Αρχική
Επικοινωνία
LIVE.png){kind=small}
Ο Καιρός
Δημοσιογραφία είναι να δημοσιεύεις αυτά που κάποιος δεν θέλει να δημοσιευτούν. Οτιδήποτε άλλο είναι δημόσιες σχέσεις.
Τζωρτζ Όργουελ
Τις ιδιαίτερα κρίσιμες τελευταίες μέρες των διαπραγματεύσεων για την αξιολόγηση του τρίτου μνημονίου και τη δέσμευση για το τέταρτο από την κυβέρνηση που θα έσκιζε αυθωρεί και παραχρήμα το δεύτερο και το πρώτο, η ΕΣΗΕΑ αποφάσισε να κρατήσει τη χώρα στο σκοτάδι.
Δεν είναι η πρώτη φορά που το συνδικαλιστικό όργανο των δημοσιογράφων "κάνει πλάτες" στην εκάστοτε εξουσία. Η ιστορία αυτή όπως θα δούμε πιο κάτω ξεκινάει από παλιά.
Στο ίδιο μήκος κλίματος του τοποτηρητή της εξουσίας, πριν λίγες εβδομάδες το πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ προχώρησε σε αρκετές διαγραφές γνωστών δημοσιογράφων, γιατί υποστήριξαν στο τελευταίο δημοψήφισμα δημόσια το ΝΑΙ με μεγαλύτερο πάθος και ένταση, απ’ ό,τι το κριτήριο κάποιων φιλοκυβερνητικών συνδικαλιστών επιτρέπει.
Επρόκειτο για το δημοψήφισμα όπου το ΟΧΙ κέρδισε με 62% και σε δυο μέρες ο πρωθυπουργός που το ζήτησε ως διαπραγματευτικό ατού, το μετέτρεψε σε ΝΑΙ δικαιώνοντας όσους έλεγαν πως η επιλογή του ΟΧΙ οδηγεί τη χώρα σε καταστροφικές περιπέτειες. Επιπλέον καμιά τιμωρία δεν επιβλήθηκε σε όσους προπαγάνδιζαν το ΟΧΙ.
Ήμουν πολύ μικρός για να θυμάμαι αν είχε υπάρξει παρόμοιο πρόβλημα στο δημοψήφισμα του Παπαδόπουλου επί επταετίας για βασιλευομένη ή αβασίλευτο "δημοκρατία". Η ιστορία αυτή όμως έχει ουρά... ή μάλλον χρήμα με ουρά.
Τα ίχνη του χρήματος
Όταν η ΕΣΗΕΑ διαγράφει ένα μέλος της ή αναστέλλει την ιδιότητα μέλους για κάποιο χρονικό διάστημα, αυτό χάνει την πρόσβαση στο ταμείο ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης όπου έχουν πρόσβαση μόνο τα μέλη της.
Αυτός είναι ο λόγος που οι απεργίες της ΕΣΗΕΑ εξασφαλίζουν τόσο μεγάλη συμμετοχή. Κατά συνέπεια όποιος δημοσιογράφος επιθυμεί να μην έχει κάποιον πάνω από το κεφάλι του πρέπει να χαρίσει τις όποιες κρατήσεις και να ασφαλιστεί με τους πληβείους αυτής της κοινωνίας στο ΙΚΑ, στον ΟΑΕΕ ή στον ιδιωτικό τομέα.
Το να συναρτάται η ιδιότητα μέλους σε συνδικαλιστικό σωματείο με την πρόσβαση στην ασφάλιση συνιστά πραξικοπηματική αυθαιρεσία που δεν έχει καμιά λογική και δημοκρατική υπόσταση.
Κλειδί αυτή της αυθαιρεσίας και της εξουσίας που έχει παραχωρηθεί στην εκάστοτε συνδικαλιστική ηγεσία είναι τα έσοδα του ταμείου των δημοσιογράφων ημερησίου τύπου από το Αγγελιόσημο.
