ΤΟ ΔΙΠΛΟ ΝΟΜΙΣΜΑ ΦΕΡΝΕΙ ΤΟΝ ΜΕΣΑΙΩΝΑ ΑΚΟΜΗ ΠΙΟ ΚΟΝΤΑ

Κείμενο: Νίκος Μέντζας

Ευρώ, όπως λέμε: “Δέσιμο χειροπόδαρα και πέταγμα στην θάλασσα”… Διπλό νόμισμα, όπως λέμε: “Δέσιμο χειροπόδαρα, τσιμεντάρισμα των κάτω άκρων και πέταγμα στην θάλασσα”… Την ώρα που η ελληνική κυβέρνηση ψάχνει τρόπους για να βρει 6.7 δισ. ευρώ, η Γερμανία εξετάζει και βάζει στο τραπέζι το ενδεχόμενο διπλού νομίσματος. Η χώρα θα εξυπηρετεί τα εξωτερικά δάνεια σε σκληρό ευρώ και η εσωτερική αγορά θα κινείται με υποτιμίσιμο μαλακό ευρώ. Εμπνευστής του geuro, του “ελληνικού” – υποτίθεται – ευρώ, θεωρείται ο Γερμανός οικονομολόγος και πρώην επικεφαλής της Deutsche Bank Τόμας Μάγερ, ο οποίος έχει προτείνει το ενδεχόμενο από το 2012.

Την στρατηγική του παράλληλου νομίσματος, οι πρόγονοι των σημερινών τεχνοκρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης είχαν εφαρμόσει και κατά την διάρκεια της κατοχής ‘41 - '44 στην Ελλάδα με την κυκλοφορία του κατοχικού μάρκου (Reichsmark). Η εισδοχή στις εγχώριες οικονομίες των υπό κατοχή χωρών του κατοχικού μάρκου εξυπηρετούσε πλήρως τα σχέδια της υφαρπαγής του εθνικού και ιδιωτικού πλούτου και μάλιστα “νόμιμα”! Το πλαστό αυτό νόμισμα, που κοβόταν αφειδώς για την εξυπηρέτηση του στρατού κατοχής, ισοπέδωσε κυριολεκτικά την ελληνική οικονομία κονιορτοποιώντας και τον κοινωνικό ιστό… Η χώρα, μετά το τέλος του πολέμου οδηγήθηκε σε διεθνή επαιτεία, ακολουθώντας το σχέδιο Μάρσαλ, μέσα στα πλαίσια του δόγματος Τρούμαν, δηλαδή την ανοιχτή επέμβαση και διακυβέρνηση της χώρας από αξιωματούχους των ΗΠΑ. Ο επιφανής οικονομολόγος και μετέπειτα διευθυντής της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος, Άγγελος Αγγελόπουλος, αναφέρει στο βιβλίο “Από την κατοχή στον εμφύλιο”, τα παρελκόμενα καθώς και τα επακόλουθα της νομισματικής επέμβασης στην ελληνική οικονομία:

