Ελληνοτουρκικές φαντασιώσεις

Ο τούρκος πρόεδρος μας στέρησε την ηδονή να αισθανθούμε για λίγο κλειδοκράτορες της Ευρώπης. Εστω αυτής της Ευρώπης που λοιδορείται στην Ελλάδα καθημερινά, της Ευρώπης που έγινε επί χρόνια κλοτσοσκούφι κάθε τυχάρπαστου λαϊκιστή

Εκεί που περιμέναμε να έρθει συνεσταλμένος και να ζητήσει ικετευτικά την ελεήμονα συνδρομή μας για να τα «ξαναφτιάξει» με την Ευρώπη, εμφανίστηκε προκλητικός και υπερφίαλος πριν ακόμα πατήσει το πόδι του στο «Ελευθέριος Βενιζέλος».

Στην περίφημη πλέον συνέντευξη στον Αλέξη Παπαχελά έδωσε μαθήματα αυταρχικής διακυβέρνησης παροτρύνοντας τον Πρωθυπουργό μας να παρακάμψει τη Δικαιοσύνη για την έκδοση των οκτώ τούρκων στρατιωτικών. Είχε μάλιστα το θράσος να επαίρεται για την Δικαιοσύνη της χώρας του ενώ όλοι ξέρουμε τους διωγμούς που υφίστανται εκατοντάδες δικαστές και την συστηματική προσπάθεια της τουρκικής κυβέρνησης να ελέγξει τη δικαιοσύνη. Δεν έκρυψε εξάλλου και ο ίδιος την άποψή του ότι η Δικαιοσύνη πρέπει να είναι προέκταση της εκτελεστικής εξουσίας, ένα εργαλείο της κυβέρνησης όπως πιστεύουν οι οπαδοί κάθε είδους ολοκληρωτισμού.

Προφανώς οι σύμβουλοι και οι λογογράφοι του τούρκου προέδρου αγνοούσαν την λαμπρή ιστορία που έχει γράψει η ελληνική δικαιοσύνη υπερασπιζόμενη την ανεξαρτησία της απέναντι στην εκτελεστική εξουσία. Σίγουρα δεν θα τον ενημέρωσαν για κάποιον Μιχαήλ Στασινόπουλο που ενώ η χούντα μεσουρανούσε το 1969 από τη θέση του Πρόεδρου του Ανώτατου Δικαστηρίου, του Συμβουλίου της Επικρατείας, είχε το σθένος, μαζί με τους άλλους συναδέλφους του να ακυρώσει την απόλυση δικαστών που είχε αποφασίσει η στρατιωτική δικτατορία. Πώς λοιπόν μια Δικαιοσύνη με τέτοια ένδοξη ιστορία θα απαρνείτο την αποστολή της ακόμα και για λόγους διεθνών σχέσεων; Η Ελλάδα -όπως είχε πει ο Ελευθέριος Βενιζέλος- είναι πολύ μικρή χώρα για να διαπράξει μια τόσο μεγάλη ατιμία.

Ακόμα και αν ο έλληνας Πρωθυπουργός είχε αναρμοδίως υποσχεθεί την παράδοση των στρατιωτικών στον κύριο Ερντογάν, ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα παραμείνει, απ’ ότι φαίνεται, στη σφαίρα της φαντασίωσης.

Εξίσου άστοχη ήταν βεβαίως και η προσμονή πολλών συμπατριωτών μας ότι ο τούρκος πρόεδρος έρχεται να ζητήσει τη βοήθειά μας για να ξαναγίνει αποδεκτός στην Ευρώπη. Η διαδεδομένη φαντασίωση ήταν ακόμα πιο έντονη σε όσους είχαν αρχίσει να πιστεύουν στο παραμύθι της δήθεν αναβάθμισης της Ελλάδας στο ευρωπαϊκό πλαίσιο.

Αλλά ακόμα και την εποχή που η χώρα μας ήταν πράγματι αναβαθμισμένη, και αντιμετωπιζόταν με σεβασμό από τους ευρωπαίους εταίρους, ακόμα και τότε η Αγκυρα έβλεπε με δυσπιστία αλλά κυρίως με αίσθημα ταπείνωσης κάθε ελληνική προσφορά για βοήθεια και μεσολάβηση. Πόσο εύκολο είναι για μια χώρα που πριν μερικές γενιές συγκροτούσε μια παντοδύναμη αυτοκρατορία να ζητάει την βοήθεια των πρώην ραγιάδων για να συνδιαλλαγεί με την Ευρώπη; Ειδικά για έναν πολιτικό σαν τον Ερντογάν που είναι δεδηλωμένος νοσταλγός του οθωμανικού μεγαλείου.

Ο τούρκος πρόεδρος μας στέρησε αυτή την ηδονή, να αισθανθούμε για λίγο κλειδοκράτορες της Ευρώπης, έστω αυτής της Ευρώπης που λοιδορείται στην Ελλάδα καθημερινά, της Ευρώπης που έγινε επί χρόνια κλοτσοσκούφι κάθε τυχάρπαστου λαϊκιστή.

Δημήτρης Κούρκουλας
Protagon

Δημοσίευση: Δεκεμβρίου 22, 2017