Το καφενείο στην εξουσία

Αν η εξουσία ασκείται από τους στρατιωτικούς, έχουμε δικτατορία. Αν ασκείται από τους πολιτικούς, έχουμε κοινοβουλευτική δημοκρατία. Αν ασκείται από τους εργαζόμενους, έχουμε δικτατορία του προλεταριάτου.

Γράφει ο Παντελής Φλωρόπουλος

Και, αν ασκείται από τους καφενόβιους, τι έχουμε; Λαϊκισμό έχουμε! Όχι ότι οι άλλες μορφές εξουσίας δεν κάνουν λαϊκισμό. Κάνουν και παρακάνουν. Όλες έχουν μια δόση στο πετσί τους. Ο λαϊκισμός όμως του καφενόβιου αποτελεί την κορωνίδα πασών των εκδοχών. Γιατί μετατρέπεται σε θρησκεία.

Αλλά δεν ξέρει κανείς αν ο λαϊκισμός που παράγεται από την εξουσία των καφενόβιων, είναι χειρότερος ή καλύτερος από τον λαϊκισμό που παράγουν οι καφενόβιοι στην εξουσία.

Μπερδευτήκατε; Μην το κάνετε αυτό στον εαυτό σας! Σκεφτείτε μόνο ότι… είναι άλλο πράμα ν’ ανεβαίνει στην εξουσία ο καφενόβιος για να υλοποιήσει το καφενόβιο όραμά του και άλλο πράμα, εντελώς άλλο πράμα, η καφενόβια πολιτική που παράγεται από τον καφενόβιο που ανέβηκε στην εξουσία για να κάνει ετούτο, αλλά, κατ’ ανάγκη, κάνει το άλλο. Με άλλα λόγια, είναι άλλο η πρόθεση και άλλο το αποτέλεσμα, ακόμα κι αν έχουν το ίδιο πρόσωπο για φορέα. Είναι σα να λέμε ότι βάζεις κρασί σ’ ένα σωλήνα και στην άλλη άκρη του σωλήνα βγαίνει νερό.

Αυτό το θαύμα συνιστά ο λαϊκισμός του καφενόβιου που έγινε εξουσία!

Γιατί… το άλλο που κάνει, αλλά έλεγε ότι δεν θα κάνει, είναι αυτό που κάνει, χωρίς να μπορεί να το κάνει!

Αυτή άλλωστε είναι και η τραγωδία του βλάκα. Που φανταζόταν ότι θ’ αλλάξει επαναστατικά όχι μόνο την Ελλάδα, την Ευρώπη ολόκληρη έλεγε, αλλά τώρα βλέπει ότι μπορεί ν’ αλλάξει (επανασταστικά πάντα) μόνο το κοστούμια του στη ντουλάπα. Νόμιζε ο άφρων ότι είχε ανακαλύψει τη συνταγή που ξέφυγε από τον ίδιο τον Λένιν, το Στάλιν, το Μάο, το Φιντέλ Κάστρο, κι απ’ όλους μαζί τους λάμποντες τεθνεώτες και εν ζωή αστέρες του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος. Ε, τη μαγική συνταγή την είχε βρει ο Τσίπρας…

Ότι η ενθεγερτήρια ρητορεία του αποδείχτηκε σόλοικη, και δη στο πι και φι, δεν το θυμάται κανείς από τους οπαδούς του. Κι όταν κάποιοι εξ αυτών το θυμούνται, παρηγοριούνται με το επιχείρημα: Αρκεί να μην ξαναέρθουν “οι άλλοι”.

