Ποιος δημιούργησε τον μύθο της Δύσης;

Γνωρίζω βέβαια πως δεν προτείνω κάποια λύση, γιατί απλούστατα δεν υπάρχει λύση. Εντός του εξοργιστικού μου οίστρου τα γράφω όλα αυτά και έπειτα γνωρίζω πως ο Έλληνας θα συνεχίσει το ανατολίτικο ραχάτι του, θα συνεχίσει να πιστεύει για τον νέο πολιτικό Μεσσία που θα τον βγάλει από την κρίση, θα συνεχίσει να πιστεύει στη Δύση ως γη της επαγγελίας και έπειτα να πηγαίνει στη Γερμανία στο εστιατόριο του γνωστού του Μήτσου, για να δουλέψει δωδεκάωρα και στο τέλος να μη πληρωθεί.

Σε προηγούμενο άρθρο είχα αναφερθεί στον συγγραφέα και αντιφρονούντα του σοσιαλιστικού Βουλγαρικού καθεστώτος, Γκεόρκι Μαρκόφ. Εδώ παραθέτω ένα κείμενο του, το οποίο είναι για πρώτη φορά μεταφρασμένο στα ελληνικά από την μητρική γλώσσα του συγγραφέα. Οι απόψεις των αντιφρονούντων των κομμουνιστικών καθεστώτων είναι γνωστές αλλά το πιο ενδιαφέρον είναι οι απόψεις, οι οποίες είχαν για την Δύση, απόψεις που πιθανότατα θα αφήσουν έκπληκτους αρκετούς αντι-κομμουνιστές. Το κείμενο αυτό τιτλοφορείται ¨Ποιος δημιούργησε τον μύθο της Δύσης ;¨ έναν μύθο, ο οποίος προπαγανδιζόταν για αρκετά χρόνια και ουσιαστικά έκανε τους ανθρώπους να θεωρούν τη Δύση και τις καπιταλιστικές χώρες επίγειο παράδεισο σε αντίθεση με τη μιζέρια, την οποία ζούσαν στα δικά τους καθεστώτα. Ας διαβάσουμε όμως την γνώμη ενός ανθρώπου, ο οποίος έζησε και τον σοσιαλισμό και τον δυτικό καπιταλισμό:

Πριν μερικούς μήνες μια ομάδα Βουλγάρων  τουριστών έφτασε σε μια δυτική χώρα. Κατά τη διάρκεια της διαμονής τους τέσσερα άτομα έφυγαν από την ομάδα και ζήτησαν από τις τοπικές αρχές να παραμείνουν στην χώρα. Και τα τέσσερα αυτά άτομα ήταν νέοι, προφανώς δεν υπήρχαν πολιτικοί λόγοι για την απόφαση τους να μην γυρίσουν στην Βουλγαρία και υπό το φως αυτού του γεγονότος η πράξη τους μπορεί να θεωρηθεί ως αντίδραση ενάντια στην αστυνομοκρατία των διαβατηρίων και ενάντια στο σύστημα, στο οποίο ζούσαν. Υπό φυσιολογικές συνθήκες η συμπεριφορά τους δεν θα φαινόταν περισσότερο δραματική από κάποιου Βουλγάρου από το Μπουργκάς να μείνει δύο εβδομάδες στην Σόφια. Αλλά σε αυτή τη περίπτωση και οι τέσσερις τους θεώρησαν την απόφαση να μείνουν στην Δύση ως την πιο αποφασιστική και κρίσιμη στιγμή στη ζωή τους. Φυσικά ο κύριος λόγος για όλο αυτό ήταν η πεποίθηση τους, ότι εδώ θα τους δεχθούν πιο καλά και θα έχουν μια ευχάριστη, πλούσια και ευτυχισμένη ζωή. Το ερώτημα είναι πως τους δημιουργήθηκε αυτή η πεποίθηση ή ποιος τους την εμφύσησε επειδή, όπως καλά γνωρίζω, καμία εφημερίδα, κανένας ραδιοφωνικός σταθμός, κανένα δημόσιο ίδρυμα της Δύσης δεν υποσχέθηκε ποτέ κάποιο τέτοιο δέλεαρ στους ανθρώπους από την Ανατολή.

