Αρχή άνδρα δείκνυσι

Ξεχνάμε ορισμένες φορές τα αυτονόητα. Ότι δηλαδή σε μια ομάδα την ευθύνη των πράξεών της, των παραλείψεων ή των λαθών την αναλαμβάνει ο αρχηγός. Αν κάποιος θέλει να θεωρεί εαυτόν ηγέτη τότε οφείλει να βγαίνει μπροστά και να μην κρύβεται πίσω από τους στρατιώτες. Σε μια μάχη τις συνέπειες των λαθών πρέπει να τις επωμίζεται και ο ηγέτης, ο στρατηγός και να μην αφήνει να την πληρώνουν άλλοι γι’ αυτόν.

Σε μια κυβέρνηση την αποκλειστική ευθύνη την έχει ο πρωθυπουργός, ο πρόεδρος της κυβερνήσεως, όπως συνηθίζουμε να λέμε. Έχει τους στρατιώτες, τους λοχαγούς, τους συνταγματάρχες και τους στρατηγούς αλλά ο πρώτος μεταξύ όλων είναι αυτός που πρέπει να κρατά τη μπαγκέτα των κινήσεων.

Το ίδιο ισχύει και για έναν πρόεδρο κόμματος, ειδικά αυτού που διεκδικεί την εξουσία μιας χώρας. Έχει τους σύμβουλούς του αλλά αυτός κάνει τις επιλογές του και κρίνεται γι’ αυτές.

Ο ηγέτης πρέπει να έχει κότσια για να παίρνει αποφάσεις που αφορούν εκατομμύρια πολίτες. Πρέπει επίσης να έχει το θάρρος να χαράσσει δρόμους και να εμπνέει τον κόσμο που θα τον ακολουθεί. Και βεβαίως οφείλει να ζητά συγγνώμη όταν όλα πάνε στραβά αλλά και να σκύβει το κεφάλι και να αποδέχεται την κριτική. Αν δε το λάθος είναι μεγάλο οφείλει και να παραιτείται. Αλλά σε καμιά περίπτωση ένας πραγματικός ηγέτης δεν πρέπει να φορτώνει σε άλλους το έγκλημα και αυτός να βγαίνει λάδι.

Ύστερα απ’ όσα έχουμε ζήσει τα τελευταία 2,5 χρόνια, μετά και τις αποκαλύψεις που βλέπουν το φως της δημοσιότητας για την κυβέρνηση Τσίπρα, μπορεί έστω κι ένας σοβαρός Έλληνας, πατριώτης, νοικοκύρης, έξυπνος, δημιουργικός που να μπορεί για τον πρωθυπουργό να πει «ναι, είναι μεγάλος ηγέτης;».

Ούτε ένας. Η περίπτωση του εξαμήνου του 2015, τα σχέδια που έγιναν από το 2012, η επιλογή των προσώπων όπως ο Βαρουφάκης και η σημερινή στάση του Μεγάρου Μαξίμου δείχνουν ότι ο Τσίπρας είναι όλα εκτός από ηγέτης.

Αποδεικνύει καταρχάς ότι είναι δειλός. Δεν τολμά να πάει σε εξεταστική επιτροπή και να δούμε πόσα απίδια έχει ο σάκος.

Είναι θρασύδειλος αφού ειρωνεύεται ή βάζει μαντρόσκυλα να χτυπάνε τους πολιτικούς του αντιπάλους ή τους… πρώην φίλους του. Πώς να χαρακτηριστεί το γεγονός ότι ο κολλητός του Βαρουφάκης, αυτός με τον οποίο έκανε βόλτες στην Αθήνα και μπάνια στην Αίγινα, έχει γίνει τώρα απλά… πωλητής βιβλίων και απόβλητος για την παρέα του Μαξίμου;

Είναι επίσης, ο κ. Τσίπρας ανίκανος να εμπνεύσει τον κόσμο. Όταν ο στρατηγός φυγομαχεί, όταν ο πρώτος μεταξύ όλων κάνει ότι δεν ήξερε τίποτε, όταν ο πρωθυπουργός αποφεύγει να απαντήσει ο ίδιος για το τι συνέβη με τη Βενεζουέλα, με τη Ρωσία, με την Κίνα ή με τη δραχμή τότε δεν είναι άξιος ούτε Έλληνας να είναι.

Ας κάνουμε μια υπόθεση εργασίας: Ρωτάει αύριο κάποιος δημοσιογράφος τον κ. Τσίπρα και το παρεάκι του Μαξίμου: «Κύριε πρωθυπουργέ, πήρατε λεφτά από τον Μαδούρο;». Πιστεύετε ότι μπορεί να απαντήσει;

Αν τον ρωτήσει κάποιος «κ. Τσίπρα, αποδέχεστε ότι ζημιώσατε τρομερά την πατρίδα σας;», τι πιστεύετε ότι θα κάνει; Θα σκύψει το κεφάλι και θα ζητήσει συγγνώμη;

Ο κ. Τσίπρας δεν είναι ηγέτης και γιατί ξεχνάει εύκολα και γιατί ρίχνει τις ευθύνες για τα εγκλήματά τους στους στρατιώτες ή στους λοχαγούς. Αυτό είναι θρασυδειλία και αν δεν είναι ποινικό αδίκημα είναι σίγουρα πολιτικό. Και οι απλοί στρατιώτες θα του το θυμίσουν όταν έρθει η ώρα.

ΠΗΓΗ

Δημοσίευση: Αυγούστου 03, 2017