Κι αν ξυπνήσει ο… αντι-ρουβίκωνας;

Ο χουλιγκανικού τύπου ακτιβισμός, που συνορεύει με την τρομοκρατία, ενίοτε ενεργοποιεί αντίρροπες δυνάμεις…

Για τις άδειες… αναψυχής του «Λουκά τού φαρμακοχέρη» μπορείτε να υποθέσετε τη γνώμη μου. Στον βαθμό που δεν επρόκειτο να πάρουν (ακόμη και να ζητούσαν) οι φυλακισμένοι στρατιωτικοί της χούντας, δεν δικαιούνταν να πάρει και αυτός. Γιατί και στις δύο περιπτώσεις με δολιοφθορείς του δημοκρατικού πολιτεύματος έχουμε να κάνουμε. Και εκεί ισχύει αυτό που έλεγε ο Εθνάρχης: «Οταν λέμε ισόβια, εννοούμε ισόβια». Χωρίς διαλείμματα για να… μαζεύω χόρτα, να φροντίζω τα μελίσσια, να βλέπω τον κανακάρη μου κ.λπ.

Θα σας εκφράσω όμως μια σκέψη μου, ελαφρώς αιρετική, χωρίς -ελπίζω- να σπεύσουν κάποιοι να την παρεξηγήσουν. Η τρομοκρατία των «Λουκάδων» στις πρώτες δεκαετίες της Μεταπολίτευσης ήταν αρκετά διαφορετική από αυτό το φαινόμενο που ζούμε σήμερα. Εκείνη η σφιχτή ομάδα ήταν μια εγκληματική συμμορία, με αυστηρούς κανόνες και αυθαίρετους «αξιακούς κώδικες». Στο διαταραγμένο μυαλό τους έβλεπαν «στόχους». Και νόμιζαν ότι αποδίδουν δικαιοσύνη με το 45άρι.
Είχε η δράση τους την παραμικρή νομιμοποιητική δράση; Ούτε κατά διάνοια! Δολοφόνοι ήταν, που περνούσαν από ένα ιδιότυπο casting τα υποψήφια θύματά τους και δεν δίσταζαν να διακινδυνεύσουν «παράπλευρες απώλειες», όπως στην περίπτωση του ανυποψίαστου Θάνου Αξαρλιάν. Η αλήθεια είναι, όμως, ότι στον σχεδιασμό τους δεν ενέτασσαν μαζικά ή «τυφλά» χτυπήματα. Aυτά προέκυπταν από αστοχίες.

Στην πορεία, τα πράγματα άλλαξαν. Η επιλεκτική τρομοκρατία με τη «φιλτραρισμένη στοχοποίηση» και η προσπάθεια περιορισμού ανθρώπινων απωλειών υποκαταστάθηκαν από πολύ λιγότερο επεξεργασμένες τακτικές «αντάρτικου πόλεων». Γιατί η ιδεολογική βάση της παλαιότερης γενιάς τρομοκρατών μπολιάστηκε στα κελιά της φυλακής με ανεξέλεγκτο μίσος κατά της «κακούργας κοινωνίας», των δυνάμεων της τάξης του «συστήματος» και της «εξουσίας», γενικώς και αορίστως.

Αυτό ήταν καθαρή συνέπεια της εγκληματικής -από την πλευρά της Πολιτείας- αμέλειας, που οδήγησε στη συνεύρεση σκληρών ποινικών με «άγουρους τρομοκράτες». Η επίδραση των κοινών κακοποιών, ντόπιων αλλά και εισαγόμενων, κυρίως από τη γειτονική Αλβανία, υπήρξε δυστυχώς καταλυτική στη δημιουργία μιας νέας «σχολής τρομοκρατίας» που χαρακτηρίζεται από τυφλό «αντιεξουσιαστικό» μένος, δίψα για αίμα ενστόλων, απέχθεια για τα ιερά και τα όσια της φυλής και χουλιγκανικού τύπου εθνομηδενισμό.

