Ερωτήσεις για τον Μελιγαλά

1) Αφού κατά τον συγγραφέα του άρθρου «Πηγάδα Μελιγαλά. Η σφαγή των αμάχων. 70 χρόνια μετά το ομαδικό έγκλημα η αριστερά δεν έχει ζητήσει συγνώμη» ο καπετάν Στούπας και ο «Ελληνικός Στρατός» ήσαν αντιστασιακοί, γιατί οι Γερμανοί έκαναν ολόκληρη επιχείρηση απεγκλωβισμού, μη αρκούμενοι μάλιστα στις δυνάμεις της Καλαμάτας; Ούτε για Γερμανό δεν θα κινητοποιούσαν μονάδες από τόσο μακριά.

2) Αφού ο συγγραφέας γνωρίζει τόσο καλά την ιστορία, γιατί δεν περιγράφει μία αντιστασιακή πράξη του καπετάν Στούπα και των ταγμάτων ασφαλείας; Στην μόνη μάχη που περιγράφει, λέει ότι οι Γερμανοί δεν τον βοήθησαν πολύ!!!!! Ενώ παρακάτω «εξηγεί» γιατί η ίδρυση των ταγμάτων ασφαλείας απετέλεσε αντιστασιακή πράξη!!!! Γιατί αυτός ήταν ο όρος των Γερμανών, για να μην προβούν σε αντίποινα για τις απώλειες, που είχαν από τον ΕΛΑΣ!!!!! Τουτέστιν κατά τον συγγραφέα αντίσταση είναι να κυνηγάς τους αντιστασιακούς…

3) Στιγματίζει τον ΕΛΑΣ γιατί ενώ είχε 6.000 αντάρτες στην περιοχή, δεν εμπόδισε την αποχώρηση των Γερμανών. Μα αφού όπως μας περιγράφει, οι αντάρτες ήσαν πολεμιστές της πλάκας –είκοσι τέτοιους άχρηστους σκότωνε στην καθισιά του ο Στούπας- εκείνοι που ήσαν παλικάρια και πολεμιστές σπουδαίοι, γιατί δεν το έκαναν, ώστε να εξιλεωθούν έστω την τελευταία στιγμή και να μην τους λέμε σήμερα προδότες;

4) Η αριστερά όντως δεν ζητάει συγνώμη για τα εγκλήματα της. Μήπως ζήτησαν ποτέ συγνώμη οι εθνικιστές για τα δικά τους εγκλήματα και πρώτα από όλα για τις διαρκείς προδοσίες της πατρίδας;

5) Γνωρίζει ο συγγραφέας, τι έκανε ο δεξιός Ντε Γκωλ στους Γάλλους συνεργάτες των Γερμανών;

Ο καλύτερος τρόπος να λες ψέματα, είναι οι μισές αλήθειες. Αυτό το μάθημα φαίνεται να το ξέρουν καλά οι «αδέσμευτες» φωνές, που αναλαμβάνουν να μας διαφωτίσουν... Τελευταία πληθαίνουν οι προσπάθειες αποενοχοποίησης των δωσίλογων μέσα από ψευτοαντικειμενικές ανασκευές της «καθεστηκυίας» αριστερής ιστοριογραφίας. Η αλήθεια είναι ότι αξίζουν αυτά τα επίχειρα στην αλαζονική μονοπώληση της εθνικής αντίστασης από την αριστερά, αλλά παρότι ο λαός συμμετείχε σύσσωμος (έστω και μόνο ψυχικά οι περισσότεροι) οι μόνοι που συνεργάστηκαν με τον εχθρό, ήσαν οι εθνικιστές. 

Παρά το ότι ήσαν λίγοι, η χρησιμότητα τους για τον κατακτητή ήταν καταλυτική, όπως είναι πάντα οι προδότες για κάθε κατακτητή. Όμως τους χρειάστηκαν ως ειδικούς στην προδοσία και οι επόμενοι Αγγλόδουλοι δωσίλογοι (Παπανδρέου κ.λ.π.) και έτσι γλίτωσαν το σκοινί της φούρκας που τους άξιζε και σήμερα μας κουνιόνται ξανά και παριστάνουν τους αδικημένους λαϊκούς ήρωες.

