Tα 7 θανάσιμα Ακροπολικά αμαρτήματα

Το ότι ο Πρόεδρος της Επιτροπής Ράλι, Morrie Chandler, βγήκε και έκανε δηλώσεις για τους παραδοσιακούς αγώνες του WRC που αρνούνται να εκσυγχρονιστούν για να ανήκουν στο παγκόσμιο πρωτάθλημα και τα επόμενα χρόνια ήταν κάτι που ξέραμε. Η καραμέλα ότι θα παραμείνουν κάποιοι παραδοσιακοί αγώνες σαν κορμός στο καλεντάρι και θα αλλάζουν χρονιά παρά χρονιά οι νέοι αγώνες δεν ισχύει. Ή μάλλον, ισχύει για αγώνες σαν τη Φινλανδία που εκσυγχρονίζεται κάθε χρόνο. Η προσπάθεια να ενταχθεί το Ράλι Ακρόπολις στο ημερολόγιο του 2010 μάλλον θα μείνει προσπάθεια και αυτό γιατί πρώτα επιλαχόντα ράλι όπως έμαθα για να αντικαταστήσουν τη Βουλγαρία είναι η Αργεντινή και η Σαρδηνία.

Στην Αργεντινή έκαναν οι οργανωτές ειδικά φέτος πολύ καλή δουλειά. Road Show στην πρωτεύουσα, 700 χιλιόμετρα μακριά από την Cordoba, όπου ήταν το κέντρο του αγώνα. Ωραίες ειδικές, καλή τηλεοπτική κάλυψη, άπειροι θεατές και είναι χώρα που δίνει μεγάλη έμφαση στο μηχανοκίνητο σπορ. Οι Ιταλοί πάλι απλά ήταν είναι και θα είναι πολύ ισχυροί στη FIA γιατί ο αγώνας τους δεν ήταν μεν κακός, αλλά ούτε και σούπερ. Βέβαια, οι ελπίδες μας να μπούμε και το 2011 δεν είναι και τόσες πολλές όσες πιστεύαμε γιατί και τα νέα ράλι τα πήγαν καλά και οι παλιοί οργανωτές είναι πιο ισχυροί και μερικοί καλύτεροι από εμάς. Αν το Ακρόπολις δεν καταφέρει να μπει το 2011 στο WRC τότε… το χάσαμε το ραλλύ, πατριώτες. Πολύ δύσκολα θα ξαναδούμε παγκόσμιο πρωτάθλημα στη χώρα μας!

Το δικό μας ράλι φέτος -το είπα, το έγραψα, με είπαν κακιά - ήταν αγώνας Β’ κατηγορίας σε μπαράζ υποβιβασμού. Όσοι δεν το είδαν, είχαν τα μάτια κλειστά και κυρίως τα αυτιά.

Πρώτο αμάρτημα, ο αγώνας δεν επέδειξε κάτι νέο που να το χαρακτηρίζει ως σύγχρονο ράλι.

Δεύτερο, έμεινε μακριά από την πρωτεύουσα, ενώ ήταν δίπλα. Οι περίφημες εκδηλώσεις, όπως η υπερειδική ή η εκκίνηση, έμειναν στις υποσχέσεις και στα σχέδια.

Τρίτο και βασικότατο, δεν είχε καμία απολύτως προβολή. Είτε γινόταν ο αγώνας είτε όχι, το ήξεραν μόνο οι κάτοικοι του Δήμου Λουτρακίου-Περαχώρας.

Τέταρτο και σπουδαία έλλειψη, που θα μας στοιχίσει τον αποκλεισμό από την ατζέντα: Δεν είχε τηλεοπτική κάλυψη. Αυτό θεωρείται για τους κυρίους της FIA νούμερο ένα πια προϋπόθεση για να ανήκεις στο παγκόσμιο πρωτάθλημα.

