Μπρος γκρεμός και πίσω Αλέξης

Δεν θα επιλέξω τον γκρεμό βέβαια, αλλά κι ο Αλέξης με τρομάζει, γιατί βαδίζει στο χείλος του σαν μεθυσμένος (από την προοπτική της εξουσίας). Να υπήρχε τουλάχιστον κάτι πιο σοβαρό κι ας ήτανε μικρό κόμμα, ας ήταν δέκα άτομα. Ολοι οικονομικίστικες αλχημείες προβάλουν ως «λύσεις»· όλοι είναι έτοιμοι, να βγάλουν λαγούς από το καπέλο. Μόνο η εκάστοτε κυβέρνηση προσγειώνεται στην αλήθεια, ότι με πορδές δεν βάφεις αυγά. Μέχρι να γίνουν όμως κυβέρνηση, αυτές τις πορδές λένε, για να «ανακαλύψουν» ΠΑΝΤΑ εκ των υστέρων, ότι τα πράγματα ήταν δυσκολότερα από «όσο υπολόγιζαν»… Για να ανακαλύψουν, πάντα εκ των υστέρων, ότι υποσχέθηκαν υπερβολικά πράγματα…

Ούτε αυτές τις κρίσιμες ώρες, δεν βρίσκεται ένας υποψήφιος «σωτήρας», να πει την πιο απλή αλήθεια. Η μόνη λύση είναι η ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ. Την λύση αυτή την βρίσκουν στην χώρα μας άνθρωποι που καταφθάνουν από το Πακιστάν και το Μπαγκλαντές, ακόμα και αυτές τις ημέρες, που εμείς «δεν μπορούμε» να βρούμε δουλειά… Παρακαλάμε για μια θέση σεκιουριτά με 20 ευρώ, αλλά δεν πάμε στον αγρό με 23 ευρώ…

Είμαστε πρώτοι σε νεανική ανεργία, αλλά τα καμάρια μας δεν μπορούν να λερώσουν τα χεράκια τους με τα χώματα και τους καρπούς της γής και οι μεγαλύτεροι (εξίσου εργασιόφοβοι) κανακεύουν τους «άνεργους

επιστήμονες»…

Το απατηλό παραμύθι

Αυτό που με θλίβει και με απογοητεύει, δεν είναι η κρίση· είναι η αλλοτρίωση· η κουτοπονηριά της «πνευματικής εργασίας» που έγινε κανόνας σε αυτήν την χώρα. Αυτή την εποχή κλαδεύουμε τις ελιές· ούτε έναν νέο δεν βλέπω στους αγρούς· όλοι πενηντάρηδες και άνω είμαστε. Μ αυτά τα μυαλά δεν θα πεινάσουμε απλώς· θα ψοφήσουμε από την πείνα και κανένας δεν θα στεναχωρηθεί για τους άχρηστους, που όλη την ημέρα ξιπάζονται για τον «πολιτισμό» τους. Αυτό είναι πολιτισμός; Η μίζερη λούφα και η αμετροεπής προγονολατρεία;

Είναι πολιτισμός, το να «προσπαθεί» ένα έθνος να βιοποριστεί από την ηλιοφάνεια της χώρας του και τα ειδωλολατρικά ερείπια; Εμείς δεν μείναμε καν εκεί, γιατί κι ο τουρισμός πλέον μας φαίνεται «βαριά δουλειά»· προχωρήσαμε εν χορδαίς και οργάνοις σε ανώτερα επίπεδα κουτοπονηριάς. Γίναμε η κοινωνία των «επιστημόνων»· ρέει στους δρόμους η επιστήμη σε αυτήν την χώρα· προσοχή παιδιά μη γλιστρήσουμε στην επιστημονική γέλη (κοινώς γλίτσα)… Μας «απειλούν» κιόλας, ότι θα πάνε αλλού, που «τους προσφέρουν περισσότερα» για τις «υπηρεσίες» τους… 

Αμήν και πότε ρε παιδιά.