Σοφίσματα και σοφιστείες, δικαιολογίες νηπίων, επιχειρηματολογία για σφαλιάρες… Αυτοί όμως, για να δικαιολογήσουν την παραμονή τους στην εξουσία, πιπιλίζουν απολιθωμένες καραμέλες και μας φτύνουν το σάλιο κατάμουτρα. Αρκεί να έχεις μια διαφορετική εικόνα του κόσμου απ’ αυτούς τους μακάριους φραπεδόμαγκες για να σε κατατάξουν στη χορεία των γερμαντοτσολιάδων. Κι όταν έγιναν οι ίδιοι γερμοντοτσολιάδες, άλλαξαν το τροπάρι. Τώρα σε κατατάσσουν “στρογγυλά” στους υποστηρικτές των δανειστών. Εσύ, που τους ασκείς κριτική, θέλεις να πληρώνεις σα μπούστης τα δάνεια, ενώ αυτοί, που τα υπογράφουν, αγωνίζονται να σε απαλλάξουν από αυτά…

Έπρεπε να έρθει στην εξουσία ο Τσίπρας και η παρέα του για να νοσταλγήσουμε την παλιά καλή εξουσία, απέναντι στην οποία ρε παιδί μου είχε νόημα να στέκεσαι ως αντισυστημικός λόγιος ή ασυμβίβαστος καλλιτέχνης, ως αντισυμβατικός δημοσιογράφος ή σκέτα “ελεύθερο πουλί”… Είχε νόημα να παράγεις λογοτεχνία, μουσική, θέατρο, είχε νόημα να φυτεύεις μάπες και να τις πουλάς στη λαϊκή για να ζήσεις τα παιδιά σου, αντί να πας σ’ έναν βουλευτή για να σε διορίσει στο Δημόσιο, είχε ένα νόημα, σύντροφε, γιατί έβαζες πάνω στο τραπέζι την υπόθεση του Ανθρώπου…

Εδώ, να πας κόντρα σε τι; Σε ποιον; Στον Κουρουμπλή; Στον Φλαμπουράρη; Στον Καρανίκα; Στην Κούνεβα; Στον Κούλογλου; Στον Βαξεβάνη; Στον Καλογρίτσα; Σ’ αυτή τη στρατιά των καφενόβιων που μετέτρεψαν το παραλήρημα του καφενέ ισότιμη των υπερδυνάμεων εξουσία; Που μετέτρεψαν τα βατράχια του βάλτου σε συνομιλητές των βουβαλιών;

Να πας κόντρα σε ποιον; Να κάνεις κριτική σε ποιους; Να λειτουργήσει η δημοσιογραφία ως θεσμός απένανττι στον πρωθυπουργό που συμβουλεύει πολίτες να μη διαβάζουν εφημερίδες; Να διαμαρτυρηθείς για την θεσμική αυτή απρέπεια, εν τέλει δε, τη μαχαιριά κατά της ουσίας της Δημοκρατίας, και να μην πονάει κανείς ρε παιδί μου… σα να είπε ο πρωθυπουργός κάτι το σύνηθες;

Πώς να προσπεράσεις αυτόν τον εννοιολογικό μιθριδατισμό της κοινωνίας και να μπεις στην περοχή των ιδεών, χωρίς να είσαι σκοροφαγωμένο τομάρι; Πώς να διασώσεις την ψυχούλα σου, πού ν’ ακουμπήσεις το κεφάλι που είναι βαρύ σα μολύβι;

Αν ισχύει όντως το “μωραίνει Κύριος ον βούλεται απωλέσαι”, τότε… αυτή η μωρία που έγινε κυρίαρχη ιδέα στον δημόσιο βίο και κυβερνά τον τόπο, δεν είναι παρά το σημάδι των “εσχάτων ημερών”…

Η μόνη περίπτωση να είναι μια απλή παρεξήγηση, μια αβλεψία του λαού ή ένα μπιμπίκι της Ιστορίας, είναι να πέσει αυτή η κυβέρνηση πάραυτα και – κατά την ορολογία του όρκου του Αρτέμη Σώρρα – “όλος ο κυτταρικός ιστός αυτού του ΚΟΜΜΑΤΟΣ να διαλυθεί”…

Δημοσίευση: Ιανουαρίου 11, 2017