“Οι Γερμανοί, επειδή χρειάζονταν χρήματα, αφαιρώντας τα με την ωμή βία, όπως θα έκαναν οι παλιότεροι επιδρομείς, χρησιμοποίησαν μια πιο εξευγενισμένη μέθοδο, την μέθοδο του πληθωρισμού. Τύπωναν δηλαδή στην Τράπεζα της Ελλάδος όσα χαρτονομίσματα ήθελαν, δίχως, δυστυχώς, την αποφασιστική αντίδραση των τότε κυβερνήσεων, και με τα χρήματα αυτά "αγόραζαν” ό,τι ήθελαν. Αυτό φυσικά ήταν ληστεία, που είχε ως θύματα κοινωνικές τάξεις και ειδικότερα όλους εκείνους που είχαν εισοδήματα σε δραχμές, όπως ήταν οι μισθωτοί, καθώς και εκείνους που είχαν επενδύσεις σε δραχμές, δηλαδή σε χρεώγραφα, σε καταθέσεις, σε δάνεια, σε μετρητά κλπ. Με τον πληθωρισμό που έκαναν οι Γερμανοϊταλοί, για να καλύψουν τις στρατιωτικές τους δαπάνες, με τον πληθωρισμό που συνέχισαν οι κατοχικές κυβερνήσεις για να καλύψουν κι αυτές τις δικές τους ανάγκες, πραγματοποιήθηκε μια ολοκληρωτική εξανέμιση της αξίας της δραχμής και καταλήστευση του πλούτου της χώρας γενικά. Η συνολική ζημιά που πραγματοποιήθηκε εξαιτίας του πληθωρισμού μέχρι την 1η Οκτωβρίου 1944 - δηλαδή λίγες μέρες πριν φύγουν οι Γερμανοί από την Ελλάδα - φθάνει τις 27.452.262 χρυσές λίρες Αγγλίας. Χαρακτηριστικό είναι ότι η τιμή της χρυσής λίρας στην αρχή του πολέμου ήταν 1.000 δρχ., ενώ στο τέλος του 1.5 δισ…“

Σήμερα, η θεωρία του διπλού νομίσματος επανέρχεται, σε διαφορετική βάση. Αφού έχει επέλθει η παραίτηση από την εθνική κυριαρχία, ειδικότερα μέσω της απεμπόλησης του εθνικού νομίσματος με την ένταξη της χώρας στην ζώνη του ευρώ το 2001, και έπειτα από τέσσερα συναπτά έτη αδηφαγίας του τραπεζικού καρτέλ και αφαίμαξης του μισθωτού και του συνταξιούχου, μπαίνει στον διάλογο η "Τελική λύση”! Με την ανεργία να έχει φτάσει επίσημα στο 27% και το κοινωνικό κράτος να συρρικνώνεται με γοργούς ρυθμούς, το διπλό νόμισμα φιλοδοξεί να πολλαπλασιάσει το ποσοστό ανεργίας και να οδηγήσει στην καθίζηση του βιοτικού επιπέδου των κατοίκων της χώρας σε σημείο εξόντωσης. Τελικά, η χώρα μετατρέπεται σε αξιοποιήσιμο χώρο για τα διεθνή συμφέροντα. Η (περαιτέρω) φτωχοποίηση της Ελλάδας θα εξυπηρετήσει διπλά τα συμφέροντα των τεχνοκρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης: Πρώτον, θα επιφέρει τον περιορισμό της ελληνικής οικονομίας σε τρομακτικά επίπεδα, άρα η χειραγώγηση της οικονομικής - επομένως και της κοινωνικής - πολιτικής θα είναι πιο εύκολα προσαρμόσιμη στις ορέξεις των αγορών. Δεύτερον, η παραδειγματική “τιμωρία” της χώρας σε ευρωπαϊκό επίπεδο θα διασπείρει, με εκβιαστικούς όρους, τον φόβο και την συγκαταβατικότητα στις υπόλοιπες χώρες. Ακριβώς όπως έκαναν οι πρόγονοί τους, στην πρώτη κατοχή, με το κάψιμο χωριών και τις μαζικές δολοφονίες σε όσους αντιστέκονταν στον αργό και βασανιστικό θάνατο, και στην καταπάτηση της αξιοπρέπειας που προσδοκούσε να επιβάλει ο κατακτητής.

Σύμφωνα με τον τεχνοκράτη Μάγερ, που έχει περάσει και από πόστα της “διεθνούς” τράπεζας Goldman Sachs και του ΔΝΤ, το geuro θα εκδοθεί σε ισοτιμία ένα προς ένα με το ευρώ. Η υποτίμηση βέβαια που θα επέλθει, θα αναγκάσει τους Έλληνες να προσαρμόσουν ακόμη περισσότερο το επίπεδο της ζωής τους στις ορέξεις των διεθνών τοκογλύφων μέχρι το σημείο του ολοκληρωτικού ξεπουλήματος. 

