Περί πολιτικής και πολιτικών ο λόγος...

Πάντοτε είχα την αίσθηση πως αυτό που διάβαζα στα χρόνια της μαθητείας μου σαν ''Ελληνική Ιστορία'' περιλάμβανε και τη δική μου ζωή, την προσωπική, που έμοιαζε με ασήμαντο κλωναράκι στον θεριεμένο κορμό του έθνους.

Έτσι πίστευα. Κι όσο το πίστευα αυτό, τόσο ένιωθα να με συνδέει μαζί του μια αόρατη κλωστή, που με έδενε με κόμπους σφιχτούς κι αδιάλυτους με τα μικρά και μεγάλα περιστατικά που σημάδεψαν τη ζωή του και μπλέκονταν - κατά τρόπο περίεργο - με τα όνειρα, τις πεποιθήσεις μου, τα αισθήματα και τις ιδέες μου...

Μέσα σ' αυτές τις τελευταίες είχε παρεισφρήσει - στα χρόνια της ονειροπόλησης - κι ένα όραμα εξιδανικευμένο, που αποδείχθηκε στη συνέχεια ουτοπικό για την πολιτική και τους πολιτικούς αυτού του τόπου. Πως ήταν, λέει, αυτοί άνθρωποι με ανάστημα, πως αγαπούσαν την πατρίδα τους, σέβονταν την ιστορία της και φρόντιζαν για τον λαό της.

Πως ήταν μεγάλοι ηγέτες στην πλειοψηφία τους, έντιμοι, εργατικοί, πατριώτες και οραματιστές, κι όχι μικροί και ανεύθυνοι, απατεώνες και καιροσκόποι, πολιτικάντηδες ευκαιριακοί που ζητούσαν να καρπωθούν τον ιδρώτα των άλλων και τους χυμούς της πατρίδας τους. Πως νοιάζονταν, λέει, για το κοινό καλό και το μελλοντικό χτίσιμο της χώρας και όχι για το προσωπικό τους συμφέρον και το βόλεμα των ημετέρων τους.

Έτσι πίστευα, η αφελής... Μέχρι που κατάλαβα πως σπανίζουν οι μεγάλοι ηγέτες στον τόπο μας, ενώ οι μέτριοι και οι κακοί αφθονούν.

Και δεν είναι μόνο ότι αφθονούν, αλλά κοιτούν πώς να λασπώσουν και να σπιλώσουν όποιον τυχόν ξεχωρίσει, διακριθεί και ξεφύγει αλώβητος απ' την ήρα, που θέλει να πνίξει τα ''υψηλόφρονα'' στάρια γύρω της ποδοπατώντας τα ηθικά και πολιτικά (περίπτωση Σαμαρά, Novartis κλπ).


- Μα έτσι γινόταν πάντα, θα μου πείτε. Οι άνανδροι, οι θρασείς, οι ανεύθυνοι, οι ανεπαρκείς, οι έχοντες δουλικό ήθος και χαρακτήρα στόχευαν πάντα τους ασυμβίβαστους, τους ανυπότακτους, τους οραματιστές, τους ελεύθερους στοχαστές που δραπέτευσαν απ' το κλουβί της μετριότητας ρισκάροντας τον κίνδυνο να τους ''καταβροχθίσουν'' οι εχθροί τους.

Ήξεραν, βλέπετε, πως η μακρά δουλεία και ο συγχρωτισμός τους με τους μισάνθρωπους και τους εξαρτημένους θα έκαναν ανάπηρη την ψυχή τους, θα τους κατέβαζαν στο ύψος εκείνων και θα έσβηναν από μέσα τους τον πόθο για ελευθερία.

Κι αυτό ήταν το χειρότερο, γιατί η δουλεία της ψυχής είναι η χειρότερη μορφή ανελευθερίας, αφού μετατρέπει τον άνθρωπο σε ανδράποδο, σε ον εξαρτημένο και υποδουλωμένο στις ανάγκες του, ανάγκες τυραννικές που παραβιάζουν τα ανθρώπινα δικαιώματά του.

Μέσα σε καθεστώς ανελευθερίας ανθίζουν η αμάθεια, η ανευθυνότητα και η ανανδρία. Στους αμαθείς ψηφοφόρους με τη φτωχή φαντασία, την ισχνή κρίση και τη συνήθη τακτική να κρέμονται από τους άλλους ρίχνουν τα δίχτυα τους οι δημαγωγοί και λαϊκιστές πολιτικοί, που ψάχνουν για ανθρώπους που γίνονται εύκολα θύματα της άγνοιάς τους.

Η άγνοια όμως είναι δουλεία, επαχθής εξάρτηση που περιορίζει κατά πολύ τις επιλογές κάποιου. Δουλεία θεληματική και βολική είναι και η ανευθυνότητα, που - στην περίπτωση των πολιτικών - ερμηνεύεται ως ευθυνοφοβία η οποία φθάνει ενίοτε στα όρια της ανανδρίας, όπως αποτυπώθηκε χαρακτηριστικά στο τραγικό Μάτι.

