Το αίμα δεν πληρώνεται

Ας μην περιμένουμε την λύση του Ελληνικού δράματος από την νομική οδό που μας προτείνουν για τις Γερμανικές αποζημιώσεις, γιατί η θέση μας είναι πολύ αδύνατη. Απόδειξη αυτής της αδυναμίας είναι, ότι ούτε εμείς έχουμε καθορίσει ποιο είναι αυτό το χρέος 68 χρόνια μετά!!!

Δέχτηκα τον υπολογισμό στο κεφάλαιο χρέους του ΣΥΡΙΖΑ, παρότι γνώριζα την υπερβολή, γιατί ανεξάρτητα με τον «πόλεμο» μου εναντίον των Γερμανών, την Γερμανική λογική ακολουθώ και εγώ. Εκείνοι λένε, ότι δεν χρωστάνε τίποτα· γιατί εμείς να μην πούμε τα διπλά, ή τα τριπλά, για να τα βρούμε κάποτε, κάπου στην μέση;

Ετσι κι αλλιώς το ηθικό δίκαιο είναι με το μέρος μας. Σύμφωνα με αυτό και λίγα λέει ο ΣΥΡΙΖΑ. Με την νομικίστικη οδό όμως (που κάποιοι εντελώς «αθώα» προτείνουν) δεν θα πάρουμε απολύτως τίποτα πέρα από τον διασυρμό μας.

Πριν αλέκτωρ λαλήσει επιβεβαιώθηκα για αυτά, που έγραψα στο προηγούμενο για τις Γερμανικές αποζημιώσεις «…Θα μαγειρευτούν τα νούμερα, θα μαγειρευτούν οι τόκοι και κάποια μέρα θα διαπιστώσουμε, ότι το αίμα 600.000 Ελλήνων κοστίζει όσο ένα μπουκαλάκι κάτουρο»… Ε λοιπόν, είπα πολλά· μισό μπουκαλάκι κάτουρο, το κοστολογούν οι «Ελληνες» παρατρεχάμενοι των γκαουλάιτερ και θα το «διεκδικήσουν», λένε, στα διεθνή δικαστήρια… Να το πω μια τελευταία φορά (μην το παρακάνω στην λογοκλοπή) γιατί ταιριάζει απόλυτα στην αφρόκρεμα της Ελληνικής κοινωνίας: Σιγά το καλτσόν κορίτσια.

Όπως επίσης είπα, οι κατηγορηματικές αρνήσεις της Μέρκελ και οι ανθυποπαραδοχές του Σόιμπλε, δεν έχουν καμία σημασία. Αμέσως μετά τις εκλογές τους, θα ξεφουρνιστεί η «λύση», η οποία θα περιλαμβάνει ένα ακόμα κούρεμα με την ονομασία «οριστική εξόφληση των Γερμανικών οφειλών». Για την ακρίβεια, άλλη θα είναι η ονομασία, αλλά θα το περιλαμβάνει και αυτό. Ετσι κι αλλιώς είχαν σκοπό για μία σειρά από τσιφούτικα κουρέματα, που θα διατηρούν πάντα το αδιέξοδο. Θα κάνουν λοιπόν τώρα ένα ψιλογενναίο, που όμως δεν θα ελαφρύνει στο ελάχιστο την θέση μας (αντίθετα θα την βαρύνει και μάλιστα ανεπανόρθωτα) και θα μας πουν «παιδιά αυτή την φορά δεν θα ανεχτούμε ακροθιγείς αναφορές στην παραγραφή των οφειλών μας, αλλά ξεκάθαρο και οριστικό τέλος.»

