Δολοφονία, ή νόμιμη αστυνομική βία;

Κάποιοι «προοδευτικοί» έσπευσαν να γίνουν συνήγοροι της Αλβανικής αστυνομίας, όταν έγινε η δολοφονία του Κατσίφα. Πρόβαλαν το λογικοφανές επιχείρημα, ότι ήταν οπλισμένος και δεν πέταξε το όπλο, όταν κλήθηκε από την αστυνομία.

Θυμήθηκα την περίπτωση ενός (ιδεολόγου) αναρχικού (δεν θυμάμαι το όνομα του) λίγο μετά την δικτατορία. Ο άνθρωπος αυτός εκτελέστηκε από την (Ελληνική) αστυνομία για τον ίδιο ακριβώς λόγο και (λογικά) ο δημοκρατικός και προοδευτικός κόσμος το θεώρησε δολοφονία, γιατί ο εκτελεσθείς ναι μεν οπλοφορούσε, αλλά δεν πυροβόλησε και ούτε είχε κάνει καμία σημαντική παρανομία μέχρι τότε. Απλά ανακήρυξε το διαμέρισμα του «ανεξάρτητο κράτος» και ταμπουρώθηκε σε αυτό με ένα παλιοπίστολο…

Το ίδιο ακριβώς δεν έκανε και ο Κατσίφας; Και μάλιστα δεν ανακήρυξε καμία ανεξαρτησία· απλά δήλωσε, ότι θα υπερασπιστεί την σημαία του. Σε μία ερημιά βρισκόταν· δεν αποτελούσε κίνδυνο για κανέναν. Ο μόνος λόγος που εκτελέστηκε, ήταν για να «σπάσει ο τσαμπουκάς» και να σβήσουν τα αλυτρωτικά όνειρα της μειονότητας.

Βέβαια τέτοιες ενέργειες δημιουργούν πρόβλημα στην διατήρηση της αρχής των υφιστάμενων συνόρων προς χάριν της ειρήνης, αλλά με τέτοιες ενέργειες δεν παρέμειναν τα σύνορα της Ελλάδας στον Δομοκό.

Είμαι ο τελευταίος που θα ήθελα ένταση και πολύ περισσότερο πόλεμο με τους Αλβανούς. Τους θεωρώ αδελφό έθνος τόσο των Ελλήνων γενικότερα, όσο και ημών των Αρβανιτών ειδικότερα και φυσικά δεν ταυτίζω έναν φιλότιμο και εργατικό λαό με εγκληματικές μειοψηφίες, που υπάρχουν σε όλα τα έθνη. Το ότι αυτήν την μειοψηφία την έχει φορτωθεί σε μεγάλο ποσοστό ο Ελληνισμός και της Βορείου Ηπείρου και της Ελλάδας, είναι έγκλημα του δικού μας κράτους και όχι του Αλβανικού λαού.

Το γαμώτο είναι, ότι όχι μόνον οι Βορειοηπειρώτες, αλλά και μεγάλο ποσοστό κανονικών Αλβανών ήθελαν την ένωση με την Ελλάδα, όταν τέθηκε το ζήτημα της ανεξαρτησίας από την Οθωμανική αυτοκρατορία. Πως από αυτό το σημείο φτάσαμε στην σημερινή εχθρότητα; Φταίνε μόνο οι μεγάλοι μας «σύμμαχοι»;

Ας πάρουμε την περίπτωση των Τσάμηδων. Οι συνεργάτες των Γερμανών δικάστηκαν και καταδικάστηκαν δίκαια από το Ελληνικό κράτος. Φυσικά έφυγαν για να αποφύγουν την τιμωρία τους και οι περιουσίες τους δικαίως δημεύτηκαν. Ως εδώ, όλα καλά. Δεν συνεργάστηκαν όμως όλοι με τους Γερμανοϊταλούς, γι αυτό και (πολύ σωστά) δεν εκδιώχτηκαν. Απλώθηκε όμως σε αυτούς τους ανθρώπους χέρι αδελφικό, που παρότι είχαν κάθε συμφέρον να συνεργαστούν με τους Ναζί, δεν το έκαναν και δεν έβλαψαν τους Ελληνες συμπολίτες; Όχι· έγιναν οι «βρωμιάρηδες» παρείσακτοι, μέχρι που έφυγαν όλοι. Ετσι βρήκαν πάτημα Αλβανοί εθνικιστές, κομμουνιστές και πάσης φύσεως καθάρματα, να ξεσπάσουν πάνω στους Βορειοηπειρώτες.

