Πώς να βγει η Ελλάδα από την κρίση με τόσα «χαλασμένα» μυαλά…

Γράφει ο Μάνος Οικονομίδης

Η Ιστορία των εθνών είναι εν πολλοίς ένα μωσαϊκό… συμπτώσεων και ατυχών επιλογών, που τα έθνη θα ήθελαν να ξεχάσουν, αν δεν επιχειρούσαν να ξαναζήσουν, ως διδακτέα ύλη, παραμορφώνοντας τις γωνίες τους και αλλοιώνοντας τον πυρήνα τους.

Είναι κι αυτή μια συμπαθητική απόπειρα… ψυχανάλυσης λαών και κοινωνιών, με διαρκή την αναζήτηση της εθνικής υπευθυνότητας. Δηλαδή, να παραδώσουν το μωσαϊκό στις γενιές που έρχονται, σε εκείνες που θα αναλάβουν να γυρίσουν την εθνική σελίδα, με όσα το δυνατόν λιγότερες σκιές. Με όσο το δυνατόν λιγότερες συμπτώσεις και ατυχίες.

Για να συμβεί αυτό, απαιτείται επίσης πληθωρισμός συγκεκριμένων παραμέτρων. Που να μπορούν να εκφράσουν τη δεδομένη κάθε φορά συγκυρία με επάρκεια και πληρότητα.

Γι’ αυτό και απαραίτητο συστατικό στοιχείο της εξέλιξης των κοινωνιών είναι, κάθε γενιά ή… φουρνιά ενεργών πολιτών, να είναι καλύτερη από εκείνη την οποία διαδέχεται. Έτσι ώστε να μπορεί να πάει την εθνική αφήγηση πιο μακριά, με όρους ρεαλισμού αλλά και συλλογικής αυτοπεποίθησης.

Κοντοσταθείτε για μια στιγμή. Και αναλογιστείτε κατά πόσο η σημερινή Ελλάδα της βαθιάς, σύνθετης, πολυεπίπεδης, επίμονης και ανατροφοδοτούμενης κρίσης πλησιάζει κάποια από τις παραπάνω παραμέτρους, που δυνητικά θα μας επέτρεπαν να χαμογελάσουμε με αυτοπεποίθηση, έστω και συγκρατημένα, με θέα το μέλλον.

Η σιωπή απαντάει από μόνη της, ηχηρά και εύγλωττα. Η Ελλάδα της κρίσης, διεκδικεί πέραν όλων των άλλων, ακόμη μια ακραία αποκρουστική διάκριση. Ως η μόνη χώρα, που στο περιθώριο μιας τόσο προκλητικής εθνικής δοκιμασίας, δεν κατάφερε να βρει τον καλύτερο εαυτό της. Αν… υπάρχει τέτοιος.

Δεν κατάφερε να ανοίξει χώρο για τις ικανούς έναντι των μετρίων, των ανίκανων, των ανεπάγγελτων. Αν… υπάρχουν τέτοιοι.

Δεν κατάφερε να βρει κοινό κώδικα επικοινωνίας των πολιτικών δυνάμεων. Συμπτώσεις, κοινές στοχεύεις, στοιχειώδεις συνθέσεις και συναινέσεις. Ξέρετε, τις μαθηματικές πράξεις της προόδου (πρόσθεση και πολλαπλασιασμό), αντί να αναλώνεται μονότονα και εμμονικά στις μαθηματικές πράξεις του εθνικού ακρωτηριασμού (αφαίρεση και διαίρεση).

Δεν κατάφερε να βγάλει μπροστά μια καλύτερη Ελλάδα. Αν… υπάρχει τέτοια. Μεταξύ μας, φυσικά και υπάρχει. Αλλά αισθάνεται εγκλωβισμένη στην ηγεμονία των μετρίων.

Και αυτό είναι το πλέον μελαγχολικό εθνικό ατύχημα των τελευταίων ετών. Μια χώρα σαν τη δική μας, με ιστορικές και συναισθηματικές ιδιαιτερότητες, είναι περίπου αδύνατο να βγει με αξιώσεις από την τρέχουσα κρίση, όταν διαθέτει τόσα «χαλασμένα» μυαλά.

Διόρθωση: Όταν αυτά τα «χαλασμένα» μυαλά έχουν δικαίωμα υπογραφής για τη ζωή μας, ως μέλη του χειρότερου πολιτικού δυναμικού στην πρόσφατη Ιστορία της χώρας, από τη Μεταπολίτευση μέχρι σήμερα.

Χρειάζεται φως. Περισσότερο φως. Να μην σταματήσουμε να το αναζητούμε. Να μην παραιτηθούμε. Να μην συμβιβαστούμε. Είναι άλλωστε αποδεδειγμένο ότι, το πιο βαθύ σκοτάδι σεργιανίζει πριν την ανατολή. Την ανατολή της ελπίδας.

Όπως επίσης είναι αποδεδειγμένο ότι το φως λάμπει πάντα, ακόμη και μέσα στο σκοτάδι. Γιατί στο τέλος, το φως νικάει πάντα το σκοτάδι.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Αξία”, το Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2016

Δημοσίευση: Δεκεμβρίου 10, 2016