Δεν γνωρίζω την συγκεκριμένη ιστορία, ούτε προτίθεμαι να την ψάξω περισσότερο, γιατί υπάρχουν πολύ πιο ενδιαφέροντα κομμάτια της ιστορίας, που με απασχολούν, γι αυτό δέχομαι ως εξ ολοκλήρου αληθή την αφήγηση του εν λόγω άρθρου και βασισμένος σε αυτήν έχω τις εξής παρατηρήσεις:

α) Συμφωνώ και εγώ, ότι η μαχητική αξία του μεγαλύτερου τμήματος του ΕΛΑΣ ήταν χαμηλή. Όμως αν αυτοί οι ερασιτέχνες μπορούσαν σε μία ενέδρα να σκοτώσουν 100 Γερμανούς, τι θα γινόταν αν οι διάφοροι Στουπαίοι και Ζερβαίοι επαγγελματίες πολέμαγαν μαζί τους και όχι εναντίον τους (τουλάχιστον μέχρι να φύγουν οι Γερμανοί); Ας πολεμούσαν τους Γερμανούς μαζί με τους αριστερούς και μετά ας έκαναν, ότι νόμιζαν σωστό. [Τότε θα ήμουν με το μέρος τους] Την εποχή εκείνη ένας στρατός κατοχής δεν είχε τα μέσα που έχουν σήμερα, για να ελέγχουν την κατάσταση. Το ορεινό έδαφος της Ελλάδας με την ανυπαρξία ουσιαστικά δρόμων, έπρεπε να γίνουν η κόλαση και ο τάφος των Γερμανών, όχι η ντόλτσε βίτα στα Βαλκάνια. Και θα είχε γίνει το Βατερλώ τους, αν δεν έβρισκαν προθυμότατους συνεργάτες από τον Ελληνικό πληθυσμό. 

Η «δικαιολογία» της προστασίας του άμαχου πληθυσμού καταρρίπτεται από την ίδια την ιστορία. Σε όλες τις σφαγές αντεκδίκησης μαζί, οι Γερμανοί εκτέλεσαν μερικές χιλιάδες αμάχων φτάνοντας ουσιαστικά τα όρια αυτής της δυνατότητας. Τι εννοώ; Ο φόβος των αντιποίνων που ίσχυε για τους Ελληνες, ίσχυε ουσιαστικά και για τους κατακτητές. Αν τα δικά τους αντίποινα για πράξεις αντίστασης ξεπερνούσαν αυτά τα όρια, θα εξωθούσαν τον λαό σε απελπισμένη μέχρις εσχάτων αντίσταση. Και μάλιστα τα όρια αυτά έφτασαν σε αυτό το υψηλό σημείο, ακριβώς λόγω της ύπαρξης Ελλήνων συνεργατών.

Τι θα γινόταν, αν δεν προβάλαμε καθόλου αντίσταση, όπως ισχυρίζονται (ως σωστό) οι ψευτοσώφρονες συνεργάτες τους; Θα γλιτώναμε κάποιες χιλιάδες εκτελέσεις, αλλά δεν θα γλιτώναμε τον λιμό. Ο λιμός δεν ήταν αποτέλεσμα αντιποίνων, αλλά της ανείπωτης λεηλασίας των πόρων της χώρας από τους κατακτητές. Είναι το περίφημο κατοχικό δάνειο, που οι σύγχρονοι επίγονοι των προδοτών κατηγορούν τις κυβερνήσεις, γιατί δεν το διεκδικούν σθεναρά!!!!!!