Αν λάβουμε δε υπόψη πως "κατά την περίοδο 2000-2010, ο ΕΔΟΕΑΠ (ταμείο των συντακτών ημερήσιου τύπου...) είχε έσοδα περί τα 660 εκατ. ευρώ από το αγγελιόσημο, με δαπάνες 620 εκατ. ευρώ..." τότε εύκολα συνάγεται ποιος πληρώνει το "μάρμαρο" για τις καλές παροχές υγείας των δημοσιογράφων.
Η ιστορία της ντροπής
Το αγγελιόσημο θεσμοθετήθηκε για πρώτη φορά επί γερμανικής Κατοχής το 1941, γιατί προφανώς και οι κατακτητές χρειάζονταν ένα "καρότο" να το επιδεικνύουν προς τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης.
Το αγγελιόσημο επεκτάθηκε μετά την κατάργηση του Λαχείου Συντακτών το 1967, το οποίο ήταν το βασικό μέχρι τότε έσοδο των ταμείων Επικούρησης και Υγειονομικής Περίθαλψης των εργαζομένων στον Τύπο.
Το αγγελιόσημο είναι μια επιβάρυνση κάθε διαφήμισης με ένα τέλος που πάει στο ταμείο των δημοσιογράφων. Στοιχειώδη οικονομικά να γνωρίζει κάποιος, κάθε κόστος που επιβαρύνει ένα προϊόν μετακυλίεται στην τιμή του προϊόντος και άρα στον καταναλωτή.
Η λογική του ταμείου ασφάλισης και υγείας είναι πως έκαστος ημών κάθε μήνα συνεισφέρει μαζί με τον εργοδότη για σύνταξη και καλύψεις υγείας. Αυτό δεν συμβαίνει στην περίπτωση ημών των δημοσιογράφων καθώς το κόστος το αναλαμβάνει η κοινωνία.
Κατά τον κ. Αθ. Παπανδρόπουλο: "Τα μέλη της Ένωσης Συντακτών Περιοδικού-Ηλεκτρονικού Τύπου δεν είχαν την ίδια περίθαλψη με την αντίστοιχη των συναδέλφων τους στον ημερήσιο τύπο, γιατί δεν είναι δεκτά στον Ενιαίο Δημοσιογραφικό Οργανισμό Επικουρικής Ασφάλισης και Περίθαλψης (ΕΔΟΕΑΠ). Οι δημοσιογράφοι δε αυτοί δεν έχουν δικαίωμα σε επικουρική σύνταξη παρά το γεγονός ότι τα εξ αγγελιοσήμου έσοδα του περιοδικού τύπου ήσαν και είναι υπερτριπλάσια των αντίστοιχων των ημερησίων εφημερίδων...".
Το αγγελιόσημο με την ιστορία της σύλληψης και επέκτασης από τις Κατοχικές δυνάμεις και τη Χούντα των συνταγματαρχών, αποτελεί μια θλιβερή παρακαταθήκη υποταγής της ελληνικής δημοσιογραφίας στην εκάστοτε εξουσία. Οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι θα’ πρεπε να αγωνιστούν για την κατάργησή του, ιδίως οι συνδικαλιστές επαναστάτες της αριστεράς από τους οποίους βρίθει το επάγγελμα.
Το αγγελιόσημο είναι ανήθικο γιατί επιτρέπει σε μια μικρή συντεχνία να βάζει χέρι στην τσέπη των πολλών οι περισσότεροι από τους οποίους είναι πιο αδύναμοι οικονομικά.
Οι δημοσιογράφοι και οι εργοδότες τους όπως είναι λογικό και γίνεται παντού πρέπει να επιμεριστούν το κόστος της ασφάλισης των πρώτων. Αν δεν τους αρέσει το σοβιετικό ασφαλιστικό σύστημα της Ελλάδας, ας διαμορφώσουν τις πολιτικές συνθήκες για κάτι πιο αποτελεσματικό, δίκαιο και προοδευτικό. Γιατί προοδευτικός δεν πρέπει να σημαίνει τζάμπα μάγκας...
kostas.stoupas@capital.gr
Τζωρτζ Όργουελ
Τις ιδιαίτερα κρίσιμες τελευταίες μέρες των διαπραγματεύσεων για την αξιολόγηση του τρίτου μνημονίου και τη δέσμευση για το τέταρτο από την κυβέρνηση που θα έσκιζε αυθωρεί και παραχρήμα το δεύτερο και το πρώτο, η ΕΣΗΕΑ αποφάσισε να κρατήσει τη χώρα στο σκοτάδι.