Σύμφωνα με τον οικονομολόγο αναλυτή Δημήτρη Καζάκη, η πρόταση του διπλού νομίσματος “κυκλοφορεί στην πιάτσα από το καλοκαίρι του 2010. Εκπονήθηκε από τους τραπεζικούς κύκλους των ΗΠΑ και προμοτάρεται έκτοτε με πάθος από τους ακαδημαϊκούς κι αναλυτές πρωτίστως του Σόρος”. Ενώ παρακάτω συνεχίζει: “…οι τράπεζες θα συνεχίσουν να ζητούν την εξυπηρέτηση των δανείων σε ευρώ. Η μαύρη αγορά ευρώ και υποσχετικής (σκριπ) θα αρχίσει να καλπάζει. Οι υποτιμήσεις της υποσχετικής ως δεύτερου νομίσματος θα είναι τόσο απανωτές έναντι του ευρώ, που σε μικρό χρονικό διάστημα δεν θα αξίζει ούτε καν το χαρτί πάνω στο οποίο έχει τυπωθεί.

Η πληρωμή των αμοιβών της εργασίας σε δεύτερο νόμισμα, πολύ περισσότερο ΑΝ είναι σκριπ, καθώς και ο ταχύτατος ευτελισμός του έναντι του ευρώ, θα ρίξουν με τέτοια ταχύτητα τις αξίες ακινήτων και περιουσιών, ώστε πολυκατοικίες ολόκληρες, ή άλλα πολύτιμα ακίνητα θα αγοράζονται εξ ανάγκης έναντι ελάχιστων ευρώ.

Ποιός θα βγει κερδισμένος; Όποιος έχει αποθησαυρίσει ευρώ, καθώς η συναλλακτική του αξία έναντι του δεύτερου νομίσματος θα καλπάζει προς τα πάνω. Χαμένος θα είναι όποιος εξαρτάται από την εργασία του, ή τη σύνταξή του για να επιβιώσει κι έτσι θα είναι υποχρεωμένος να πληρώνεται στο δεύτερο ευτελές νόμισμα, ή την υποσχετική (σκριπ).

Το διπλό νόμισμα έχει δοκιμαστεί από την αρχαιότητα. Δεν υπάρχει παρά μόνο ένας λόγος για την εισαγωγή του. Να ξεφτιλιστεί κυριολεκτικά η αξία της εργασίας, αλλά και οι αξίες των περιουσιών της πλειοψηφίας προς όφελος όσων έχουν συσσωρεύσει, ή αποθησαυρίσει το "σκληρό” νόμισμα. Όποιος λοιπόν το προτείνει σήμερα ως λύση για την Ελλάδα, είτε το κάνει από εγκληματική άγνοια, είτε επιδιώκει το ολοκληρωτικό ξεπούλημα της χώρας στους αφέντες του ευρώ.“

Ο πλήρως συντασσόμενος με τις πολιτικές της Ε.Ε., πρώην πρωθυπουργός της Ιταλίας Τζουλιάνο Αμάτο, που τα τελευταία χρόνια έχει επανειλημμένως χαρακτηριστεί από τα Μ.Μ.Ε. ως "φιλέλληνας”, τονίζει πως η Ελλάδα πρέπει πάση θυσία να παραμείνει στην Ε.Ε. και την Ευρωζώνη. Ο Αμάτο είχε, μεταξύ άλλων, διατελέσει πρόεδρος της επιτροπής για την δημιουργία του Ευρωσυντάγματος το 2004. Το Ευρωσύνταγμα ενσωμάτωσε όλες τις προηγούμενες συνθήκες της Ε.Ε. και δόμησε τις τεχνοκρατικές βάσεις για την επικράτηση του νεοφιλελεύθερου οικονομικού μοντέλου. Το Ευρωσύνταγμα καταψηφίστηκε τότε, σε δημοψήφισμα, από τους πολίτες πολλών ευρωπαϊκών κρατών. Γι’ αυτό τον λόγο, οι επίτροποι της Ε.Ε. προχώρησαν το 2007 στη σύνταξη της Συνθήκης της Λισσαβώνας, που ουσιαστικά επικύρωνε το Ευρωσύνταγμα. Αυτή τη φορά δεν επιτράπηκε η συμμετοχή των πολιτών στο δημοψήφισμα. Δικαίωμα ψήφου είχαν μόνον τα – πλήρως χειραγωγήσιμα – κοινοβούλια των κρατών - μελών.

