Η υποκρισία πολλαπλασιάζει την ορφάνια

Πόσα είναι τα ορφανά από δύο γονείς και τα εγκαταλελειμμένα παιδιά; Τόσο δύσκολο είναι να τα περιθάλψει ένα κράτος, που σπαταλάει τα δισεκατομμύρια σα μαρουλόφυλλα;

Η «λύση» της υιοθεσίας είναι τουλάχιστον αμφιλεγόμενη, παρά το ότι πολλά ορφανά (που υιοθετήθηκαν) είχαν πράγματι καλή τύχη. Πολλά άλλα όμως υπέφεραν και δεινοπάθησαν. Γι αυτό το κράτος σωστά είναι πολύ επιφυλακτικό απέναντι στα αιτήματα υιοθεσίας.

Ξαφνικά όμως υπό το πνεύμα του άκρατου «προοδευτισμού» το κράτος αποφάσισε να δώσει αυτό το «δικαίωμα» και στα ομόφυλα ζευγάρια…

Τι τα περάσατε τα παιδιά ρε κοκορόμυαλοι; Σκυλιά και γάτες;* Ας πάρουμε το ιδανικό ομόφυλο ζευγάρι, που όχι μόνο θα δώσει περίσσευμα αγάπης, στοργής και προστασίας, αλλά θα είναι και διπλά προσεκτικό στα θέματα σεξουαλικής επιλογής του παιδιού, ώστε να το αφήσει «ελεύθερο» να αποφασίσει μόνο του. Μα αυτοί οι «ιδανικοί γονείς» δεν θα γίνουν πρότυπο του παιδιού τους; [Ιδιαίτερα όταν το πρότυπο υπόσχεται περισσότερες ηδονές, πόσες εφηβικές ψυχές θα αντισταθούν;]

Κι αν δεν γίνουν πρότυπο και ακολουθήσει, ή θέλει να ακολουθήσει ετεροφυλόφιλο δρόμο, λογαριάζει κανείς το κοινωνικό και ψυχολογικό βάρος, που πρέπει να σηκώσει αυτό το παιδί;

Τελικά έχουμε γίνει ομοφοβικοί, όχι με την έννοια που δίνουν οι ομοφυλόφιλοι στην λέξη, δηλαδή ότι φοβόμαστε να «απελευθερώσουμε» την ομοφυλοφιλική πλευρά του εαυτού μας, αλλά (με την έννοια) ότι δεν τολμάμε πιά, να πούμε «όχι» στις παράλογες απαιτήσεις κάποιων ομοφυλόφιλων (όχι όλων μάλλον).

Σε μία κοινωνία με τσίπα τα ορφανά θα ήσαν τα πιο τυχερά παιδιά, απολαμβάνοντας την αγάπη και την προστασία ολόκληρης της κοινωνίας (και όχι όπως τα άλλα μόνο των γονιών τους) και μεγαλώνοντας με κοινοβιακούς όρους αρμονίας και αλληλεγγύης.

Τα ορφανοτροφεία θα έπρεπε να είναι οι ιδανικοί τόποι για να μεγαλώνουν τα παιδιά, τόσο ώστε να κατέληγαν ζηλευτά οικοτροφεία ακόμα και για παιδιά, που δεν είναι ορφανά. Επαγγελματίες μαζί με εθελοντές θα τα πρόσεχαν όλο το εικοσιτετράωρο, ακόμα και όταν κοιμώνται, πράγμα αδύνατον στο οικογενειακό περιβάλλον με δύο (ή έναν) γονείς, συνήθως εργαζόμενους.

Εκεί μπορούν να προσφέρουν όλη τους την στοργή και τα ομόφυλα και τα ετερόφυλα ζευγάρια και νεαρές κοπέλες και μεγαλύτερες γυναίκες και άνδρες και μάλιστα όχι μόνο σε ένα παιδί, αλλά σε πολλά.

Αραγε ποιος φυσιολογικός άνθρωπος, που αγαπάει τα παιδιά και θέλει να προσφέρει σε ορφανά, δεν θα δεχόταν αυτόν τον πολύ βολικό για όλους τρόπο; Εχεις (πολλά) παιδιά όσες ώρες της ημέρας θέλεις και μπορείς. Γιατί ντε και καλά να κάνεις ένα ορφανό ιδιοκτησία σου και να το μεγαλώσεις κατά τα δικά σου (ενδεχομένως λαθεμένα) πρότυπα;

Είναι άραγε τόσο δύσκολο, να γίνουν όλα αυτά τα ιδρύματα πρότυπα, ώστε να μην θέλει κανένα παιδί να φύγει, για να πάει σε ανάδοχη οικογένεια; Δεν νομίζω· επίτηδες τα κάνουν κολαστήρια, καθώς παίζονται συμφέροντα στις πλάτες των ορφανών. Οι ευτυχισμένοι νεόκοποι γονείς πάντα κάνουν γενναίες προσφορές στα «ιδρύματα», αλλά η ποιότητα τους δεν βελτιώνεται ποτέ…

Τα πιο άτυχα πέφτουν σε οικογένειες που έχουν κάνει την υιοθεσία επάγγελμα. Εγώ δεν παρεξηγώ τον συνδυασμό της πραγματικής αγάπης για τα παιδιά με την επαγγελματική αποκατάσταση σε σχετική εργασία. Αλλά με καθαρούς όρους, μέσα στο ίδρυμα, υπό την διαρκή επίβλεψη συναδέλφων, ανωτέρων και εθελοντών.