Μέχρι τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο ήταν να καμαρώνει κανείς αυτόν το εργατικό και φιλότιμο λαό κι όταν έφτανε η καταραμένη η ώρα του πολέμου, οι τσοπάνοι, οι ψαράδες, οι αγρότες, οι εργάτες, οι τεχνίτες, έπιαναν το ντουφέκι και γίνονταν ακαταμάχητοι πολεμιστές, δοξάζοντας τον εαυτό τους και την πατρίδα. Βέβαια δεν μας έλειψαν ποτέ τα εθνικά κουσούρια της διχόνοιας και της φιλοπρωτίας, αλλά τα κουσούρια αυτά τα έχουμε και τώρα, χωρίς όμως τις αρετές του παρελθόντος. 

Η αρχή της αλλοτρίωσης έγινε με την μεταπολεμική ανάπτυξη του τουρισμού. Μέχρι τότε το βόλεμα των «υπηρεσιών» ήταν προνόμιο πολύ λίγων γραμματιζούμενων και των ανώτερων τάξεων. Ολοι οι άλλοι εργάζονταν σε παραγωγικές δουλειές. Με την ανάπτυξη του τουρισμού όλο και μεγαλύτερα τμήματα της νεολαίας γεύονταν τα «καλά» της «προόδου».

Ακόμη και η παραγεμισμένη με πιάτα παραμάνα ήταν παιχνιδάκι για τα σκληραγωγημένα τσοπανόπουλα, που γίνανε σερβιτόροι. Τα πάντα ήταν ιδανικά για την αλλοτρίωση. Μεροκάματο πολλαπλάσιο με πολύ λιγότερο κόπο, κούκλες εύκολες και πρόθυμες για έναν σύντομο έρωτα χωρίς προκαταβολικές δεσμεύσεις, «πολυτέλειες» και σπατάλη, που δεν είχαν ονειρευτεί…

Παράλληλα η ανάγκη της ανοικοδόμησης της χώρας έδωσε δυνατότητα και σε άλλα χαμηλά τμήματα του πληθυσμού, για σκληρή μεν, αλλά καλά αμειβόμενη εργασία (σε σχέση με τις περισσότερες αγροτικές εκμεταλλεύσεις και τα εργοστάσια). Ετσι απέκτησαν και οι οικοδόμοι την δυνατότητα της καταναλωτικής αλλοτρίωσης (για αρχή).

Ταυτόχρονα το «σχέδιο Μάρσαλ» έδινε δυνατότητες μεγέθυνσης της γραφειοκρατικής κάστας, αλλά και καλές ευκαιρίες κονόμας για τους διαχειριστές και λοιπούς μεταπράτες, οι οποίοι με την σειρά τους σπαταλούσαν κι αυτοί λεφτά στην πιάτσα, βοηθώντας έτσι τις δουλειές που εξυπηρετούν την καλοπέραση του κόσμου. Ακόμα και στις μικρές επαρχιακές πόλεις, κάθε είδους μαγαζιά, για κάθε είδους βαλάντιο, εξασφάλιζαν δουλειά με «πολιτισμένους εργασιακούς όρους» (σε σχέση με τον αγρό και το εργοστάσιο) για όλο και περισσότερους ανθρώπους.

Γενικά δε, η διαρκής εκμηχάνιση και αυτοματοποίηση της παραγωγής επέτρεψε την μείωση του παραγωγικού δυναμικού προς όφελος των «υπηρεσιών». Χρησιμοποιώ τα απαξιωτικά εισαγωγικά στην λέξη «υπηρεσίες», όχι γιατί δεν θα έπρεπε να υπάρχουν, αλλά γιατί αποδείχτηκε, ότι στην κοινωνία των δύο τρίτων, υπήρχαν μόνο ως δικαιολογία του βολέματος, της ανισότητας και πολύ συχνά της αρπαχτής.

Δεν λέω, για παράδειγμα, ότι δεν έπρεπε να υπάρχει τουρισμός. Και μόνο για την καταλυτική του συμβολή στο ξεχαρμάνιασμα της (τότε) νεολαίας και στην κάθετη μείωση του δείκτη κτηνοβασίας, πρέπει να παραδεχτώ την χρησιμότητα του. Πέραν αυτού ο τουρισμός είναι ο καλύτερος τρόπος για να μείνει μέσα στην χώρα το σύνολο της προστιθέμενης αξίας των προϊόντων, που παράγει. Αλλά πρέπει να υπάρχει και το μέτρο της φρονιμάδας, γιατί αλλιώς τα πλεονεκτήματα του τουρισμού, γίνονται μπούμερανγκ.

