Οι μέρες, ο χρόνος, οι εξελίξεις που τρέχουν, περνούν και "χάνονται"... ίσως και όχι!

Γράφει ο Σπύρος Παπασπύρος

Πληθωρισμός απόψεων για το τι πρέπει να γίνει, για τα πλεονεκτήματα της χώρας, τους δρόμους και τα προβλήματα της Ευρώπης.

Γιατί άραγε δεν "γίνεται" τίποτα που να αναγνωρίζεται ευρέως και να πείθει ότι φεύγουμε απο την κρίση: Γιατί εχουμε την αίσθηση οτι είμαστε στάσιμοι ή σαπίζουμε;

Με αφορμή μια ενδιαφέρουσα συζήτηση με φοιτητές, νέους εργαζόμενους την Δευτέρα που "πέρασε", αλλα δεν χάθηκε, για την ηθική και την πολιτική με έναυσμα τις αντιπαραθέσεις για τις off shore άνοιξε μια οπτική,"γνωστή" αλλά απούσα απο την δημόσια σφαίρα, με διαφορετικό τρόπο.

Η εκτιμησή τους οτι η κρίση και ειδικότερα ο "πειραματισμός" στην χώρα μας συνδέεται άρρηκτα με την καταστροφή τελικού σταδίου της βιομηχανικής επανάστασης και το πέρασμα στη ψηφιακή εποχή με ταχύτατους ρυθμούς, και όχι συμβατότητες με παλιές νοοτροπίες και εργαλεία, ήταν το κεντρικό στοιχείο και δείχνει πλέον να έρχονται γενεές με ανησυχία, δική τους αναζήτηση, ανάλυση και κατεύθυνση για το χθες, το σήμερα, κυρίως την επόμενη μέρα.

Αναγνωρίζουν την ανισσοροπία μεταξύ του οικονομικού, του τεχνολογικού, της παραγωγής, της πολιτικής, της κοινωνίας, ανάμεσα στο δυνατό και πραγματικό του σήμερα στην αδυναμία του συστήματος διακυβέρνησης να "διαχειριστεί" τις δυνάμεις που απελευθερώνει η γνώση με την ψηφιακή επανάσταση στην παραγωγή. Τα μυαλά "τρέχουν" με την δημιουργία "μηχανών" που τρέχουν πιο "γρήγορα" απο τον άνθρωπο.

Εδώ βλέπουν, χωρίς αλχημισμούς και δαιμονοποιήσεις, υπερεθνικές ελίτ να επιδιώκουν τον έλεγχο και την ιδιοποίηση των μέσων της "νέας παραγωγής" δηλ. της γνώσης, των μυαλών, των ανθρώπων. Η κρίση παράγει φόβο, ανασφάλεια και επιτρέπει μέσα απο αυτά τον "έλεγχο" και του λογικού εκτός του θυμικού των ανθρώπων.

Ορίζουν στην κλίμακα αυτή την ανικανότητα και ανηθικότητα του πολιτικού προσωπικού αλλά και πολλών "ταγών" των υφιστάμενων κοινωνιών που εχουν απωλέσει την ακεραιότητά τους, γι αυτο δεν μιλούν, και "τρέχει" η πραγματικότητα σε βάρος της ατομικότητας ή των συλλογικότήτων, των δικαιωμάτων, χωρίς διανόηση και ισχυρές μορφές σύγχρονης οργάνωσης των ανθρώπων απέναντι στον πολυκατακερματισμό που εγκαθίσταται στις κοινωνίες.

Διακρίνουν στην ιδια κλίμακα προσεγγίσεων τον ισοπεδωτικό διαχωρισμό του παραγωγικού δυναμικού σε δυο κατηγορίες: εξειδικευμένο και υποστήριξης, γενικών καθηκόντων με χαμηλή αμοιβή και ουσιαστικά αποκλεισμένο απο την ζωή. Για το λόγο αυτό στέκονται ιδιαίτερα στα εμπόδια συμμετοχής μη ελεγχόμενων ανθρώπων στην πολιτική με την δύναμη των ΜΜΕ δηλ. την τάση να γίνει και η πολιτική υπόθεση των ελίτ μακριά απο κάθε μορφή, όχι μόνο ελέγχου αλλα και, ελάχιστης συμμετοχής ή επιρροής των κοινωνιών.

Και στο ερώτημα και εσείς τι κάνετε για όλα αυτά; η απάντηση ήταν εξίσου ενδιαφέρουσα: Συγγνώμη αλλά δεν καταλάβατε, εμείς πλέον ρωτάμε!

Ηθικό δίδαγμα: τέλος τα παλιά πολιτικά Ευχολόγια!

Συμπέρασμα: έρχεται μια γενιά σκέψης απο συνάντηση γενεών με νέους ανθρώπους στο τιμόνι που δεν δειλιάζει, δεν φοβάται την ανηθικότητα "αντιμετώπισης" τους για να εξοστρακιστούν απο το πολιτικό γίγνεσθαι. Απλούστατα πιστευουν στον εαυτό τους, δεν περιμένουν τίποτα καλύτερο απο το υφιστάμενο πολιτικό προσωπικό, δεν χρωστάνε τίποτα και σε κανένα παρά μόνο στο μέλλον και την ζωή που δεν χαρίζουν!

Έφυγα για την επόμενη μέρα δηλ. την περασμένη Τρίτη με αισιοδοξία!

Πηγή εφημερίδα "Το Παρόν"

Δημοσίευση: Ιουνίου 24, 2016