Η σημερινή αριστερίστικη τρομοκρατία είναι πολύ πιο μαζική και, κυρίως, πολύ πιο επικίνδυνη για «ανυποψίαστους». Οπως τα τραγικά θύματα της Marfin, οι ευέλπιδες που ξυλοκοπήθηκαν μέρα μεσημέρι στο Μοναστηράκι, το παλικάρι που φορούσε «λάθος μπλούζα» στη Θεσσαλονίκη, μέχρι και η αλληλέγγυα δικηγόρος, που έφαγε τη ναυτική φωτοβολίδα στο πόδι.

Ο περιθωριακός πολιτικός χώρος του γκέτο των Εξαρχείων δεν εκφράζεται μόνο από τους 50 νοματαίους του Ρουβίκωνα, που έχουν αναγάγει σε σπορ (ευτυχώς αναίμακτο μέχρι τώρα) τον «αντιεξουσιαστικό» χαβαλέ με τα «ντου» διαμαρτυρίας. Εχει παραδίπλα και κάνα δυο χιλιάδες «συμπαθούντες» πολλών διαφορετικών εκφάνσεων: Από «οργισμένους εφήβους» βορείων προαστίων, που νομίζουν ότι το να πετούν μολότοφ στα ΜΑΤ είναι σαν να σπάνε τα καθίσματα στον αγώνα μπάσκετ Ολυμπιακός - Παναθηναικός, μέχρι πρεζόνια και πραγματικά κατακάθια της κοινωνίας, ανθρώπους άρρωστους κατά κυριολεξία στην ψυχή και υποψήφιους δολοφόνους. Δυστυχώς, έχει γίνει μόδα η αντιεξουσιαστική βία, όπως παραλίγο να γίνει μόδα η χρυσαυγίτικη.

Οι σημερινοί αντιεξουσιαστές σπάνια ασχολούνται με τους «υποψιασμένους», που συνοδεύονται από θωρακισμένα αυτοκίνητα και καμιά δεκαπενταριά «φουσκωτούς». Χτυπούν όποιον βρουν μπροστά τους και πληροί τα δικά τους διευρυμένα κριτήρια «στόχου» στην υποτιθέμενη μάχη τους με το κράτος. Πυροβολούν τον ανώνυμο φρουρό στο αστυνομικό τμήμα, δέρνουν νεαρούς με κοντό μαλλί που «μοιάζουν με φασίστες» και γενικώς όποιον τυγχάνει να φορά στολή. Εσχάτως, χτυπούν και κρεοπώλες ή μεροκαματιάρηδες, που έχουν μια μπαγκαζιέρα σκύλου στο τζιπάκι εικοσαετίας, επειδή είναι «δολοφόνοι ζώων».

Πολύ φοβάμαι ότι βρισκόμαστε ενώπιον ανεξέλεγκτων καταστάσεων, που εύκολα μπορεί να οδηγήσουν σε φαινόμενα αυτοδικίας. Αν ο μεροκαματιάρης πιάσει στα χεράκια του την τσογλαναρία που του καίει το αυτοκίνητο, δεν είμαι βέβαιος πού θα καταλήξουμε... Κι αν κάποια στιγμή οι ευέλπιδες αποφασίσουν, εκτός από τους δύο με στολή, να ακροβολίσουν και μια διμοιρία με πολιτικά, δεν θα ήθελα να φανταστώ τι πρόκειται να συμβεί...

Ασφαλώς δεν υπάρχει «δίκαιη» τρομοκρατία, όπως δεν υπάρχει και «light» τρομοκρατία. Απλά, όταν είναι μαζική και αγγίζει μορφές ακραίου χουλιγκανισμού, είναι φυσικό να εμπλέκει περισσότερους και να ξυπνά ισχυρές αντίρροπες δυνάμεις.

Ειλικρινά, δεν ξέρω τι θα μπορούσε να συμβεί, αν μια ωραία ημέρα κάθε Ρουβίκωνας ανταμωθεί στη γωνία με τον αντι-Ρουβίκωνα. Ας το σκεφτούν εγκαίρως αυτοί που είναι υπεύθυνοι για την ασφάλεια των πολιτών…

Γιώργος Χαρβαλιάς
"Δημοκρατία"

Δημοσίευση: Δεκεμβρίου 06, 2017