Τα δημοψηφίσματα δεν είναι παιχνιδάκια στα χέρια ανόητων ηγετών

Υπάρχουν ορισμένα γεγονότα που γίνονται προκειμένου να καταλάβουμε καλύτερα τη ζωή. Είναι αυτό που λέει ο λαός «από τα παθήματα παίρνεις μαθήματα». Έτσι και στην περίπτωση του δημοψηφίσματος στην Ιταλία, και λίγους μήνες πριν στη Βρετανία, ό,τι έγινε μπορεί να έχει και κάτι καλό μέσα του. Αν βέβαια είμαστε σε θέση εμείς οι Έλληνες να καταλάβουμε το σωστό από το λάθος, γιατί τελευταία έχουμε χάσει τον προσανατολισμό μας… ή δεν τον είχαμε ποτέ.

Στην περίπτωση και της Βρετανίας και της Ιταλίας έγινε ένα εγκληματικό λάθος, όσο κι αν η αριστερή παπάτζα το χαρακτηρίζει «υγεία και δημοκρατία». Έγινε το δημοψήφισμα που από μόνο του είναι μια ανοησία για πολλούς λόγους. Ο πρώτος και καλύτερος είναι ότι δεν βάζεις ποτέ το λαό να αποφασίζει για περίπλοκες διαδικασίες και για θέματα που δεν γνωρίζει ή δεν μπορεί να αντιληφθεί τις συνέπειές του. Στη Βρετανία ήδη το έχουν μετανιώσει και ψάχνουν τρόπους να μείνουν στην Ευρώπη. Στην Ιταλία όταν θα έρθει το «κούρεμα» στις καταθέσεις τους τότε θα κλαίνε με μαύρο δάκρυ γιατί ψήφισαν κάτι που δεν καταλάβαιναν έτσι κι αλλιώς.

Επίσης, για να κάνεις δημοψήφισμα πρέπει να έχεις κάνει και μια στοιχειώδη οργάνωση αλλιώς πρόκειται απλά για μια απάτη που έχει περιτύλιγμα δημοκρατίας. Και ο Κάμερον και ο Ρέντσι αποδείχθηκαν μοιραίοι και τελικώς ανόητοι αφού επέβαλαν τους πολίτες σε μια δοκιμασία χωρίς να τους έχουν προετοιμάσει για την επόμενη ημέρα. Οι Βρετανοί καλούνται να πληρώσουν 60 δις λίρες την ψήφο τους ενώ στην Ιταλία θα δούμε σύντομα τα αποτελέσματα της χθεσινής ημέρας.

Ο Ρέντσι στην Ιταλία θεωρούνταν μεγάλο αστέρι της πολιτικής όταν ήταν δήμαρχος της Φλωρεντίας. Όταν αποφάσισε να γίνει πρωθυπουργός και μάλιστα «τρώγοντας» τους αντιπάλους του και χωρίς να εκλεγεί από το λαό, απλά απέδειξε πόσο λίγος είναι. Οι Ιταλοί έχουν να λένε για την αναβλητικότητά του, την έλλειψη κρίσης και σίγουρων και σοβαρών αποφάσεων. Έχουν να λένε ότι επιδείνωσε την οικονομική κατάσταση της χώρας, δεν μπόρεσε να δείξει πυγμή απέναντι στη Μέρκελ και τους άλλους Ευρωπαίους και τελικά έβαλε ο ίδιος τη θηλιά στο λαιμό του. Τουλάχιστον στάθηκε έντιμος και έκανε πράξη την υπόσχεσή του ότι θα παραιτηθεί. Αποδέχθηκε την απόφαση του λαού του και πήρε το μήνυμα που του έστειλαν.

Το ίδιο ισχύει και για τον Κάμερον ο οποίος δεν κάθισε να δει πώς θα αλλάξει την απόφαση του βρετανικού λαού. Έκανε γκάφα, πήγε σε δημοψήφισμα, έχασε και πήγε σπίτι του. Το «όχι» δεν το έκανε «ναι» με απλά λόγια.