Η «ακριβή» υπογραφή της οριστικής παραγραφής

Το πρόβλημα τους είναι το εξής (και θα δείξει ο καιρός, πως θα το επιλύσουν): Στην παραγραφή αυτή θέλουν (κυρίως) τις υπογραφές της μείζονος αριστεράς. Αυτό είναι πράγματι το μείζον πρόβλημα γι αυτούς, γιατί ο Αλέξης μόνο ένα αντάλλαγμα θα δεχόταν για αυτό· την πρωθυπουργία. Ο Σαμαράς αποδείχτηκε εξαιρετικά βολικός γι αυτούς, αλλά ταυτόχρονα ξέρουν, ότι η δεξιά στην συνείδηση του Ελληνικού λαού έχει συνδεθεί με την ξενόδουλη υποτέλεια, πράγμα που ενισχύεται κατακόρυφα με τις τεράστιες κωλοτούμπες του από τις «αδιάλλακτες» πατριωτικές θέσεις στον «ρεαλιστικό» ευρωραγιαδισμό. 

Η δοκιμασμένη λύση σε αυτές τις περιπτώσεις είναι μία δήθεν πατριωτική αντιδεξιά, όπως το κέντρο του Γεώργιου Α΄Παπανδρέου, η κεντροαριστερά του Ανδρέα Α΄Παπανδρέου, ή η πρασινοφρουφρού αριστερά του Γεωργίου Β΄Παπανδρέου. [Φαντάζομαι η επόμενη γενιά Παπανδρέου, θα τοποθετηθεί ανάμεσα στο ΚΚΕ και στο ΕΚΚΕ.]

Αναζητείται ο νέος Αντρέας λοιπόν και ως βασικότερος διεκδικητής προβάλλει ο Αλέξης, ο οποίος σιγά σιγά αποκτάει όλα τα σουσούμια του «ιστορικού ηγέτη». Το πράγμα δεν βιάζει (γιατί πρέπει πρώτα να προηγηθούν μεγάλα ξεπουλήματα και μεγαλύτερη αφαίμαξη, για να είναι ώριμα τα πράγματα για «ιστορικούς συμβιβασμούς») αλλά το καλό το παλικάρι, πριν πεινάσει μαγειρεύει. Αυτήν την στιγμή ο Σόιμπλε και ο Αλέξης, οφείλουν να παίξουν το μέρος της παράστασης των «ασυμβίβαστων εχθρών». Υποτιμητικά σχόλια, θεατρινίστικοι λεονταρισμοί, «συγκρούσεις» και ότι άλλο προέβλεψε ο σκηνοθέτης αυτού του δράματος. Η συνέχεια είναι προδιαγεγραμμένη…

Το ίδιο ακριβώς έργο που παίχτηκε με τον Αντρέα. Αφησαν τον Καραμανλή να φέρει τα πράγματα ως ένα σημείο (ανήκωμεν εις την δύσην) και στην συνέχεια ανέθεσαν την διαχείριση αυτής της σχέσης υποτέλειας στον «σοσιαλιστή» Αντρέα, που «μετουσίωσε» την υποτέλεια σε «ανάπτυξη», σε «Ευρωπαϊκό ιδεώδες».

Ντόιτσε Βέλε

Ας επανέλθουμε στα σημερινά όμως. Η άμεση ανάγκη των Γερμανών ως προς την Ελλάδα, θέλει την επιβολή αισθημάτων τρόμου και παραίτησης στον Ελληνικό λαό. Ξέρουν βέβαια, ότι αυτό δεν μπορεί να διαρκέσει πολύ, αλλά δεν θα μπορούσε να γίνει καν χωρίς τους εγχώριους συνεργάτες τους. 

Στήνουν λοιπόν μηχανισμούς ελέγχου και των αντιγερμανικών απόψεων, αλλά πρωτίστως αυτήν την στιγμή χρησιμοποιούν τους σχεδόν απροσχημάτιστους διερμηνείς τους στην υλοποίηση αυτής της φάσης του σχεδίου. Μέχρι ώρας η επιτυχία τους είναι σχεδόν απόλυτη. Βυθιζόμαστε στην δίνη των γεγονότων, κάνοντας τουμπεκί ψιλοκομμένο. 

