Τιμή και δόξα σε όσους δίνουν αυξήσεις στους εαυτούς τους

Τηρούν ευλαβικά μια παράδοση δεκαετιών και αποκαθιστούν στρεβλώσεις στον τομέα των μισθών

Σταμάτης Ζαχαρός

Στην πραγματικότητα, οι μανατζαρέοι που δίνουν αυξήσεις, και χρυσά εφάπαξ στους εαυτούς τους δεν κάνουν τίποτε περισσότερο απ’ το να επιβεβαιώνουν μια τεράστια στρέβλωση που αφορά στον τρόπο λειτουργίας ενός θεοπάλαβου ελληνικού δημοσίου. Είναι βεβαίως προκλητικό το να αυξάνει κανείς τον δικό του μισθό -ιδίως εν μέσω κρίσης- αλλά ο παραλογισμός δεν ξεκίνησε από την ημέρα που αριστεροί πρόεδροι οργανισμών αποφάσισαν ότι αξίζουν να μετέχουν στην νομενκλατούρα.

Ενδεχομένως ο ο πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος του ΔΕΣΦΑ (Διαχειριστής Εθνικού Συστήματος Φυσικού Αερίου) Σωτήρης Νίκας, δεν θα έπρεπε να βρεθεί ποτέ στην θέση αυτή. Υπήρξε παλαιό στέλεχος της επιχείρησης και ανέλαβε το τιμόνι μετά την αιφνίδια καρατόμηση του προκατόχου του στην προεδρία κου Αντώνη Νάτσικα αλλά και του Διευθύνοντος Συμβούλου κου. Κώστα Ξιφάρα πέρυσι τον Απρίλιο. Εκτός αυτών, απηλάγησαν από τα καθήκοντά τους και ο πρόεδρος του Εποπτικού Συμβουλίου της εταιρείας, όπως και δύο ακόμη μέλη της διοίκησης του ΔΕΣΦΑ, μαζί με ένα τουλάχιστον ακόμη μέλος από το Εποπτικό Συμβούλιο.

Ο κος Νικάς αποτέλεσε επιλογή της Κυβέρνησης συνεχίζοντας μια μακρά παράδοση άλωσης του κράτους από την πολιτική εξουσία. Μια παράδοση που πηγαίνει κόντρα σε κάθε λογική εταιρικής διακυβέρνησης και η οποία νομοτελειακά οδηγεί σε ενέργειες σαν την προαναφερθείσα. Ο κος Νικάς δεν ήταν περιζήτητο στέλεχος στην αγορά. Δεν τον ενδιέφερε η καριέρα, ούτε η επαγγελματική υστεροφημία του. Αυτές οι συνθήκες του έδωσαν τη δυνατότητα (όπως και σε δεκάδες άλλους πριν απ’ αυτόν) να προβεί σε μια τέτοια απόφαση. Μια απόφαση που κανένα στέλεχος καριέρας δεν θα τολμούσε να λάβει, διότι πολύ απλά θα κατέστρεφε την καριέρα του.

Θα ήταν βεβαίως διαφορετική περίπτωση αν ο πρόεδρος μιας ιδιωτικής εταιρείας ελάμβανε μια τέτοια απόφαση. Η Γενική Συνέλευση θα καλούνταν να αποφασίσει για την τύχη του. Αν ο μέτοχος έκρινε ότι τα αξίζει θα ενέκρινε την προαγωγή που είχε σαν αποτέλεσμα την αύξηση του εφάπαξ. Εδώ όμως μιλάμε για το δημόσιο και αν δεν είχε αποκαλυφθεί η υπόθεση από την ερώτηση βουλευτή της αντιπολίτευσης, οι ελεγκτικοί μηχανισμοί της εταιρικής διακυβέρνησης θα είχαν πολλές πιθανότητες να μην αντιδράσουν…

Θα πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι η τοποθέτησή του κ. Νίκα έγινε ενώ ήταν σε εξέλιξη η διαδικασία ιδιωτικοποίησης της επιχείρησης. Κύκλοι της Socar (της κρατικής εταιρείας αερίου του Αζερμπαιτζάν που συμμετείχαν στον διαγωνισμό για την πώληση του ΔΕΣΦΑ) είχαν εκφράσει την αντίθεσή τους εκείνη την εποχή και αυτή όπως και μια σειρά από ανεξήγητες επιλογές οδήγησαν τελικά στο γνωστό ναυάγιο.