Τι θα γινόταν, αν δεν υπήρχαν αυτοί οι σύγχρονοι εθνικιστές Εφιάλτες ανάμεσα στον Ελληνικό λαό; Πρώτα από όλα, οι Γερμανοί δεν θα κατάφερναν καν να καταλάβουν ολόκληρη την Ελλάδα και οι Αγγλοι είτε δεν θα έφευγαν εντελώς, είτε θα επέστρεφαν, είτε θα μας ενίσχυαν με περισσότερα όπλα και εφόδια. [και το καλύτερο ήταν το τρίτο] Αλλά κι αν τα κατάφερναν, δεν θα μπορούσαν να λογαριάζουν την Ελλάδα ως χώρα εύκολης απομύζησης πόρων και θα αρκούνταν στον έλεγχο κάποιων στρατηγικών σημείων. Για να απλωθούν σε όλη την χώρα σαν τις ακρίδες και να απομυζούν τους πόρους της, χρειάζονταν μία σχετική «ειρήνη», που ήταν αδύνατον να επιτευχθεί χωρίς ντόπιους συνεργάτες.

Σε όλη την διάρκεια της κατοχής είχαμε περισσότερες από 20.000 εκτελέσεις; [που κι αυτές δύσκολα θα τις είχαν καταφέρει χωρίς τους συνεργάτες τους]. Να υποθέσω, ότι η καθολική και μέχρις εσχάτων αντίσταση θα είχε δεκαπλάσια θύματα; Πάλι θα είχαμε πολύ μεγάλη οικονομία αίματος αμάχων σε σχέση με τα 500.000 θύματα του λιμού. Τρόμαξαν ακόμη και οι ίδιοι οι Γερμανοί από τα αποτελέσματα της ληστείας τους. Η Αθήνα έγινε ένα απέραντο Νταχάου με σκελετωμένους ανθρώπους. Αυτό ήταν το αποτέλεσμα της «σώφρονος» υποταγής. Αυτή ήταν η πραγματική γενοκτονία κι όχι οι 1.700 του Μελιγαλά. Η σφαγή του Μελιγαλά ήταν άμεση απόρροια της προδοσίας των ΤΑ και των άλλων συνεργατών των Γερμανών.

Για να αποφύγουμε την μοίρα του λιμού, δεν έπρεπε απλά να μην αντισταθούμε· έπρεπε να εξομοιωθούμε με τους ναζί, όπως έκαναν οι προδότες εθνικιστές. Ας αφήσουν λοιπόν τις φτηνές δικαιολογίες περί προστασίας των αμάχων. Όταν στην Αθήνα πεθαίνανε από την πείνα, κάποιοι «απλοί κτηνοτρόφοι και επαγγελματίες» στον Μελιγαλά είχαν ακόμη τα χρυσαφικά τους, εξαιρούμενοι από τους κατακτητές από την γενικότερη μοίρα του έθνους. Κι αν εκείνοι διατηρούσαν τα δικά τους χρυσαφικά, οι Καλαματιανοί ομοϊδεάτες τους (όπως μας λέει το ίδιο το άρθρο) δεν περιορίστηκαν μόνο στα δικά τους…

β) Παρά τις τόσες λεπτομέρειες της αφήγησης και το πλήθος των πηγών, δεν διευκρινίζεται πουθενά πόσες γυναίκες και πόσα παιδιά εκτελέστηκαν. Συγκεκριμένα αναφέρονται δύο και δύο. Υποθέτω, ότι όλοι οι άλλοι άμαχοι ήταν ενήλικοι άνδρες. Επίσης ενώ αναφέρεται, ότι όλες οι εκτελέσεις έγιναν με μαχαίρια και τσεκούρια και πολλές μετά από βασανισμό, πράγμα που δείχνει την θηριωδία των εκτελεστικών αποσπασμάτων και ενώ επίσης αναφέρει, ότι προηγήθηκαν οι αυτοδικίες, πράγμα που δείχνει ανεξέλεγκτη κατάσταση, τουλάχιστον την πρώτη ημέρα, δεν αναφέρεται πουθενά το πιο απαξιωτικό για τους δράστες έγκλημα πολέμου· ο βιασμός. Ξέρουμε καλά από την ιστορία, ότι ακόμα και οι πιο ήπιοι στρατοί δεν απέφυγαν εντελώς αυτό το έγκλημα.

