Μια ακόμη… δημοκρατική εκτροπή

Στις 24 Ιουλίου είναι περισσότερο φανερό από ποτέ ότι ο Αλέξης Τσίπρας θα επιχειρήσει μια ακόμη… δημοκρατική εκτροπή. Με πρόσχημα δηλαδή τη Δημοκρατία θα προσπαθήσει να διατηρηθεί στην πρώτη γραμμή του πολιτικού συστήματος, όπως έκανε και με το άλλο… δημοκρατικό του επίτευγμα το δημοψήφισμα. Εκείνη την ημέρα που θα γιορτάζεται η αποκατάσταση της Δημοκρατίας ο μεγαλύτερος πολιτικός απατεώνας της Μεταπολίτευσης θα ανοίξει το δρόμο ίσως και για καλοκαιρινή αλλαγή του εκλογικού συστήματος, πουλώντας βεβαίως στον κόσμο το σενάριο της αναλογικότερης εκπροσώπευσης. Ασφαλώς αν οι δημοσκοπήσεις έδειχναν τον ΣΥΡΙΖΑ μπροστά και με διαφορά δεν θα γινόταν λόγος για αλλαγές, όταν όμως ο κυνισμός και ο τυχοδιωκτισμός αποκτούν το πρόσωπο του πρωθυπουργού, όλα είναι πιθανά.

Θα είναι η όγδοη φορά που το πολιτικό σύστημα της χώρας αποφασίζει μέσα σε 42 χρόνια να αλλάξει το εκλογικό σύστημα. Περίπου μια φορά κάθε 5 χρόνια, δηλαδή σχεδόν μια φορά για κάθε μια τετραετία. O πολιτικός κυνισμός όλων των κομμάτων της Μεταπολίτευσης είναι προφανής. Στο όνομα της Δημοκρατίας πουλάνε και τη μάνα τους, μαγειρεύοντας συστήματα εκλογών λες και είναι προποτζίδικο που βάζεις διάφορά συστήματα μπας και πιάσεις το λόττο.

Θα περίμενε κανείς έπειτα από τέτοια πρωτοφανή κρίση, έπειτα από την αλλαγή 7 ή 8 κυβερνήσεων (μαζί με τις υπηρεσιακές) από το 2009, το πολιτικό σύστημα να είχε σοβαρευτεί. Κι όμως, φαίνεται ότι με την ευθύνη της Αριστεράς δημιουργείται ένα ακόμη σκηνικό που θα οδηγήσει σε ακυβερνησία. Εδώ φαίνεται ότι ο Τσίπρας για άλλη μια φορά επιχειρεί να αντιγράψει την περίοδο Ανδρέα Παπανδρέου. Να θυμίσουμε ότι μετά την Μεταπολίτευση είχαμε το σύστημα της ενισχυμένης αναλογικής που με διάφορες παραλλαγές του ίσχυσε ως τις εκλογές του 1989 εξασφαλίζοντας ευρείες κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες. Οι εκλογές του Ιουνίου του 1989 διεξήχθησαν με μια παραλλαγή της απλής αναλογικής (νόμος 1847/1989), για να ανακόψει το ΠΑΣΟΚ που τον ψήφισε, την αυτοδυναμία της Νέας Δημοκρατίας. Ο Παπανδρέου ήταν ένα βήμα από τη φυλακή, η ΝΔ σάρωνε στην κοινωνία κι όμως ο Σκανδαλίδης έβαλε το χεράκι του και παρά το εντυπωσιακό 47% ο Μητσοτάκης έκανε κυβέρνηση με οριακή πλειοψηφία. Ήταν μια ξεκάθαρη απόδειξη ότι ο «κατσαπλιαδισμός» στην ελληνική πολιτική σκηνή ζει και βασιλεύει. Ένας ακόμη «πολιτικός κατσαπλιάς» έρχεται να απαξιώσει έτι περαιτέρω το πολιτικό σύστημα για ίδιον όφελος. Ο Τσίπρας ήρθε για να μείνει, αυτό δεν χωρά καμιά αμφιβολία. Και θα χρησιμοποιήσει κάθε μέσο, νόμιμο, δημοκρατικό ή όχι. Ένα από αυτά είναι και το εκλογικό σύστημα. Αναζητώντας τους 200 βουλευτές από την παρούσα Βουλή που θα ψηφίσουν για άμεση αλλαγή του εκλογικού συστήματος θα επιχειρήσει να ανακόψει την πορεία της ΝΔ προς την εξουσία. Ξέρει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είναι ποτέ ξανά πρώτο κόμμα κι αυτό που επιδιώκει είναι όχι η αναλογικότερη εκπροσώπευση αλλά το «ψαλίδισμα» του πρώτου κόμματος ώστε να έχει ανάγκη από τη συνεργασία των άλλων κομμάτων. Κυβερνήσεις συνεργασίας δηλαδή με τα δύο πρώτα κόμματα ή με άλλα. Ή γιατί όχι κυβέρνηση του δεύτερου κόμματος με τα υπόλοιπα και με την ψήφο ανοχής του πρώτου. Σε μια χώρα που ακόμη έχει τεράστια προβλήματα στην οικονομία ποιος θα τολμήσει να πει όχι σε συνεργασίες ώστε να μην πάει η χώρα σε ακυβερνησία;