Η «φωνή της Γερμανίας» σήμερα είναι η φωνή χιλιάδων Γερμανόφιλων και κρυπτογερμανόφιλων ψευτοαντιστακών πολιτικών, δημοσιογράφων και ακαδημαϊκών τηλεμαϊντανών. Αυτό που μας ετοιμάζουν και οι μεν και οι δε, είναι ο «ιστορικός συμβιβασμός», που θα χαντακώσει ακόμα περισσότερο τον Ελληνικό λαό. Στα πλαίσια αυτού του μαραθώνιου προπαγάνδας είχαμε και την τηλεοπτική «αντιμαχία» του υπουργού οικονομικών του Σημίτη με τον νομομαθή καθηγητή Στεφανάκη.

Πόσα μας χρωστάνε οι Γερμανοί

Ο νομικός Στεφανάκης μας είπε, ότι δεν μπορούμε να διεκδικήσουμε απολύτως τίποτα και ο οικονομολόγος Χριστοδουλάκης μας είπε για το μπουκαλάκι το κάτουρο, που λέγαμε. Γιαυτό τις «αγαπάω» πολύ αυτές τις «επιστήμες»· παράγουν «αντικειμενικούς» εκτιμητές των πραγμάτων...

Τα «επιχειρήματα» του νομικού ήταν: α) η πρώτη μεταπολεμική κυβέρνηση Σβώλου μετάτρεψε την ισοτιμία της δραχμής, καθορίζοντας την νέα δραχμή στο 1 προς 50 δις κατοχικών δραχμών, εκμηδενίζοντας έτσι πρακτικά το Γερμανικό χρέος, όσον αφορά το αναγκαστικό δάνειο. Σωστό ως νομικίστικο επιχείρημα των Γερμανών (είναι εντολοδόχος τους ο κύριος καθηγητής;) Αν και θεωρώ, ότι με την νομική οδό δεν έχουμε καμία ελπίδα, συμφωνώ (σε αυτό το σημείο) με την απάντηση του Χριστοδουλάκη, που λέει, ότι τον πληθωρισμό τον γέννησε η ίδια η κατοχή και συνεπώς το δίκαιο είναι να υπολογίσουμε το χρέος σε σταθερό νόμισμα. β) καμία Ελληνική κυβέρνηση μέχρι σήμερα δεν απαίτησε (με την νομική έννοια του όρου) τίποτα από τις Γερμανικές οφειλές. Μάλιστα το έθεσε ως ερώτημα (αποδεικνύοντας έτσι την πρόθεση της επιχειρηματολογίας του) «είναι δυνατόν, οι εκλεγμένες κυβερνήσεις 70 ετών, να είναι πουλημένες;» Η απερίφραστη απάντηση είναι «Ναι· θα μπορούσαν» και όχι μόνον οι κυβερνήσεις, αλλά και ο δυσώδης εσμός της Ελληνικής «αφρόκρεμας». Εκείνες οι κυβερνήσεις που εγκαλούνται όμως περισσότερο, είναι οι μετά το 1990 (και την επανένωση της Γερμανίας). Οι κυβερνήσεις αυτές εγκαλούνται ακόμη και από την ελεγχόμενη από τις ίδιες δικαιοσύνη για άνομες συναλλαγές με την Γερμανία. Που είναι το περίεργο λοιπόν;