Μέσα σε λίγες δεκαετίες γίναμε τόσο μαλθακοί, που η παραμάνα του σερβιτόρου, από πούπουλο που ήταν, μας φαίνεται βράχος ασήκωτος. Δεν πηδάμε πλέον τα γκομενάκια της Ευρώπης· άλλοι πηδάνε τις γυναίκες μας και όχι μόνον αυτές. Η ξεφτίλα έγινε το καμάρι μας (πας μη αδελφή, βάρβαρος). Αποκτήσαμε ξανά όλα τα σουσούμια των αρχαίων ημών προγόνων και τα αυγατίσαμε κιόλας με καινούργια· εκείνοι τουλάχιστον πολεμούσαν για την διασφάλιση της υλιστικής ευδαιμονίας (στις πλάτες άλλων φυσικά)· οι σημερινοί τους απόγονοι νόμιζαν, ότι θα την είχαν για πάντα, πουλώντας «πολιτισμό» και «υπηρεσίες»…

Μετά την είσοδο μας στην Ε.Ε. (τότε ΕΟΚ) η κατρακύλα ανέπτυξε ραγδαία ταχύτητα. Πριν συνεχίσω, θέλω να ξεκαθαρίσω, ότι δεν αναπολώ την παλιά «αγνή» εποχή, γιατί δεν υπήρξε τέτοια. Την εποχή που ξεχαρμανιάζανε στις εύκολες, στους ομοφυλόφιλους και στους διανοητικά ανάπηρους και μετά τους κρεμάγανε κουδούνια, εγώ δεν την αναπολώ. Από αυτής της πλευράς η σημερινή ανεκτικότητα είναι πολύ καλύτερη από την ψευτοηθική υποκρισία και την καταναγκαστική «αγνότητα». Φτάσαμε όμως στο άλλο άκρο (και τώρα φαίνεται καθαρά, το πόσο γρήγορα επέρχεται η παρακμή). Φτάσαμε στην έσχατη διολίσθηση, να μας κυβερνάνε και να μας δικάζουν ακόμη, οι πλέον άσωτοι και ακόλαστοι πανηδονιστές. Δεν είναι διόλου αφύσικο, που κυβερνάνε έτσι· το αφύσικο θα ήταν, να κυβερνούσαν με σύνεση, φρονιμάδα και δικαιοσύνη.

Αυτό που μας λείπει σε σχέση με εκείνη την εποχή, είναι το κουράγιο να αρπάξουμε τον ταύρο απ τα κέρατα· γίναμε οι χειρότεροι κιοτήδες της δουλειάς. Αυτό που μας λείπει, είναι τα άλκιμα σώματα, που χτίστηκαν με την τίμια βιοπάλη κι όχι στα (από αρχαιοτάτων χρόνων αδερφίστικα) γυμναστήρια·. Αυτό που μας λείπει, είναι η ολιγάρκεια· γίναμε καταναλωτικά γουρούνια, που διαρκώς απαιτούν περισσότερη σαβούρα. Και την σαβούρα αυτή την λέμε «ποιότητα ζωής»…

Δεν θέλαμε και πολύ, απ ότι φάνηκε, ήλθε και η Ευρωπαϊκή «ευδαιμονία» και δέσαμε… Αμύθητα ποσά ξοδεύτηκαν χωρίς φειδώ για να γίνει το κατρακύλισμα χιονοστιβάδα. Από αφέλεια άραγε, έβαλαν το χέρι βαθειά στην τσέπη οι αρχιτσιφούτηδες Ευρωπαίοι «εταίροι»; Όχι βέβαια· ήξεραν πως ξοδεύονται τα λεφτά, που μας χρέωναν. ΑΝ ΗΤΑΝ, ΝΑ ΤΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΟΥΜΕ ΜΕ ΣΥΝΕΣΗ, ΔΕΝ ΘΑ ΜΑΣ ΤΑ ΕΔΙΝΑΝ. ΔΕΝ ΘΑ ΜΑΣ ΕΔΙΝΑΝ ΟΥΤΕ ΤΟ ΕΝΑ ΕΚΑΤΟΣΤΟ ΑΠΟ ΑΥΤΑ, ΑΝ ΗΤΑΝ ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΟΚΟΨΟΥΜΕ.

