Κ. ΚΑΠΟΣ: «Ο ΛΑΟΣ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ»

0



ΜΕΡΟΣ ΝΤΕΦΤΕΡΟΝ (από το άτυχο βιβλίο)

«Ο ΛΑΟΣ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ»
Πολλά μπορεί να πει κανείς για τον αείμνηστο, τόσο καλά, όσο και άσχημα, αλλά πρέπει να του αναγνωρίσουμε ότι γνώριζε την ψυχοσύνθεση του Έλληνα τόσο καλά, που το ΠΑΣΟΚ από κόμμα έγινε θρησκεία για πολλούς. Ανεξάρτητα του τι έπραττε ο ίδιος και οι συνεργάτες του, έκανε το μέσο Έλληνα πολίτη συνεργό και συνένοχο στο χτίσιμο του Σοσιαλιστικού του οράματος, σε βαθμό που κάθε φωνή λογικής και έκφρασης αντίρρησης λογιζόταν σαν «αντίδραση» και «συντήρηση» και εξοβελιζόταν από τη συνείδηση του νεο-σοσιαλιστή Έλληνα.
Βλέπεις Θανάση μου, γνώριζε καλά ότι είχε να κάνει με τη Φαιδρά Χώρα της Πορτοκαλέας (κύριε διορθωτά, μην το αλλάζετε, παρακαλώ) στην οποία η Αστική Τάξη των Δυτικών Δημοκρατιών ήταν παντελώς απούσα, κατεστραμμένη εν τη γενέσει της από τη ζοφερή περίοδο 1940-1974, που άνοιξε χάσματα που κατάπιαν κάθε προσπάθεια να γίνει η χώρα μας ένα σύγχρονο Ευρωπαϊκό κράτος. Τη θέση της Αστικής Τάξης είχαν καταλάβει νεόπλουτοι, πρώην μαυραγορίτες και κρατικοδίαιτοι μεγαλοεπιχειρηματίες με μηδενικό Κοινωνικό, Εθνικό και Ηθικό υπόβαθρο, που θα μπορούσε να χρησιμεύσει ως μέτρο σύγκρισης και ελέγχου στις κατακλυσμιαίες αλλαγές που επέβαλλε το ΠΑΣΟΚ στην Κοινωνία μας. Έτσι, για τον Ανδρέα Παπανδρέου, ακόμα και το χτίσιμο μιας Βαλκανικής προσομοίωσης της Αστικής Τάξης υπήρξε εύκολο και ευνοϊκό εγχείρημα, που διευκόλυνε τα σχέδιά του για «σοσιαλιστικό μετασχηματισμό» της Κοινωνίας.
Τις λίγες καθαρές φωνές που προσπάθησαν να ακουστούν μέσα στα τσιτάτα και τα συνθήματα, ανέλαβε να τις φιμώσει ο φιλικά προσκείμενος Τύπος, ο οποίος κατρακύλησε στο επίπεδο του Αυριανισμού, ανατροφοδοτώντας τις ακραίες θέσεις, μεταξύ Λαού και πολιτικών. Ζούσαμε πια στην εποχή των οκτάστηλων τίτλων, της γιαλαντζί επανάστασης και του «σοσιαλιστικού μετασχηματισμού» της Κοινωνίας μας, μέσα από έναν αχταρμά Λαϊκο-πατριωτικών και Βαλκανο-σοσιαλιστικών αφηγημάτων και με ορθωμένους απέναντί μας τους «αντιδραστικούς» μπαμπούλες του Ρόναλντ Ρέιγκαν, της Μάργκαρετ Θάτσερ και του Χέλμουτ Κόλ και «σύντροφους» μας στους λαϊκούς και εθνικούς αγώνες μας τον Γιασέρ Αραφάτ, τον Φιντέλ Κάστρο, τους Σαντινίστας και τον Μουαμάρ Καντάφι.
Ζούσαμε την περίοδο ρυθμού Στάθη Ψάλτη, Ταμτάκου και Ισμήνης Καλέση και τα βίντεο-κλαμπ άνοιγαν νέους αισθητικούς ορίζοντες για τον σοσιαλιστικά εξευρωπαϊζόμενο νεοέλληνα, που μόλις είχε μπει στα σαλόνια της Ευρωπαϊκής αριστοκρατίας και προσπαθούσε να μάθει πως να ρουφάει τη σούπα του χωρίς να κάνει περίεργους θορύβους. Μη μου κάνεις τον ανήξερο, φίλε μου Θανάση, σε θυμάμαι να μπαίνεις σε λίστα αναμονής του βίντεο κλαμπ, για τα επόμενα επεισόδια της Δυναστείας, ενώ πλήρωνες στον Κωτσόβολο την έγχρωμη 25αρα τηλεόραση και το βίντεο, σε 60 δόσεις, με γραμμάτια και όταν ο καιρός ήταν καλός, την έβγαζες στο μπαλκόνι για να σκάει ο γείτονας.
Μέσα στη δημιουργία ενός νέου κοινωνικού πολτού, οι καλλιεργημένοι, οι επιστημονικά και επαγγελματικά καταξιωμένοι, οι «ανένταχτοι» και οι σκεπτικιστές έπεσαν στο τεράστιο Κοινωνικό χωνευτήρι και έγιναν μια απροσδιόριστη μάζα, όπου κάθε έννοια κρατικής ιεραρχίας, ελέγχου, ανταμοιβής, καταξίωσης αλλά και επιβολής ποινών στους κακούς ή ανεπαρκείς, εξαφανίστηκαν. Ήταν η εποχή που θέριεψε το «ξέρεις ποιος είμαι εγώ, ρε;». Ξαφνικά, άνθρωποι που όλοι γνωρίζαμε ότι ήταν Καραμανλικοί και δεξιοί μέχρι το κόκαλο, άρχισαν να μιλάνε για «σοσιαλιστικά οράματα» και «λαϊκή κυριαρχία».