Η αλήθεια είναι ότι οι αμοιβές που προβλέπονται για στελέχη των διοικήσεων των δημοσίων οργανισμών είναι εξαιρετικά χαμηλές. Αυτό δημιουργεί διάφορες παρενέργειες. Κυρίως διότι σοβαρά στελέχη δεν παρατούν εύκολα τις δουλειές τους στον ιδιωτικό τομέα για να μπλέξουν με το Δημόσιο. Επιπλέον αφήνει χώρο για διαφθορά των κακοπληρωμένων υπαλλήλων και στελεχών που εμπλέκονται στη διοίκηση. Μια εμπλοκή που εκτός από τις χαμηλές απολαβές κατά πάσα πιθανότητα τους διασφαλίζει την ενασχόληση με τη δικαιοσύνη μόλις αλλάξει η Κυβέρνηση. Αυτή είναι κατά κανόνα η μοίρα των στελεχών που επιλέγουν να ηγηθούν δημοσίων οργανισμών. Είτε φταίνε, είτε όχι.

Οι χαμηλές απολαβές βεβαίως δεν είναι δικαιολογία για αποφάσεις σαν αυτή που αφορά στον κ. Νίκα. Ουδείς τον υποχρέωσε να αναλάβει τη θέση. Τουναντίον, στα βουλευτικά γραφεία κομματικά στελέχη διαγκωνίζονται για το ποιος θα καταφέρει να πάρει την κάθε θέση. Όχι μόνο τόσο προβεβλημένες θέσεις, αλλά ακόμη και μια μικρή θεσούλα που θα τους δώσει πρόσβαση στη νομή του δημόσιου χρήματος ή της ματαιοδοξίας.

Η κατάσταση με τις απολαβές γίνεται ακόμη πιο σουρεαλιστική αν δει κανείς τη μεγάλη εικόνα. Την ώρα που οι αμοιβές των ανώτατων στελεχών στον δημόσιο τομέα υπολείπονται πολύ αυτών του ιδιωτικού τομέα, δεν ισχύει το ίδιο και για τα χαμηλότερα κλιμάκια. Πριν από τις περικοπές, ο κατώτατος μισθός στον ιδιωτικό τομέα ήταν 751,39 ευρώ. Μετά την περικοπή του 2012, ο κατώτατος μισθός για άτομα κάτω των 25 ετών γίνεται 510,95 ευρώ και για άνω των 25 ετών στα 586,08 ευρώ. Στο Δημόσιο πριν από την αλλαγή του ενιαίου μισθολογίου, ο πρώτος μισθός ήταν 711 ευρώ. Με το νέο μισθολόγιο αυξήθηκε στα 780 ευρώ.

Πέραν της βασικής στρέβλωσης του εισαγωγικού μισθού, στο δημόσιο υπάρχουν διάφοροι τρόποι για να ευνοούνται οι άριστοι πελάτες της εκάστοτε κυβέρνησης. Σε έτερη για παράδειγμα υπό αποκρατικοποίηση εταιρεία του δημόσιου, πληροφορούμαι ότι από τους 280 περίπου εργαζόμενους, οι 140 φέρονται να έχουν θέση διευθυντή, που συνεπάγεται μηνιαίο επίδομα 500 ευρώ!

Αυτές τις αδικίες είδε προφανώς ο Πρόεδρος του ΔΕΣΦΑ, όπως τις είδαν πριν απ’ αυτόν και οι επικεφαλής του ΑΔΜΗΕ. έτσι αποφάσισαν να δράσουν, να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους και να επανορθώσουν. Η Κυβέρνηση -δια του εκπροσώπου κ. Δ. Τζανακόπουλου- δηλώνει έτοιμη να δράσει άμεσα και στην περίπτωση του ΔΕΣΦΑ. Καλώς θα πράξει αλλά ίσως κάποια στιγμή πρέπει να γίνει μάθημα σε όλους ότι η κομματοκρατία δημιουργεί αυτές τις άβολες καταστάσεις. Δημιουργεί το αίσθημα της οργής στους πολίτες και αφήνει τη χώρα και τους πόρους της ανεκμετάλλευτους και βορά στα χέρια όσων τους επιβουλεύονται.

*Ο Σταμάτης Ζαχαρός είναι αρθρογράφος του NEWS 247 και σύμβουλος έκδοσης της 24 MEDIA (@SZacharos).

Δημοσίευση: Μαρτίου 08, 2017