Ετσι με τα δανεικά χτίστηκε η κοινωνία των δύο τρίτων. Τα κεκτημένα της ολιγαρχίας, έγιναν «κεκτημένα» της πλειοψηφείας. ΤΗΣ «ΜΟΡΦΩΜΕΝΗΣ» ΠΛΕΙΟΨΗΦΕΙΑΣ, ΠΟΥ ΠΛΕΟΝ ΘΕΩΡΕΙ ΦΥΣΙΚΗ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΗ ΤΗΝ ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΓΡΟΤΕΣ. Και πως αυτοπροσδιοριζόταν και συνεχίζει να αυτοπροσδιορίζεται αυτή η πλειοψηφεία; Επιστήμονες προλετάριοι!!!!!!!!!!!!!

Και βέβαια δεν μας πέταξαν τα χρήματα κατάμουτρα λέγοντας «φάτε ρε λιγούρια, να λιγδώσετε». Κολάκευαν την κατρακύλα μας με χίλιες γαλιφιές. Χίλια «μπράβο» ακούσαμε για την «μεταβιομηχανική» - «μετααγροτική» «οικονομία», που φτιάχναμε με αυτά τα λεφτά… Μας οδηγούσαν στον γκρεμό της «μεταοικονομίας» και εμείς χαιρόμασταν, που έφευγαν από τα μάτια μας οι «ενοχλητικές» φάμπρικες, που «υποβαθμίζουν το περιβάλλον» και πήγαιναν στους φτωχούς βόρειους γείτονες.

Χαιρόμασταν, που παρατάγαμε τις στάνες μας και φτιάχναμε «αγρο»τουριστικά σαλέ με δύο τρία ζώα για ντεκόρ.

Χαιρόμασταν που η «ψωροκώσταινα» έγινε Ευρώπη και η κοινωνία των «άξιων» έβρισκε επιτέλους τις «ευκαιρίες», που της αξίζουν…

«Ευκαιρίες» είτε μέσα στο δημόσιο, είτε παρά τω δημοσίω. Ευκαιρίες σε «σύγχρονα», μοντέρνα, «επαγγέλματα»· ευκαιρίες για γρήγορο και άκοπο πλουτισμό, ή καλοπληρωμένη λούφα (για όλους «είχε» ο μπαξές).

Και να τα «μπράβο στους Ελληνες», που από οικονομία της παραγωγής, έγιναν «οικονομία των υπηρεσιών». Και να τα «μπράβο» για τους «έξοχους» Ολυμπιακούς αγώνες… [Τόσα που αρπάξανε οι Καλατράβηδες, είναι να μην μας «επευφημήσουν»;] Και να τα μπράβο, που κάναμε τις «πολιτισμένες» κότες στα Ιμια. Και να τα μπράβο που είμαστε κοτούλες ακόμα και απέναντι στους Σκοπιανούς. [Μια και το έφερε η κουβέντα, θυμάστε εκείνο το παλικάρι, τον Σαμαρά τον Μακεδονομάχο, που έριξε τον Μητσοτάκη, γιατί δεν άντεχε το ξεπούλημα της Μακεδονίας; Ε· του κόμματος του Βαλιανάτου είναι κι αυτός τώρα, όπως και ο Γεωργιάδης, ο Βορίδης, ο Πλεύρης και λοιποί ακραιφνείς «εθνικιστές», μόνο που ο Βαλιανάτος είναι πολύ πιο άντρας, γιατί παραδέχεται δημόσια, ότι αγαπάει τους «Μακεδόνες» - οι κρυφοί Σκοπιανόφιλοι είναι οι επικίνδυνοι για το δημόσιο ήθος.]