Ο Τσίπρας επιχειρεί να εξαναγκάσει τη Νέα Δημοκρατία και την κοινωνία ολόκληρη σε επιλογές που υπό άλλες συνθήκες δεν θα έκανε. Πώς άραγε θα μπορούσε να καθίσει για πολύ καιρό στο ίδιο τραπέζι ο Κυριάκος με τον… Φίλη; Ή ο Σπίρτζης με τον Κουμουτσάκο;

Πώς θα ήταν η Ελλάδα π.χ. αν είχαμε μια κυβέρνηση που θα συνεδρίαζε το υπουργικό συμβούλιο με Λεβέντη, Ζωή και Πάνο Καμμένο να παίζουν το ρόλο του ρυθμιστή;

Εν πάση περιπτώσει, αυτή η δήθεν δημοκρατική επιλογή που θα πουλήσει ο Τσίπρας στις 24 Ιουλίου απλά θα είναι η απαρχή συμφωνιών κάτω από το τραπέζι και πίσω από τις κουρτίνες. Θα είναι μια κατάσταση όπου τα μεγάλα κόμματα θα τάζουν υπουργικούς θώκους και εξουσία στα μικρότερα για να τα πάρουν μαζί τους. Θα είναι μια ξεκάθαρη υπονόμευση της Δημοκρατίας όπου επιχειρηματίες θα πιέζουν για τη μια ή την άλλη κυβέρνηση, ανάλογα με τα συμφέροντά τους. Κι αν οι κυβερνήσεις συνεργασίας στην Ιταλία κράτησαν για δεκαετίες, εκεί υπήρχε οργανωμένο κράτος και τα πάντα λειτουργούσαν ρολόι. Στη χώρα των «κατσαπλιάδων» που κάθε φορά που γίνονται εκλογές αφενός παραλύει η χώρα και αφετέρου γίνονται τα πιο ύποπτα οικονομικά και επιχειρηματικά εγκλήματα, η Ελλάδα θα υποστεί τεράστια ζημιά. Μεγαλύτερη από αυτή που ζούμε σήμερα.

Είναι σίγουρο ότι ο Τσίπρας θα παίξει το τελευταίο του χαρτί, όπως το έπαιξε και πέρυσι με το άθλιο… δήθεν δημοκρατικό δημοψήφισμα που έκανε «ναι» το «όχι» μέσα σε λίγες ημέρες, Είναι σίγουρο ότι ο «αριστερός κατσαπλιαδισμός» θα δώσει ένα ακόμη χτύπημα στην ταλαίπωρη Ελλάδα μόνο και μόνο για να διατηρηθεί κυνικά στην πρώτη γραμμή της εξουσίας. Το θέμα είναι αν ο ελληνικός λαός θα τους αφήσει να παίξουν ξανά στην πλάτη του μπιλιάρδο.

Δυστυχώς, όμως, η επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ να πάει σε τακτικές του παρελθόντος δεν θα κάνει μόνο κακό στον ίδιο. Θα δώσει το τελειωτικό χτύπημα στο πολιτικό σύστημα και θα επιβεβαιώσει το «όλοι ίδιοι είστε». Και τότε θα ξεπηδήσουν, όπως γίνεται και σε άλλες χώρες, οι ακραίες φωνές, η λεγόμενη… αντισυστημική ψήφος που είναι θέμα χρόνου να φέρει ναζί στην εξουσία ή απίθανους σαλτιμπάγκους τύπου Ποντέμος ή Μπέμπε Γκρίλο στο πρωθυπουργικό γραφείο. Ο ακραίος λαϊκισμός κερδίζει εκεί που η σοβαρότητα στην πολιτική υποχωρεί.

ΠΗΓΗ

Δημοσίευση: Ιουνίου 16, 2016