Αποκαθήλωση και των συμβόλων τους

Του Παναγιώτη Γκλαβίνη*

Η εξωτερική πολιτική είναι αρμοδιότητα της δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης, η οποία, όμως, σε ένα κράτος δικαίου, αντιμετωπίζει περιορισμούς, όπως το γεγονός ότι η τελική κρίση για την απονομή ασύλου π.χ. είναι αδιαπραγμάτευτη αρμοδιότητα της δικαιοσύνης, η οποία δεν πρέπει να κρίνει με όρους εξωτερικής πολιτικής, αλλά με τους όρους του νόμου που καλείται (και πρέπει) να εφαρμόζει.

Με έκπληξη είδαν οι εναπομείναντες ιδεολόγοι του Σύριζα τους έχοντας το πρόσταγμα της εξωτερικής πολιτικής κατά το διάστημα αμέσως μετά την απόπειρα πραξικοπήματος στη γείτονα, να βγαίνουν και να κάνουν αμφιλεγόμενες δηλώσεις για τους οκτώ Τούρκους στρατιωτικούς που ζήτησαν άσυλο στη χώρα μας, ικανές να επηρεάσουν τη δικαστική κρίση, θέτοντας διλήμματα πατριωτισμού στους δικαστές και μετατρέποντάς τους σε όργανα άσκησης εξωτερικής πολιτικής:

«Το θέμα θα εξεταστεί με βάση όσα προβλέπονται από τη σχετική ελληνική και διεθνή νομοθεσία και θα τηρηθούν οι προβλεπόμενες διαδικασίες από το Διεθνές Δίκαιο, ωστόσο λαμβάνεται πολύ σοβαρά υπόψη ότι οι συλληφθέντες, στη χώρα τους κατηγορούνται για παραβίαση της συνταγματικής νομιμότητας και απόπειρα κατάλυσης της Δημοκρατίας.»

Κι εμείς νομίζαμε ότι κατηγορούνταν για κλοπή χρήσης ελικοπτέρου…

Θυμάται κανείς για τι κατηγορούνταν ο Οτσαλάν στην Τουρκία όταν τον φέρανε στην Ελλάδα; Άραγε, τι πίστευε τότε ο σημερινός Υπ.Εξ. ότι έπρεπε να κάνει την εποχή εκείνη η κυβέρνηση;

Η προοπτική να απελαθούν οι οκτώ Τούρκοι στρατιωτικοί ξύπνησε βίαια και τον τελευταίο εναπομείναντα Συριζαίο από τον ύπνο του δικαίου που διήγε τόσο καιρό, πιστεύοντας ότι η άσκηση εξουσίας από την πρώτη φορά αριστερά κυβέρνησή του δεν θα μπορούσε ποτέ να παραβιάσει τα άγια των αγίων της διεθνιστικής ιδεολογίας του.

Κι αυτό ήταν μόνο το πρώτο κρούσμα μιας σειράς καίριων χτυπημάτων της κυβέρνησης από το καλοκαίρι και μετά, όχι πλέον στα οικονομικά και κοινωνικά της ιδεώδη, αυτά τα είχε ήδη ισοπεδώσει, αλλά στα ίδια τα σύμβολά της, η προστασία των οποίων δεν κοστίζει και τίποτε. Γι’ αυτό και προβληματίζει περισσότερο.

Διότι, καλά το Τρίτο Μνημόνιο. Οι συσχετισμοί ήταν ανάποδοι, το γήπεδο βαρύ, είχανε και τον διαιτητή απέναντι, το υπογράψανε τέλος πάντων. Στο κάτω-κάτω, υπάρχει και το Μπρεστ-Λιτόφσκ να το δικαιολογήσει ιστορικά και ιδεολογικά. Εδώ κοτζάμ Λένιν υποκλίθηκε στους Γερμανούς, ο σύντροφος Τσίπρας θα δίσταζε…

Οι συμβολισμοί, όμως; Που δεν έχουν κόστος, εκτός ίσως από την ίδια την εξουσία, την οποία οι άνθρωποι του Σύριζα φαίνεται πως κατέκτησαν για κανέναν άλλο λόγο, εκτός ίσως από αυτόν που υποψιάζεστε.