Πέμπτο, δεν υπήρχε ούτε και υπάρχει πλάνο να προβληθεί τηλεοπτικά. Γεγονός που κάνει τα πράγματα χειρότερα. Είχαμε βασιστεί στην κρατική τηλεόραση ενώ το κρατικό κανάλι έχει σταματήσει να μεταδίδει αγώνες του παγκοσμίου από τη Νορβηγία και μετά - να μη σας πω ότι το έκοψε από τον Ιρλανδικό αγώνα (ο πρώτος του φετινού πρωταθλήματος).

Έκτο, το Λουτράκι αποδείχθηκε λίγο για κέντρο του αγώνα. Η τοποθεσία είναι ευχή και κατάρα για το Ακρόπολις και εμείς κρατήσαμε μόνο την κατάρα, γιατί ενώ είναι κοντά στην Αθήνα δεν το εκμεταλλευτήκαμε πουθενά. Τα κάναμε όλα στο Λουτράκι με αποτέλεσμα να καταλήξει το Ακρόπολις τοπικός αγώνας.

Έβδομο και τελευταίο: αν δεν το είδατε είχαμε μακράν το χειρότερο service park, δεν θα σας πω του παγκοσμίου αλλά του ίδιου του αγώνα μας. Ήταν πρόχειρο και κακοφτιαγμένο.

Μα, θα μου πείτε «καλά ρε Πόπη οι οργανωτές δεν τα είδαν;». Όπως είπε και η προεδράρα της επιτροπής ράλι, τα αυτιά και τα μάτια τα έχουν κλειστά. Δεν ακούν, δεν βλέπουν. Φέτος είχαν και σοβαρούς λόγους γιατί ήθελαν να κάνουν το Ακρόπολις χωρίς να διαθέτουν το απαιτούμενο οικονομικό πακέτο για αγώνα παγκοσμίου. Αλλά μήπως και αυτό δεν είναι ένα ακόμα αμάρτημα; Το ότι δηλαδή δεν «πουλιέται» ο αγώνας από νωρίς και μάλιστα ακριβά; Μήπως το ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι που θα προωθήσουν και θα βοηθήσουν τον αγώνα σε εθνικό και παγκόσμιο επίπεδο δεν είναι αμάρτημα; Τι είναι, ευλογία;

Ο αγώνας γίνεται από τρεις ανθρώπους που είναι σκυλιά στη δουλειά τους, όμως θα έπρεπε να είχαν ήδη δίπλα τους νέο αίμα που θα βλέπει πιο μακριά, πιο σύγχρονα και που θα πάρει σε κάποια στιγμή τη σκυτάλη. Έτσι δεν γίνεται πια, παιδιά. Μάλλον η τύχη μας γύρισε την πλάτη. Δεν μπορούμε πάντα με γιούρια και με ευχολόγια - σαν και αυτό με το οποίο θα κλείσω- να τραβάς μπροστά. Μας προσπέρασαν! Αυτό προσπαθεί να πει η Προεδράρα. Βέβαια υπάρχουν αγώνες σαν τον βρετανικό ή τον γαλλικό, που είναι τρεις φορές χειρότεροι από τον δικό μας και παραμένουν στο ημερολόγιο. Αλλά, γλυκά μου παιδιά, δεν είμαστε ούτε Γαλλία ούτε Μεγάλη Βρετανία για να κουνηθούμε.

Το ευχολόγιο που σας υποσχέθηκα: Εύχομαι και ελπίζω το Ακρόπολις να σταθεί ακόμα μια φορά τυχερό και απαραίτητο στην παγκόσμια ατζέντα. Να ξυπνήσουν οι άρχοντες του σπορ που μας ζηλεύουν και να ξεκινήσουν με το Ακρόπολις ως βάση του WRC και όλα τα άλλα ας κάνουν rotation γύρω μας! Και μια και έπιασα τις ευχές, να φέρουν πίσω και τα μάρμαρα του Παρθενώνα που έκλεψαν…
ΤΗΣ ΠΟΠΗΣ ΠΑΠΑΜΙΧΑΗΛ

ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ ΕΔΩ

Δημοσίευση: Ιουλίου 13, 2009