Το αυτονόητο το έχουμε εξευτελίσει...

Κυκλοφορεί στο διαδίκτυο ένα βίντεο όπου δείχνει συγκεντρωμένους έξω από το Εθνικό Θέατρο να διαμαρτύρονται για το κόψιμο της παράστασης του... συγγραφέως Σάββα Ξηρού. Διάφοροι τύποι που φαίνεται να έχουν σχέση με το Εθνικό, βγάζουν ιερή οργή για τη... λογοκρισία όπως λένε που οδηγεί στον φασισμό, που ανοίγει παράθυρο στη Χρυσή Αυγή. Κάποιος κύριος, από αυτούς με τα κασκόλ στο λαιμό και το ντύσιμο α λα... ΣΥΡΙΖΑ, έμπλεος δημοκρατικών αισθημάτων φωνάζει: «πρέπει να κατέβει η παράσταση;» «Όχι» απαντά το πλήθος ενώ κάποιοι του Εθνικού προσπαθούν να ψελλίσουν κάτι.

Αυτά πριν γίνει η ετσιθελική επιστροφή της παράστασης που ανέβηκε με δωρεάν εισιτήρια στο κοινό καθώς η Ελλάδα δεν έπρεπε να χάσει το «αριστούργημα» που δημιούργησε ο δολοφόνος εννέα ανθρώπων και καταδικασμένος σε πέντε φορές ισόβια και άλλα 2 χιλιάδες χρόνια φυλάκιση. Πάνω απ' όλα στην περίπτωση αυτής της παράστασης είναι η ίδια παράσταση. Πάνω κι από την ανθρώπινη ζωή. Ξεχνάμε ότι έχουμε να κάνουμε με δολοφόνους, με τους κουκουλοφόρους της εποχής που έπαιρναν το όπλο και το μπαζούκα και σκορπούσαν τον τρόμο.

Για μια συγκεκριμένη ομάδα του πληθυσμού, που ανήκει κυρίως στην θολοκουλτουριάτικη αριστερή ψευτοδιανόηση σημασία δεν έχουν οι νεκροί και οι τραυματίες, αλλά γιατί κατέβηκε μια παράσταση.

Να φανταστούμε ότι όταν έρθει στην εξουσία η ΝΔ και ανέβει παράσταση στο Εθνικό, με επιδότηση μάλιστα, με θέμα «Πώς σκοτώσαμε τους Χρυσαυγίτες στο Ηράκλειο», θα γίνουν ακριβώς οι ίδιες διαμαρτυρίες.

Αν δε αποφασίσει κάποιος να φτιάξει μια ταινία που θα πραγματεύεται το πώς κάποια άθλια σκουλήκια (τα οποία κυκλοφορούν ελεύθερα εδώ και χρόνια) έβαλαν φωτιά κι έκαψαν τρία παιδιά στη Μαρφίν κατά τη διάρκεια της διαδήλωσης για τα Μνημόνια, όλοι αυτοί οι ψευτοαριστεροί θα υπερασπιστούν τους δολοφόνους – συγγραφείς.

Διότι δεν έχει σημασία ο άνθρωπος, ο νεκρός, το παιδί που δε ζει ή το νεογέννητο που δεν πρόλαβε να βγει από την κοιλιά της μάνας του και χάθηκε μέσα στη Μαρφίν. Σημασία έχει... η Τέχνη. Μην τύχει και λογοκρίνουμε το έργο (όπως οι λογοκριτές της Χούντας, που έλεγε και ο κύριος που έβγαζε τις κορώνες έξω από το Εθνικό).

Είναι η απλή λογική των Αριστερών. Των... Μπαλαούρων του χώρου που πάντα έβλεπαν με συμπάθεια τους « ένοπλους αγώνες» των τρομοκρατών. «Είχαν μια αίσθηση ανθρωπιάς», όπως είπε και ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί ένας αριστερός, π.χ. ο Σάββας Ξηρός που σκοτώνει ένα αθώο παιδί όπως ο Αξαρλιάν στο Σύνταγμα, είναι πιο... άνθρωπος από τον Ρουπακιά που σκότωσε ένα άλλο παιδί.