Το σύνθημα «ο Λαός στην Εξουσία» λειτούργησε σαν μια τεράστια χλοοκοπτική μηχανή, όπου κάθε χορταράκι που τολμούσε να σηκωθεί λίγο πιο πάνω από τα υπόλοιπα κοβόταν ακαριαία. Ο λαός είχε εισβάλλει στις Βερσαλλίες και οι «Αβράκωτοι» είχαν πάρει επιτέλους γεύση της Εξουσίας. Οι κραταιές πυραμίδες της διοίκησης έγιναν μονώροφα κοτέτσια, όπου ο κάθε εργαζόμενος δεν μπορούσε να υποστεί έλεγχο από κανένα «προϊστάμενο», ενώ οι Γενικές Επιθεωρήσεις που υπήρχαν παλιότερα, καταργήθηκαν ως κατάλοιπα ενός παρελθόντος που ανήκε στο «χρονοντούλαπο της Ιστορίας». Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, ήταν μάταιο να προσπαθήσει κανείς να διακριθεί για τις ικανότητες ή την εργατικότητά του, απλά έκανε ότι εργαζόταν και πήγαινε με τα νερά των υπολοίπων μέχρι να βγει στη σύνταξη, ενώ αλώνιζαν κομματικοί εγκάθετοι με παχιές μουστάκες, αγριεμένο βλέμμα και ζιβάγκο όμοια με του Αρχηγού τους. Τους θυμάσαι Θανασάκη μου, «πρασινοφρουρούς» τους αποκαλούσες, αλλά καλού-κακού πήγες και γράφτηκες στην Κλαδική για να τα έχεις καλά μαζί τους.
Φυσικά και θα πρέπει να πιστώσουμε στο ΠΑΣΟΚ τις αλλαγές που έκανε στο οικογενειακό Δίκαιο (ισότητα των φύλων, συνκηδεμονία των παιδιών, κατάργηση της προίκας, απελευθέρωση της γυναίκας από μακροχρόνια πατριαρχικά δεσμά κλπ), αλλαγές απαραίτητες, που η παλαιοκομματική Δεξιά δεν είχε θελήσει ή δεν είχε τολμήσει να κάνει, μέχρι το 1981. Όμως, μία χώρα δεν μπορεί να προοδεύσει μόνο από αυτές τις Κοινωνικές αλλαγές, όταν στην ρίζα της παραμένει ένας τόπος που ανθεί ο νεποτισμός, η οικονομική κακοδιαχείριση και η κομματική ευνοιοκρατία.
Η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ βρέθηκε σε μια ευτυχή συγκυρία, όπου το χρήμα για αναπτυξιακά σχέδια έρεε άφθονο από την ΕΟΚ. Αυτή υπήρξε η Χρυσή Εποχή για τους αγρότες, τους Δημόσιους Υπαλλήλους, τους συνταξιούχους, αλλά και τους κάθε λογής «επιχειρηματίες», στους οποίους μοιράστηκε όλος αυτός ο πλούτος εντελώς ανεξέλεγκτα, αλλά και με το κατάλληλο «κίνητρο» για να ληφθούν οι αποφάσεις χρηματοδότησής τους. Ολόκληρες περιοχές των Βορείων Προαστείων χτίστηκαν με τα χρήματα εκείνα, ενώ η Οικονομία μας εξακολουθούσε να βρίσκεται στον 19ο αιώνα.
Αν πρόσθετε κανείς τις εκτάσεις που είχαν δηλωθεί ως παραγωγικές από τους αγρότες και τους συνεταιρισμούς τους, η Ελλάδα θα έπρεπε να είναι μεγαλύτερη από την Ουκρανία. Από την άλλη, οι ακριτικές περιοχές και κυρίως η Θράκη, γέμισαν από κουφάρια μισοτελειωμένων εργοστασίων που ποτέ δεν λειτούργησαν, μια και η Κοινοτική χρηματοδότησή τους υπήρξε πολύ βολικά «εμπροσθοβαρής» και οι «επενδυτές» εισέπρατταν το παραδάκι όταν είχαν τελειώσει τα μπετά, μην έχοντας κίνητρο πλέον να ολοκληρώσουν την επένδυση. Την ίδια εποχή, Ισπανία και Πορτογαλία μετατρέπονταν από φτωχές αγροτικές οικονομίες σε βιομηχανικές και τουριστικές δυνάμεις, επενδύοντας τα ίδια κονδύλια, που είχε εξασφαλίσει ο Ανδρέας για τα ΜΟΠ, σε πραγματικές πηγές πλούτου και όχι σε αεριτζήδικες «επενδύσεις».
