Για να δούμε και μια άλλη πλευρά της σελήνης…

Στον αρχαιοελληνικό στοχασμό της ομηρικής και στη συνεχεια προσωκρατικής περιόδου ο άνθρωπος υπήρξε ένας πυρήνας εκρηκτικής ενεργητικότητας, ένας ήρωας με κινήσεις στα πρότυπα της ανθρώπινης ευπραγίας (βλ. τραγωδία στην πρώιμη και ανόθευτη μορφή της –Αισχύλος-).
Από τον 5^ο αιώνα π.χ. η ζωή αρχίζει να κλειδώνεται σε ένα αλλόκοτο σύστημα ηθικής πειθαρχίας με αρχηγέτη τον πλατωνικό Σωκράτη (ως γνωστόν δεν έχουμε κανένα γραπτό κείμενο του Σωκράτη) που σύμφωνα με τον Νίτσε κατάφερε το μέγιστο ατόπημα με τον ορισμό της φιλοσοφίας ως «μελέτης θανάτου».
Ο πλατωνικός άνθρωπος –φιλόσοφος αρχίζει να γυρνάει και να αρνείται τη ζωή και να ενισχύει θανατόφιλους προσανατολισμούς, στοχεύοντας μέσα από έναν λαβύρινθο αυτοκαταστροφικών διαλογισμών στην ευψυχία.
Αρχίζει να μισεί το σώμα του μέσα από μία μανιώδη ενασχόληση με την «αθανασία της ψυχής».
Ο θανατόφιλος αυτός προσανατολισμός ενισχύθηκε στη συνέχεια από τον χριστανισμό.
Οι ιερείς που μισούν το ανθρώπινο σώμα συμμαχούν με τους φιλοσόφους του "ιδεώδους κόσμου" , υποτάσσοντας την ανεπανάληπτη εμπειρία της ζωής στη ψυχή μιας μεταθανάτιας φαντασίας, ξεριζώνοντας κάθε θέλημα ελευθερίας από τα στήθη του ανθρώπου.

Η τυραννική ηθική της θρησκείας στη πορεία πραγματώνεται με άλλα μέσα: Ωφελιμισμός, δημοκρατία, σοσιαλισμός, εθνικισμός, κράτος είναι οι νέες θεολογίες, δόγματα θανατόφιλα και υποδουλωτικά με θεωρητικό θεμέλιο όλων αυτών των ιδεολογιών την έννοια της ισότητας, δηλ. την ισοπέδωση όλων ενώπιον μιας εξουσίας, μιας υπέρτερης ηθικότητας.
Και ο θρίαμβος όλων αυτών των ιδεολογιών δεν είναι τυχαίος.
Προσιδιάζει στον άνθρωπο που έχει πάρει τη κατηφόρα της παρακμής, με χαμένη πλέον τη βιολογική και πνευματική του ρώμη και ηδονίζεται με τη φαντασίωση μεταθανάτιων απολαύσεων(..τι ψυχή θα παραδώσεις μωρή?...), στη θέση αυτών που είναι ανίκανος να κερδίσει.
Συντόμως για Νίτσε περί ευψυχίας….

atithi

Δημοσίευση: Αυγούστου 05, 2009