Όπως ήταν φυσικό, το παραμύθι αυτό δεν είχε καλό τέλος. Γίναμε οι ρεζίληδες της υφηλίου. Το παράδειγμα προς αποφυγή. Μας διαπομπεύουν, μας αρπάζουν τα ιμάτια και εμείς απαθείς προσμένουμε την μαγική λύση.

Οι μεταφυσικοί φόβοι

Θα έλθει η ημέρα, που θα μπορούμε να καμαρώνουμε ξανά για την πατρίδα μας και τη νεολαία της, αλλά δυστυχώς φαίνεται, ότι πρέπει να υποστούμε πολύ περισσότερο πόνο, για να φτάσουμε εκεί. Η ΑΚΜΗ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΠΡΟΗΛΘΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΛΟΠΕΡΑΣΗ. Κι όμως είναι τόσο εύκολο να γίνει χωρίς πολύ μεγάλες θυσίες. Παιχνίδι είναι η δουλειά· παιχνίδι αποδοτικό, που γεμίζει την ζωή μας και μας χαρίζει την αυτοπεποίθηση της χρησιμότητας μας στην κοινωνία. Κι αν αυτό το παιχνίδι γίνεται βάρος τελικά, οφείλεται στο ότι ο ένας μετά τον άλλο, εγκαταλείπουν την εργασία με διάφορα προσχήματα δήθεν σοβαρών καθηκόντων…

Θα φέρω ένα παράδειγμα από τον στρατό, όπου και εγώ ένας νεαρός κοπριτάκος ήμουνα, αλλά στα θέματα συναδελφικότητας ήμουν απόλυτος.

Μας είπε κάποια μέρα ο διοικητής «παιδιά ήλθε ένα καράβι με καύσιμα και πρέπει να ξεφορτώσουμε τα βαρέλια στο κοντινό μας φυλάκιο, που έχουμε αποθήκες καυσίμων. Θέλω να πάτε όλοι· ακόμα και οι αξιωματικοί εκτός όσων έχουν υπηρεσία. Κανείς δεν θα μείνει ούτε στα γραφεία, ούτε πουθενά». Αμέσως άρχισε η γνωστή μίζερη γκρίνια «εγώ ήλθα, να υπηρετήσω την πατρίδα. Δεν ήλθα, να κάνω τον χαμάλη»!!!!! και άλλα τέτοια εξίσου «τιμητικά» για νέους εικοσάρηδες. Πριν φτάσουμε καλά καλά, άρχισαν να την κοπανάνε οι μεγαλοτσάτσοι με άδεια από τους κολλητούς τους αξιωματικούς για δήθεν σημαντικά καθήκοντα… Στην συνέχεια έφυγαν οι δευτερεύοντες τσάτσοι και οι ίδιοι οι αξιωματικοί και στο τέλος άρχισε η μαζική κοπάνα. [Ωραίος στρατός ε; Διαλύθηκε η μονάδα χωρίς να την ενοχλήσει έστω ένας εχθρός!!!!! Ο μοναδικός μας «εχθρός» ήταν η δουλειά!!!!!] Ενας φίλος προσπαθούσε να με πείσει, να φύγουμε «εμείς την κοπανάμε και μόνοι μας και τώρα που φεύγουν όλοι, θα μείνουμε;» Του το ξέκοψα «Αν μείνει έστω και ένας, θα μείνω κι εγώ.

Όταν την κοπανάω, δεν φορτώνω τίποτα σε άλλους». Ο φίλος έφυγε και έμεινα με 15 άλλους από τους 300 που ξεκινήσαμε…

Επειδή όμως στον στρατό όλα είναι αρκετά απλοποιημένα, η δουλειά ήταν παιχνίδι. Δεν δουλέψαμε συνολικά πάνω από δύο ώρες και παίξαμε μπάλα τουλάχιστον άλλες πέντε ώρες. Αφού ξεκουραστήκαμε, γυρίσαμε στο στρατόπεδο, φάγαμε και ήμασταν ελεύθεροι κανονικά και με τον νόμο. Τι έγιναν οι άλλοι, όταν εμείς παίζαμε μπάλα, τρώγαμε και κοιμόμασταν;