Ο οικονομολόγος μας είπε, ότι με τους τόκους οι Γερμανοί μας οφείλουν 54 δις ευρώ και μπορούμε, να τα διεκδικήσουμε!!! Θα έλθουν λοιπόν οι Γερμανοί, να μας πουν, εμείς σας κόβουμε 120 δις και τελειώσαμε… Θα πει κανείς «μα αν είναι τόσο, τι να κάνουμε;» Αν ήταν έτσι, πράγματι θα έπρεπε να ευγνωμονούμε όλες τις Ελληνικές κυβερνήσεις, που το έκαναν γαργάρα. Αλλά ας δούμε και την «επιστημονική» μεθοδολογία που ακολούθησε ο έγκριτος καθηγητής. Μας είπε λοιπόν, ότι αφού και οι δύο χώρες το 1945 συνέδεσαν τα νέα αντιπληθωριστικά νομίσματα με το δολάριο, θεώρησε δίκαιο να εκπεφραστεί το αναγκαστικό δάνειο σε δολάρια αξίας του 1938 και να λογαριαστούν ως αποδώσεις τόκων, οι ανάλογες των ομολόγων του Αμερικάνικου δημοσίου σε αυτό το διάστημα. Ετσι λογάριασε το κεφάλαιο χρέους σε 228 εκ. δολάρια και την σημερινή αξία του (με τους τόκους) σε 12- 13 δις ευρώ. Λίγο περισσότερο (15,7 δις) το λογάριασε με την εξέλιξη του μάρκου. Κατ αναλογία λογάριασε και τις αποζημιώσεις και έφτασε στο ποσό των 54 δις. 

Ποια είναι η κουτοπονηριά εδώ; Λογαριάζει ως κεφάλαιο χρέους τα 228 εκ. δολάρια του 1938 και όχι την σημερινή τους αξία. Η απόδοση, που λογαριάζει, είναι όντως σημαντική, αλλά παραβλέπει το ότι σήμερα χρειάζονται 14 φορές περισσότερα δολάρια για να φτιάξει κανείς ακριβώς τα ίδια που θα έφτιαχνε με το ίδιο κεφάλαιο εκείνη την εποχή. Π.χ. το φράγμα Hoover κόστισε 50 εκ. δολάρια, ενώ σήμερα θα κόστιζε 690 εκ. δολάρια.

Το δίκαιο λοιπόν είναι, το κεφάλαιο χρέους να εκφραστεί σε σημερινές αξίες, δηλαδή 228 εκ. x 14 = 3,2 δις δολάρια. Επειδή το δάνειο «συνομολογήθηκε» άτοκο με το πιστόλι στον κρόταφο, θεωρώ δίκαιο να επιβάλουμε μονομερώς ένα ελάχιστο επιτόκιο 3% (μικρότερο από αυτά που μας επέβαλαν οι δανειστές μας σε αυτό το διάστημα) και επιτόκιο υπερημερίας 8% (επίσης μετριοπαθές για τα ισχύοντα). Με τους ανατοκισμούς 68 χρόνων το απαιτούμενο ποσό είναι περίπου 24 δις. [Και όχι 12- 15 δις που λέει ο Χριστοδουλάκης, αλλά ούτε και 54 δις που λέει ως κεφάλαιο χρέους ο ΣΥΡΙΖΑ.] 

Αυτά όσον αφορά το δάνειο. Πως λογάριασε όμως τις υπόλοιπες οφειλές, που τις έβγαλε 40 δις ευρώ μαζί με τους τόκους; Κάνοντας την αναγωγή σύμφωνα με τα προηγούμενα βρίσκουμε κεφάλαιο χρέους περίπου 700 εκ. δολάρια. Άλλο ένα παντελώς αυθαίρετο νούμερο. Να θυμίσω εδώ, ότι η απαίτηση της Ελλάδας ήταν 10 δις δολάρια του 1938. Τελικά οι σύμμαχοι δεν της επιδίκασαν κανένα ποσό. Ορισαν μόνο ποσοστό επί των αποζημιώσεων 3,5% μεσοσταθμικά στις δύο κατηγορίες αποζημιώσεων και το πράγμα έμεινε εκεί, καθώς η Δ. Γερμανία δεν δεχόταν να αναλάβει μόνη το βάρος.