Δεν είναι η πρώτη φορά που το συνδικαλιστικό όργανο των δημοσιογράφων "κάνει πλάτες" στην εκάστοτε εξουσία. Η ιστορία αυτή όπως θα δούμε πιο κάτω ξεκινάει από παλιά.
Στο ίδιο μήκος κλίματος του τοποτηρητή της εξουσίας, πριν λίγες εβδομάδες το πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ προχώρησε σε αρκετές διαγραφές γνωστών δημοσιογράφων, γιατί υποστήριξαν στο τελευταίο δημοψήφισμα δημόσια το ΝΑΙ με μεγαλύτερο πάθος και ένταση, απ’ ό,τι το κριτήριο κάποιων φιλοκυβερνητικών συνδικαλιστών επιτρέπει.
Επρόκειτο για το δημοψήφισμα όπου το ΟΧΙ κέρδισε με 62% και σε δυο μέρες ο πρωθυπουργός που το ζήτησε ως διαπραγματευτικό ατού, το μετέτρεψε σε ΝΑΙ δικαιώνοντας όσους έλεγαν πως η επιλογή του ΟΧΙ οδηγεί τη χώρα σε καταστροφικές περιπέτειες. Επιπλέον καμιά τιμωρία δεν επιβλήθηκε σε όσους προπαγάνδιζαν το ΟΧΙ.
Ήμουν πολύ μικρός για να θυμάμαι αν είχε υπάρξει παρόμοιο πρόβλημα στο δημοψήφισμα του Παπαδόπουλου επί επταετίας για βασιλευομένη ή αβασίλευτο "δημοκρατία". Η ιστορία αυτή όμως έχει ουρά... ή μάλλον χρήμα με ουρά.
Τα ίχνη του χρήματος
Όταν η ΕΣΗΕΑ διαγράφει ένα μέλος της ή αναστέλλει την ιδιότητα μέλους για κάποιο χρονικό διάστημα, αυτό χάνει την πρόσβαση στο ταμείο ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης όπου έχουν πρόσβαση μόνο τα μέλη της.
Αυτός είναι ο λόγος που οι απεργίες της ΕΣΗΕΑ εξασφαλίζουν τόσο μεγάλη συμμετοχή. Κατά συνέπεια όποιος δημοσιογράφος επιθυμεί να μην έχει κάποιον πάνω από το κεφάλι του πρέπει να χαρίσει τις όποιες κρατήσεις και να ασφαλιστεί με τους πληβείους αυτής της κοινωνίας στο ΙΚΑ, στον ΟΑΕΕ ή στον ιδιωτικό τομέα.
Το να συναρτάται η ιδιότητα μέλους σε συνδικαλιστικό σωματείο με την πρόσβαση στην ασφάλιση συνιστά πραξικοπηματική αυθαιρεσία που δεν έχει καμιά λογική και δημοκρατική υπόσταση.
Κλειδί αυτή της αυθαιρεσίας και της εξουσίας που έχει παραχωρηθεί στην εκάστοτε συνδικαλιστική ηγεσία είναι τα έσοδα του ταμείου των δημοσιογράφων ημερησίου τύπου από το Αγγελιόσημο.
Αν λάβουμε δε υπόψη πως "κατά την περίοδο 2000-2010, ο ΕΔΟΕΑΠ (ταμείο των συντακτών ημερήσιου τύπου...) είχε έσοδα περί τα 660 εκατ. ευρώ από το αγγελιόσημο, με δαπάνες 620 εκατ. ευρώ..." τότε εύκολα συνάγεται ποιος πληρώνει το "μάρμαρο" για τις καλές παροχές υγείας των δημοσιογράφων.
