Ασυδοσία λόγου

Του Θανάση Χειμωνά

Όλη αυτή η αλλοπρόσαλλη ιστορία με το ποστ του Γιώργου Φιλιππάκη και την μούφα –σύλληψή του επανέφερε στην επικαιρότητα ένα διαχρονικό θέμα: Την εικόνα που έχει ο νεοέλληνας για τη λεγόμενη «ελευθερία του λόγου». Πρόκειται για κάτι που συνέβαινε πάντα (όσο τουλάχιστον θυμάμαι εγώ) αλλά έχει γίνει ακόμα πιο έντονο με την ανάπτυξη αρχικά του ίντερνετ και εν συνεχεία των σόσιαλ μίντια. Βέβαια ο Φιλιππάκης ανήκει σε συγκεκριμένο (;) ιδεολογικό χώρο αλλά η συγκεκριμένη αντίληψη είναι πάνω από κάθε ιδεολογία, πάνω από κάθε κόμμα.

Που λέτε, ο νεοέλληνας θεωρεί πως έχει συνταγματικό δικαίωμα να λέει ό,τι  γουστάρει. Μα ό,τι κατεβάσει η κούτρα του. Μπορεί δηλαδή να υποστηρίξει πως κάποιος είναι π.χ. παιδεραστής. Άποψή του ρε φίλε, δικαίωμά του να το πιστεύει. Μπορεί να αποκαλέσει τους ομοφυλόφιλους ανώμαλους ή ολόκληρες θρησκευτικές και φυλετικές κατηγορίες ανθρώπων: «κάφρους», «βάρβαρους», « δολοφόνους»,  «πιθήκους». Είναι σε θέση να επικροτεί δολοφονικές επιθέσεις, υποδεικνύοντας παράλληλα στους δολοφόνους ποιος πρέπει να είναι ο επόμενος στόχος τους και φυσικά να εκτοξεύει απειλές εναντίον όποιου δεν του αρέσει η φάτσα του. Τέλος, δικαιούται να σκαρώσει ένα ρατσιστικό και κρυφοναζιστικό κόμμα με σύμβολο έναν μεταλλαγμένο αγκυλωτό σταυρό το οποίο θα ψηφίζεται κανονικότατα πλάι στα υπόλοιπα δημοκρατικά κόμματα.

Έτσι αντιλαμβάνεται γενικότερα την δημοκρατία ο νεοέλληνας. «Κάνουμε ό,τι αγαπά η ψυχή μας και δεν δίνουμε λογαριασμό σε κανένα. Αδιαφορούμε για τους υπόλοιπους, για τα δικαιώματά τους και όποιος διαφωνήσει μαζί μας είναι φασίστας».

Ε λοιπόν φίλοι μου σας έχω νέα. Δεν είσαστε μόνοι σας σε αυτή τη χώρα. Υποχρεούστε να σέβεστε τον διπλανό σας, όσους δε μοιράζονται τις απόψεις σας, όσους πιστεύουν σε άλλο Θεό ή έχουν διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό από εσάς. Φυσικά δε λέω πως σε όλες τις παραπάνω περιπτώσεις πρέπει να επεμβαίνει εισαγγελέας- κυρίως για πρακτικούς λόγους καθώς οι μισοί Έλληνες θα κατέληγαν στην μπουζού. Δόξα τω Θεώ όμως υπάρχουν νόμοι. Νόμοι εναντίον της υποκίνησης κάθε μορφής βίας αλλά και ένας «φρέσκος» αντιρατσιστικός ο οποίος βέβαια σπανίως εφαρμόζεται και συχνά όχι εκεί που θα έπρεπε. Το νομικό πλαίσιο λοιπόν υπάρχει. Και το κράτος οφείλει να καθορίζει αποφασιστικά και δίκαια το σημείο από το οποίο η ελευθερία του λόγου μετατρέπεται σε ασυδοσία και επίθεση κάθε μορφής στον συνάνθρωπο.

Δημοσίευση: Μαΐου 31, 2017