Από την πρώτη τους επαφή με την Δύση οι νέοι ήταν έκπληκτοι, γιατί οι αστυνομικές αρχές, στις οποίες απευθύνθηκαν, δεν άνοιξαν τα χέρια για να τους αγκαλιάσουν σαν καλεσμένους που τους περίμεναν από καιρό, ούτε φαίνονταν πολύ εντυπωσιασμένοι από την επιθυμία τους να τα χαλάσουν με τον κομμουνισμό. Τους δόθηκε επιπλέον άδεια παραμονής για την χώρα. Μετά από αυτό οι αποσχισθέντες θα έπρεπε μόνοι να φτιάξουν την ζωή τους, γιατί προσωρινά μόνο τους εξασφάλιζαν στέγη και τροφή. Από εδώ άρχισε η απογοήτευση των παιδιών. Βρέθηκαν σε έναν κόσμο, όπου ο κάθε πολίτης ήταν απασχολημένος με τα προβλήματα του, όπου η ζωή κυλούσε μέσα σε έναν αγώνα για την επιβίωση και όπου το πλούσιο περιεχόμενο στις βιτρίνες δεν ήταν έκφραση της αγαθοεργίας. Μόνο εντός μερικών ημερών αυτά τα νεαρά παιδιά έπρεπε να καταλάβουν, ότι είναι θυσίες ενός τεράστιου ιδεολογικού ψέματος και της δικής τους αφέλειας. Και θυμήθηκαν την τελευταία φορά, όταν τους είχε επαναλάβει το ίδιο ψέμα: ο υπάλληλος στο τμήμα διαβατηρίων του Υπουργείου Εσωτερικών, ο οποίος σύμφωνα με τους κανόνες έπρεπε να παραδώσει το διαβατήριο προσωπικά σε κάθε ταξιδιώτη. Και ότι αυτός ο υπάλληλος τους έδινε οδηγίες για το πώς να συμπεριφέρονται όταν συναντούν Βούλγαρους απόδημους ή άλλους πράκτορες, για να τους πείσουν να αφήσουν την υπέροχη πατρίδα και να προδώσουν τα φωτεινά κομμουνιστικά ιδεώδη, για να υπηρετήσουν τον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό. Και πως αυτοί οι πράκτορες θα  υπόσχονταν σε αυτούς τους νέους ανθρώπους πολλά λεφτά, συνάλλαγμα, αυτοκίνητα, βίλες, θαλαμηγούς…Και πως ο αληθινός πατριώτης πρέπει να απορρίψει με περιφρόνηση αυτούς τους πειρασμούς.

Θυμόντουσαν επίσης τις ιστορίες όχι ενός αλλά δύο Βουλγάρων κρατικών λειτουργών που είχαν ταξιδέψει – πως στο κουπέ τους μετά από την Τεργέστη ή λίγο πριν από την Βιέννη ανέβηκαν κάποιοι και προσπαθούσαν να τους καλοπιάσουν για να τους πείσουν να μείνουν στην Δύση για πάντα. Σε εμένα προσωπικά ένας κακόμοιρος Βούλγαρος συγγραφέας, ο οποίος είχε σταλθεί στην Ρώμη για κάποια εργασία πάνω σε μια ταινία, μου διηγούταν περήφανα στη Λέσχη των δημοσιογράφων πως οι Ιταλοί του πρότειναν συμβόλαια, πολλά λεφτά και πολλά άλλα μονάχα για να μείνει να δουλέψει μαζί τους, και αυτός υπερήφανα αρνήθηκε, σίγουρα λόγω της αγάπης που έτρεφε στα Βουλγάρικα κεμπάπ και στο γιαούρτι.