Βέβαια το ποσό των 10 δις δολαρίων του 1938 μάλλον ήταν υπερβολικό για το πνεύμα των συνθηκών ειρήνης, που έλεγε, ότι στόχος των συμφωνιών δεν ήταν να εξοντωθεί εντελώς η ήδη κατεστραμμένη Γερμανία. Δεν ήταν όμως καθόλου υπερβολικό σε σχέση με την πραγματική καταστροφή, που επέφερε στην χώρα ο πόλεμος και η κατοχή και δεν είναι καθόλου υπερβολικό να το χρησιμοποιήσουμε ως βάση σήμερα, γιατί η ίδια η Γερμανία παραβιάζει το πνεύμα αλληλεγγύης.

Συνεπώς η συνολική εκτίμηση για το κεφάλαιο χρέους του ΣΥΡΙΖΑ, 162 σημερινά δις (αν μιλάνε για ευρώ, ή δολάρια, δεν είναι απολύτως διευκρινισμένο) δεν είναι πολύ μακριά από το 10 χ 14 = 140 δις δολάρια, που δικαιούμαστε να απαιτούμε. [Με τους τόκους και τον ανατοκισμό είναι περισσότερο από 1 τρις δολάρια, ή περισσότερο από 750 δις ευρώ.]

Το ποσό αυτό ισοφαρίζει, όχι μόνο το χρέος μας, όχι μόνο τα κουρέματα, αλλά και όλες τις ενισχύσεις της ΕΕ και το σχέδιο Μάρσαλ με τους νόμιμους τόκους. Αυτά επί του παρόντος για το ποσόν και πάλι δεν κοστολογούμε το αίμα των συμπατριωτών μας.

Η νομική οδός

Τρείς είναι οι κυρίαρχες απόψεις στον ενδοελληνικό διάλογο για τις Γερμανικές επανορθώσεις. Στον χώρο των νομικών και των «ρεαλιστών» δημοσιογράφων κυριαρχεί η άποψη, ότι δεν μπορούμε να διεκδικήσουμε τίποτα. Συμφωνώ μαζί τους, ότι με την νομική οδό, όντως θα φάμε τα μούτρα μας· υπάρχουν όμως κι άλλοι δρόμοι, όπως θα δούμε παρακάτω.

Στον πολιτικάντικο χώρο κυριαρχεί η πασιφανώς ανειλικρινής «άποψη» της δυνατότητας και της πρόθεσης διεκδίκησης. Υπάρχει και μία τρίτη «άποψη» που καθοδηγείται από τον «Ελληνα» Hagen Fleischer και άλλους ακαδημαϊκούς, που συνιστά να διεκδικήσουμε μόνο το δάνειο!!!

Ο Αυστριακός Dr. Fleischer είναι τόσο ταυτισμένος με την νέα του «πατρίδα», που «καταφέρεται» κατά της Γερμανικής ηγεσίας συλλογικά και απευθυνόμενος σε πρώτο πληθυντικό στους νέους του συμπατριώτες (δηλαδή εμάς) προτείνει να μην εγείρουμε υπερβολικές απαιτήσεις… Με λίγα λόγια ο ντόκτωρ μας υποδεικνύει και την παγίδα της νομικής διεκδίκησης και τον μέγιστο περιορισμό των απαιτήσεων μας. Μόσς ε γκαφάρε ρε πατριώτ; [Σε αυτές τις περιπτώσεις καταφεύγω στην μητρική μου διάλεκτο] Για ηλίθιους ψάχνεις; Ο Fleischer είναι πράγματι πατριώτης· Γερμανός πατριώτης, που βρήκε τους ηλίθιους, που του καταβάλουν τον πανεπιστημιακό του μισθό και τους πουλάει «ρεαλιστικό» φιλελληνισμό. Οσο για τα δικά μας ακαδημαϊκά λελούδια, τι να πω; 

Δεν θα αναφερθώ στο παρόν στα νομικά επιχειρήματα με τα οποία θα μας κατατροπώσουν οι Γερμανοί, αν κάνουμε την βλακεία· θέλω να ρωτήσω όμως όλους εκείνους τους «ρεαλιστές»: Τόσο πολύ εμπιστοσύνη έχουν στα διεθνή δικαστήρια και τους διεθνείς οργανισμούς; Δεν τους περνάει καν η σκέψη, ότι είναι όργανα των ισχυρών; Από πού να ξεκινήσουμε; Από την αθώωση και παραγραφή των εγκλημάτων χιλιάδων ναζί, ή από την πρόσφατη απόφαση απόρριψης του αιτήματος αποζημίωσης των θυμάτων του Διστόμου; Με λίγα λόγια η νομική «διεκδίκηση» είναι πράξη εθνικής μειοδοσίας με ολέθρια αποτελέσματα.

