Μια ματιά στον χάρτη φτάνει

Οποιος νομίζει, ότι οι μετανάστες κατευθύνονται στην Ευρώπη μέσω Ελλάδας είναι παλαβός. Αν ήταν να πάνε στην καρδιά της Ευρώπης, όπως λέγεται, θα ακολουθούσαν την διαδρομή Τουρκία, Βουλγαρία, Ρουμανία, Ουγγαρία, Αυστρία, που δεν έχει ούτε μεγάλο ποτάμι, όπως ο Εβρος, ούτε θάλασσα, για να κινδυνέψουν. [Στην Ρουμανία μπορούν να μπουν από την Δοβρουτσά και να αποφύγουν τον Δούναβη ως συνοριακή γραμμή.] Αντίθετα φτάνοντας στην Ελλάδα, είναι πολύ δύσκολο να πάνε οπουδήποτε αλλού. Συνεπώς είτε το γνωρίζουν, είτε όχι, ο τελικός τους προορισμός είναι εδώ.

Το ποιος τους σπρώχνει με κάθε μέσο προς τα εδώ, δεν χρειάζεται και πολύ σκέψη για να το καταλάβουμε. Το θέμα είναι τι κάνουμε εμείς, για να αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα, εκτός από λόγια. Είτε λόγια τζάμπα «ανθρωπισμού» του στυλ «όλοι οι καλοί χωράμε», είτε λόγια μίσους για εκείνους που αναγκάστηκαν να αφήσουν τον τόπο τους και να καταφύγουν στο έλεος μας.

Για άλλη μια φορά θα είμαι «κακός» και με τους μεν και με τους δε. Οι μεν, αν θέλουν να είναι ανθρωπιστές να το κάνουν με τα δικά τους κότσια· όχι με τα δικά μας. Οι δε να προσέχουν μην δαγκώσουν την γλώσσα τους και δηλητηριαστούν. Πόσο φαρμάκι για τους φουκαράδες και πόση δουλικότητα προς τους ισχυρούς… [Παρέα πάνε τα σουσούμια του ρατσισμού και της δουλικότητας προς τους «ανώτερους».]

Η αλήθεια είναι, ότι μέχρι να πάρουν χαμπάρι οι Ελληνες, ότι οι (εντός Ελλάδας) ταπεινές εργασίες είναι για τους ίδιους, υπάρχουν θέσεις εργασίας για ξένους, αλλά είναι όλες καβατζαρισμένες. Δεν υπάρχει χώρος πλέον ούτε για έναν καινούργιο μετανάστη και σιγά σιγά πρέπει να αραιώνουν και οι ήδη υπάρχοντες. Πρέπει να προσγειωθούμε άμεσα στην οδυνηρή πραγματικότητα, γιατί θα γίνει πολύ περισσότερο οδυνηρή. 

Το λιγότερο σκληρό που μπορούμε να κάνουμε, είναι να τους «σπρώξουμε» προς την Βουλγαρία εφοδιάζοντας τους με χάρτες της ΕΕ, να πάνε όπου μπορούν να πάνε οι άνθρωποι κι ο Θεός να τους βοηθήσει σ αυτόν τον δύσκολο δρόμο. Στον βαθμό που μπορούμε, ας τους δίνουμε και λίγα χρήματα, λίγα εφόδια, αλλά σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να βγάλουμε και πολύ καλό όνομα στις πιάτσες των απόκληρων και των κατατρεγμένων της Ασίας και της Αφρικής. Πρέπει, χωρίς να αποκτηνωθούμε φυσικά, να βγάλουμε φήμη σκληρών και οργανωμένων απέναντι στην παράνομη μετανάστευση.

Δεν έχω αμφιβολία, ότι αυτό που λέω με την απλοϊκή έκφραση «να τους σπρώξουμε», στην πράξη θα είναι τρομερή δοκιμασία για τα όρια της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Με λίγα λόγια, θα δούμε εικόνες με ανθρώπους ανάμεσα στα πυρά Ελλήνων και Βουλγάρων συνοριοφυλάκων, που θα προσπαθούν και οι δύο να «σπρώξουν» τους μετανάστες προς την πλευρά του άλλου και όσο κι αν προσέχουν, να μην πυροβολούν στο ψαχνό, κάποιες σφαίρες θα ξεφύγουν και θα σκοτώσουν ανθρώπινα όντα. 

Εχω πλήρη επίγνωση, ότι δεν θα πρόκειται για επιχειρήσεις παραμεθόριων πικ νικ με μπαλωθιές, αλλά για το τέλος της αθωότητας μας. Οσο σκληρό κι αν είναι όμως, είναι ο λιγότερο επώδυνος δρόμος για την εξοικείωση με τις πολύ σκληρές εποχές που έρχονται.

Επίσης θα δοκιμαστούν οι σχέσεις μας με την Βουλγαρία και την ΕΕ, αλλά αυτά είναι τα μικρότερα από τα δεινά που έρχονται. Γενικότερα πρέπει να αρχίσουμε να εξοικειωνόμαστε με την ιδέα των ακραίων καταστάσεων, γιατί η εποχές δεν συγχωρούν την μαλθακότητα. 

Φυσικά πρέπει να θέσουμε πριν το θέμα στους Ευρωπαίους για τελευταία φορά, αλλά με την σοβαρότητα που απαιτείται. Αν θέλουν να αναλάβουν εκείνοι το βάρος μίας καλύτερης αντιμετώπισης από την παραπάνω, ας γίνει. Δεν είναι δυνατόν όμως, να μας φορτώνουν τους μετανάστες που, κατά την δική τους ομολογία, προορίζονται για τις χώρες τους.

Επίσης πρέπει να θέσουμε το θέμα τόσο στο Συμβούλιο Ασφαλείας, όσο και στην Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ και φυσικά και στο ΝΑΤΟ και να θέσουμε τους πάντες προ των ευθυνών τους. Αν δεν βρούμε ανταπόκριση ούτε σ αυτό, τότε να κάνουμε αυτό που είπα και η αμαρτία ανήκει αποκλειστικά στους «εταίρους» και «συμμάχους».

Π. Ρέππας

Δημοσίευση: Απριλίου 15, 2015