Αλλά σ’ αυτή τη περίπτωση δεν με ενδιαφέρει ο παρανοϊκός χαρακτήρας τέτοιων είδους δηλώσεων, ούτε πως ξεγελώντας ο ένας τον άλλον οι πολίτες διακηρύσσουν την συμπάθεια προς το κόμμα και την εθνική τους συνείδηση, λέγοντας ιστορίες για μυθολογικές αποπλανήτριες και ξελογιάστρες, τις οποίες η Δύση στέλνει για να κλέψουν από την πατρίδα τον κάθε κακομοίρη. Πιο σημαντική είναι η μοίρα αυτών των εξαπατημένων και αυτοεξαπατημένων νεαρών ανθρώπων που ξαφνικά ανακάλυψαν ότι κανείς δεν τους λαμβάνει υπ’ όψιν, ότι σε κανέναν δεν είναι χρήσιμοι, ότι κανένας δεν είχε κάποιο συμφέρον να κατοικήσουν στην χώρα του, ότι στους δρόμους των δυτικών πόλεων δεν κυκλοφορούν σκόρπια δολάρια, τα οποία περιμένουν κάποιον νεαρό από Μπουσμάντσι (χωριό κοντά στη Σόφια) να τα μαζέψει (επειδή σίγουρα οι λόρδοι είναι πολύ απασχολημένοι για να κάτσουν να σκύψουν να τα πάρουν). Για το μόνο, στο οποίο μπορούν να βασίζονται είναι η ανεκτικότητα και η ελευθερία να τα βγάλουν πέρα όπως μπορούν καλύτερα. Η διέξοδος αυτή είναι η εργασία, ευνοϊκή εργασία για τον ειδικευμένο και όχι ιδιαίτερα ελκυστική για τον ανειδίκευτο.

Το πραγματικό δράμα των προσφύγων είναι η μοναξιά. Γνωρίζοντας κάποιος την παροιμιώδη τρυφερότητα των Βουλγάρων προς τους φίλους, τους συγγενείς, το σπίτι, ο καθένας μπορεί να φανταστεί τις ώρες της μοναξιάς. Η απουσία των συγγενών, το να μη ξέρεις την γλώσσα και το αδύνατο της φυσιολογικής επικοινωνίας, η έλλειψη αίσθησης ασφάλειας, ο φόβος του ανεπανόρθωτου, το οποίο έπραξαν, η αμφιβολία για την ικανότητα τους να αρχίσουν μια νέου είδους ζωή –όλα αυτά είναι αρκετά, για να τους στείλουν πίσω στις πόρτες της Βουλγαρικής Πρεσβείας για να εκλιπαρεί συγχώρεση. Όπου, βέβαια, άλλος απόστολος του ψέματος βιαιοπραγεί πάνω τους καθώς αυτοί τραγουδούν το ¨Αγαπημένη μου Πατρίδα.¨ (εθνικός ύμνος της Βουλγαρίας).

Γι’ αυτό καταλαβαίνω τα δύο αγόρια που γύρισαν. Όμως καταλαβαίνω ακόμα καλύτερα τα δύο που αποφάσισαν να μείνουν.

Ας αναρωτηθούμε – ποιος δημιούργησε αυτή την ψευδαίσθηση, ότι στη Δύση θα βρουν χαρούμενη και εύκολη ζωή ; Πως τα πράγματα έφτασαν ως εκεί, που η Δύση για κάθε Βούλγαρο πολίτη είναι συνώνυμο της χλιδής και της ευτυχίας ; Από πού έχει έρθει αυτή η πεποίθηση, ούτως ώστε αν πεις στην Σόφια, ότι έφαγες μαζί με κάποιον Ιταλό, ο καθένας θεωρεί, ότι σίγουρα αυτός ο Ιταλός ήταν ο  Αντριάνο Ολιβέτι (γνωστός Ιταλός βιομήχανος, πολιτικός και μηχανικός) , αν και στην πραγματικότητα ήταν ένας φτωχός Σικελός ; Γιατί τότε, όταν λέγεται, ότι κάποιος πηγαίνει σε μια δυτική χώρα, θεωρείται ότι πηγαίνει στον παράδεισο ; Γιατί Βούλγαροι πατριώτες σκοτώνονται μεταξύ τους για να αρπάξουν μια διπλωματική θέση για τη Δύση ; Γιατί ; Γιατί ; Αλλά αυτό δεν γίνεται μόνο στην Βουλγαρία. Πριν κάποια χρόνια στην Μόσχα Ρώσοι φίλοι με προσκάλεσαν εκεί πέρα, λέγοντας μου ότι θα μου προσφέρουν κάτι το εντυπωσιακό. Αυτοί οι ίδιοι ήταν διανοούμενοι, πολιτισμένοι και μορφωμένοι άνθρωποι. Και το σπίτι τους ήταν γεμάτο με καλεσμένους, τους οποίους είχαν επίσης προσκαλέσει για να γευτούν το υπέροχο, το μυστήριο ποτό…την κόκα-κόλα! Μπορεί να φαίνεται αστείο, αλλά κάποιος κάπου είχε φέρει ένα μπουκάλι κόκα-κόλα και έπρεπε εμείς να την δοκιμάσουμε λες και ήταν Θεία Κοινωνία. Λυπηρό.