Το πλήθος των ανθρώπων που θα τα φροντίζουν, είναι και η μεγαλύτερη εγγύηση για την έγκαιρη επισήμανση κάθε παρεκτροπής. Επίσης είναι εγγύηση πολύ μεγαλύτερης ελευθερίας και πλουραλισμού επιλογών προτύπων από οποιοδήποτε οικογενειακό περιβάλλον.

Με λίγα λόγια από τα ορφανοτροφεία θα μπορούσαν να προκύψουν οι πιο ολοκληρωμένοι, ισορροπημένοι, ευτυχείς και υπεύθυνοι πολίτες, που θα έβαζαν τα θεμέλια για μία πραγματικά κοινωνία της αλληλεγγύης.

Τα παιδιά (υιοθετημένα, ή όχι) δεν είναι αναμνηστικά κάποιου έρωτα, ούτε «δικαίωμα» κανενός. Υποχρέωση είναι και ανήκουν στην κοινωνία, όχι στους θετούς, ή φυσικούς τους γονείς. Ούτε καν οι φυσικοί τους γονείς, δεν μπορούν να τα κρατάνε, αν δεν είναι άξιοι γι αυτό. Γιατί να ρισκάρουμε με θετούς γονείς;

Είτε άτεκνοι, είτε όχι, όλοι μπορούν (και πρέπει) να προσφέρουν. Από εκεί και πέρα μπορεί κάποιοι άτεκνοι εθελοντές να αναπτύξουν σχέσεις με κάποια παιδιά, που κάποιες από αυτές να καταλήξουν και σε υιοθεσία, πράγμα που κατά την γνώμη μου δεν είναι το καλύτερο.

Ο (κύριος) λόγος που θεωρώ το κοινοβιακό περιβάλλον καλύτερο από το οικογενειακό για την ανατροφή των παιδιών είναι άσχετος από το θέμα του άρθρου, αλλά πρέπει να αναφερθώ εν συντομεία.

Παρά το ότι πολλές χώρες, όπως η δική μας, αντιμετωπίζουν πρόβλημα γήρανσης του αυτόχθονος πληθυσμού, γενικά το πρόβλημα του υπερπληθυσμού σε παγκόσμιο επίπεδο έχει πάρει εκρηκτικές διαστάσεις. Η μόνη ανθρωπιστικά αποδεκτή λύση είναι οι μονοτεκνικές οικογένειες, όπως έγινε στην Κίνα, αλλά δυστυχώς τείνει να σταματήσει εντελώς και εκεί.

Αυτό όμως είναι πρακτικά αδύνατο στις φτωχές κοινωνίες, όπου τα πολλά παιδιά είναι μία εγγύηση για τα γηρατειά (καθώς μοιράζεται το βάρος των γερόντων στους πολλούς απογόνους) αλλά και μία δομή αλληλεγγύης και δύναμης.

Αυτό που χρειάζεται λοιπόν είναι να αντικατασταθούν αυτές οι ασφαλιστικές δικλείδες με μία κουλτούρα κοινωνικής αλληλεγγύης, όπου τα παιδιά των μονοτεκνικών οικογενειών δεν θα είναι ανάδελφα, αλλά όλα αδέλφια μεταξύ τους. Η κουλτούρα αυτή μπορεί να ξεκινήσει από τα πρότυπα ορφανοτροφεία, που προτείνω.

Βέβαια η Ελλάδα δεν έχει πρόβλημα υπερπληθυσμού, αλλά υπογεννητικότητας. Δηλαδή οι μονοτεκνικές, ή ολιγοτεκνικές οικογένειες είναι ήδη πραγματικότητα, πράγμα που κάνει πιο επιτακτική την αλλαγή κουλτούρας προς την κατεύθυνση της κοινωνικής συνοχής και όχι του οικογενειακού περιχαρακώματος.

Για να το κάνω πιο λιανά. Ηδη οι οικογένειες μας περιορίζονται σε «ένα δυό ντουφέκια». Τι ασφάλεια να παρέχουν; Αρα χρειαζόμαστε άλλες δομές, πιο συλλογικές από την οικογένεια, αλλά με το δέσιμο, που είχαν οι οικογένειες και τα σόγια. Με λίγα λόγια, όλα τα Ελληνόπουλα πρέπει να γίνουν αδέλφια σε μία μεγάλη οικογένεια και αυτό μπορεί να ξεκινήσει από τα ορφανά.

* Επίσης δεν είναι του παρόντος άρθρου, αλλά και η υιοθεσία ζώων τις περισσότερες φορές γίνεται με απαράδεκτους όρους. Για ένα πιάτο αποφάγια και λίγα χάδια, τα δένουμε ισόβια από τον λαιμό, τα στειρώνουμε, τα φλομώνουμε στα φάρμακα προληπτικά, τους επιβάλουμε εντελώς αφύσικη ζωή. Θα μας άρεσε, να μας έκαναν τα ίδια, «για το καλό μας»;

Π. Ρέππας

Δημοσίευση: Μαΐου 11, 2018