Ταυτόχρονα, ο πόλεμος ενάντια στο Κεφάλαιο εξελισσόταν νικηφόρος. Μεγάλες βιομηχανίες όπως η Βιαμάξ, ο Θεοχαράκης, η Πίτσος, η Ιζόλα, η ΕΠΑΣ, η Πειραϊκή-Πατραϊκή, η Σόφτεξ, η Πιρέλλι, τα Λιπάσματα, η Υαλουργία, η Νάμκο και τόσες άλλες, αντί να βοηθηθούν να γίνουν ανταγωνιστικές, μέσα σε ένα διαρκώς διευρυνόμενο και ανταγωνιστικό οικονομικό περιβάλλον, αντιμετώπισαν τις παράλογες απαιτήσεις και κινητοποιήσεις των κομματικών συνδικάτων και της εχθρικής και αντι-αναπτυξιακής Νομοθεσίας και κατέρρευσαν παταγωδώς, οδηγώντας την Ελλάδα σε πλήρη αποβιομηχάνιση, με μια Γεωργία που λειτουργούσε σε συνθήκες 19ου αιώνα και με πλήρη απαξίωση της Τεχνικής και Επαγγελματικής εκπαίδευσης, που παλιά έβγαζε καταξιωμένα τεχνικά στελέχη για τη βιομηχανία αυτή. Κάθε προσπάθεια επένδυσης έπεφτε στο κενό, μια και οι «αρμόδιοι» φρόντιζαν να γεμίσουν τις τσέπες τους από τον επενδυτή και τον οδηγούσαν στην εγκατάλειψη των σχεδίων του, μέσα από ένα κυκεώνα νόμων, κανονισμών, αποφάσεων και απαιτήσεων που θα απογοήτευαν και θα εξαντλούσαν την υπομονή ακόμα και του μακαρίτη του Ιώβ..
Το αφήγημα της εποχής ήταν ότι η Ελλάδα ήταν μια μικρή και ανάδελφος χώρα, η οποία ούτως ή άλλως δεν μπορούσε να ανταγωνιστεί σε τεχνολογία και βιομηχανική παραγωγή τους εταίρους της, οπότε θα μετατρεπόταν σε μπαξέ και τόπο διακοπών γι αυτούς. Αλλά ακόμα κι έτσι, τίποτε ουσιαστικό δεν έγινε, ούτε για τη Γεωργία, ούτε για τον Τουρισμό, ώστε να διεκδικήσει ακόμα κι αυτές τις ιδιότητες.
Έτσι, η οικονομία μας, με τις γενναιόδωρες χρηματοδοτήσεις των «κουτόφραγκων» έφτασε να αναστρέψει την εξελικτική της πορεία και να μετατραπεί σε μια ιδιότυπη Σοβιετικού τύπου οικονομία, όπου τα πάντα πήγαζαν αλλά και κατέληγαν στο Κράτος.
Ακόμα και οι κατασκευαστικές ή εμπορικές εταιρείες που έγιναν κολοσσοί στην τοπική αγορά, είχαν άμεση εξάρτηση από τα δημόσια έργα και τις προμήθειες του Δημοσίου, αποφεύγοντας επιμελώς να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους σε ιδιωτικές επενδυτικές κινήσεις, όπου γνώριζαν ότι θα «καίγονταν». Στην Ελεύθερη Αγορά, με τον διαρκή (και υπό αυστηρούς Κανόνες) ανταγωνισμό, υπάρχει επιβίωση του ικανότερου και ανάπτυξή του. Στη Νεο-σοσιαλιστική Αγορά της Πατρίδας μας, όλοι μπορούσαν να επιβιώσουν με χρήματα του Κράτους, αρκεί να παρέμεναν σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο ελέγχου, γιατί πιο πάνω περνούσε η «λεπίδα που έπαιρνε κεφάλια».
Πέρα από τις Ευρωπαϊκές επιδοτήσεις, το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου είχε και το πλεονέκτημα του χειρισμού του Εθνικού μας νομίσματος. Ναι, υποχωρούσε στα συνδικάτα και στις απαιτήσεις της Αριστεράς για διαρκώς μεγαλύτερους μισθούς, επιδόματα και συντάξεις, αλλά είχε την άνεση να διολισθαίνει την συναλλακτική αξία της δραχμής 5-10% κάθε χρόνο και να τυπώνει φρέσκο χρήμα για όλους αυτούς. Αυτή η σταδιακή υποτίμηση του νομίσματός μας βοηθούσε στο να μη χρειάζεται να δανείζεται το Δημόσιο κάθε χρόνο από το Εξωτερικό, εκδίδοντας ομόλογα, μια και οι αυξήσεις αυτές ήταν εικονικές και δεν είχαν κανένα αντίκρισμα στις διαρκώς αυξανόμενες τιμές των εισαγόμενων πρώτων υλών, τροφίμων, καυσίμων και καταναλωτικών αγαθών.
Χαρακτηριστικό της διολίσθησης αυτής (και του συνεπαγόμενου πληθωρισμού) ήταν ότι όταν ξεκίνησα τις σπουδές μου στις ΗΠΑ η ισοτιμία του δολαρίου ήταν περίπου 40 δραχμές και όταν επέστρεψα, μετά από 8 χρόνια προπτυχιακών και μεταπτυχιακών σπουδών είχε φτάσει τις 180 δραχμές, δηλαδή το δολάριο είχε γίνει 4,5 φορές ακριβότερο μέσα σε 8 χρόνια, ενώ το 2002 που μπήκαμε στο ευρώ είχε φτάσει τις 320 δραχμές.
Όμως, καλέ μου φίλε, δεν θα ακούσεις ποτέ κάποιο συμπολίτη μας ή πολιτικό να μιλάει γι’ αυτό το έλλειμμα-φάντασμα που διαρκώς μείωνε την αγοραστική δύναμη του Καταναλωτή, χρόνο με το χρόνο, σα να ήταν κάτι απόλυτα φυσιολογικό να ευτελίζεις το Εθνικό σου Νόμισμα σε επίπεδο σκουπιδιών.
(Συνεχίζεται.... υπομονή, ακολουθεί "χώσιμο" ολούθε)