Για χρόνια οι βουλγαρικές εφημερίδες, το ραδιόφωνο, η τηλεόραση όλα τα ιδρύματα της προπαγάνδας δημιουργούν παράλογες και ψευδείς εντυπώσεις, για την ζωή στη Δύση διαμέσου ψευδών πληροφοριών. Ας πάρουμε μονάχα το τελευταίο παράδειγμα όταν το Ράδιο Μόσχα για την απεργία των εργατών των ορυχείων στην Αγγλία και την κρίση της ηλεκτρικής ενέργειας. Οι Ρώσοι ακροατές πληροφορήθηκαν ότι οι άνθρωποι στο Λονδίνο έκαιγαν έπιπλα για να ζεσταθούν, κάτι, το οποίο κανένας ασφαλώς δεν πίστεψε. Αντί να παρουσιάσουν αντικειμενικά μια πράγματι σοβαρή οικονομική κρίση η ανατολική μηχανή της προπαγάνδας συνέθετε φτηνά ψεύδη. Το αποτέλεσμα είναι ότι κανείς δεν τα πιστεύει αυτά. Ακόμα και αν κάποια πληροφορία τυχαία είναι ακριβής, οι αναγνώστες δεν την πιστεύουν. Μπορώ θετικά να ισχυριστώ, πως δεν γνωρίζω πολίτη, είτε είναι μέλος του κόμματος είτε όχι, ο οποίος να πιστεύει την επίσημη πληροφόρηση της χώρας του. Αλλά αυτό που είναι ακόμη χειρότερο, είναι το γεγονός ότι οι άνθρωποι νομίζουν ότι τα πράγματα είναι τα ακριβώς αντίθετα. Η συνέπεια αυτής της κατάστασης είναι ότι η ψευδής πληροφορία από τη μια πλευρά δημιουργεί μια ψευδής εικόνα από την αντίστροφη κατεύθυνση. Όσο περισσότερο βουλγαρικές εφημερίδες και το ραδιόφωνο προπαγανδίζουν για την δύσκολη και άσχημη θέση των εργατών στην Δύση, τόσο περισσότερο οι απλοί άνθρωποι σε εμάς νομίζουν, ότι οι άνθρωποι στην Δύση ζουν τέλεια. Μόνο με αυτόν τον τρόπο, μπορεί να εξηγηθεί το απίθανο αποτέλεσμα, το οποίο πετυχαίνει η προπαγάνδα του κόμματος – μεταμορφώνει ουσιαστικά τη Δύση σε θαυμαστή λατρεία. Πιστεύω, πως ακόμα και αν όλα τα δυτικά όργανα προπαγάνδας προσπαθούσαν να εργαστούν προς αυτή την κατεύθυνση δεν θα κατάφερναν να προκαλέσουν μια τέτοια επιτυχία, την οποία έχουν επιτύχει οι ιδεολογικοί τους αντίπαλοι. Δεν θέλω να προσβάλω την λατρεία που υπάρχει για όλα τα δυτικά αντικείμενα, όσα παράγονται στην Δύση, είτε πρόκειται για δυτικά αυτοκίνητα είτε για καλσόν. Αυτό είναι άλλο μεγάλο θέμα. Τώρα μιλάμε μόνο για την πληροφόρηση, η οποία, είναι βασισμένη στην ιστορία του ψεύτη βοσκού, η οποία οδηγεί στα αντίθετα αποτελέσματα, δημιουργεί μυθολογικές ιδέες για μια γη της επαγγελίας. Έτσι στο τέλος, η Δύση δεν έχει πιο αφοσιωμένο πιστό από την προπαγάνδα του κόμματος.

