Προσδεθείτε, κι όμως τα χειρότερα έρχονται

Όσο και εάν θέλει κάποιος να αναζητήσει μια αχτίδα ελπίδας και αισιοδοξίας, κάτι τέτοιο δυστυχώς δεν φαίνεται.

Στο βάθος του τούνελ όχι μόνο δεν υπάρχει φως, αλλά σκοτάδι διαρκείας. Τα χειρότερα όχι μόνο δεν έχουν τελειώσει, αλλά έρχονται, γι’ αυτό, φίλοι αναγνώστες, το μόνο που μπορώ να πω είναι να προσδεθείτε, όχι, φυσικά, για απογείωση της οικονομίας, αλλά για απότομη προσγείωση σε μια ανώμαλη πραγματικότητα. Διότι, παρά όσα αντίθετα επιχειρούν να μας πείσουν, η κανονικότητα πολύ απέχει από αυτό που βιώνουν οι Ελληνίδες και οι Ελληνες.

Εκτός αν κάποιοι επιχειρούν να μας πείσουν ότι είναι κανονικότητα οι μισθοί των 360 ευρώ (όταν υπάρχουν), οι καθυστερήσεις πληρωμών, αλλά όχι υποχρεώσεων, η συνεχής αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, για να μπορεί να λειτουργεί το ασφαλιστικό σύστημα, και το ξεπούλημα κάθε περιουσιακού στοιχείου του τόπου, για να έρθει, τάχα μου δήθεν, η περιβόητη ανάπτυξη.

Οσα αποκάλυψε η «δημοκρατία» για το νέο Ασφαλιστικό που έρχεται είναι απλώς η κορυφή του παγόβουνου. Διότι στην πράξη το τσουνάμι που ξεκίνησε το 2010 δεν έχει πλήξει ακόμη όλες τις περιοχές που ήθελαν αυτοί που το προκάλεσαν. Σειρά έχει ό,τι απέμεινε, με τελευταίο οχυρό το Δημόσιο, που «πρέπει να γίνει πιο ευέλικτο», πιο «αξιόπιστο», πιο... παραγωγικό, ώστε να μπορούν οι αόρατοι επενδυτές να βρουν έτοιμο το έδαφος για να μας σώσουν.

Τώρα, ποιοι θα έχουν επιβιώσει για να τους σώσουν είναι άλλου παπά ευαγγέλιο και δεν νομίζω ότι τους απασχολεί, από την ώρα που οι αριθμοί αντικατέστησαν τους ανθρώπους. Η πραγματικότητα όμως είναι ότι οι απανωτές αποτυχίες των προγραμμάτων έρχονται να επιβεβαιώσουν αυτούς που πιστεύουν ότι αυτές που πράγματι έχουν αποτύχει είναι οι πολιτικές ηγεσίες που ηγήθηκαν και ηγούνται αυτήν την κρίσιμη περίοδο της Ιστορίας του τόπου.

Ανθρωποι που έβαλαν μπροστά το κομματικό και το υπαρξιακό συμφέρον τους και όχι το καλό του τόπου και των πολιτών. Πολιτικές ηγεσίες που αρνήθηκαν και αρνούνται να καταστρώσουν ένα εθνικό σχέδιο εξόδου από την κρίση, καθώς δεν μπόρεσαν να συμφωνήσουν σε ένα μίνιμουμ εθνικών στόχων. Δεν κατάφεραν καν να τα βρουν για να καταπολεμήσουν από κοινού την ανισότητα, που αποτελεί τη βόμβα στα θεμέλια κάθε κοινωνίας αλλά και κάθε προοπτικής βελτίωσης των πραγμάτων.
Από τη μια η Ελλάδα της Μυκόνου και από την άλλη η Ελλάδα της Λέσβου, αν αυτό σας λέει κάτι ως εικόνα για να συγκρίνετε μεγέθη.

Το χάσμα μέσα στην ελληνική κοινωνία μεγαλώνει, αλλά περί άλλα τυρβάζουν οι πολιτικοί, οι οποίοι στην πλειονότητά τους έχουν αποκοπεί από τα προβλήματα καθημερινότητας που αντιμετωπίζουν οι πολίτες, τους οποίους με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο διοικούν, καθώς κυνηγούν τους μνημονιακούς στόχους των εικονικών αποτελεσμάτων.

Είναι θλιβερό στην εποχή της κρίσης κάποιοι να γίνονται πλουσιότεροι, η πάλαι ποτέ μεσαία τάξη να εξαφανίζεται και να αυξάνονται τα ποσοστά των συμπολιτών μας που ζουν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας. Και αυτό βέβαια δεν αποτελεί ελληνικό φαινόμενο.

Παγκοσμίως το 1% του πληθυσμού ελέγχει τώρα περισσότερα περιουσιακά στοιχεία από το υπόλοιπο 99%! Ισως αυτό είναι που δημιουργεί το κύμα ενός τεράστιου θυμού που παρατηρείται σε ολόκληρη την Ευρώπη, αλλά και στις ΗΠΑ, απειλώντας τα θεμέλια του δυτικού πολιτισμού. Περισσότερο από την τρομοκρατία και τη μετανάστευση.

Νίκος Ελευθερόγλου
Πηγή "Δημοκρατία"

Δημοσίευση: Σεπτεμβρίου 07, 2017