Δημοσίευση: Μαρτίου 11, 2022

0 Σχόλια για την ανάρτηση: "Κ. ΚΑΠΟΣ: «Ο ΛΑΟΣ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ»"

Όποιος πιστεύει ότι θίγεται από κάποια ανάρτηση ή θέλει να απαντήσει αρκεί ένα απλό mail στο parakato.blog@gmail.com να μας στείλει την άποψή του για δημοσίευση ή επανόρθωση. Οι αναρτήσεις αφορούν αποκλειστικά πρόσωπα και καταστάσεις με δημόσιο χαρακτήρα και δεν αναφέρονται στην προσωπική ζωή κανενός που σεβόμαστε απολύτως. Δεν έχουμε προηγούμενα με κανέναν, δεν κρατάμε επόμενα για κανέναν.

Τα θέματα των αναρτήσεων δεν εκφράζουν απαραίτητα και τις απόψεις των διαχειριστών και των συντακτών του ιστολογίου μας. Τα σχόλια εκφράζουν τις απόψεις των σχολιαστών και μόνο αυτών.

Σχόλια που περιέχουν ύβρεις ή απρεπείς χαρακτηρισμούς διαγράφονται κατά τον έλεγχο από την ομάδα διαχείρισης. Ευχαριστούμε.

 
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΚΟΡΥΦΗ Copyright © 2010 | ΟΡΟΙ ΧΡΗΣΗΣ | ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ | Converted by: Parakato administrator