Κρεσέντο αυταρχισμού

Εμένα οι διαδηλώσεις δεν μου αρέσουν· ούτε οι ειρηνικές, ούτε οι άγριες. Ωστόσο η επιχειρούμενη απαγόρευση τους είναι άνευ προηγουμένου (σε περίοδο δημοκρατίας) αντισυνταγματικός αυταρχισμός.

Δεν μου αρέσουν οι διαδηλώσεις, όχι μόνο γιατί δεν είναι του γούστου μου η οχλαγωγία, αλλά γιατί στην ουσία το δικαίωμα στην διαμαρτυρία είναι απλά αντιστάθμισμα των ελλειμμάτων του (υποτιθέμενου) κράτους δικαίου. Η επιδίωξη μου είναι το ίδιο το κράτος δικαίου και όχι το δικαίωμα στην διαμαρτυρία επειδή δεν υπάρχει…

Όπως είναι όμως η νομοθεσία μας (και γενικότερα το σύστημα) το (Συνταγματικό άλλωστε) δικαίωμα στην δημόσια ειρηνική διαμαρτυρία είναι εκ των ουκ άνευ.

Μέχρι εδώ συμφωνεί (θεωρητικά) και η κυβέρνηση. Ουσιαστικά όμως η καθιέρωση του «υπεύθυνου της διαδήλωσης» καταργεί αυτό το σποιχειώδες δικαίωμα των πολιτών. Ποιος θα δεχτεί ποτέ να αναλάβει το ποινικό και αστικό κόστος της ανευθυνότητας, ή της σκόπιμης προβοκάτσιας άλλων;

Σίγουρα πρέπει να μπούν περιορισμοί (όπως οι μικρές διαδηλώσεις να πηγαίνουν από το πεζοδρόμιο, η συνεννόηση και συνεργασία των διοργανωτών με την αστυνομία, η διευκόλυνση της επιτήρησης από τα όργανα της τάξης) και πολύ αυστηρές (αποτρεπτικές) ποινές για τους παραβατικούς, αλλά αυτήν την κουτοπόνηρη καταστρατήγηση του Συντάγματος δεν την είχε σκεφτεί ούτε η χούντα…

Αραγε προς τι αυτή η πρεμούρα; Ζούμε άναρχες καταστάσεις και δεν ακούγεται τίποτα; Ή μήπως αναμένουν ταραχές, οδηγώντας τόσο κόσμο στην ανέχεια;

Π. Ρέππας

Δημοσίευση: Ιουνίου 30, 2020