Τους μάζεψε όλους ο διοικητής, στρατιώτες και αξιωματικούς και τους πήγε για γυμνάσια…

Δηλαδή, νέα παιδιά έκαναν χίλια κόλπα και πονηριές, για να φορτώσουν στους συνάδελφους τους πέντε λεπτά δουλειά!!!!!!! Και η γαϊδουριά δεν έμεινε εκεί· κατήγγειλαν κιόλας στις εφημερίδες τον διοικητή ως «μαύρο», «φασίστα» κ.λ.π.

Ακόμα δεν μπορώ να ερμηνεύσω τον μεταφυσικό φόβο του ανθρώπου για την πραγματική δουλειά. Κάνει χίλια δυό άλλα πράγματα, πολλές φορές πολύ πιο επίπονα, επικίνδυνα και πάντα εξαιρετικά ψυχοφθόρα, για να αποφύγει την δουλειά…

Και ενώ έχουμε φτάσει πιά στο σημείο, να μην υπάρχει άλλη λύση, οι «ηγέτες» μας και οι περισσότεροι «πολιτικοποιημένοι» συνεχίζουν να παραμυθιάζουν τον κόσμο και τον εαυτό τους. Ολοι λένε με χίλιους τρόπους «λεφτά υπάρχουν» και ταυτόχρονα κατηγορούν τον Παπανδρέου!!!!!

ΠΡΟΣΕΧΤΕ ΠΟΣΟ ΙΔΙΟΙ ΕΙΝΑΙ: Λένε, ότι τάχα διαφέρουν από τον Παπανδρέου, γιατί εκείνοι λένε μεν «λεφτά υπάρχουν», αλλά «εξηγούν» ότι είναι τα λεφτά της φοροδιαφυγής και της υποφορολόγησης του μεγάλου κεφαλαίου. ΜΑ ΑΥΤΟ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΙΠΕ ΚΑΙ Ο ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΜΕΤΑ ΤΟ «ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ». Πως «δεσμεύτηκε» όμως για αυτό; Μας έδειξε ΠΡΙΝ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ την φορολογική του νομοθεσία; Όχι βέβαια. Μας την δείχνουν μήπως οι σημερινοί επίδοξοι μεσσίες;

Οι «αντιμνημονιακές» τρίχες

Τα είπα αυτά, για να εξηγήσω, γιατί ενώ (φαινομενικά) λέω πιο «ακραία» πράγματα από τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ στο θέμα της αντιμετώπισης του χρέους, εκείνοι λένε τρίχες. Εκείνοι λένε, ότι θα διαπραγματευτούν με τσαμπουκά, ΑΠΟΚΛΕΙΟΝΤΑΣ όμως την περίπτωση, να μην συμφωνήσουν τελικά με την Μέρκελ και τον Ολάντ!!!!!!!!! Προσέχτε όμως και κάτι επιπλέον. Ενώ παραδέχονται, ότι το Γερμανικό χρέος προς την Ελλάδα είναι υπερδιπλάσιο του συνολικού Ελληνικού χρέους, ΔΕΝ ΤΟ ΣΥΜΨΗΦΙΖΟΥΝ, αλλά αφήνουν να φανεί (αοριστολογώντας πάντα) ότι κάτι θα πληρώσουμε τελικά…

Εγώ λέω, να ακυρώσουμε τα προηγούμενα κουρέματα (δηλαδή να πάμε μόνοι μας το χρέος στα 500 δις) και να ομολογιοποιήσουμε το σύνολο του χρέους σε ομόλογα του Γερμανικού χρέους προς την Ελλάδα με σχέση 1 προς 2. Δηλαδή να μεταφέρουμε το σύνολο του Ελληνικού χρέους στην Γερμανία προς εξόφληση όσων μας χρωστάει. [ Υπενθυμίζω, είναι 10 δις δολάρια αξίας 1938 με τους τόκους υπερημερίας και τους ανατοκισμούς 70 ετών· δηλαδή πάνω από 1 τρις σημερινά ευρώ.]

