς καμία αντίσταση, στα κρεματόρια. Νόμιζα, ότι αυτός τουλάχιστον ο παραλογισμός δεν θα επαναλαμβανόταν. Το σατανικό σχέδιο δεν είναι περίπλοκο και μεγαλοφυές· είναι απλούστατο· απλά μας σκοτώνουν σιγά σιγά, για να μην αντιδράσουμε στο ολοκαύτωμα. Για να ελπίζουν, όσοι μένουν, ότι το τέρας θα χορτάσει με τις σάρκες και το αίμα των πιο ανίσχυρων, που κατασπαράζει πρώτους. Απλό και σατανικό· η (μάταιη) ελπίδα πεθαίνει με τον τελευταίο ηλίθιο, που την κουβαλάει.

Φυσικά πρέπει να ελπίζουμε (η ελπίδα άλλωστε με κάνει, να συνεχίζω να γράφω άρθρα) αλλά συν Αθηνά και χείρα κίνει. Αν όλοι περιμένουμε από άλλους να ξεκινήσουν, για να γίνουμε ουρά τους, φυσικό δεν είναι να μπαίνουν μπροστά οι πιο θρασείς, οι πιο πονηροί, οι πιο ματαιόδοξοι; Σε ποια εταιρεία ένας αδιάφορος μέτοχος δεν θα ριχτεί από τους δραστήριους και επιτήδειους;

Στο κάτω κάτω δεν πρότεινα σε κανέναν να πάρει το ντουφέκι, για να αλλάξουμε την Ελλάδα και τους συμπατριώτες μας. Δεν πρέπει όμως να μένουμε αργοί και πεσιμιστές περιμένοντας την γαλήνη του σφαγμένου, γιατί μακροπρόθεσμα ούτε αυτό αποκλείεται. Πρέπει να καταλάβουμε, ότι ζούμε την ιστορία, δεν την βλέπουμε μόνο στην τηλεόραση· αν δεν την ταρακουνήσουμε, θα μας καταβροχθίσει, όπως δισεκατομμύρια άλλους πριν από εμάς. Φρονώ, ότι παρά το ότι έχουμε αργήσει να αντιδράσουμε, υπάρχει ακόμα χρόνος (αλλά λίγος) για ήπιες λύσεις, όπως αυτές των προτάσεων μου. Είναι κρίμα να καταλήξουμε θεατές του θανάτου μας. Ακόμα και τώρα μπορούμε να αλλάξουμε την ολέθρια πορεία, αλλά κάθε μέρα θα γίνεται δυσκολότερη και πιο επώδυνη η λύση.

Κατανοώ την καχυποψία και τις επιφυλάξεις· όχι όμως την αδράνεια. Δεν μπορώ να δείξω κατανόηση στην μιζέρια και στην κλάψα. Βουλιάζει το καράβι κι αντί να πάρουμε κουβάδες και τρόμπες να βγάλουμε τα νερά και να κλείσουμε τις τρύπες, φωνάζουμε «Αδικία, αδικία»… Δυστυχώς, έχουμε μπεί σε «πόλεμο» και εφτά χρόνια αργότερα δεν έχουμε συγκροτήσει ακόμα στρατό για να αντισταθούμε.

Πιστεύω, ότι ο κύριος λόγος που μένουν αργοί ακόμα και πολύ πολιτικοποιημένοι άνθρωποι είναι οι έλλειψη συγκροτημένου σχεδίου, που να πείθει και για την δικαιοσύνη του και για τον ρεαλισμό του. Δεν λέω, ότι ντε και καλά είναι το δικό μου, αλλά και οι «απλουστευτικές» λύσεις, που κυκλοφορούν στην πολιτική και διαδικτυακή πιάτσα δεν με πείθουν και από ότι βλέπω, γενικότερα δεν πείθουν πολύ κόσμο.

Προσπάθησα να προκαλέσω πολιτικό διάλογο με πολλούς επίδοξους μεσσίες (γιατί πρόθυμα θα ακολουθούσα σαν απλός ψηφοφόρος μία σοβαρή πατριωτική δημοκρατική πρωτοβουλία) αλλά δεν με καταδέχτηκαν. ΟΛΟΙ ΘΕΛΟΥΝ ΑΒΟΥΛΟΥΣ ΟΠΑΔΟΥΣ ΚΑΙ ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΗΤΕΣ. Ολοι θέλουν την εξουσία άνευ όρων, χωρίς συγκεκριμένες δεσμεύσεις για την διακυβέρνηση της χώρας.

