Ο νέος Γάλλος πρόεδρος είναι των… Γερμανών!

Του Γιώργου Δελαστίκ

Οι Γερμανοί είναι τελικά οι μεγάλοι κερδισμένοι των …γαλλικών (!) προεδρικών εκλογών. Δικός τους άνθρωπος είναι –για να μην πούμε τυφλό όργανό τους– ο νέος Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν. Δικός τους και όργανο του τραπεζικού συστήματος. Το εκπληκτικό όμως δεν έγκειται στο τι είδους άνθρωπο επέλεξε η γαλλική αστική τάξη για να κυβερνήσει τη χώρα, αλλά στο ότι ο γαλλικός λαός υπάκουσε ευχαρίστως στις επιθυμίες των Γάλλων αστών. Δεν πάει να μην έχει κανένα κόμμα να τον στηρίζει ο Μακρόν, ο γαλλικός λαός τον ψήφισε και τώρα εμφανίζεται ως λαοπρόβλητος!

Τόσο οι σοσιαλιστές όσο και οι δεξιοί πολιτευτές της Γαλλίας θα τρέξουν να του φτιάξουν κόμμα, στο βαθμό που αυτό θα σημαίνει την υπουργοποίησή τους! Κι όπως και να το κάνουμε, σε έναν πρόεδρο χωρίς κόμμα να τον στηρίζει, οι πιθανότητες υπουργοποίησης του κάθε «καταφερτζή» πολιτικού είναι πολύ μεγαλύτερες από την περίπτωση της προΰπαρξης μιας συμπαγούς πολιτικής ομάδας, με ηγετικά στελέχη που εμφορούνται από τις ίδιες ιδέες και συναπαρτίζουν έναν ηγετικό πυρήνα. Αυτό που φυσικά νοιάζει τους Γάλλους δεν είναι ποιοι θα αποτελέσουν τα στελέχη της κυβέρνησης του Μακρόν, αλλά η πολιτική που αυτός θα ακολουθήσει. Και σε αυτή την περίπτωση πρέπει να περιμένει κανείς τα χειρότερα — κυριολεκτικά τα χειρότερα. Ο Μακρόν, ως παιδί του τραπεζικού συστήματος αλλά και των Γερμανών, απεργάζεται τα πιο σκοτεινά σχέδια. Όσο για την πολιτική ισχύ της σημερινής Γερμανίας, παγώνει κάποιος όταν σκέπτεται αυτό το θέμα. Όλες οι δημοσκοπήσεις εμφάνιζαν τη Μαρίν Λεπέν πρώτη στον πρώτο γύρο, με φυσικά βέβαιη την ήττα της στο δεύτερο και καθοριστικό γύρο είτε αντίπαλός της ήταν ο Φιγιόν είτε ο Μακρόν.

Το γεγονός όμως ότι η Λεπέν δεν κατάφερε ούτε στον πρώτο γύρο να βγει πρώτη, σηματοδοτεί μια βαριά ήττα. Βαριά ήττα όχι απλά και μόνο για τη Λεπέν, πράγμα που άλλωστε θα ήταν επιθυμητό από τον οποιονδήποτε, αλλά για τον καθένα που εκφράζει μια αντιγερμανική πολιτική στη γαλλική πολιτική σκηνή. Δεν μπορεί να αποτελέσει παρηγοριά το ποσοστό που συγκέντρωσε ο αριστερός υποψήφιος Ζαν-Λικ Μελανσόν, παρόλο που το ποσοστό αυτό υπερέβη κάθε προσδοκία της γαλλικής Αριστεράς. Ο Μελανσόν λειτούργησε ως ένας από τους φορείς στους οποίους διοχετεύθηκαν οι ψήφοι των σοσιαλιστών, οι οποίοι δεν έπρεπε να πάνε σε καμιά περίπτωση στον αριστερό σοσιαλιστή υποψήφιο Αμόν, προκειμένου να μην επιβληθεί αυτός ως ηγέτης των σοσιαλιστών. Στη συγκεκριμένη συγκυρία έπρεπε να διαλυθεί το γαλλικό σοσιαλιστικό κόμμα προκειμένου να ανασυσταθεί ως εξάρτημα της γαλλικής Δεξιάς, έστω και αν οι ψήφοι του πήγαιναν στη γαλλική Αριστερά. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα — και το σοσιαλιστικό κόμμα του Φρανσουά Ολάντ ήταν στα πρόθυρα της διάλυσης έτσι κι αλλιώς, μετά την παταγωδώς αποτυχημένη προεδρία αυτού του άθλιου σοσιαλιστή ηγέτη.

Τώρα τι γίνεται; Μια πρωτιά της Μαρίν Λεπέν στον πρώτο γύρο υπήρχε περίπτωση να τρόμαζε τους Γερμανούς, αν και οι Γερμανοί δύσκολα συγκινούνται από εξελίξεις και δη εκλογικά αποτελέσματα σε άλλες χώρες, και κάποιοι μπορεί να ισχυρίζονται ότι συναρτώνται με την ίδια τη Γερμανία και την πολιτική που ασκεί. Δεν μπορούμε όμως να αποκλείσουμε, αν το ποσοστό της Λεπέν ήταν υψηλό στον πρώτο γύρο, την πιθανότητα να φοβούνταν τόσο οι Γερμανοί ώστε να χαλάρωναν τη λιτότητα που ασκούν σε όλη την Ευρώπη. Αυτό όμως δεν έγινε και ανήκει πλέον στη σφαίρα της φαντασίας. Πράγμα που σημαίνει ότι ούτε εκείνο το κομμάτι της γαλλικής αστικής τάξης που καταστρέφεται λόγω της γερμανικής πολιτικής είναι σε θέση να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις, πόσο μάλλον τα μεσαία στρώματα και εκείνα τα κομμάτια της εργατικής τάξης που υφίστανται την ίδια μοίρα.
Το αποτέλεσμα των γαλλικών προεδρικών εκλογών θα σφραγίσει σίγουρα τις πολιτικές εξελίξεις στην Ιταλία. Είναι βέβαιο το πλήγμα που θα δεχτούν η Δεξιά του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, η Δεξιάς της Λίγκας του Βορρά του Σαλβίνι και οι «αγανακτισμένοι» του Μπέπε Γκρίλο. Αλλά έτσι κι αλλιώς η Ιταλία αποτελεί την Τρίτη οικονομική δύναμη της ευρωζώνης και όχι τη δεύτερη που είναι η Γαλλία.

Μόνο η Αγγλία κατάφερε να απαλλαγεί από τα δεσμά της ΕΕ, αλλά κι αυτή δεν δείχνει ικανή να βρει μιμητές. Όσο για την Αμερική του Ντόναλντ Τραμπ, δεν είναι καθόλου βέβαιο πως οι ΗΠΑ θα ακολουθήσουν τη γραμμή του προέδρου τους, ο οποίος δείχνει να συναντάει ισχυρότατες αντιστάσεις και είναι άκρως αμφίβολο αν θα κατορθώσει τελικά να επιβάλει τη γραμμή του. Οι υπαναχωρήσεις του Τραμπ στα θέματα της NAFTA, του τείχους προς το Μεξικό κ.λπ. δεν υποδηλώνουν κάποια αποφασιστικότητα εκ μέρους του Τραμπ.

Πηγή εφημ. "Πριν"

Δημοσίευση: Μαΐου 09, 2017