Πιθανότατα θα εξοργιστούν όχι μόνο οι Γερμανοί, αλλά και οι υπόλοιποι πιστωτές, όμως ούτως ή άλλως δεν έχουμε την δυνατότητα, να μην τους εξοργίσουμε. Θα τους εξοργίζουμε κάθε φορά, που θα παρακαλάμε για νέο κούρεμα, νέα επιμήκυνση. Αντίθετα με την πρόταση αυτή, όχι μόνο δεν γίνονται νέα κουρέματα, όχι μόνο αναιρούνται τα προηγούμενα, αλλά διπλασιάζεται το κεφάλαιο τους αντί να κουρευτεί και μπορούν να το απαιτήσουν άμεσα (γιατί είναι ληξιπρόθεσμο) από μία χώρα, που έχει πολύ περισσότερα λεφτά από την Ελλάδα και που είναι η βασική υπαίτιος της σημερινής κατάστασης.

Μήπως με αυτά που λένε ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ, αν τα κάνουν, θα εξοργιστούν λιγότερο οι πιστωτές; Και εδώ είναι η ΤΕΡΑΣΤΙΑ διαφορά μου με τους «αντιμνημονιακούς». Εκείνοι δεν μας λένε, πως θα αντιμετωπίσουμε αυτήν την οργή. Δεν ξεκαθαρίζουν στον λαό, ότι πρέπει να ξεχάσει τον ευδαιμονισμό και της αφασία του παρελθόντος. Ότι όλες τις δουλειές, που σήμερα εξακολουθούν να κάνουν οι ξένοι, από εδώ και μπρός θα τις κάνουν οι Ελληνες. Οι Ελληνες θα μαζεύουν τις φράουλες, τα ροδάκινα, τις ελιές. Οι Ελληνες θα χτίζουν και θα επισκευάζουν τα σπίτια, θα δουλεύουν τα εργοστάσια και ας έχουν σπουδάσει. Να ξεχάσουν την οικονομία των «υπηρεσιών».

Αυτήν την λύση προτίμησε και η Αυστραλία πριν 21 χρόνια και δεν μετάνιωσε καθόλου. Ξεπέρασαν την δική τους κρίση, χωρίς καμία απώλεια στα εισοδήματα. Είπαν απλά οι άνθρωποι: αρκετά παίξαμε τις κουμπάρες με την οικονομία των «υπηρεσιών»· τώρα δουλειά. Και το «θαύμα» έγινε.

Ετσι απλά· χωρίς «επαναστάσεις» και νόμους που «καταργούν» μνημόνια...

Το ίδιο κάνουν και οι Ισλανδοί τώρα. Αποφάσισαν να «θυσιάσουν» τις τράπεζες με τα κουρέματα των δανείων των πολιτών, αλλά δεν έμειναν στα γραφεία τους, να παριστάνουν την «οικονομία» των υπηρεσιών· βγήκαν για ψάρεμα στην Αρκτική.

Αλλωστε, πως μπορεί κανείς να διαπραγματευτεί οτιδήποτε, αν δεν έχει καμία άλλη επιλογή, από το να συμφωνήσει με τον αντισυμβαλλόμενο;

Αν δεν πάρουμε την σταθερή απόφαση για ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗ ΔΟΥΛΕΙΑ, ΟΛΙΓΑΡΚΕΙΑ, ΑΔΕΛΦΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ και ΠΡΟΣΦΟΡΑ στην πατρίδα και τον συνάνθρωπο, καλύτερα να αφήσουμε τον Αντώνη, τον Βαγγέλη και τον Αδωνι στην θέση τους. Είναι οι καταλληλότεροι να ηγούνται ενός παρηκμασμένου έθνους.

Μην είμαστε αχάριστοι· εισπράττουν τις ροχάλες «εταίρων» και «συμμάχων» για λογαριασμό μας.