Δεν είναι λόγοι εγωισμού, ούτε προσωπικών φιλοδοξιών, που δεν στοιχίζομαι και δεν ψηφίζω πλέον κάποιο κόμμα, ούτε καν κάποια εξωκοινοβουλευτική πρωτοβουλία. Δεν μου επιτρέπεται πλέον να επιβραβεύω, έστω μόνο διά της ψήφου, την ματαιοδοξία. Ας το κάνουν άλλοι, αν το βρίσκουν συνετό. Επειδή όμως δεν μου πάει και η καρδιά, να μην προσπαθήσω καν και να προτείνω απλά την «ενάρετη αποχή» από την πολιτική, πριν ακολουθήσω και εγώ αυτόν τον δρόμο (της αποχής) απευθύνομαι με ειλικρίνεια στους ταπεινούς αυτής της κοινωνίας, όντας ένας από αυτούς. Οι μεγαλόσχημοι της πολιτικής, αλλά και το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνικής ελίτ δεν ανταποκρίνονται στο ύψος των περιστάσεων, όχι πάντα εκ του πονηρού, αλλά είτε εκ του πονηρού, είτε από συντηρητισμό, ιδεοληψίες και στρεβλή παιδεία, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο.

Ας μην περιμένουμε λοιπόν από τους ξεπερασμένους να φέρουν το καινούργιο· ΤΟ ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ ΚΑΠΟΙΟΙ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΝΑ ΕΛΘΟΥΝ ΜΕΤΑ, ΑΝ ΕΝΑ ΛΑΪΚΗΣ ΠΡΟΕΛΕΥΣΗΣ ΚΙΝΗΜΑ ΚΑΤΑΦΕΡΝΕ ΝΑ ΞΕΠΕΡΑΣΕΙ ΤΗΝ ΑΦΑΝΕΙΑ. Το φυτίλι δεν μπαίνει ποτέ από τους μεγαλόσχημους, αλλά αυτό δεν είναι πάντα κακό. Ο Καποδίστριας δεν μετείχε εξ αρχής στην επανάσταση, ούτε ο Υψηλάντης εξ αρχής στην Φιλική Εταιρεία. Κανένας μεγαλόσχημος δεν ήταν εξ αρχής στην Φιλική Εταιρεία, γιατί πάντα είναι πιο επιφυλακτικοί στα ρηξικέλευθα βήματα, όπως η πραγματική ρήξη με τους ψευτοδανειστές, λόγω άρνησης αποπληρωμής του δημόσιου χρέους αν δεν πληρωθούν οι Γερμανικές αποζημιώσεις, ο περιορισμός των ανισοτήτων με το πόπολο (ακόμα κι αν πρόκειται για περιορισμένο χρονικό διάστημα) και άλλα από αυτά που προτείνω.

Εμάς καίει πρώτους η κρίση και εμείς πρέπει να αντιδράσουμε, αλλά με την ωριμότητα και την ψυχραιμία, που απαιτούν οι καταστάσεις. Δεν αποκλείω κανέναν μεγαλόσχημο και πάντα ευελπιστώ να προκύψουν Καποδίστριες και Υψηλάντηδες ανάμεσα τους, αλλά πλέον είμαι βέβαιος, ότι από μόνοι τους δεν θα κινηθούν από τον φυσικό τους συντηρητισμό. Αν υπάρχουν τέτοιοι στην ελίτ της κοινωνίας μας, πρέπει να τους «σπρώξουμε» ξεκινώντας χωρίς αυτούς. Αν πάλι δεν υπάρχουν, ας αναδειχτούν νέοι ηγέτες μέσα από ένα νέο λαϊκό, αλλά σοβαρό δημοκρατικό κίνημα.

Δημοσίευση: Φεβρουαρίου 07, 2017

0 Σχόλια για την ανάρτηση: "Π. Ρέππας: ΥΕΤΟΣ 5"

Όποιος πιστεύει ότι θίγεται από κάποια ανάρτηση ή θέλει να απαντήσει αρκεί ένα απλό mail στο parakato.blog@gmail.com να μας στείλει την άποψή του για δημοσίευση ή επανόρθωση. Οι αναρτήσεις αφορούν αποκλειστικά πρόσωπα και καταστάσεις με δημόσιο χαρακτήρα και δεν αναφέρονται στην προσωπική ζωή κανενός που σεβόμαστε απολύτως. Δεν έχουμε προηγούμενα με κανέναν, δεν κρατάμε επόμενα για κανέναν.

Τα θέματα των αναρτήσεων δεν εκφράζουν απαραίτητα και τις απόψεις των διαχειριστών και των συντακτών του ιστολογίου μας. Τα σχόλια εκφράζουν τις απόψεις των σχολιαστών και μόνο αυτών.

Σχόλια που περιέχουν ύβρεις ή απρεπείς χαρακτηρισμούς διαγράφονται κατά τον έλεγχο από την ομάδα διαχείρισης. Ευχαριστούμε.

 
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ Copyright © 2010 | ΟΡΟΙ ΧΡΗΣΗΣ | ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ | Converted by: Parakato administrator