Το δεύτερο κρούσμα ήρθε με την διεκδίκηση της προεδρίας του ΕΣΡ, για την οποία η κυβέρνηση όρισε αιφνιδιαστικά τον Βύρωνα Πολύδωρα. Τον πάλαι ποτέ στρατηγό Άνεμο. Τον υπουργό της ζαρντινιέρας. Καριέρες κτίστηκαν στην κατά τα άλλα κατάπτυστη αυτή υπόθεση. Κι όμως. Ο Βύρων Πολύδωρας έμελε να είναι ο εκλεκτός της κυβέρνησης Σύριζα, αρκεί να μπορούσε να ελεγχθεί μέσω αυτού το ΕΣΡ. Ούτε οι ίδιοι που τον πρότειναν μπορούσαν να πιστέψουν το βράδυ του τηλεοπτικού του come back, ποιον είχαν προτείνει τελικά!

Μα όλα επιτρέπονται, τέλος πάντων; Γι’ αυτό πήρε την εξουσία ο Σύριζα; Για να διορίσει τον πολιτικό που κρατά το παγκόσμιο ρεκόρ Προέδρου Βουλής, ο οποίος την μία και μοναδική ημέρα που κατείχε τη θέση αυτή, κατάφερε να διορίσει την κόρη του;

Τρίτο κρούσμα, το Καστελόριζο. Συνεύρεση στο ακριτικό αυτό νησί υπουργών και βουλευτών του Σύριζα με τον Καμμένο και τον Κασιδιάρη, όταν σύσσωμη η λοιπή αντιπολίτευση αρνήθηκε να παρευρεθεί. Όλα τα άκρα μαζί σ’ ένα πλάνο. Ηχούν ακόμη στ’ αυτιά μας οι μύδροι που εξαπέλυαν οι Συριζαίοι εναντίον όσων τολμούσαν ακόμη και να σκεφτούν τη θεωρία των δυο άκρων.

Ξεχνούν, άραγε, ότι παρ’ ολίγον θα είχαμε και νέο εκλογικό νόμο με τις ψήφους της Χρυσής Αυγής; Καλοδεχούμενες τούς ήταν. Ταλαίπωρε Δήμα! Είχες την κακοτυχία να γεννηθείς αστός. Δεν θα δεχτώ την Προεδρία της Δημοκρατίας, έλεγε, αν εκλεγώ με τις ψήφους της Χρυσής Αυγής. Αλλ’ αυτός ήταν δεξιός, βλέπετε. Εκπρόσωπος του κεφαλαίου και της άρχουσας τάξης. Μόνον οι αριστεροί έχουν την ικανότητα σ’ αυτή τη χώρα να πιάνουν τα κάρβουνα και να μη λερώνονται.

Τέταρτο κρούσμα, ο ανασχηματισμός. Ποιος να το πίστευε ότι ο Ζουράρις θα έδιωχνε νύχτα τον μεγάλο καθοδηγητή Αντώνη Λιάκο από το Υπουργείο Παιδείας. Όποιος, όμως, παίζει με τη φωτιά, καίγεται κιόλας. Το ίδιο κι αυτός που κάνει κυβέρνηση με τον Καμμένο. Κάποια στιγμή θα υποχρεωθεί να κάνει μέχρι και τον Ζουράρι υπουργό.

Πέτρα στην πέτρα των συμβόλων και των αξιών τους δεν αφήσανε τελικά. Διότι στην πραγματικότητα, δεν είχαν ποτέ τους καμιά αξία. Μόνο σύμβολα με τα οποία ντύνανε την προπαγάνδα τους. Τώρα πέφτουν κι αυτά ένα-ένα, μέχρις ότου μείνουν εντελώς γυμνοί, αγκαλιά με την εξουσία. Τι θα την κάνουν, όμως, να μας λέγανε τουλάχιστον. Για να μάθουμε επιτέλους γιατί κάνανε τόσο σαματά όταν ήταν στην αντιπολίτευση.

* Ο κ. Παναγιώτης Γκλαβίνης είναι αν. καθηγητής διεθνούς οικονομικού δικαίου στη Νομική Σχολή του ΑΠΘ.

Δημοσίευση: Ιανουαρίου 16, 2017