Βελούδινη αλλαγή πολιτικής ή τακτικής;

Γράφει ο Σπύρος Παπασπύρος

Μετά την ψήφιση του ασφαλιστικού-φορολογικού με κινητοποιήσεις, πόλωση, πολλές αβεβαιότητες, η αξιολόγηση ολοκληρώνεται και πολλοί αναρωτιούνται τι πρόκειται να συμβεί τους επόμενους μήνες και χρόνια:

- Εξουθενωτική λιτότητα, πόνος, νέες εντάσεις με παραινέσεις από δανειστές; αφού πιέσεις και απειλές στην παρούσα αξιολόγηση, εξαιτίας και των ευρύτερων γεωπολιτικών καταστάσεων -και ίσως όχι μόνο- δεν είχαμε στο τελευταίο στάδιο, στο βαθμό που γνωρίζαμε,

- ή σταθερότητα και πιο ήρεμη κατάσταση;

Μακροημέρευση της κυβέρνησης ή άλλη από την υπάρχουσα Βουλή ή εκλογές και πότε; Η πολύπλευρη επανέκδοση "νέων" σεναρίων καθώς και "αλλαγή" στρατηγικής των κομμάτων είναι δεδομένη.

Η εντεινόμενη δυσαρέσκεια παρά την "σύγχυση" για το τι τελικά υπεγράφη είναι ένα υπαρκτό και δύσκολο μέγεθος για την κυβέρνηση που το τέλος της αξιολόγησης, απλά, "αναστέλλει" την άμεση μετατροπή και "εκδήλωση" με έντονο τρόπο δηλ. ως κύμα οργής.

Οι εξελίξεις όμως, απέναντι στο αίσθημα δικαίου, είναι αποκλίνουσες από την λογική που μπορεί να αποδεχτούν οι πολίτες.

Οι πραγματικές συνθήκες που βιώνουμε οδηγούν αυτόματα να εκλαμβάνουμε ως βέβαιες, τις διαδικασίες του μηχανισμού διόρθωσης (αφού είναι εξαιρετικά δύσκολο να επιτευχθεί ανάπτυξη πάνω από 2% το τέλος του ‘17 με τον φράχτη των φόρων όλο και να μεγαλώνει) και την εφαρμογή μέρους των προβλεπόμενων.

Άλλωστε όταν οι ίδιοι οι "θεσμοί" εκδηλώνουν διαρκώς απόψεις για το λάθος του προγράμματος, γιατί ο πολίτης, κάθε λογικός άνθρωπος, να πειστεί τώρα ότι η επίτευξη των στόχων είναι εγγυημένη;

Εκτός κι αν το δεύτερο 6μηνο του '17 με την μέθοδο "εξαγοράς" από τον ευρωπαϊκό μηχανισμό μέρους των υποχρεώσεων της χώρας για την αποπληρωμή δανείων (με σχεδόν μηδενικό επιτόκιο) έχουμε μια νέου τύπου αναδιάρθρωση του χρέους. Κάτι που μπορεί να το απομειώσει και έως 25% και είναι το χαρτί που προσδοκά η κυβέρνηση για την άνοιξη του επόμενου χρόνου.

Η συνέχεια των περικοπών αφενός και των φόρων αφετέρου πως γίνεται να ανοίξει τους κλειστούς δρόμους για την ανάπτυξη; Μπορεί η πινακίδα να δείχνει ότι είναι μηδέν η απόσταση ύφεσης-ανάπτυξης αλλά η πραγματική απόσταση ούτε μικρή, ούτε εύκολη είναι!

Και όσο τα πράγματα είναι σε αυτή την τροχιά και οι πρωθυπουργοί και κυβερνήσεις θα είναι υπό αίρεση αλλά και οι "στόχοι" εξόδου από την κρίση θα παραμένουν ανεκπλήρωτοι. Ήδη ζούμε και το "μνημονιακό παράδοξο " δηλ. η "γενναιοδωρία" των δανειστών να καταλήγει "δώρο, άδωρο" όσο το σοκ της πτώσης δεν εξουδετερώνεται από ένα ισχυρό και ικανό θετικό σοκ επανεκκίνησης της οικονομίας με δυναμική ανόδου.

Εδώ μια σοβαρή αναδιάρθρωση - και όχι απλά επιμήκυνση - και μια πολιτική επαναπατρισμού εθνικών κεφαλαίων (που έφυγαν την εξαετία της κρίσης) μπορούν να αλλάξουν το κλίμα.

Η ανακοίνωση του Eurogroup κάθε άλλο παρά επιτρέπει να λέγεται -και δυστυχώς ακούστηκε- "βγήκαμε από τα μνημόνια" γιατί έτσι η κυβέρνηση προκαλεί την νοημοσύνη των πάντων!

Οι γρίφοι των δηλώσεων αξιωματούχων της ΕΕ , όπου μετατοπίζεται το βάρος με πιο ελαφρύ το ρόλο του ΔΝΤ, δείχνουν σίγουρα αλλαγή τακτικής των "θεσμών". Αν, και κατά πόσο, αυτή παραπέμπει και σε στροφή πολιτικής πρόκειται να το δούμε προς την λήξη του προγράμματος δηλ. του τωρινού μνημονίου.

Έως τότε καλό είναι να μην ξεχνά κανείς και ειδικά κυβερνώντες, αντιπολιτευόμενοι και διεκδικητές, εκείνο που λέει ο θυμόσοφος λαός μας: "στο τέλος ξυρίζουν τον γαμπρό"!

Πηγή εφημ. "Το Παρόν"

Δημοσίευση: Ιουνίου 07, 2016