Ας φανταστούμε μόνο για μια στιγμή πως θα ήταν, αν οι Βούλγαροι πολίτες είχαν πρόσβαση σε ξένες εφημερίδες, εάν δεν έπνιγαν τις ραδιοφωνικές μεταδόσεις, τις ωστόσο δυσάρεστες στο καθεστώς. Από το Ράδιο Λόντον ο βούλγαρος ακροατής θα μπορούσε να μάθει την ακριβή και αντικειμενική αλήθεια για την κατάσταση των εργατών ορυχείων στην Αγγλία, θα μπορούσε να ακούσει τι πραγματικά συμβαίνει στις συναθροίσεις τους, θα μπορούσε να έχει καθαρή εικόνα για την κατάσταση της εργατικής τάξης εδώ, με όλα τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα, θα μπορούσε να γνωρίζει πόσο πενιχρά πληρώνονται οι νοσηλεύτριες για παράδειγμα. Αυτά τα προβλήματα είναι πάνω στις σελίδες όλων των εφημερίδων, που τα παρουσιάζουν απ’ όλες τις πλευρές. Ή αν οι Βούλγαροι θα μπορούσαν να έχουν γαλλικές εφημερίδες, θα μάθαιναν την σκληρή εικόνα της εξουσίας στο Καλέ. Ή στην Ιταλία να έχουν μια ιδέα για την κατάσταση των αγροτών στην Σικελία ή των μεταλλουργών, η οποία δεν είναι και τόσο ρόδινη. Θα γνώριζαν τότε, ότι παντού υπάρχει αγώνας για την ζωή, ότι σε μερικά μέρη τα πράγματα είναι χειρότερα και από τη Βουλγαρία, αν και γενικότερα ο κόσμος είναι αρκετά διαφορετικός. Και τότε οι ονειροπαρμένοι μιας ευκολότερης, άνετης ζωής να ήταν λιγότεροι.

Αλλά ακόμα καλύτερα θα ήταν, αν ο καθένας είχε ευκαιρία να ταξιδέψει μόνο και να δει, όπως για παράδειγμα σήμερα οι Γιουγκοσλάβοι. Τότε αυτή η θαυμαστή λατρεία για την Δύση θα εξαφανιζόταν αμέσως επειδή ο καθένας θα αντιμετώπιζε το καθαρό γεγονός. Για να τα πούμε σταράτα, το δεύτερο ίδρυμα, το οποίο δημιουργεί αυτή τη λατρεία για την Δύση στην Βουλγαρία, είναι το τμήμα διαβατηρίων του Υπουργείου Εσωτερικών. Γνωρίζει, ότι οι απαγορευμένοι καρποί είναι οι πιο γλυκείς. Δεν υπάρχει άνθρωπος σε εμάς που να μην επιθυμεί να επισκεφθεί την ¨Άγρια Δύση¨ και ακόμα περισσότερο – υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι έχουν αφιερώσει ολόκληρη την ζωή τους σε έναν αγώνα για την απόκτηση διαβατηρίου. Ένα διαβατήριο, το οποίο δεν σημαίνει ότι θα αποστατήσεις από το έθνος σου, ή θα το προδώσεις καθιστώντας τον εαυτό σου κατάσκοπο, αλλά μια φυσιολογική ανθρώπινη ανάγκη για να δεις τον κόσμο, η οποία ουσιαστικά εκφράζεται με το να αγοράζεις ξυραφάκια ή γυναικεία καλσόν από μια φτηνή αγορά. Συνεπώς, η λατρεία υπέρ της Δύσης μεταξύ των Βουλγάρων πολιτών είναι ένα ακόμη αποτέλεσμα της εχθρομανίας, για την οποία έχουμε ήδη μιλήσει.

Ασφαλώς, οι τέσσερις νεαροί που έφυγαν από την Βουλγαρία είναι τυπικοί αντιπρόσωποι αυτών των παραπλανημένων και εξαπατημένων νεαρών ανθρώπων που θέλησαν να βρουν το ¨εύκολο ψωμί¨ - αφελής καιροσκοπισμός, του οποίου η τιμή μπορεί να είναι ιδιαίτερα υψηλή.

