Ζήτω που καήκαμε!

Από την απαίτηση για προκαταβολή... μέτρων μέχρι την “αυτόματη” λήψη τους, από κάποιο “ανεξάρτητο” Δημοσιονομικό Συμβούλιο που θα αποφασίζει ερήμην της κυβέρνησης, η απόσταση είναι πολύ μικρή
Βαγγέλης Δεληπέτρος
Όταν ο Ευκλείδης Τσακαλώτος εκφώνησε το περιβόητο πλέον “Ζήτω που καήκαμε”, τα είπε όλα. Γνωστοποίησε ότι η αξιολόγηση δεν θα είναι μια “ομαλή” διαδικασία (και πότε ήταν άλλωστε;) και από την άλλη δημοσιοποίησε αυτό που μέχρι τότε ο κόσμος το 'χε τούμπανο κι εμείς κρυφό... καμάρι: ότι τα όρια αντοχής της χώρας είναι πολύ μικρά.
Από εκεί και πέρα τα πράγματα πήραν τον προδιαγεγραμμένο από την υπογραφή του 3ου Μνημονίου δρόμο: Έκτακτα μέτρα, όποτε μεταβάλλονται οι συνθήκες και διαπιστώνεται απόκλιση από τους στόχους. Και την όποια “μεταβολή συνθηκών”, όπως και την όποια “απόκλιση”, την αποφασίζουν οι Θεσμοί και απλώς την ανακοινώνουν στην κυβέρνηση.
Και προφανώς, για τους δανειστές, αυτό συνεπάγεται “μεταρρυθμίσεις” επί “μεταρρυθμίσεων”, επανάληψη δηλαδή όσων ζήσαμε τα τελευταία έξι χρόνια. Μόνο που, όπως σκοπίμως “λησμονούν” οι Θεσμοί, ενώ η συνταγή παραμένει ίδια, και από μνημόνιο σε μνημόνιο αλλάζει απλώς (;) η δοσολογία του “φαρμάκου”, το κακό σπυρί του χρέους παραμένει και οι ήδη διαβρωμένοι ιστοί της χώρας σαπίζουν.
Γιατί εάν υπάρχει κάτι που επιστημονικά έχει διαπιστωθεί ότι απέτυχε, παρά την εναλλαγή κυβερνήσεων, είναι αυτή καθαυτή η θεραπεία. Η ύφεση χρόνο το χρόνο μεγεθύνεται, η ανεργία δεν δαμάζεται, η ρευστότητα έχει οριστικά... μεταναστεύσει και η χώρα παρά τα μνημόνια περιδινίζεται όλο και περισσότερο στην κρίση.
Γιατί καμιά χώρα δεν βγήκε ποτέ από την κρίση με φόρους επί φόρων αλλά ασύλληπτη την φοροδιαφυγή των μεγαλόσχημων και αλώβητο το λαθρεμπόριο, και καμιά χώρα δεν μπήκε ποτέ στην “λεωφόρο της ανάπτυξης” επειδή περικόπτει διαρκώς συντάξεις, μισθούς και κοινωνικές δαπάνες. Όπως καμία χώρα δεν σώθηκε επειδή οι κυβερνήσεις της “ενστερνίζονται” ό,τι οι δανειστές εμφανίζουν ως “μεταρρύθμιση”, παραιτούμενες από την υποχρέωση να παρουσιάσουν δικό τους, ολοκληρωμένο, σχέδιο για την επόμενη μέρα.
Και επειδή ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες, να θυμίσουμε ότι ούτε αύξηση των εξαγωγών υπήρξε, όπως διακήρυσσαν όλες οι πλευρές όταν πρωτοϋπέγραφαν τα μνημόνια, ούτε θέσεις εργασίας δημουργήθηκαν αν και καταβαραθρώθηκε το “κόστος εργασίας”, ούτε δημιουργήθηκε “δίχτυ προστασίας των αδύνατων”, όπως -στα λόγια- προβλεπόταν ήδη από το πρώτο μνημόνιο.
Αντίθετα, οι κενές θέσεις εργασίας στην Ελλάδα στα τέλη του 2015 ήταν δεν ήταν... 3.000, σύμφωνα με τον επίσημο δείκτη (!), η βιομηχανική παραγωγή παραμένει σε ιστορικά χαμηλό επίπεδο και το λιανεμπόριο, όπως όλοι γνωρίζουμε, χτυπάει μύγες!
Αν σε αυτά προσθέσουμε ότι οι εξαγωγές όχι μόνο δεν αυξήθηκαν όπως προέβλεπαν οι “σοφοί” των Θεσμών αλλά μειώθηκαν περαιτέρω με την είσοδο του 2016, το συμπέρασμα που προκύπτει είναι σαφές: Τα μνημόνια έχουν αποτύχει.
Αλλά αυτό κανείς από τους εμπλεκόμενους δεν θέλει να το παραδεχτεί. Γιατί μια τέτοια παραδοχή θα τους υποχρέωνε σε αλλαγή πολιτικής, κάτι που δεν θέλουν να κάνουν πριν ολοκληρωθούν οι (δρομολογημένες) αποκρατικοποιήσεις και πριν γίνουν όλες οι απαραίτητες πολιτικές κινήσεις για τη διαμόρφωση του μελλοντικού τοπίου της χώρας και της ευρύτερης περιοχής.
Οπότε... απλώς τα βρίσκουν, αναθεωρώντας επί της ουσίας τη συμφωνία του καλοκαιριού. Και ούτε το ΔΝΤ φεύγει, ούτε το χρέος κουρεύεται, ούτε τα μέτρα λειαίνονται, αλλά έρχονται και τα “επιπλέον”! Και, βέβαια, τα 3,5 δισ. πρόσθετα μέτρα δεν πρόκειται να είναι τα τελευταία, αλλά τα πρώτα της νέας εποχής.
Όπου κάποιο “ανεξάρτητο” Δημοσιονομικό Συμβούλιο δεν θα εντοπίζει μόνο “αποκλίσεις” και δεν θα περιορίζεται να ζητεί την διόρθωσή τους, αλλά θα αποφασίζει κιόλας ποια μέτρα είναι τα... καταλληλότερα για την “θεραπεία του προβλήματος” και θα διατάσσει την άμεση λήψη τους.
*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας.

Δημοσίευση: Απριλίου 27, 2016