Η σημερινή μέρα δεν είναι γιορτή, είναι αγώνας

Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 8 Μαρτίου, σε ανάμνηση μιας μεγάλης εκδήλωσης διαμαρτυρίας που έγινε στις 8 Μαρτίου του 1857 από εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη, οι οποίες ζητούσαν καλύτερες συνθήκες εργασίας.

Τα τελευταία χρόνια η ημέρα αυτή εορτάζεται με brands, λουλούδια και ευχετήριες κάρτες, κατατάσσοντας την έτσι σε μία ακόμα εμπορική εορτή, που σε τίποτα δεν θυμίζει την αρχική ιδέα εορτασμού η οποία σηματοδοτήθηκε από την εκβιομηχάνιση, την πληθυσμιακή έκρηξη και τις ριζοσπαστικές ιδεολογίες.

Δυστυχώς το 2017 οι γυναίκες εξακολουθούν να είναι αντικείμενο εκμετάλλευσης και ως μητέρες - νοικοκυρές και ως εργαζόμενες, καθώς η κοινωνία εξακολουθεί να είναι ανδροκρατούμενη και επομένως, η ισότητα έχει μείνει στα χαρτιά και πράξη δεν έγινε ποτέ.

Στην σύγχρονη εποχή η Παγκόσμια ημέρα της Γυναίκας εορτάζεται σε μία εποχή βαθιάς οικονομικής αλλά της ανθρωπιστικής κρίσης, σε μία εποχή αγωνίας όπου η γυναίκα είναι το αδύναμο φύλλο και κατατρέχεται.

Έτσι λοιπόν είναι αδήριτη, αν όχι επιτακτική η ανάγκη να επαναπολιτικοποιηθεί η ημέρα της γυναίκας.

Σε ένα από τα αποφθέγματά της η Σιμόν ντε Μποβουάρ, η οποία συγκαταλέγεται στις μεγαλύτερες μορφές του 20ού αιώνα, αναφέρει «Το παρόν δεν είναι ένα εν δυνάμει παρελθόν. Είναι η στιγμή της επιλογής και της δράσης.»

Εκείνο που αυτή τη στιγμή μας χρειάζεται είναι ένας φεμινισμός συμμετοχικής δράσης, γιατί η γυναίκα ακόμα και στις μέρες μας - και ίσως τώρα πιο πολύ- εξακολουθεί να πρέπει να αγωνίζεται για να εκφραστεί καλλιτεχνικά, πολιτικά, κοινωνικά, ερωτικά, για να υπάρξει ισότιμα στην αγορά εργασίας, πέρα από συγκεκριμένα στερεότυπα και νόρμες.

Η σημερινή μέρα επομένως δεν είναι γιορτή, είναι αγώνας.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΠΑΡΑΤΑΞΗ «ΜΑΝΤΙΝΕΙΑΚΗ ΣΥΜΠΟΛΙΤΕΙΑ»

ΤΜΗΜΑ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

Δημοσίευση: Μαρτίου 08, 2017