Με αυτόν τον τρόπο τελειώνει το άρθρο του Μαρκόφ. Είναι αρκετά απλό και διαφωτιστικό και μιλάει για μία νοοτροπία, η οποία κυριαρχεί και στην Ελλάδα σήμερα. Δεν είναι λίγοι αυτοί που θεωρούν την Δύση γη της Επαγγελίας, νομίζοντας πως ερχόμενοι εκεί θα βρουν κατευθείαν εργασία, χρήματα και μια καλύτερη ζωή. Φυσικά οι απαιτήσεις πλέον είναι τεράστιες, τα προβλήματα δεκάδες και τα εμπόδια ακόμη περισσότερα. Οι Έλληνες θα μπορούσαν οι ίδιοι να φτιάξουν την χώρα τους αν δεν ήταν τόσο ανίκανοι στο να σκεφτούν κριτικά, πιστεύοντας τον κάθε καιροσκόπο είτε αυτός λέγεται Τσίπρας, είτε Λαφαζάνης, είτε Σαμαράς, είτε κάποιος άλλος προερχόμενος από πολιτικό τζάκι. Το καλύτερο πράγμα για την Ελλάδα αυτή την στιγμή θα ήταν να αναλάβει μια και καλή η Δύση τα ηνία αυτής της χώρας, γιατί το πολιτικό προσωπικό της χώρας αποτελείται από καιροσκόπους, λίαν επικίνδυνους για το μέλλον αυτού του τόπου, πολιτικά τζάκια, τα οποία τρώνε με δέκα μασέλες εδώ και δεκάδες χρόνια, ανθρώπους που εξαργυρώνουν την αντίσταση τους σε μια επταετία που έχει τελειώσει προ πολλού, εθνικιστές, οι οποίοι εκμεταλλεύονται την ιδεολογία και την πίστη αφελών ανθρώπων σε κάποιο έθνος για να πουλάνε μπλουζάκια και κονκάρδες και να σιτίζονται στο κοινοβούλιο. Άχρηστοι οι πάντες. Είναι τόσο ανόητοι αυτοί οι άνθρωποι που επιστράτευσαν όλα τα ΜΜΕ στο όψιμο δημοψήφισμα, όλη την σαβούρα της πολιτικής ζωής των τελευταίων είκοσι χρόνων. Βαρβιτσιώτηδες, Μητσοτάκηδες, Σημίτιδες, Καραμανλήδες, ότι πιο έρμο, σαβουροϊδες, κνώδαλο βρήκαν το έβγαλαν στην φόρα.

Ο Έλληνας όμως ποτέ δεν αναρωτήθηκε πως γίνονται οι Ολυμπιακοί Αγώνες, ποιοι τα τσέπωσαν, ποτέ δεν αναρωτήθηκε πως δουλεύει στο Δημόσιο και παίρνει τους μισθούς και τις απολαβές του, ποτέ δεν αναρωτήθηκε τι ηθικό ποιόν σημαίνει να βάζω μέσον για να βρίσκω εργασία και να αράζω. Δεν υπάρχει καμία είδους αντικειμενικότητα σε αυτόν τον τόπο, καμία είδους σωστή πληροφόρηση. Ακόμα και η κομματική προπαγάνδα της εποχής Μαρκόφ ωχριά μπροστά στη σημερινή σαπίλα. Γνωρίζω βέβαια πως δεν προτείνω κάποια λύση, γιατί απλούστατα δεν υπάρχει λύση. Εντός του εξοργιστικού μου οίστρου τα γράφω όλα αυτά και έπειτα γνωρίζω πως ο Έλληνας θα συνεχίσει το ανατολίτικο ραχάτι του, θα συνεχίσει να πιστεύει για τον νέο πολιτικό Μεσσία που θα τον βγάλει από την κρίση, θα συνεχίσει να πιστεύει στη Δύση ως γη της επαγγελίας και έπειτα να πηγαίνει στη Γερμανία στο εστιατόριο του γνωστού του Μήτσου, για να δουλέψει δωδεκάωρα και στο τέλος να μη πληρωθεί. Γιατί πέρα απ’ όλα τ’ άλλα ο Έλληνας έχει φιλότιμο και μπέσα, και αγαπάει τα πατριωτάκια του. Μην βιαστείς να πας στην Δύση σαν τους νεαρούς Βούλγαρους της εποχής του κομμουνισμού και τα βρεις σκούρα. Κοίταξε πρώτα νεαρέ Έλληνα να δεις τι μπορείς να σπουδάσεις για να έχεις απολαβές στο εξωτερικό και έπειτα φύγε, εξαφανίσου, αλλά μόνο τότε και τότε όμως μην περιμένεις κάποια ευκολία. Η ζωή είναι γυναίκα. Και σαν γυναίκα πρέπει να την αρπάζεις από τα μαλλιά. Με τη βία κερδίζεται η βασιλεία των Ουρανών αλλά και η βασιλεία της Γης, τα άλλα είναι φούμαρα.

ΠΗΓΗ

Δημοσίευση: Αυγούστου 27, 2015