Το επονείδιστο χρέος

Απέναντι σε αυτές τις «επιστημονικές» και «ρεαλιστικές» προσεγγίσεις του θέματος, έχω το θράσος να αντιπαραβάλλω την άποψη για μονομερείς ενέργειες, που στηρίζονται στο ηθικό δίκαιο και μόνο. Να ανταλλάξουμε το σύνολο του χρέους μας με το Γερμανικό χρέος προς εμάς. Η πρόταση μου είναι πεντακάθαρη και σταθερή και αυτή είναι η διαφορά μου με τις ομιχλώδεις απόψεις του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ. Αλλοτε μιλάνε για επονείδιστο χρέος (το οποίο εξακολουθούν να μην καθορίζουν) και άλλοτε ζητάνε από τον Παπούλια τα χρωστούμενα του Σόιμπλε, τα οποία επίσης δεν ξεκαθαρίζουν, αν θα τα διεκδικίσουν με τους τόκους, ή όχι, αλλά ούτε και τον τρόπο, που θα τα «διεκδικήσουν». Το χειρότερο όμως δεν είναι αυτό· το χειρότερο είναι, ότι παραμυθιάζουν τον κόσμο, ότι μία στάση σύγκρουσης με τους πιστωτές, δεν θα έχει σοβαρές συνέπειες και μεγάλους κινδύνους.

Παρότι δεν διεκδικώ ούτε θέση δημοτικού συμβούλου, δεν επεδίωξα ποτέ να ωραιοποιήσω τις συνέπειες της πρότασης μου. Ολοι οι κάτοχοι Ελληνικού χρέους αρχικά θα κρατήσουν εξαιρετικά εχθρική στάση και το βέβαιο είναι, ότι μία τέτοια ενέργεια θα μας αποκλείσει από κάθε μορφής εξωτερικού δανεισμού. Γιαυτό και στην ανοιχτή επιστολή μου στα πέντε συστημικά κόμματα για κυβέρνηση εθνικής ενότητας, πρότεινα όρους διαχείρισης κατάστασης πολέμου.

Δεν είναι ότι δεν έχω καμία ελπίδα αξιοπρεπούς και βιώσιμου συμβιβασμού με τους δανειστές. Είναι ότι τις όποιες ελπίδες μου γι αυτό, τις στηρίζω ακριβώς στην αποδοχή αυτών των όρων από την Ελληνική κοινωνία. Μόνο μία κοινωνία ενωμένη στην βάση της καθολικής αλληλεγγύης, του αποτελεσματικού δικτύου προστασίας των αδυνάτων και της καταλυτικής άμβλυνσης των ανισοτήτων τουλάχιστον κατά την διάρκεια του αγώνα της οικονομικής ανάκαμψης, μπορεί να διεκδικήσει με αξιώσεις την δικαίωση της.

Ποια είναι η στάση του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ; Δεν χρειάζονται όλα αυτά. Μπορούμε να συνεχίσουμε τις ανισότητες υπέρ των «άξιων» και παράλληλα να έχουμε την απαραίτητη εθνική ενότητα… Άλλο που δεν ήθελαν τέτοιους «αντίπαλους» οι Γερμανοί. Μπορούν από τώρα να καταλάβουν, τι σόι «αντιπαράθεση» και «διαπραγματεύσεις» θα έχουν και από την επόμενη κυβέρνηση… 

Π. Ρέππας

Δημοσίευση: Ιουλίου 31, 2013