Τις ροχάλες θα σταματήσουμε, να τις εισπράττουμε, μόνο όταν θα σταματήσουμε να τους έχουμε ανάγκη και υπ αυτήν την έννοια, οι μνημονιακοί τα «κατάφεραν» έστω και με τον πλέον οδυνηρό για όλους μας τρόπο. Αν το πλεόνασμα ψιλοϊσοφαρίζει τις εισροές από ΕΣΠΑ κ.λ.π., μπορούμε πλέον να χαιρετίσουμε τους «δανειστές», αλλά με την ίδια φτώχεια και τα επιπλέον προσκόμματα, που θα μας θέσουν. Αν ο λαός έχει πάρει σταθερή απόφαση για τα παραπάνω, τι να φοβηθεί; Όμως ποιος τον προϊδεάζει καν για αυτά. Οι αντιμνημονιακοί του λένε, ότι αρκεί να τους ψηφίσει και θα περάσει ο εφιάλτης…

Αν ο λαός δεν είναι έτοιμος να πολεμήσει (ακόμα και στην κυριολεξία) για όσα δικαιούται, είναι καλύτερο να μη ακούσει ούτε τους ΣΥΡΙΖοΑΝΕΛίτες, ούτε καν εμένα. Αυτά τα πράγματα θέλουν λαό αποφασισμένο· είναι δρόμος χωρίς επιστροφή, αλλά δυστυχώς δεν υπάρχει και άλλος δρόμος. Μου θυμίζει μία φορά, που έμπλεξα στο βουνό (μόνος ως συνήθως). Για να πάω μπροστά, έπρεπε να κάνω σάλτο στα όρια των δυνατοτήτων μου· πίσω ήταν αδύνατο, αλλά δεν μπορούσα ούτε να σταθώ στο μέρος που βρισκόμουνα, γιατί το έδαφος υποχωρούσε κάτω από τα πόδια μου κι ο θάμνος που κρατιόμουν δεν άντεχε το βάρος μου. Κάτω από εμένα ήταν λίγα μέτρα σάρα και μετά γκρεμός. Προσευχήθηκα, πήδηξα, τα κατάφερα· έτσι απλά. Αν με κυρίευε ο τρόμος, σήμερα δεν θα έγραφα τις «περιπέτειες» μου. Δεν είμαι παράτολμος από φύση μου· αν μπορούσα να γυρίσω πίσω, θα το έκανα. Η ανάγκη μας κάνει γενναίους και ίσως χρειάζεται να πέσουμε ακόμα πιο χαμηλά, για να πούμε «τώρα θα πολεμήσουμε, γιατί δεν έχουμε τίποτα άλλο να χάσουμε». Πάντως ανεξάρτητα από την ανεπάρκεια των αντιμνημονιακών, πρέπει να ξέρουμε, ότι ΟΥΤΕ ΕΔΩ ΠΟΥ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΓΙΑ ΠΟΛΥ ΧΡΟΝΟ, γιατί το έδαφος υποχωρεί κάτω από τα πόδια μας κι ο θάμνος, που λέγεται ευρώ, δεν μπορεί να κρατήσει το βάρος μας…

Αυτό που πρέπει να καταλάβουμε, είναι, ότι μόνο αν πάρουμε την μεγάλη απόφαση, αυτόματα θα αναβαθμιστεί κάθετα η διαπραγματευτική μας ικανότητα· σε καμία άλλη περίπτωση. Μπλόφες δεν χωράνε. Μόνο αν τους δώσουμε να καταλάβουν, ότι δεν τους έχουμε καμία ανάγκη, θα αλλάξουν στάση απέναντι μας. Και να είμαστε βέβαιοι, ότι θα αλλάξουν διαμετρικά. Τότε τα οφέλη από την υπομονή και τον αγώνα μας θα είναι πολλαπλά, αλλά θα πρέπει να έχουν προηγηθεί και η υπομονή και ο αγώνας. Γι αυτό, παρά το ότι οι προτάσεις μου, θεωρητικά, είναι πιο «ακραίες» από τους αντιμνημονιακούς, εκείνοι λένε τρίχες. Δεν βλέπω λοιπόν κανένα λόγο, για να μην ψηφίσω λευκό στις επερχόμενες

ευρωεκλογές.

Π. Ρέππας

Δημοσίευση: Μαρτίου 01, 2014