Σήμερα λοιπόν, ο τεχνοκρατισμός της Ευρωπαϊκής Ένωσης έχει φτάσει πλέον σε επίπεδα που έθνη και λαοί κατακρεουργούνται για την επιβίωση ενός νομίσματος, με μόνο σκοπό την δημιουργία μιας ευρωπαϊκής οικονομικής ομοσπονδίας, η οποία θα οδηγήσει την Ευρώπη, κυριολεκτικά, πίσω στον Μεσαίωνα.

Ο Αμάτο έχει, κατά το παρελθόν, καταθέσει τις απόψεις για την Ε.Ε. Συγκεκριμένα, τον Ιούλιο του 2000, σε συνέντευξη στην ιταλική εφημερίδα “La Stampa” είχε αναλύσει τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται την δημοκρατία:

“Γι αυτό προτιμώ να προχωρούμε αργά - αργά και να καταλύουμε σιγά - σιγά την εθνική κυριαρχία, αποφεύγοντας έτσι την απότομη μετάβαση από την εθνική αρμοδιότητα στην ομοσπονδιακή εξουσία. Όσο παράτολμο κι αν είναι ένα έργο, για να ξεπεραστούν κάποια εμπόδια στην πολιτική, πρέπει να είναι καλυμμένο, καμουφλαρισμένο. Στην Ευρωπαϊκή Ένωση, πρέπει κάποιος να φαίνεται ότι δρα σαν να θέλει λίγα πράγματα, για να πετύχει πολλά. Σαν να πρόκειται τα έθνη να διατηρήσουν την κυριαρχία τους, προκειμένου να τα πείσουμε να την παραδώσουν. Η Επιτροπή στις Βρυξέλλες, για παράδειγμα, πρέπει να ενεργεί σαν να ήταν ένας τεχνικός οργανισμός, προκειμένου να λειτουργήσει όπως μια κυβέρνηση. Και ούτω καθεξής, αποκρύπτοντας και αποδυναμώνοντας.

Ο Μεσαίωνας είχε μια πολύ πλουσιότερη ανθρωπότητα και μια ποικιλία ταυτοτήτων που μπορεί να γίνει πρότυπο για την σημερινή εποχή. Ο Μεσαίωνας είναι ωραίος… Σήμερα, όπως και τότε, μπαίνουν στην κοινωνία μας νομάδες. Σήμερα, όπως και τότε, υπάρχουν δυνάμεις χωρίς εδαφική κυριαρχία. Χωρίς κυριαρχία δεν θα έχουμε ολοκληρωτισμό. Η δημοκρατία δεν χρειάζεται κυρίαρχους…”

Μόνο που ο Μεσαίωνας ήταν κατεξοχήν μια εποχή κυρίαρχων, όπου μια χούφτα βασιλιάδων κυβερνούσαν και από κάτω πλήθος εξαθλιωμένων μαζών χειμαζόταν. Η εποχή της φεουδαρχίας χαρακτηριζόταν από την πλήρη απουσία ανθρωπίνων δικαιωμάτων και δικαιοσύνης, με χαμηλό προσδόκιμο ζωής για την συντριπτικότατη πλειοψηφία, καθώς και από λεηλασίες, πολέμους και θανατηφόρες ασθένειες. Αυτή είναι η δημοκρατία που ονειρεύονται οι τεχνοκράτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Δημοσίευση: Μαΐου 27, 2015