Είναι πραγματικά απορίας άξιο, πως δεν υπάρχει ούτε μία τέτοια αναφορά σε ένα περιστατικό τέτοιας βαναυσότητας και γενοκτονίας, όπως λέει ο συγγραφέας. Οφείλω να ομολογήσω, ότι οι ναζί ήταν ο μόνος στρατός κατοχής στην ιστορία, που δεν επιδόθηκε ιδιαίτερα σε αυτό το σπορ. Δεν ισχύει όμως το ίδιο και για τους συνεργάτες τους και μάλιστα τους Ελληνες. Συνεπώς στον Μελιγαλά δεν πληρώθηκαν καν με το ίδιο νόμισμα. Η αντάρτισσα που απαίτησε τον βασανισμό και την εκτέλεση των αδελφών του Μπένου, ήταν ένα αιμοδιψές τέρας, ή θύμα της «ιπποτικής» συμπεριφοράς του Μπένου; Αν ήταν το πρώτο, γιατί δεν συνέχισε την δραστηριότητα της και με άλλα θύματα;

Σε αυτό το σημείο μπορούμε να ερμηνεύσουμε και τα σεξιστικά εγκλήματα των εθνοπροδοτών. Ο βιαστής, όπως γενικότερα ξέρουμε, θέλει να αποδείξει στον εαυτό του και τα θύματα του τον ανδρισμό του (ο οποίος προφανώς δεν είναι πολύ ισχυρός, για να υπάρχουν αμφιβολίες). Και εν προκειμένω οι αμφιβολίες για τους άνδρες, που επέλεξαν την υποταγή και την συνεργασία με τον κατακτητή, ήσαν ισχυρότατες, εξ ου και η «ιπποτική» συμπεριφορά τους, όταν έπεφταν στα χέρια τους ΕΑΜίτισες. Σου λέει ο «άντρας», «εδώ εγώ υποτάχτηκα και εσύ μου κάνεις την ανυπότακτη»…

γ) Οσον αφορά τον Βελουχιώτη. Είναι ένα πρόσωπο, που μέχρι να διαβάσω αυτό το άρθρο, δεν υποληπτόμουν ούτε στο ελάχιστο, αλλά πρέπει να μεταβάλλω (λίγο) την θέση μου, γιατί η μαρτυρία των εχθρών του είναι υπέρ αυτού. Τι πάει να πεί, πως ερμηνεύει ο συγγραφέας του άρθρου την διαταγή του; Ο ίδιος μας λέει τις ακριβείς λέξεις «να μην διαφύγουν οι ένοχοι». Ο ίδιος επίσης μας λέει, ότι έβγαλε κάποιον από την κουστωδία του θανάτου, γιατί ήταν γέροντας. Αυτό δεν ήταν (ένα ακόμα) σήμα, ότι οι πραγματικά άμαχοι εξαιρούνται; Αναφέρει κάποια φράση, που να επιζητά γενικευμένη σφαγή;

Αναμφισβήτητα, για ότι έγκλημα και να κατηγορούνταν, έπρεπε να δικαστούν κανονικά και δίκαια και κανείς δεν λέει το αντίθετο, όπως κανείς δεν λέει, πως δεν εκτελέστηκαν και αθώοι. Όμως δεν ήσαν όλοι αθώοι, όπως στα Καλάβρυτα, στο Δίστομο και εκατοντάδες άλλα χωριά, όπου οι ταγματασφαλίτες κατέσφαξαν τους πληθυσμούς, αμιλλώμενοι σε αγριότητα τους ίδιους τους Γερμανούς.

Μια και αναφέρει την εποχή του Ιμπραήμ ο συγγραφέας, θα έπρεπε να θυμάται, ότι και ο Κολοκοτρώνης δεν φέρθηκε με περισσότερο τάκτ στα χωριά των προσκυνημένων. «Φωτιά και τσεκούρι» διέταξε. Μήπως εμείς οι Κολοκοτρωνιστές θα έπρεπε να ζητήσουμε συγνώμη από τους Νενέκους; 

Εγώ θα έλεγα, καλά θα κάνουν να σωπαίνουν, όσοι έχουν λερωμένη την φωλιά τους και να πάμε παραπέρα, γιατί ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθο βαλέτω. Επειδή όμως είναι ξεροκέφαλοι, θα επανέλθω με την επιτομή της ιστορίας τους.

Π. Ρέππας

Δημοσίευση: Σεπτεμβρίου 18, 2013