Δυστυχώς στην Ελλάδα δεν έχουμε κάνει ακόμη την επανάσταση του αυτονόητου για την οποία τόσο καιρό λέμε και τόσο πίσω είμαστε. Είναι αυτονόητο ότι δεν υπάρχει η μία πλευρά και η άλλη στις υποθέσεις τρομοκρατίας. Όταν χάνεται μια ανθρώπινη ζωή, δεν υπάρχουν κλιμακώσεις αξιοπρέπειας, ευαισθησίας, αριστερής ή δεξιάς κουλτούρας. Και σ' αυτό το θέμα οι Έλληνες έχουν πελαγώσει. Αυτό που έχει καταφέρει η Αριστερά από τη Μεταπολίτευση κι έπειτα, όταν εμφανίστηκε η ένοπλη δράση, ήταν περίπου να «αγιοποιήσει» την τρομοκρατία. Ανεξαρτήτως βεβαίως αν μαζί με τον στόχο (έναν Αμερικανό, έναν βιομήχανο, έναν πολιτικό κ.λπ.) σκοτωνόταν κι ένας οδηγός του, ένας περαστικός, ένας μεροκαματιάρης υπουργός. «Παράπλευρες απώλειες» έλεγαν και καθάριζαν.

Αυτό που επιχειρείται απ' όσους «σκέφτηκαν» (μόνοι τους άραγε;) να ανεβάσουν μια τέτοια παράσταση είναι ένα: Ήθελαν να προκαλέσουν, ήξεραν ότι θα δημιουργηθεί σάλος κι έτσι θα πετύχαιναν την προσωπική τους προβολή και φυσικά τον «εξανθρωπισμό» του Ξηρού.

Είναι ακριβώς σαν τους ομοφυλόφιλους που αντί να διάγουν τη ζωή τους ήρεμα, με σεβασμό στους ίδιους και τους συντρόφους τους, επιλέγουν την πρόκληση για να κάνουν μπούγιο. Ο Βαλλιανάτος στη Βουλή φιλά τον σύντροφό του, ο άλλος ντύνεται παπάς και φιλιέται έξω από τη Μητρόπολη, ο Κορτώ μας το δηλώνει όπου βρεθεί κι όπου σταθεί και ούτω κάθε εξής.

Αυτό ακριβώς συμβαίνει με την τρομοκρατία και τίποτε δεν είναι τυχαίο. Φασίστες είναι όσοι λογοκρίνουν μια παράσταση αλλά δεν είναι φασίστες όσοι σκοτώνουν αθώους ανθρώπους εν καιρό ειρήνης μάλιστα.

Φασίστες είναι όσοι κατάφεραν να κατεβάσουν την παράσταση από το Εθνικό και δεν είναι οι «εξαγνιστές» του δολοφονικού μένους των τρομοκρατών.

Φασίστες είναι όσοι θέλουν την παραδειγματική τιμωρία εκείνων που υπολογίζουν την αξία της ανθρώπινης ζωής όσο μια σφαίρα και δεν είναι εκείνοι που χαϊδεύουν τους τρομοκράτες, υποθάλπουν την εγκληματική τους δράση, δημιουργούν νέες μήτρες από τις οποίες θα γεννηθούν καινούργιοι δολοφόνοι, στα Εξάρχεια ή αλλού.

Έχουμε χάσει την αίσθηση της αξίας της ανθρώπινης ζωής και ασχολούμαστε με τα μικρά. Έχουμε κάνει επανάσταση για μια παράσταση και δεν έχουμε βγει στους δρόμους για τους δολοφόνους της Μαρφίν. Χαρακτηρίζουμε δολοφονίες όταν δράστες είναι κάποιοι αφανείς τρομοκράτες και θύματα κάποιοι ακροδεξιοί, αλλά είναι «τιμωρία» αν ένας αριστερός σκοτώσει όποιον του έρθει στο μυαλό στο όνομα κάποιας ταξικής επανάστασης.

Γι' αυτό η Ελλάδα βουλιάζει. Γιατί το αυτονόητο το έχουμε εξευτελίσει, το έχουμε ενοχοποιήσει.

ΠΗΓΗ

Δημοσίευση: Φεβρουαρίου 14, 2016