Αυτόν τον ευθυνόφοβο, υποτακτικό και δουλικό χαρακτήρα έχουν πολλοί πολιτικοί σήμερα διαφόρων κομμάτων, προπάντων κυβερνητικών (αφού αυτοί καλούνται να αποδείξουν το ''Αρχή άνδρα δείκνυσι'' στην πράξη). Γι'αυτό τους βλέπουμε να αρνούνται να αναλάβουν τις ευθύνες των πράξεών τους και να κρίνουν, να αποφασίζουν για τις τύχες μας και τις τύχες της πατρίδας μας όχι με δική τους βούληση, αλλά με τη βούληση τρίτων, που παίζουν συνήθως τον ρόλο ''προστάτη'' και ποδηγέτη.

Η Ελλάδα έχει ταλαιπωρηθεί διαχρονικά, μέχρι πρόσφατα, από λιπόψυχους, διστακτικούς και μετρίου ''αναστήματος'' πολιτικούς οι οποίοι επέδειξαν - κατά την άσκηση των καθηκόντων τους - εμμονή στις ιδεοληψίες και σύγχυση ιδεολογική, που τους οδηγούσε σε δραματικές ταλαντεύσεις σε θέματα κυρίως Εξωτερικής πολιτικής.

Τώρα όμως, που δοκιμάζεται ποικιλοτρόπως, δεν αντέχει πλέον τις ''δοκιμές'', τους ιδεολογικούς συμφυρμούς και τις αντιθέσεις τους. Δεν αντέχει να παραδέρνει στο ίδιο χάος όπου παράδερνε στα πέτρινα χρόνια των μνημονίων. Δεν αντέχει άλλη φθορά λόγω ανεπάρκειας των Κυβερνητών της.

Χρειάζεται μια νέα πνοή πατριωτικής ανάτασης, εμπνευσμένη και σφυρηλατημένη στο καμίνι του πάθους για την κατάκτηση της ελευθερίας της από τα δεσμά που την κρατούν εξαρτημένη απ' τους επικαρπωτές της.

Για την κατάκτηση της ελευθερίας της όμως κι από τους κακούς Έλληνες, που είναι εθνικά ασυνείδητοι και την πληγώνουν καθημερινά με τις πράξεις και τις συμπεριφορές τους απομυζώντας τους χυμούς της δημιουργικής ζωτικότητάς της.

Η πατρίδα μας χρειάζεται Κυβερνήτες να την εξελίξουν παιδευτικά, οικονομικά και εθνικά, για να λύσει τα προβλήματα της κοινωνικής ευημερίας της και της εθνικής ανασφάλειάς της. Χρειάζεται ανθρώπους που θα ανακαλύψουν τα αναγεννησιακά στοιχεία της, ώστε να γίνουν αυτά μοχλοί μιας ομαδικής ανόδου η οποία θα τη λυτρώσει απ' τη μιζέρια της ηττοπάθειας και την ασύδοτη ελευθερία της αναρχίας και της ανομίας.

''Χάρη'' σ' αυτά τα τελευταία μάθαμε, δυστυχώς, να ζούμε - μέχρι πρόσφατα στην πρωτεύουσα και τώρα, κυρίαρχα, στους τόπους υποδοχής μεταναστών (νησιά ΒΑ Αιγαίου στην πλειοψηφία τους) - σε καθεστώς ''πειθαρχημένης ελευθερίας'', για να μην... προκαλέσουμε τους αγρίους παραβατικούς που καταφθάνουν.

Αγνοούμε όμως ότι μ' αυτήν την ''πειθαρχημένη'' αρχίζει η εκρίζωση κάθε άλλης ελευθερίας κι αυτό γεννά συνακόλουθα μια άρρυθμη κοινωνική ζωή, που παρασύρει όχι μόνο τους αμαθείς και ανώριμους πολιτικά, αλλά και τους πολιτικά αδιάφορους μορφωμένους σε λανθασμένες επιλογές πολιτικής εκπροσώπησης.

Στην επιλογή Κυβερνητών δημοφιλών, ίσως, λαϊκιστών και δημαγωγών, πιθανότατα, κατ' επίφαση όμως πατριωτών και δημοκρατών. Ως εκ τούτου, ακατάλληλων να αναβαθμίσουν τον εθνικό και κοινωνικό μας βίο και να διευρύνουν την κοίτη ζωής του αφυδατωμένου Ορθόδοξου Ελληνισμού, που φωνάζει απεγνωσμένα ''ΒΟΗΘΕΙΑ''!!!..

''Κρινιώ Καλογερίδου'' (Βούλα Ηλιάδου)
AntiNews

Δημοσίευση: Οκτωβρίου 16, 2019