Της πατρίδας μου οι σημαιοφόροι

Αυγουστιάτικος παραλογισμός με την κυβέρνηση της αριστεράς να μην καταργεί τις παρελάσεις αλλά να κληρώνει και την αντιπολίτευση να καταγγέλλει κατάργηση της αριστείας.

Βίκυ Σαμαρά

Καθώς ο Αύγουστος δεν έχει ειδήσεις (ρητό βέβαια που πολλάκις έχει διαψευσθεί), εν μέσω θέρους βρήκαμε νέο θέμα για πολιτικό καυγά: Την ανάδειξη των σημαιοφόρων της ΣΤ’ Δημοτικού με κλήρωση.

Αν το σκεφτεί ψύχραιμα κανείς, η συζήτηση είναι παράλογη από κάθε άποψη. Η κυβέρνηση της αριστεράς, αντί να εξετάζει την κατάργηση των παρελάσεων, ως ενός κατάλοιπου άλλων εποχών και συνήθειας που έμεινε από τη δικτατορία Μεταξά, αποφασίζει για μία τάξη του δημοτικού να μη δίδεται η σημαία στο μαθητή με την υψηλότερη βαθμολογία, αλλά να γίνεται κλήρωση μεταξύ όλων των μαθητών.

Η αντιπολίτευση του αυτοαποκαλούμενου ευρωπαϊκού μετώπου αντιδρά με οργή καταγγέλλοντας κατάργηση της αριστείας, διότι ας πούμε στη Γερμανία που δεν κάνουν παρελάσεις και δε δίνουν τη σημαία στον καλύτερο μαθητή, δεν επιβραβεύουν την αριστεία και είναι προφανές ως εκ τούτου ότι η γερμανική κοινωνία και οικονομία έχει μείνει πίσω.

Όταν μετακόμισα με την οικογένεια μου στη Γερμανία σε ηλικία 12 ετών ένα από τα πράγματα που είχε κάνει στο παιδικό μου μυαλό εντύπωση, είναι πως εκεί δεν είχαν μαθητικές παρελάσεις, σημαιοφόρους και παραστάτες. Στη γερμανική συλλογική μνήμη όμως έχει μείνει ανεξίτηλα χαραγμένη η σύνδεση των παρελάσεων με το ολοκληρωτικό καθεστώς του ναζισμού. Ειδικά οι μαθητικές παρελάσεις (διότι οι στρατιωτικές έχουν το νόημα της επίδειξης της ισχύος σε μέσα και ανθρώπους της χώρας στο δυνητικό εχθρό) μεταφέρουν την έννοια της στρατιωτικής πειθαρχίας και ομοιομορφίας στους μελλοντικούς πολίτες και στρατιώτες σε τρυφερή ηλικία.

Έχουν βεβαίως και την έννοια (μίας πολύ συγκεκριμένης) συλλογικότητας, για αυτό και εξαιρετικές επιδόσεις στις παρελάσεις είχαν και κομμουνιστικές χώρες. Δεν είναι λοιπόν κομματάκι παράλογο πολιτικοί που αγωνίζονται όπως λένε να μη γίνει η χώρα μας “σοβιετία”, να μην αμφισβητούν ούτε ελάχιστα το “θεσμό” των παρελάσεων”;

Το γεγονός ότι σε ένα παιδί φάνηκε παράξενο που σε μία άλλη χώρα δεν έκαναν μαθητικές παρελάσεις, δείχνει πόσο έχουμε φτάσει να θεωρούμε αυτονόητο και “φυσικό” κάτι επειδή απλώς έτσι το βρήκαμε.

Όπως και την απόδοση της σημαίας στον καλύτερο μαθητή- αν και στην πράξη πρέπει να σημειώσουμε ότι ουκ ολίγες φορές γίνεται έτσι κι αλλιώς κλήρωση, καθώς δεν είναι ασύνηθες να ισοβαθμούν δύο και περισσότεροι μαθητές.

Μας πήρε χρόνια να συζητάμε (και κάποιοι δεν το έχουν αποδεχθεί ακόμη) για το δικαίωμα ενός αλλοδαπού μαθητή να κρατήσει τη σημαία όταν έχει αριστεύσει.

Δε θέλουμε ο άριστος αλλοδαπός μαθητής να κρατά τη σημαία, δε θέλουμε να κληρώνεται αυτός που κρατά τη σημαία, τελικά τι θέλουμε;

Και γιατί η σημαία είναι σύμβολο αριστείας και όχι σύμβολο που ενώνει; Αξίζει τη σημαία λιγότερο κάποιος που δεν είναι τόσο καλός μαθητής; Αγαπά λιγότερο την πατρίδα του; Ο άριστος μαθητής πρέπει σαφώς να επιβραβεύεται, αλλά γιατί με μία παρέλαση και με μία σημαία;

Αυτά είναι ερωτήματα που μπορούμε να συζητήσουμε χωρίς φόβο και πάθος. Ίσως όμως το πιο σημαντικό για τα παιδιά του σήμερα δεν είναι ποιος θα κρατήσει τη σημαία. Αλλά τι μέλλον φτιάχνουμε για εκείνα, τι περιμένει “άριστους” και μη μαθητές μετά το σχολείο όταν βγουν σε μία κοινωνία και οικονομία καθόλου άριστη, καθόλου ίσων ευκαιριών και ελάχιστα δίκαιη.

Ας διορθώσουμε αυτό και μετά ας κάνουμε εκατό παρελάσεις και ας δίνουμε τη σημαία και με α μπε μπα μπλομ.

*Η Βίκυ Σαμαρά είναι αρχισυντάκτρια πολιτικού του News 24/7

Δημοσίευση: Αυγούστου 04, 2017