Ο στρατώνας

Κατηφορίζω το λόφο με βήματα γοργά. Βραδιάζει. Θέλω να είμαι πίσω πριν χαθεί το φως. Στην πλάτη μου έχω ένα σακίδιο και τα ρούχα μου είναι ζεστά. Προς το παρών. Η βροχή δυναμώνει, μα να! Βλέπω το κτίσμα λίγο πιο πέρα. Έφτασα.
Έφτασα στο στρατώνα.

Αφήνω το σακίδιο μου στην άκρη κι αρπάζω ένα πιάτο γεμάτο ζεστή σούπα. Ξεκουράζομαι για λίγο, καθώς το ζεστό υγρό κατεβαίνει προς το στομάχι μου, σχεδιάζοντας ήδη την επόμενη εργασία μου. Ποια είναι αυτή;
Η συντήρηση του όπλου μου.

Δυνατό το όπλο μου. Έχει εμένα σαν χειριστή, μα ρίχνει δίχως να πατώ τη σκανδάλη. Άλλωστε ριπές σφαιρών γεμίζουν τον αέρα και άλλοτε μία μοναχά αρκεί για να τελειώσει η μάχη. Αγαπώ το όπλο μου. Ποτέ πιο πριν ένα εργαλείο δεν μου τράβηξε περισσότερο το ενδιαφέρον. Αγαπώ τις μηχανές, μα το όπλο μου είναι η καλύτερη όλων. Γι' αυτό το συντηρώ.
Για να σκοτώνω ότι δεν λειτουργεί σωστά.

Στο σακίδιο κρύβω εφόδια επιβίωσης. Γιατί όταν βγαίνω για πόλεμο το σπίτι μου με βλέπει μετά από μήνες. Τόσο σκληρός είναι ο πόλεμος αυτός. Μα και γλυκός συνάμα. Γιατί πολεμώ για να μάθω.
Έτσι, μαθαίνω να πολεμώ.

Ακούγεται ο ήχος που μας ειδοποιεί πως είναι ώρα για ύπνο. Μα δεν έχω όρεξη. Θα σταθώ δίπλα στο κρεβάτι μου, με τα μάτια ανοιχτά, σκεπτόμενος τακτικές για την αυριανή ανταλλαγή πυρών. Δεν προσπαθώ να νικήσω. Προσπαθώ να βγω ζωντανός. Κοιτάζω για μια ακόμα φορά το ρολόι και την φωτογραφία της. Τα δύο πράγματα που με κάνουν να συνεχίζω. Να παλεύω σκληρότερα. Να πυροβολώ.
Ο χρόνος κι εκείνη.

Μείνε ζωντανός για μια ακόμα μέρα.
Καληνύχτα.

Δημήτρης \"Γραφικός\" Τρίμμης

Δημοσίευση: Ιουνίου 03, 2016