Και στα δικά μας

Οι Αγγλοι δεν ανέχονται την δεύτερη θέση (μετά τους Γερμανούς) και άρχισαν τα δικά τους. Αυτή είναι η πεζή αλήθεια πίσω από τα μεγάλα λόγια. Όλα τα άλλα είναι μπουρδολογίες των ψευτοαντιμνημονιακών «επαναστατών», που κοντεύουν να μας πουν, ότι οι Αγγλοι ψήφισαν απόσχιση από φιλελληνισμό!!!!!!!!!!

Αν οι ηγέτες του Brexit κατείχαν τα ηνία της ΕΕ, θα ήσαν τουλάχιστον το ίδιο σκληροί με τους Γερμανούς απέναντι στην Ελλάδα. Αυτό αποδεικνύει η ιστορία της Βρετανικής αυτοκρατορίας, που ονειρεύονται να αναστήσουν, καθώς και η ιστορία των Ελληνοβρετανικών σχέσεων, που αρχίζει από τα κατάπτυστα και επονείδιστα δάνεια της επανάστασης και έφτασε στο «θεωρήσατε την Ελλάδα κατεχόμενη χώρα» του Τσόρτσιλ. Οντας όμως αντιπολίτευση, όχι μόνο στην ΕΕ, αλλά και στην ίδια την Βρετανία, οι Φάρατζ, Τζόνσον* κ.λ.π. πουλάνε φιλελληνισμό και ψυχοπονιά εκ του ασφαλούς. [* Ο Τζόνσον ήταν αντιπολίτευση μέσα στο κόμμα του.]

Ωστόσο εμάς μας συμφέρει το Brexit. Δεν θα σωθούμε βέβαια από αυτό, αλλά η αποσταθεροποίηση της Γερμανικής κυριαρχίας από τα συνακόλουθα γεγονότα, μάλλον θα μας δώσει ανάσα. Μένει βέβαια να δούμε ποιος θα διαλυθεί γρηγορότερα· η ΕΕ, ή η Βρετανία;

Παρότι «συμπαθώ» τους Αγγλους όσο και τους Γερμανούς, το συμφέρον μας είναι να νικήσουν στην κόντρα με τους Γερμανούς. Αν στις ΗΠΑ κερδίσει ο Τραμπ, το βλέπω πολύ πιθανό, γιατί θα βρούν τον ισχυρό σύμμαχο, που χρειάζονται για τέτοια αναμέτρηση. Το στραπατσάρισμα της Γερμανίας μόνο οφέλη θα προσφέρει στην Ελλάδα την συγκεκριμένη ιστορική περίοδο. Το τονίζω αυτό, γιατί δεν πιστεύω σε μόνιμες έχθρες και μόνιμες φιλίες με αυτά τα κράτη. Σήμερα μας συμφέρει το στραπατσάρισμα της Γερμανίας, αύριο μπορεί να μας συμφέρει το αντίθετο. Σημασία έχει, να έχουμε την πολιτική οξυδέρκεια και τα αντανακλαστικά, να εκμεταλλευόμαστε τις αντιθέσεις των «μεγάλων».

Δεν μου αρέσει καθόλου, που το παραδέχομαι, αλλά ως ασήμαντοι βγήκαμε από το πρώτο πλάνο της επίθεσης του Γερμανικού άξονα και μάλιστα ως υποταγμένοι, σιγά σιγά παύουμε να είμαστε το μαύρο πρόβατο της ΕΕ. Ωστόσο παρά το ότι αυτή η παραδοχή συνηγορεί υπέρ της πολιτικής της υποτέλειας, το ζητούμενο δεν είναι να γίνουμε τα «καλά παιδιά» της ΕΕ, αλλά να βρούμε διέξοδο επιβίωσης. Γι αυτό αν δεν ακολουθήσουμε (άμεσα) τον Βρετανικό δρόμο, πρέπει τουλάχιστον να εκμεταλλευτούμε τις περιστάσεις και να αξιώσουμε μέτρα άμεσης ανακούφισης για τον λαό και την οικονομία.

Π. Ρέππας

Δημοσίευση: Ιουνίου 30, 2016