Και πάμε στην περίπτωση του πρώτου διδάξαντα στα δημοψηφίσματα Αλέξη Τσίπρα. Μια διαδικασία «παγίδευσης» του ελληνικού λαού ο οποίος έπρεπε να αποφασίσει μέσα σε μια εβδομάδα για ένα δίλημμα που ποτέ του δεν κατάλαβε. Κανείς, ακόμη και σήμερα δεν κατάλαβε γιατί ψήφισε «ναι» ή για ψήφισε «όχι» απλά και μόνο επειδή επρόκειτο για ένα πλαστό, στημένο δίλημμα με προκαθορισμένο αποτέλεσμα.

Όμως, η μεγαλύτερη πολιτική απάτη ήταν η συνέχεια. Ένα «όχι» με ποσοστό ανάλογο με αυτό στην Ιταλία (ούνα φάτσα, ούνα ράτσα άλλωστε) η κυβέρνηση το πήρε και το έκανε «ναι» μέσα σε δύο εβδομάδες. Γιατί αν πράγματι ο Τσίπρας ήθελε να σεβαστεί την βούληση του ελληνικού λαού που ο ίδιος ζήτησε τότε δεν θα υπέγραφε την ατιμωτική συνθηκολόγηση του Ιουλίου 2015. Και θα είχε τις συνέπειες και αυτός και η χώρα που επέλεξαν μέσω του δημοψηφίσματος. Ο Τσίπρας, όμως, και η παρέα του που έχουν μάστερ στον πολιτικό αριβισμό, χρησιμοποίησαν το δημοψήφισμα κατά το δοκούν, άλλαξαν την απόφαση του κόσμου (καλή ή κακή έτσι είναι η δημοκρατία και όποιος ανόητος επιλέγει τέτοια δημοψηφίσματα) και υπέγραψαν ένα τρίτο, αχρείαστο μνημόνιο ενώ θα ακολουθήσει κι ένα τέταρτο.

Έξυπνα, είναι η αλήθεια, ποιούμενοι, πήγαν και σε εκλογές για να νομιμοποιήσουν αυτήν τους την απάτη και τώρα όταν τους λες για τον ΣΥΡΙΖΑ και τις θέσεις της Αριστεράς σου απαντούν ότι έγιναν εκλογές και αποφάσισε ο λαός. Ο Τσίπρας δεν είχε το πολιτικό θάρρος να παραιτηθεί όταν είδε ότι το δικό του σχέδιο δεν βγαίνει. Έγινε αυτό που κάποιος είπε «Καστράτο ενώ στην Κούβα ήταν Κάστρο».

Το βασικό συμπέρασμα είναι ότι τα δημοψηφίσματα δεν είναι παιχνιδάκια στα χέρια ανόητων ηγετών. Η προσφυγή στο λαό για διλημματικού χαρακτήρα ψηφοφορίες πρέπει να γίνει με φειδώ, με προετοιμασία και με πλήρη ανάλυση των γεγονότων κι όχι για την πλάκα. Αλλά και ο λαός πρέπει να είναι ώριμος ώστε να ξέρει τι ψηφίζει, ειδικά όταν πρόκειται για μείζονος σημασίας θέματα, κι όχι απλά για την εκλογή ενός κόμματος. Και το λέμε αυτό διότι δεν αποκλείεται αυτοί οι πολιτικοί σαλτιμπάγκοι της Αριστεράς να μας οδηγήσουν σε κανένα δημοψήφισμα τύπου «ευρώ ή δραχμή» και ο κόσμος να πρέπει να αποφασίσει με βάση τα «κόλπα» και τις επικοινωνιακές τακτικές των δύο πλευρών για ένα ζήτημα που θα του αλλάξει τη ζωή.

Μόνο στην Κύπρο ο λαός αποφάσισε με ωριμότητα κατά του σχεδίου Ανάν το οποίο ήταν ντροπιαστικό.

Σε κάθε περίπτωση η Ελλάδα ειδικά δεν είναι… Ελβετία να αποφασίζουν ακόμη και για το πόσο μισθό πρέπει να παίρνουν με δημοψήφισμα.

Και κάτι τελευταίο. Ο Τσίπρας απέδειξε πόσο λίγος είναι επιλέγοντας συμμαχίες όπως αυτή του Ρέντσι ή του Ολάντ. Και οι δύο δεν θα υπάρχουν πια και η Ελλάδα θα πρέπει να πορεύεται με εκείνους που υβρίζει συστηματικά. Ωραία διπλωματία…

ΠΗΓΗ

Δημοσίευση: Δεκεμβρίου 07, 2016