Η ιστορία της ντροπής
Το αγγελιόσημο θεσμοθετήθηκε για πρώτη φορά επί γερμανικής Κατοχής το 1941, γιατί προφανώς και οι κατακτητές χρειάζονταν ένα "καρότο" να το επιδεικνύουν προς τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης.
Το αγγελιόσημο επεκτάθηκε μετά την κατάργηση του Λαχείου Συντακτών το 1967, το οποίο ήταν το βασικό μέχρι τότε έσοδο των ταμείων Επικούρησης και Υγειονομικής Περίθαλψης των εργαζομένων στον Τύπο.
Το αγγελιόσημο είναι μια επιβάρυνση κάθε διαφήμισης με ένα τέλος που πάει στο ταμείο των δημοσιογράφων. Στοιχειώδη οικονομικά να γνωρίζει κάποιος, κάθε κόστος που επιβαρύνει ένα προϊόν μετακυλίεται στην τιμή του προϊόντος και άρα στον καταναλωτή.
Η λογική του ταμείου ασφάλισης και υγείας είναι πως έκαστος ημών κάθε μήνα συνεισφέρει μαζί με τον εργοδότη για σύνταξη και καλύψεις υγείας. Αυτό δεν συμβαίνει στην περίπτωση ημών των δημοσιογράφων καθώς το κόστος το αναλαμβάνει η κοινωνία.
Κατά τον κ. Αθ. Παπανδρόπουλο: "Τα μέλη της Ένωσης Συντακτών Περιοδικού-Ηλεκτρονικού Τύπου δεν είχαν την ίδια περίθαλψη με την αντίστοιχη των συναδέλφων τους στον ημερήσιο τύπο, γιατί δεν είναι δεκτά στον Ενιαίο Δημοσιογραφικό Οργανισμό Επικουρικής Ασφάλισης και Περίθαλψης (ΕΔΟΕΑΠ). Οι δημοσιογράφοι δε αυτοί δεν έχουν δικαίωμα σε επικουρική σύνταξη παρά το γεγονός ότι τα εξ αγγελιοσήμου έσοδα του περιοδικού τύπου ήσαν και είναι υπερτριπλάσια των αντίστοιχων των ημερησίων εφημερίδων...".
Το αγγελιόσημο με την ιστορία της σύλληψης και επέκτασης από τις Κατοχικές δυνάμεις και τη Χούντα των συνταγματαρχών, αποτελεί μια θλιβερή παρακαταθήκη υποταγής της ελληνικής δημοσιογραφίας στην εκάστοτε εξουσία. Οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι θα’ πρεπε να αγωνιστούν για την κατάργησή του, ιδίως οι συνδικαλιστές επαναστάτες της αριστεράς από τους οποίους βρίθει το επάγγελμα.
Το αγγελιόσημο είναι ανήθικο γιατί επιτρέπει σε μια μικρή συντεχνία να βάζει χέρι στην τσέπη των πολλών οι περισσότεροι από τους οποίους είναι πιο αδύναμοι οικονομικά.
Οι δημοσιογράφοι και οι εργοδότες τους όπως είναι λογικό και γίνεται παντού πρέπει να επιμεριστούν το κόστος της ασφάλισης των πρώτων. Αν δεν τους αρέσει το σοβιετικό ασφαλιστικό σύστημα της Ελλάδας, ας διαμορφώσουν τις πολιτικές συνθήκες για κάτι πιο αποτελεσματικό, δίκαιο και προοδευτικό. Γιατί προοδευτικός δεν πρέπει να σημαίνει τζάμπα μάγκας...
kostas.stoupas@capital.gr
0 Σχόλια για την ανάρτηση: "Το ψάρι της δημοσιογραφίας μας βρωμάει από το κεφάλι…"Τα θέματα των αναρτήσεων δεν εκφράζουν απαραίτητα και τις απόψεις των διαχειριστών και των συντακτών του ιστολογίου μας. Τα σχόλια εκφράζουν τις απόψεις των σχολιαστών και μόνο αυτών.
Σχόλια που περιέχουν ύβρεις ή απρεπείς χαρακτηρισμούς διαγράφονται κατά τον έλεγχο από την ομάδα διαχείρισης. Ευχαριστούμε.