Πόλωση και πώρωση

Της Μαρίας Dawkinson

Τα δύο μέτρα και δύο σταθμά είναι είναι πολύ της μόδας τον τελευταίο καιρό. Μπορείς να κατηγορήσεις τους φιλελέδες για την οικονομική καταστροφή και τα μνημόνια που υπονομεύουν την κυριαρχία, αλλά δεν μπορείς να αμφισβητήσεις το αριστερό πλεονέκτημα, όσα μνημόνια κι αν φέρνει, συνεχίζοντας την υπονόμευση.
Μπορείς να αποπαίρνεις τον έκλυτο βίο της Δύσης, αλλά δεν μπορείς να αντιτίθεσαι στη σαρία της Ανατολής.
Είναι σωστό να μάχεσαι τον ρατσισμό, αλλά δεν είναι σεξιστικό το μπουρκίνι ή οποιαδήποτε μορφή επιβεβλημένης σεμνότητας για τη γυναίκα.
Είναι απολύτως κατανοητό να αντιτίθεσαι στην Εκκλησία, αλλά δεν είναι αποδεκτό να κρίνεις τον μωαμεθανισμό.
Μπορείς να χλευάζεις τη κατά 24 χρόνια μεγαλύτερη γυναίκα του Μακρόν, αλλά είναι απόλυτα φυσιολογικό η Μελάνια να είναι 24 χρόνια μικρότερη του Τραμπ.
Η πολιτική ορθότητα και οι τάσεις φτιάχνουν στερεοτυπικές απόψεις και δημιουργούν τα «πρέπει» και «δεν πρέπει» της εποχής, ακυρώνοντας την ανάλυση και τη σκέψη.
Είναι καλό και κακό.
Είναι αποδεκτό και κατακριτέο.
Είναι όλα αξιώματα.
Είσαι ρατσιστής και φιλελές ή είσαι ανθρωπιστής και προστάτης της πολυπολιτισμικότητας.

Ζούμε μέρες κατάργησης της λογικής με προκάτ αντιλήψεις/ιδεοληψίες, που το μόνο που επιδιώκουν είναι να σε κατηγοριοποιούν και να σε εντάσσουν σε στρατόπεδα, με στόχο την πόλωση. Είναι η εποχή της αντιπαράθεσης και όποιος θέλει να σκέφτεται και να βλέπει γκρίζες ζώνες, του φοράνε ταμπέλες με τίτλους που τον στοχοποιούν.

Ζούμε τις μέρες του παραλογισμού. Όπου το μαύρο είναι άσπρο, κι ας θες να το δεις αλλιώς είσαι παραβάτης. Όπου η δήλωση έχει μεγαλύτερη εξουσία από το σκεπτικό και ο αφορισμός στέλνει τον ορθό λόγο στο απόσπασμα.

Ζούμε μέρες τρελές, όπου ο αντιρατσισμός του ενός γίνεται η σεξιστική καταδίκη της άλλης και η ανάγκη ελεύθερης έκφρασης υφίσταται δίωξη.

Ζούμε μέρες που όλα γίνονται με σκοπό τη διπολική διαταραχή και το δίπολο.

Χωριζόμαστε σε αντιπαρατιθέμενα στρατόπεδα. Γινόμαστε οπαδοί. Αριστεροί-δεξιοί, εθνικιστές-διεθνιστές, ιδιωτικοί-δημόσιοι, άνδρες-γυναίκες, ευρωπαϊστές-αντιευρωπαϊστες, ρεπουμπλικάνοι-δημοκρατικοί.
Χωριζόμαστε σε αντίπαλες ομάδες, με κοινό παρονομαστή το μίσος για τον άλλον, την πώρωση, τη βία που φέρνουν και την υποβάθμιση της καθημερινότητας.

Κάποιο λίγοι χαίρονται και κερδίζουν από αυτή τη διάσπαση, αναβαθμίζονται οι λογαριασμοί και αυξάνονται τα λάφυρά τους.

Σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης, κάτι γίνεται...

Πηγή Liberal

Δημοσίευση: Ιουνίου 07, 2017