Ο Σούπερ Βιντάλ Σασούν με μπλε και πράσινους κόκκους

Πλέον δεν πρέπει να υπάρχει καμία ανησυχία. Στην Γ΄ Ελληνική Δημοκρατία έχουμε τον Σούπερ Βιντάλ Σασούν με μπλε και πράσινους κόκκους: συμπυκνωμένο τον όλα σε ένα – σε μια πράγματι ιδιαίτερα κρίσιμη φάση, και ενώ έχει προηγηθεί το αναγκαίο πρόγραμμα εντατικής δημοσιονομικής προσαρμογής, αλλά και βαθιάς πρόπλυσης ιδεών.

Ο Ευάγγελος Βενιζέλος, ως θεσμικός παράγων, είπε τα όσα ήθελε να πει στη ΔΕΘ, όχι για να βγάλουμε κάποιο συμπεράσματα, όχι γιατί μπόρεσε ο ίδιος να στηρίξει τους συνειρμούς του, αλλά απλώς διότι επιθυμούσε να τους διατυπώσει. Άλλοτε ως αντιπρόεδρος της κυβέρνησης με την οποία ουδόλως ταυτίζεται, μίλησε ταυτόχρονα ως πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ που, ενώ πλέον δεν υφίσταται ως κόμμα, έχει τη δική του πολιτική εξόδου της χώρας από την κρίση την οποία και υλοποιεί, μίλησε ως επικριτής του κακού-παρελθοντικού και φαύλου ΠΑΣΟΚ το οποίο το θέλει κολασμένα, μίλησε ως υπουργός των εξωτερικών μιας χώρας που δεν έχει ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική, μίλησε ως συνταγματολόγος σε φάση καταστρατήγησης του Συντάγματος, μίλησε ως αντιπολίτευση στην κυβέρνηση την οποία στηρίζει, αλλά, και ως εκφραστής της κυβέρνησης στην οποία κάνει αντιπολίτευση, μίλησε, τέλος, σαν αντιπολίτευση στην αντιπολίτευση, στην οποία δεν επιτρέπει «ως ανεύθυνη και λαϊκίστικη ούσα» να ασκεί καμία αντιπολίτευση. Κυρίως, και πολύ στιβαρά, μίλησε κατά του ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτοκριτικός στα ανούσια τεταρτεύοντα και τριτεύοντα παραπολιτικά που αναδεικνύονται ως πρωτεύοντα της πολιτικής του επιβίωσης, περιεκτικός στο τίποτα, δεξιοτέχνης πολιτικών σλάλομ και περίκομψων κενολογιών, λαμπρός στις αντιφάσεις του, έμπειρος και ώριμος που οδεύει στα στάδια της πολιτικής σήψης την οποία υπηρετεί με κομπασμό, αποκαλυπτικός όσο ποτέ άλλοτε, δεν βρήκε να πει τίποτα για τη φτώχεια, την ανεργία και την υπερχρέωση της Ελλάδας και, κυρίως, τον εξευτελισμό των Ελλήνων· υπερασπίστηκε ως τη μόνη ορθή πολιτική λύση την ψύχωση του «συστήματος Μ» το οποίο επίσης υπηρετεί και, τέλος, έβαλε στο στόχαστρό του την ίδια τη δημοκρατία μαζί με την έννοια του πολιτικού, η οποία, κατά τα συμφραζόμενά του, αποτελεί την κατεξοχήν ελληνική φούσκα. «Κι αν γίνουν δηλαδή εκλογές; Η Ελλάδα θα βρεθεί αυτομάτως όχι απλά στο μηδέν, αλλά κάτω του μηδενός» είπε ο αντιπρόεδρος, διαλύοντας την οποιαδήποτε δημοκρατική illusio.

Ο πολιτικός ανήρ ηγούμενος του εαυτού του και της κουστωδίας του, μνημόνευε τον εαυτό του ‒θυμίζοντας τον ακαδημαϊκό που σε ότι έγραφε παρέπεμπε βιβλιογραφικά σε δικά του προηγούμενα πονήματα‒ και, χωρίς καμία έγνοια για το συλλογικό αγαθό, δίχως μέριμνα για το μέλλον της χώρας και των πολιτών, σεβόμενος θεσμικά τον πρόεδρο Ολάντ που τα κατάφερε ‒ παρότι, μόνον στις κυρίες‒, ο Ευάγγελος Βενιζέλος οδηγείται σιγά-σιγά στο πολιτικό του τέλος, αφού πρώτα με την πληθωρική του παρουσία εξασφάλισε ότι η χώρα θα εξακολουθεί να είναι χοιροστάσιο, ότι οι συμπατριώτες του θα συνεχίζουν να περπατούν με την ταυτότητα σφιγμένη στα δόντια και την πλάτη κολλημένη στον τοίχο, αφού με τις μόνες υπεύθυνες κι ορθές, ορθότατές του, παρεμβάσεις συνέβαλε τα μάλα, ωσάν αυτό να ήταν η μόνη πολιτική του υποχρέωση, ‒ μαζί με το αναφαίρετο νόμιμο δικαίωμά του να ταξιδεύει με το VIP υπηρεσιακό αεροσκάφος Εμπραέρ προς μείωση των κυβερνητικών δαπανών – στη μετατροπή της πάλαι ισχυρής Ελλάδας σε επαρχιακό μικρομάγαζο των Νότιων Βαλκανίων.

Επιτρέψτε να υπενθυμίσω, σε παρένθεση, στην καντιανή θέση: «αν αυτό που κάνεις σου δίνει ευχαρίστηση, τότε είναι απίθανο να είναι ηθικό».

Και να κλείσω με μια γενική υπενθύμιση: αν είναι κάποιος φορέας της νόσου, κανονικά δεν θα έπρεπε να παρουσιάζει τον εαυτό του σαν θεραπευτή της, διότι την μεταδίδει επικίνδυνα.

Αυτά, όμως, δεν ισχύουν για τον κύριο Βενιζέλο. Νιώθει καλά, περνάει καλά, είναι θεσμικός ρυθμιστής, ισχυρός … τα λοιπά είναι δευτερεύοντα. Επιμένει εις πείσμα των διεθνών αναλύσεων και των πρόσφατων εκθέσεων, ότι το ελληνικό χρέος θα είναι βιώσιμο, επιμένει στην ίδια πολιτική delivery, εκφράζει την αισιοδοξία του πως «υπάρχει μεγάλο περιθώριο για νέες επενδύσεις», επισημαίνοντας παράλληλα «πως οι τράπεζες έχουν κάνει μελέτες για το πώς θα δημιουργηθούν 720.000 θέσεις εργασίας» (!)

Πάλι οι τράπεζες. Κι εμείς οι αδαείς κι ανόητοι που νομίζαμε πως υπήρχε η Πολιτική και ο εκφραστής της: η κυβέρνηση.

Ritsmas Corner

Δημοσίευση: Σεπτεμβρίου 09, 2014