Επτά χρόνια μετά και το σκοτάδι μεγαλώνει...

Ήδη μπήκαμε στον έβδομο χρόνο της κρίσης και στο βάθος του τούνελ όχι μόνο δεν φαίνεται... φως, αλλά όλο και περισσότερο σκοτάδι.

Κι αυτό γιατί συνεχίζουμε να ζούμε μέσα στην εικονική πραγματικότητα που καλλιέργησαν όλες οι μνημονιακές κυβερνήσεις, οι οποίες μας υπόσχονται ότι η ανάπτυξη έρχεται και το δράμα τελειώνει, γιατί είμαστε «καλά παιδιά» και τηρούμε τις υποσχέσεις που δίνουμε - στην αδίστακτη τρόικα στην αρχή και στους αδηφάγους θεσμούς στη συνέχεια.

Αν κάποιος βάλει σε ένα βίντεο και δει τις δηλώσεις του Γιώργου Παπανδρέου από το Καστελόριζο, του Αντώνη Σαμαρά και του Αλέξη Τσίπρα (από την ώρα που οι δύο τελευταίοι έγιναν πρωθυπουργοί), θα διαπιστώσει μια ευθεία γραμμή θέσεων και απόψεων περί εξόδου από την κρίση, που έχουν ρίξει τους πολίτες στην ευθεία γραμμή του ιατρικού κώματος.

Και ενώ εμείς εξακολουθούμε να ζούμε σε αυτή την ελληνική εικονική πραγματικότητα, υπάρχει η «πραγματική» πραγματικότητα, αυτή στην οποία μας έχουν βάλει ο Β. Σόιμπλε και οι λοιποί παράγοντες του σκληρού άξονα της βόρειας Ευρώπης. Αυτή έχει οδηγήσει μισθωτούς, μικρομεσαίους, αγρότες, συνταξιούχους σε μια πραγματικότητα και σε μια καθημερινότητα που δεν έχουν παράθυρο διεξόδου. Η φτώχεια γιγαντώθηκε, η φοροδιαφυγή τρέφεται από την άγρια φορολογία, η διαφθορά βρίσκει νέες άκρες και ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται.

Η συρρίκνωση της οικονομίας είχε, έχει και θα έχει τραγική συνέχεια, όσο η συνταγή του «αργού θανάτου» δεν αλλάζει. Και, αν δεν υπήρχαν οι δομές αλληλεγγύης της ελληνικής οικογένειας και κοινωνίας -και της Εκκλησίας, θα προσθέταμε-, τότε θα βλέπαμε το πραγματικό μέγεθος της ανέχειας που υπάρχει στη συντριπτική πλειονότητα των πολιτών.

Το σχέδιο, που ξεκίνησε από την υποταγή του Παπανδρέου στο Καστελόριζο και υλοποιείται μέχρι τις ημέρες μας, εφαρμόζεται από το Βερολίνο με συνέπεια και συνέχεια, και μόνο όποιος εθελοτυφλεί έπειτα από τόσα χρόνια δεν το βλέπει.
Μακάρι οι εκλογές να ήταν μια κάποια λύση, αλλά φοβούμαι ότι ακόμη και αυτές, όταν γίνουν, το μόνο που θα συνεισφέρουν θα είναι το καβαφικό ερώτημα: «Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους;»
Το γράφουμε αυτό, διότι όσο η συνταγή του Μνημονίου παραμένει, είτε με κόκκινο είτε με πράσινο ή με γαλάζιο πρόσημο, τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει. Ακόμη και το... βελούδινο διαζύγιο, που είναι το κρυφό όνειρο του Σόιμπλε, δεν θα είναι υπέρ μας, αν το διαμορφώσουν οι Γερμανοί και οι δορυφόροι τους.
Ήδη, οι Ολλανδοί ακονίζουν τα μαχαίρια τους και, αν επικρατήσουν οι ευρωσκεπτικιστές, τότε τα μαντάτα για εμάς θα είναι ακόμη πιο μαύρα.

Εκείνο που μου κάνει εντύπωση είναι ότι, επτά χρόνια μετά το αρχικό σοκ και δέος, κανείς δεν έχει καταρτίσει ένα εναλλακτικό πρόγραμμα: Ένα «σχέδιο Β», που θα έχει ελληνική συνταγή και θα εξετάζει όλα τα δεδομένα. Και, με βάση αυτό, να ενημερωθούν οι πολίτες και να γνωρίζουν εάν μπορεί να έχει τέλος το δράμα που βιώνουν, πότε και πώς.

Διαφορετικά, ο λογαριασμός θα μεγαλώνει, η φτωχοποίηση θα συνεχίζεται και, αργά ή γρήγορα, οι απελπισμένοι πολίτες θα βγουν στους δρόμους, μη μπορώντας να αντέξουν άλλο μια πολιτική που θα τους μοιράζει ψίχουλα για να τους κρατά πεινασμένους και όχι νηστικούς.
Γι’ αυτό αναρωτιόμαστε: Ως πότε;

Nίκος Ελευθερόγλου
Πηγή "Δημοκρατία"

Δημοσίευση: Ιανουαρίου 29, 2017