Η τρέλα δεν πάει στα βουνά

Σχεδόν πέντε χρόνια από εκείνη την ημέρα των ατελείωτων διαπραγματεύσεων. Οπου ο Αλέξης ως πρωθυπουργός της χώρας αναρωτήθηκε φωναχτά «μα ποιος είναι αυτός ο Τόμας Βίζερ».

Και πέντε σχεδόν χρόνια από εκείνη την ημέρα των ατελείωτων διαπραγματεύσεων. Οπου κάποιος από την παρέα με τέσσερις συνοδούς ξεφτέρια του Αλέξη Τσίπρα, φώναξε ως καφενόβειος παρουσία της Ανγκελα Μέρκελ «ποιος έχει τον φάκελο ρε;»

Πέντε σχεδόν χρόνια τα ίδια Αλεξάκη μου τα ίδια Αλέξη μου. Οπου στη συνέντευξη τύπου στη Διεθνή Εκθεση Θεσσαλονίκης Ο ίδιος Αλέξης Τσίπρας έγραψε μια ακόμα «χρυσή» σελίδα ταχαριστερής ιστορίας Οταν είπε και πρότεινε πως μόνο με την αύξηση των μισθών θα προκύψει ανάπτυξη στην ελληνική οικονομία.

Προσπερνάω τα βροντώδη χαχανητά σε όλα σχεδόν τα Internετικά. Προσπερνάω το αδιέξοδο του. Προσπερνάω την αμηχανία του. Και προσπερνάω το γεγονός της υιοθέτησης του γνωστού ¨καταναλωτικού¨ μοντέλου που στο τέλος παραλίγο να μας ρίξει στα βράχια.

Τουτέστιν με την αύξηση των μισθών τα μπικικίνα, σου λέει, θα επιστραφούν στην αγορά. Που να τα βάλουν οι άνθρωποι; Στα παπούτσια τους, στις γλάστρες τους, στους καταψύκτες τους; Στην αγορά θα τα ρίξουν. Κι έτσι οι μαγαζάτορες ευχαριστημένοι. Κι έτσι περισσότερα λεφτά για τον δημόσιο κορβανά. Αφού οι φόροι από την κατανάλωση στο τέλος εκεί στο κράτος θα καταλήξουν. Με άλλα λόγια μαθήματα οικονομίας επιπέδου μπακαλικής δεκαετίας πενήντα και εξήντα.


Βρε Αλέξη μου το ερώτημα απλό. Γνωρίζεις εσύ πολλούς ανόητους και ανεγκέφαλους επιχειρηματίες που επιθυμούν να αυξήσουν τους μισθούς; Γνωρίζεις εσύ κάποιους τέτοιους που πριν καν επενδύσουν εν Ελλάδι θα αναγκαστούν να πληρώνουν μεγαλύτερους μισθούς;

Και αφου το παλιό οικονομικό μοντέλο της «κατανάλωσης» πετάχτηκε στα σκουπίδια. Και αφού η δική σου κυβέρνηση τοποθετούσε τις προτάσεις για επενδύσεις στα συρτάρια και στα γραφεία. Και αφού η ανάπτυξη ήταν καχεκτική. Και αφού ο σκληρός πυρήνας των ταχαριστερών του κόμματός σου έβγαζε φλύκαταινες στο άκουσμα «επενδυτές επιχειρηματίες». Και αφού ο φάκελος για το «Ελληνικό» σουλατσάριζε στα υπουργικά και κομματικά γραφεία. Και αφού ο κρατικισμός έδινε και έπαιρνε.

Και αφού όλα αυτά και πολλά άλλα. Αφού, δηλαδή δεν φρόντισες, ούτε μισή προσπάθεια έκανες, να αλλάξεις το μοντέλο και από καταναλωτικό να το σπρώξεις προς το «παραγωγικό».

Αφού έγιναν όλα αυτά σε μια οικονομία τόσο εύθραυστη, ευάλωτη, αντιπαραγωγική και καθόλου ανταγωνιστική. Δεν είναι λογικό κάθε επιχειρηματίας, ακόμα και εκείνος ο πρώην αριστερός, να επιδιώξει, να σχεδιάσει, να επενδύσει σε μια χώρα ελπίζοντας και διεκδικώντας χαμηλούς μισθούς, με ελαστικά ωράρια εργασίας, αλλά και με περιορισμένα, έως ανύπαρκτα εμπόδια συνδικαλιστικής παρουσίας;

Μα είναι ζήτημα συσχετισμού δυνάμεων. Η Ελβετία, λόγου χάριν, από τις πρώτες χώρες σε ανταγωνιστικότητα, διαθέτει πανίσχυρη οικονομία, σύγχρονες υποδομές, φερέγγυους και αξιόπιστους θεσμούς από ένα οργανωμένο κράτος. Εδώ εν Ελλάδι τι ακριβώς διαθέτουμε και ποια τα δικά μας πλεονεκτήματα; Η θάλασσα; Φυσικά. Ο ήλιος; Φυσικότατα. Ο τουρισμός; Κι αυτό. Κυρίως αυτό.

Ομως μετά απ όλα αυτά χάος, ανυποληψία, λαμογιά, γραφειοκρατία, κρατικισμός, καθυστερήσεις, εργατοπατέρες και υποδομές Τανζανίας.

Μα είναι λογικό, Πρώτα φτιάχνεις, ύστερα ζητάς, απαιτείς, διεκδικείς και κερδίζεις. Τα κεφάλια μέσα. Γιατί η τρέλα δεν πάει στα βουνά, πάει στα Syrizonomics από ταχαριστερούς με άδεια μυαλά!

Δημήτρης Δανίκας
Πρώτο Θέμα

Δημοσίευση: Σεπτεμβρίου 24, 2019