Μια χώρα σε μηχανική υποστήριξη ζωής είναι η Ελλάδα: Διχασμένη, χωρίς σχέδιο για το μέλλον

Του Δημήτρη Γ. Απόκη

Εδώ και αρκετό διάστημα, αλλά ειδικά τις τελευταίες εβδομάδες η χώρα μας έχει εισέλθει σε μια κατάσταση βαθιάς παρακμής η οποία μόνο προάγγελος τραγικών εξελίξεων μπορεί να είναι. Εάν παρακολουθήσει κανείς το δημόσιο διάλογο, αλλά και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, θα δει να ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια του μια εικόνα βαθύτατου διχασμού, και επαναφορά μιας νοοτροπίας αναζήτησης πατερούληδων και απονομής ευθυνών σε όλους τους άλλους, για λάθη που η αποκλειστική ευθύνη ανήκει σε εμάς.

Το κύριο βάρος της ευθύνης για αυτή τη τραγική κατάσταση φέρει η παρούσα πολιτική ηγεσία της χώρας, η οποία με μοναδικό σκοπό την παραμονή στην εξουσία, καλλιέργησε και καλλιεργεί συστηματικά ένα διχαστικό και πολεμικό κλίμα στο πολιτικό σκηνικό και την κοινωνία.

Την ίδια στιγμή η αντιπολίτευση φοβούμενη μην κατηγορηθεί στο εσωτερικό, αλλά κυρίως στο εξωτερικό, ως εθνικιστική, λαϊκίστική ή ακόμη χειρότερα ακροδεξιά, αποτυγχάνει να υιοθετήσει αυτό το έντονο συναίσθημα πατριωτισμού το οποίο έχουν προκαλέσει τα δεινά των τελευταίων ετών και η διαρκής πλέον απειλή εναντίον της εθνικής κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητα της χώρας.

Είναι πραγματικά κρίμα, αυτό το φοβικό σύνδρομο (κυρίως έναντι της γερμανικά ελεγχόμενης Ευρώπης), να εμποδίζει την αντιπολίτευση να ηγηθεί αυτού του συναισθήματος αγανάκτησης και να το μετουσιώσει σε μια δημιουργική επανάσταση για τη χώρα και την κοινωνία. Μια δημιουργική επανάσταση η οποία πατώντας πάνω στην Ελλάδα, την ιστορία της, τις παραδόσεις της, τις αξίες του Ελληνικού έθνους, θα οδηγήσει στην έξοδο από το τέλμα, τη μιζέρια και την κακομοιριά η οποία μαστίζει τη χώρα και την κοινωνία.

Το απροκάλυπτο ψέμα κατέχει την εξουσία και η λογική του politically correct, του δίνει τη δυνατότητα να επιβιώνει.

Και πριν κάποιοι βιαστούν να μιλήσουν για ακραίους εθνικισμούς, να ξεκαθαρίσω ότι το μεγαλύτερο μικρόβιο που τρώει τις σάρκες και καταστρέφει το μέλλον της χώρας είναι η επικράτηση του αντί και η απουσία του γιατί, αλλά κυρίως του πώς. Είμαστε μονίμως αντί σε κάτι, χωρίς να γνωρίζουμε και να μπορούμε να δικαιολογήσουμε το γιατί, αλλά κυρίως χωρις να συζητάμε και να προβληματιζόμαστε για το πώς θα εξέλθουμε από το τέλμα στο οποίο έχουμε πέσει.

Μετά από πολλά χρόνια πολιτικής και κοινωνικής αντιπαράθεσης, λόγω των μνημονίων, για την οικονομία, λόγω της διαρκούς απειλής που αντιμετωπίζει η χώρα μας, βλέπουμε σε καθημερινή βάση να επικρατούν επιφανειακά και στερούμενα σοβαρότητας σλόγκαν, και πουθενά να μην υπάρχει μια σοβαρή συζήτηση και προβληματισμός σε εθνικό επίπεδο για την πορεία και το μέλλον της Ελλάδας.

Το είδαμε και το βλέπουμε αυτό στην διαρκή πλέον κρίση με την Τουρκία, στην τραγωδία με την απώλεια του πιλότου της Πολεμικής Αεροπορίας, και γενικά στη δημόσια αντιπαράθεση επί παντός επιστητού.

Ταυτόχρονα, τα τελευταία εικοσιτετράωρα έχει επανέλθει στο δημόσιο βίο και την καθημερινότητα της χώρας, κάτι που για κάποια χρόνια το είχαμε, όχι για τους σωστούς λόγους βέβαια, ξεχάσει. Η απόδοση ευθυνών σε ξένους παράγοντες και χώρες για το χάλι της χώρας.

Παρακολουθώντας τα γεγονότα γύρω από το άγαλμα του πρώην Προέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών, Χάρι Τρούμαν, ήταν σαν να μην είχε περάσει ούτε ένα λεπτό από τις παλιές “καλές” ημέρες του συνθήματος “Αμερικάνοι φονιάδες των λαών”, και όλα αυτά τα απολιθώματα ανοησίας του παρελθόντος.

Και το πράγμα γίνεται ακόμη πιο τραγικό όταν γνωρίζεις ότι εάν κάποιος ρωτήσει ξαφνικά αυτούς τους ανεγκέφαλους ποιος είναι ο Τρούμαν και τι έχει κάνει ανάθεμα και εάν γνωρίζουν την απάντηση. Όπως σίγουρα δεν γνωρίζουν ότι είναι πολύ πιθανόν να μην υπήρχε ελληνικό κράτος χωρίς την ύπαρξη του Σχεδίου Μάρσαλ από την κυβέρνηση του Προέδρου Τρούμαν.

Μαζί βέβαια με τον αντιαμερικανισμό, επιστρέφει σε όλη της τη δόξα και η γνωστή, με περιτύλιγμα καμουφλάζ, εκστρατεία περί Ρωσίας και υπέρ του αθώου και εσκεμμένα παρεξηγημένου Πούτιν. Τελικά τίποτα δεν αλλάζει σε αυτό τον τόπο.

Το χειρότερο όλων είναι ότι απαιτούμε από τους έξω να καθαρίσουνε για πάρτη μας, πηγαίνοντας κόντρα στο δικό τους εθνικό συμφέρον (ΗΠΑ), και δίνουμε άφεση αμαρτιών σε κάποιους άλλους (Βρυξέλλες), που πλήττουν σε πολλαπλά επίπεδα το εθνικό μας συμφέρον, μόνο και μόνο επειδή μας δίνουν δανεικά, με καταστροφικό για το μέλλον της χώρας κόστος, για να ζούμε στο δικό μας παράλληλο κόσμο.

* Ο Δημήτρης Απόκης, είναι Διεθνολόγος και Δημοσιογράφος, Απόφοιτος του The Paul H. Nitze, School of Advanced International Studies, The Johns Hopkins University, μέλος του The International Institute of Strategic Studies, και διετέλεσε επί σειρά ετών διαπιστευμένος ανταποκριτής στο Λευκό Οίκο, το Στέητ Ντιπάρτμεντ, και το Πεντάγωνο, στην Ουάσιγκτον.

HellasJournal

Δημοσίευση: Μαΐου 18, 2018