Υπάρχει κίνδυνος να μας ανάψουν φωτιά Αμερική και Ρωσία;

Οι κινήσεις επίδειξης δύναμης από τις δύο υπερδυνάμεις σε Ευρώπη και Μέση Ανατολή δημιουργούν κινδύνους για την παγκόσμια ειρήνη

Έχουμε στραμμένη την προσοχή μας, στον διεθνή χώρο, στα όσα συμβαίνουν στην Συρία -με άμεσες επιπτώσεις στην Ελλάδα- και δεν δίνουμε την δέουσα σημασία στα όσα συμβαίνουν σε τόπους εξίσου κοντινούς.

Και μιλώ για την συγκέντρωση στρατευμάτων Αμερικανών και Ρώσων, λες και πρόκειται για προεόρτια ένοπλη σύρραξης. Ακόμη και εάν αποτελεί επίδειξη δύναμης προς κατευνασμό του αντιπάλου ή ακόμη και μέθοδο εκφοβισμού του, δεν υπάρχει αμφιβολία πως αυτού του είδους τα «παιχνίδια» κανείς δεν ξέρει που μπορεί να καταλήξουν, ακόμη και από τυχαίο συμβάν.

Από όσα γίνονται γνωστά, οι ΗΠΑ ενισχύουν υπερβολικά τις δυνάμεις τους, δυτικά και νότια της Ρωσίας, με τις γειτονικές χώρες της οποίας, μάλιστα, να προβαίνουν και σε εμπρηστικές δηλώσεις. Μόλις εχθές, η Πολωνία κατηγόρησε δημοσίως την Ρωσία πως είναι περισσότερο επικίνδυνη και από τους τζιχαντιστές. Ο δε αριθμός στρατιωτών των ΗΠΑ στην Ανατολική Ευρώπη, καθώς και οπλομηχανημάτων, αυξάνει αλματωδώς.

Από την άλλη πλευρά, η Ρωσία δεν χάνει την ευκαιρία να επιδείξει την δική της δυναμική, αφού άλλωστε της δόθηκε η ευκαιρία να χρησιμοποιήσει στην Συρία ό,τι πιο σύγχρονο διαθέτει από πλευράς οπλικών συστημάτων, ώστε οι παραγγελίες από ξένες χώρες να τα προμηθευτούν κι αυτές, βρέθηκαν στα ύψη. Δεν παραμένει όμως στη θέση του αμυνόμενου, αλλά προβαίνει και σε επιθετικές ενέργειες, έως του σημείου να δηλώνει Αμερικανός εκπρόσωπος, ότι η πτήση ρωσικού αεροσκάφους πάνω από αμερικανικό πολεμικό πλοίο, θα μπορούσε να θεωρηθεί πολεμική ενέργεια (με τους Ρώσους να υποβαθμίζουν το γεγονός).

Τελευταίες ειδήσεις από το αμερικανικό Πεντάγωνο φέρουν τους επιτελείς του να μελετούν νέα στρατηγική κατά της Ρωσίας, με κύριο εκφραστή της τον αντιστράτηγο Χ. Μακμάστερ, ο οποίος έχει τη φήμη του μαχητή-διανοούμενου του αμερικανικού στρατού. Δέκα χρόνια πριν, είχε δώσει την σκληρή μάχη στο Πεντάγωνο υπέρ ενός νέου στρατιωτικού δόγματος, προκειμένου να υπογραμμίσει την απειλή που εγείρουν οι ισλαμιστές τρομοκράτες στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ και αλλού. Σήμερα, η νέα του αποστολή είναι πιο συγκεκριμένη.

Όπως μεταφέρθηκαν οι απόψεις του στην «Καθημερινή», μετά την επιτυχημένη ρωσική προσάρτηση της Κριμαίας, ο Μακμάστερ επιβλέπει τις κυβερνητικές συζητήσεις αναφορικά με τον τρόπο που ο αμερικανικός στρατός οφείλει να προσαρμοστεί στο ρωσικό «πολεμικό ξύπνημα».

«Είναι ξεκάθαρο ότι, κατά την εμπλοκή του στρατού μας στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν, η Ρωσία μελέτησε τις ικανότητες και τις αδυναμίες μας και προχώρησε σε μια φιλόδοξη και επιτυχημένη προσπάθεια εκσυγχρονισμού του στρατού της», δήλωσε την περασμένη εβδομάδα, τονίζοντας ότι «ο συνδυασμός μη επανδρωμένων αεροπορικών συστημάτων και ανεπτυγμένων μεθόδων ηλεκτρονικού πολέμου στην Ουκρανία μαρτυρά το υψηλό επίπεδο του εκσυγχρονισμού αυτού», υποστηρίζει.

Ανώτατοι αξιωματούχοι του αμερικανικού στρατού ανησυχούν ότι η Μόσχα υπερτερεί πλέον σε βασικούς στρατιωτικούς τομείς, όπως τα οχήματα ελαφρού οπλισμού και το πυροβολικό. Εμφανής, σε ανησυχητικό βαθμό, στην Ουκρανία είναι επίσης η υπονόμευση θεσμών του ουκρανικού κράτους από τη Μόσχα, η οποία αποτελεί μέρος αυτού που οι ειδικοί ονομάζουν «υβριδικός πόλεμος» (ήδη αναφέρθηκα σ’ αυτόν στο προχθεσινό σημείωμα, και πρόκειται για όρο που θα τον συναντούμε συχνά στο εξής), ενός είδους διεξαγωγής πολέμου που συνδυάζει τη στρατιωτική πυγμή με τις κρυφές ενέργειες υπονόμευσης εχθρικών καθεστώτων.

Να σημειώσω πάντως, πως τον υβριδικό πόλεμο μπορεί οι Αμερικανοί να τον χρεώνουν στην Ρωσία, αλλά στην Ουκρανία πρώτοι εκείνοι τον ξεκίνησαν, με την κινητοποίηση μισθοφόρων και νεοναζί προς ανατροπή του φιλορώσου προέδρου Γιανουκόβιτς. Το ίδιο επίσης συνέβη και στην Συρία, με την υποβοήθηση της λεγόμενης «μετριοπαθούς» αντιπολίτευσης και της Αλ Κάιντα (σφάζουν εξευγενισμένα) και αλλού.

Το νέο αυτό εγχείρημα θα βασιστεί στην ενδελεχή έρευνα ενός πολέμου που έλαβε χώρα πριν από 43 χρόνια, του Πολέμου του Γιομ Κιπούρ, μεταξύ του Ισραήλ, της Συρίας και της Αιγύπτου, κρατών φιλικά προσκείμενων τότε στη Μόσχα.

Ο στρατηγός Ντον Στάρι έγραφε λίγο μετά το τέλος του πολέμου ότι, «ενώ ήμασταν απασχολημένοι με το Βιετνάμ, η Σοβιετική Ένωση είχε ανανεώσει τις στρατιωτικές μεθόδους της τόσο σε τακτικό όσο και σε επιχειρησιακό επίπεδο, είχε ενισχύσει τη δομή του στρατού ξηράς της και είχε εισαγάγει νέο, σημαντικά εξελιγμένο τεχνολογικά, εξοπλισμό».
Το δίδαγμα είναι ότι, εάν παραβλέψεις τις κινήσεις του δυνάμει αντιπάλου σου, επειδή είσαι απασχολημένος με άλλα σοβαρά ζητήματα, ίσως βρεθείς προ εκπλήξεως από την ενδυνάμωσή του. Γι’ αυτό χρειάζονται «μάτια και στην πλάτη».

Μακεδών
Πηγή Voria

Δημοσίευση: Απριλίου 29, 2016