Ο αστάθμητος ελληνικός παράγων

Πρώτα απαξίωσαν. Προκαταβολικά. Πριν δουν. Γιατί ήταν σχεδόν βέβαιοι ότι δεν θα δουν αυτό που απευχόντουσαν. Σχεδόν. Μέσα τους, όμως, κάτι τους έτρωγε. Καμία φορά οι στραβές έρχονται από εκεί που δεν τις περιμένεις. Για να το ξορκίσουν έδωσαν διαρροές με εκτιμήσεις για τους αριθμούς. Οι πρόθυμοι πολύχρωμοι με τα μεγάλα ράμφη έσπευσαν να αναπαράγουν αυτό που ήλπιζαν οι υποβολείς. «Δεν θα ξεπεράσουν τις 30 χιλιάδες, αλλά και αυτό θα είναι επιτυχία».

Μετά έριξαν μαύρο. Σου λέει, καμία πεντακοσαριά χιλιάδες είναι, μπορεί και να μην τους πάρουν χαμπάρι οι υπόλοιποι. Θα βλέπουν «Κυριακή στο χωριό» στην ΕΤ3 και θα είναι απορροφημένοι.

Αν ζούσε ο συγχωρεμένος ο Δημήτρης Μαρούδας θα έριχνε καμιά καλή ιδέα όπως αυτή τότε, το ηρωικό '89, όταν είχε απειλήσει ότι η κυβέρνηση της πασοκάρας θα κατέρριπτε τους δορυφόρους που θα τολμούσαν να μεταδώσουν ιδιωτικό ραδιοτηλεοπτικό σήμα σπάζοντας το κρατικό μονοπώλιο. Τώρα έπρεπε να βολευτούν με κάτι πιο απλό, κανά τηλέφωνο στα κανάλια που ετοιμάζονται για άδεια. Θα το πιάσουν το υπονοούμενο.

Στη συνέχεια λοιδόρησαν. Τριπλοβάρδιες τα τρολ στο διαδίκτυο, το γνωστό manual στις ημέτερες εκπομπές και Μέσα. «Ακραίοι», «παπαδαριό», «χρυσαυγίτες», «γραφικοί» και φτου κι απ' την αρχή. Βέβαια, πολλοί από αυτούς που πήραν μέρος και ακούν να τους περιγράφουν έτσι ετοιμάζονται για το συλλαλητήριο της Αθήνας. Θα κάνουν τον κόπο να κατέβουν γιατί κούρδισαν από αυτά που άκουσαν. Αν έχουν φιλότιμο οι διοργανωτές, θα πρέπει να μνημονεύσουν την κυβέρνηση ως επικοινωνιακό χορηγό του δεύτερου συλλαλητηρίου. Τι άλλο να κάνει, να φτιάξει σποτάκια και να τα παίζει στην ΕΡΤ;

Μαζί με τη στάνταρ ορολογία και η επίσης στάνταρ «ψύχραιμη» επιχειρηματολογία: Γιατί είναι μεγάλη εθνική επιτυχία να ονομαστούν τα Σκόπια ως κάποιου είδους Μακεδονία. Από τον οίστρο τους δεν κατάλαβαν ότι άρχισαν να μιλούν σαν Σκοπιανοί σε βαθμό παρεξηγήσεως (των Σκοπιανών), διότι τους παίρνουν τη δουλειά.

Λογικά, μία κυβέρνηση που θέλει να διαπραγματευτεί για ένα εθνικό ζήτημα αξιοποιεί τη λαϊκή κινητοποίηση προκειμένου να την επικαλεστεί στους «έξω» που πιέζουν. Όταν δυσανασχετεί και ακόμα χειρότερα προσπαθεί με σταλινο-ασφαλίτικες μεθόδους να καταστείλει τη δημόσια έκφραση που αντικειμενικά τη βοηθά να διαπραγματευτεί, σημαίνει ότι δεν έχει σκοπό να διαπραγματευτεί, αλλά να το «κλείσει». Στοιχειώδες, Γουάτσον. Η αντίδρασή τους τούς κάρφωσε. Πιάστηκαν με τη γίδα στην πλάτη, για την ακρίβεια με το όνομα στο σακούλι λίγο πριν το δώσουν στα μουλωχτά.

Θυμάστε όταν έκαναν ότι διαπραγματεύονται με τους τροϊκανούς που έλεγαν «διαδηλώστε, μας βοηθάτε στη διαπραγμάτευση». Ε, τώρα δεν τους νοιάζει καν να προσποιηθούν ότι διαπραγματεύονται, γι' αυτό δεν θέλουν διαδηλώσεις. Εξάλλου, ένα κόμμα που τα στελέχη του υπέγραφαν κατά διακοσαριές να ονομαστούν τα Σκόπια νέτα σκέτα «Μακεδονία» πόσο να διαπραγματευθεί; Είναι αποφασισμένοι να το «κλείσουν», όχι να διαπραγματευτούν. Υπάρχει διαφορά. Και επειδή οι Έλληνες το κατάλαβαν, είπαν να μπουν και αυτοί στο κάδρο κάνοντας μαζικό photobombing και ό,τι προκύψει.

Ποιος ξέρει; Διαίσθηση ότι η -με ελληνική υπογραφή- εκχώρηση ενός φορτισμένου ελληνικού ονόματος σε κακόβουλους σπονσοναρισμένους σφετεριστές είναι κάτι πιο σοβαρό από την υπογραφή μνημονίου; Μπορεί. Ίσως, πάλι, ενδόμυχα να αισθάνθηκαν ότι ήρθε η ώρα να βγουν στον δρόμο, γενικώς και αναδρομικά.

Και ένα εθνικό θέμα προσφέρεται ακριβώς επειδή είναι εθνικό.
Οψόμεθα στο Σύνταγμα.

Λάμπρος Καλαρρύτης
Παραπολιτικά

Δημοσίευση: Φεβρουαρίου 15, 2018