Η ανοησία σε σχέση με την Αλβανική υπόθεση δεν υπεστάλη ποτέ (αλλά δεν είναι του παρόντος σημειώματος) και αντί να την ενσωματώσουμε ολόκληρη στον εθνικό κορμό, αποκτήσαμε άλλον ένα φανατισμένο εχθρό στα βόρεια σύνορα μας.

Εκτός από την ανοησία μας όμως, είναι εξίσου μεγάλη και η τύχη μας και η Αλβανική υπόθεση δεν έχει χαθεί εντελώς. Κατ αρχήν έχουμε ένα ακαταμάχητο όπλο για την προστασία της Ελληνικής μειονότητας, που από μόνο του φτάνει και περισσεύει. Είναι η σύνδεση των δικαιωμάτων της (πολύ μεγαλύτερης αριθμητικά) Αλβανικής κοινότητας στην Ελλάδα με τα δικαιώματα των Ελλήνων της Αλβανίας.

Μάλιστα αυτή η κοινότητα (που ενσωματώνεται ταχύτατα) μπορεί να γίνει ο κρίκος της επανασύνδεσης, καθώς λαμβάνει Ελληνική παιδεία. Επειδή έχω γνωρίσει κάμποσους Αλβανούς στην δουλειά (κυρίως) το συμπέρασμα μου είναι, ότι δεν ανέχονται την υποτίμηση, αλλά είναι λάθος και το ντάντεμα (και φυσικά δεν εκτιμούν τις νταντάδες).

Γι αυτό πρέπει να κρατήσουμε σκληρή στάση στην υπόθεση Κατσίφα, κυρίως ως επίσημο κράτος και όχι με αντιαλβανικές υστερίες. Ας δώσουμε μία ευκαιρία στην δημοκρατία, όπως είπε και η αδελφή του. Παρά το ότι θεωρώ λαθεμένη την ενέργεια του και άσκοπη την αυτοθυσία του, νομίζω ότι έχουμε ηθική υποχρέωση να τον δικαιώσουμε και να την καταστήσουμε χρήσιμη και επωφελή, όχι μόνο για τα δικαιώματα της μειονότητας, αλλά και για την δημοκρατία στην Αλβανία και την οριστική ενσωμάτωση της στον δυτικό κόσμο, όπου λογικά ανήκει και όπου μας συμφέρει να ανήκει.

Η Ελληνική δικαιοσύνη σωστά επελήφθη της υπόθεσης, αλλά η κύρια μάχη πρέπει να δοθεί στα Αλβανικά δικαστήρια, με την ανάλογη πρότερη κινητοποίηση μας και προετοιμασία του εδάφους για μία νίκη της δημοκρατίας, που μόνο καλό θα κάνει στην ίδια την Αλβανία.

Ισως δια της αφανούς διπλωματίας αρχικά και των Ευρωπαϊκών πιέσεων αν δεν πειστούν, πρέπει να τους δώσουμε να καταλάβουν, ότι δεν θα δουν την πόρτα της ΕΕ, αν δεν λογοδοτήσουν οι δολοφόνοι (πολλώ δε μάλλον, αν συνεχιστούν οι διώξεις κατά της οικογένειας του και άλλων μειονοτικών).

Μόνον έτσι θα τους αρπάξουμε από την αγκαλιά του Ερντογάν κι όχι με παρακάλια, τα οποία περιφρονούν. Πρέπει να κερδίσουμε τον σεβασμό τους και δια της πυγμής, αλλά και δια της αλληλεγγύης (όπως στις διαφορές τους με τους ψευτομακεδόνες).

Μία άλλη μεγάλη εκδούλευση που θα μπορούσαμε να προσφέρουμε στην Αλβανία, είναι η μεσολάβηση για την επίλυση των διαφορών με την Σερβία. Ετσι κι αλλιώς υπάρχουν πολλοί και από τις δύο πλευρές, που θα ήθελαν την οριστική λύση και είναι διατεθειμένοι για αμοιβαίες υποχωρήσεις, αλλά υπάρχει πολύς διπλωματικός δρόμος μπροστά και μεγάλα περιθώρια για μία δική μας εποικοδομητική εμπλοκή.

Μπορεί να καταλάβει κανείς τα οφέλη από μία τετραπλή συμμαχία στα βόρεια (με Αλβανία, Σερβία, Μαυροβούνιο) έστω άτυπη, όπως η τετραπλή συμμαχία στα νοτιοανατολικά (με Ισραήλ, Αίγυπτο, Κύπρο).

Όλα αυτά τα ωραία θα δικαίωναν πράγματι την θυσία του Κωνσταντίνου, γιατί αντί για διαίρεση και πόλεμο, θα έφερναν ενότητα και ειρήνη στα δυτικά Βαλκάνια.

Π. Ρέππας

Δημοσίευση: Δεκεμβρίου 09, 2019